جدید پنجابی شاعری
بیوہ
کُھسیا جس توں وصل دا میوہ جانڑدی اے
بیوہ دا دکھ جھلیا بیوہ جانڑدی اے
بال ایانے سوں جاندے جد راتاں نوں
چیتا کر کر رووے گلاں باتاں نوں
سوچاں وچ لیاندی جد حالاتاں نوں
اپنا جثہ بالاں اتے تانڑدی اے
بیوہ دا دکھ جھلیا بیوہ جانڑدی اے
چار چفیرے چلدے آرے نظراں دے
راہواں اندرجال کھلارے نظراں دے
پچھ نہ کنھے تیر سہارے نظراں دے
ہوسے ڈُبی ہر ہر اکھ پچھانڑدی اے
بیوہ دا دکھ جھلیا بیوہ جانڑدی اے
جھوٹھے موٹھے ہاسے ہسدی بالاں لئی
اُجڑی پُجڑی فر وی وسدی بالاں لئی
اپنے دکھڑے کدے نہ دسدی بالاں لئی
اکو چنتا بالاں نوں بہلاونڑدی اے
بیوہ دا دکھ جھلیا بیوہ جانڑدی اے
اوہی جانے جس تے جھکھڑ جُھلدے ای
سر دے سائیں جھلیا کتھے بُھلدے ای
ربا سدا سلامت سائیں کُل دے ای
ایہو ہر سہاگن ترلے مانڑدی اے
بیوہ دے دکھ جھلیا بیوہ جانڑدی اے
پنڈ صبر دی سر دے اُتے چا کے وی
بچیاں پاروں جیوے رو کُرلا کے وی
کندھ یقین دی روز اُسارے ڈھا کے وی
گل تے عظمی سوچاں وچ لیانڑ دی اے
بیوہ دا دکھ جھلیا بیوہ جانڑدی اے
ولی محمد عظمی
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.