جدید پنجابی سرائیکی شاعری
کیویں ڈھول قبر تے آ گئیں
کیڈی منزل کر تے آ گئیں
لُہندے سِکدے در تے آ گئیں
وارِث سر دا سر تے آ گئیں
ہُنڑیں یاد کریندی پئی ہم
وعدے یاد ڈیویندی پئی ہم
کیوں آکھاں مقسوم اِچ پھیر اِن
بخت بھری ہاں کِکرُوں بیر اِن
سئیں لجپال جو پاتے پیر ان
وقت نوقت ہے گالھیں ڈھیر اِن
تُوں وی ڈھیر اُبالھا ہوسیں
بس ہُنڑ ونجڑ والا ہوسیں
تیکوں ڈھول رُکیندی نِمی
نہ ونج نہ گھتیندی نِمی
ڈر تے گال کریندی نِمی
ڈھیر سوال مریندی نِمی
جڈاں ولیں قبر تیں جانی
میڈے کیتے بُندے آنی
پر ہک گال اے جِندڑی جیویں
میں اپنڑے کن سِیساں کیویں
سُوئی وی آنی کن وی سِیویں
ہاسہ کِیتم رنج نہ تھیویں
آکھیم ڈیکھاں سئیں کیا اہدِن
میڈے کن بُندیں دے ڈادِن
اینجھی ہوندی اِیں کیوں تِھیندی
جے کُوئی میڈی گال منیندی
امڑی میڈے خود کن سِیندی
جنج گِھن ویندی جاں پرنیندی
کنیں پا نِیں ڈِٹھے وٹے
دل بُندیں دا وہم نہ سٹے
نادی ناد وجانونڑ والے
ڈینہ محشر دا آنونڑ والے
خالِق کُرسی لانونڑ والے
وقت اے بخت جگانونڑ والے
طارق نا منظور نہ کریِں
قدمیں کولوُں دُور نہ کریِں
احمد خان طارق
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.