جدید پنجابی سرائیکی شاعری
کِئی دیوان کھڑ گئے ہن، اِیں پلکیں دے سہارے تے
جیویں چوڈیں دا چَن لاہندے تیڈی اَکھ دے اشارے تے
تُوں نا بولیں تاں راتاں کُوں، رُواٹاں تے اُو سَمدے ہن
جیندے وی کَن لَگے ہوئے ہِن تیڈے مِٹھرے بولارے تے
تیڈے سِر دا سِرہانڑا جے، نہ بنڑ سگیاں تاں کیا فائدہ؟
میڈی بانہیں کوں آپنڑے ہتھ کپا بے شک چا آرے تے
اِیں چن چہرے توں زُلفاں کوں ہٹایا کر توں رُک رُک کے
کِنہاں دے ساہ لَٹک ویندن اچانک اِس اُلارے تے
ڈو گالھیں میں وی کرنڑیاں ہن مِلے فرصت جو ڈو پل دی
تیڈی اس پاک چاہت دا ودائے الزام آوارے تے
اساڈے سنگ جو ٹرنا ہئی، طبیعت وی سمجھ ساڈی
اساں خوش تھی کے نچدے ہائیں ہمیشہ ہر خسارے تے
انا جے کوں مقدس ہائی، ڈتا تیں درس الفت دا
حکم تیڈا تاں چل پیا ہے، میڈے جئے منہ مہارے تے
کہڑا قربت دا مل ونجڑا، کوئی کامل شعیب کرویسی
سمندر صفت لوکاں دے سفر مُکدن کنارے تے
شعیب نواز
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.