گلاں لیکھ دیاں

گلاں لیکھ دیاں

کوٹھے تے چڑھ کے کڑیاں

جنجاں ویکھدیاں

ادریس آزاد

سن نی امبڑی

سن نی امبڑی

اپنے پتر کہاواں کد تک

روواں تے کرلاواں کد تک

ڈکرے ڈکرے جسماں نوں

بن کفنوں ایہناں لاشاں نوں 

میں اپنے ہتھیں چاواں کد تک

سن نی مینڈیے بھولئے مائے

آزادی دی آخری حد تک

امتیاز حسین امتیاز

میں اوہناں کچے گھراں وچ ٹھیک ساں

میں اوہناں کچے گھراں وچ ٹھیک ساں

پیار دے جادو گراں وچ ٹھیک ساں

امتیاز حسین امتیاز

شاماں ڈھلیاں نیں

شاماں ڈھلیاں نیں

میرے ویہڑے وچ تیریاں 

یاداں بلیاں نیں

امتیاز حسین امتیاز

ہنجووآں نوں ہن اکھ وچ رکھن اوکھا اے

ہنجووآں نوں ہن اکھ وچ رکھن اوکھا اے

ایس چڑھدے ہوئے ہَڑھ نوں ڈکن اوکھا اے

اک مکھڑے دے لکھاں مکھڑے بن گئے نیں

تڑک گئے نیں شیشے، تکن اوکھا اے

امتیاز حسین امتیاز

جد وی اس دا آون ہوسی

جد وی اس دا آون ہوسی

تھل دے اندر ساون ہوسی

لوکاں بھانے قوسِ قزح اے

یار میرے دا بھوچھن ہوسی

جناں ہولی پیر دھریسیں

اونی اُچی چھن چھن ہوسی

امتیاز حسین امتیاز

پنجے پانی تیرے ہانی

عطا اللہ عیسیٰ خیلوی کے نام ایک نظم

پنجے پانی

تیرے ہانی

تیرے گیت سلکھنے سن کے 

اج سسی نہیں نیندر مانی

توں سسی دا سانول وی ایں

توں ہیرے دا چاک

توں سدھراں دے کھول دتے نیں 

بھیڑے ہوئے طاق

توں چرخے دی گھوکر ونڈیں

توں ونجھلی دی تان

توں پنجاب دا پتر سوہنا

توں دھرتی دا مان

امتیاز حسین امتیاز 

توں جے میرے درد نوں جانیں

توں جے میرے درد نوں جانیں

بہتر ہو جاواں

سورج تیرے نال کھلاراں 

ڈیگر ہو جاواں

عمراں تیرے نال گزاراں 

بے گھر ہو جاواں

امتیاز حسین امتیاز

حاکماں دے ناں حاکمو تندوراں تے پُولس بٹھا دیئو

حاکماں دے ناں

حاکمو تندوراں تے پُولس بٹھا دیئو

گروسری سٹوراں تے پہرا لوا دیئو

بچیاں دا دُدھ پرمٹ تے وِکوا دیئو

لنگڑی لُولی پُولس اپنی نگرانی تے لا دیئو

عوام نوں دہشت گرداں دے ہتھ پھڑا دیئو

دہشت گردی مُکان دے اشتہار چھپوا دیئو

پہلے ہنجواں دے ناں دل دی مٹی گونا

پہلے ہنجواں دے ناں دل دی مٹی گونا

فیر دعاواں منگ منگ پیار دا بوٹا بونا

گرمی وچ کملاوے ٹھنڈیاں ہاواں بھرنا

سردی وچ اکّھاں دا تتا پانی پَونا

پھل پک جاوے تے لے جاون ڈاھڈے لوکی

رانجھے دا کم بیلے دے وچ مجھاں چونا 

کیہا لیکھا لکھیا ربا صورت دا

کیہا لیکھا لکھیا ربا! صورت دا

بندے نالوں ودھ کے مُل اے مورت دا

اَج اک بانکی نار دا رشتہ ٹُٹیا اے

پیسے اگّے کھوٹا سی مُل حورت دا

گردہ ویچ کے دھی دی ڈولی ٹور لئی

انگاں نالوں ودھواں مُل ضرورت دا

جے چاہوو تے سکھ خریدو

جے چاہوو تے سُکھ خریدو

چنّاں ورگے مُکھ خریدو

اَج دی سائنس دے میں صدقے

بھاویں ماں دی کُکھ خریدو

جینا کِنّاں سوکھا ہویا

ٹھنڈیاں چھاواں، رُکھ خریدو

اکلوانجے بیٹھ کے رویا، کسے نہ پچھیا کیہ ہویا ای

اکلوانجے بیٹھ کے رویا، کسے نہ پچھیا کیہ ہویا ای 

پھیر میں آپ توں پچھیا عارفؔ! ساری عمرے غم بویا ای 

کُھنجیا ویلا ہتھ نہیں اوندا، ہُن وی دھیان کریں تے چنگا

این انا دے رولیاں دے وچ کیہ پایا تے کیہ کھویا ای 

ون سونّے طعنے مِعنے ہُن تے یارا! جرنے پینے

چوکاں دے وِچ بہہ کے اپنا گندا لیڑا کیوں دھویا ای 

ہسدے رہے، فنکاری رہی

ہسدے رہے، فنکاری رہی

اُنج تے ایہہ سٹ کاری رہی

دل دا بھیت لُکائی رکھیا

غم دی بُکل ماری رہی

کھلرے وال تے کَج لئے سُو

اکھاں دے وَچ دھاری رہی

پنجابی دوھے نعیم گیلانی

پنجابی دوہے 

٭٭٭٭٭٭٭

نال انکھ دے جیوناں بھانویں اَوکڑ لکھ 

باتی آکھے لاٹ نوں سِر نیواں نہ رکھ 

٭٭٭٭٭٭٭

خالی تھیسن کوٹھرے اوڑک مُکنی راس

پوئیں ہیٹھ سماونیں کیا ہڈی کیا ماس

٭٭٭٭٭٭٭

گُوہڑا رنگ ہے مہر دا، میں پر جس دی چھاپ

چولا رنگیئو کیسری، یار لَلاری آپ

٭٭٭٭٭٭٭

نعیم گیلانی

دنیا داری بچدی اے

دنیا داری بچدی اے

یاں فر یاری بچدی اے

چن ویکھن لئی جاندی اے 

کدوں وچاری بچدی اے

عشق چ سبھ کجھ ٹر جاندا

ہجر، بِماری بچدی اے

رو نہیں سکیا ہس نہیں سکیا

رو نہیں سکیا، ہس نہیں سکیا

دل دی گل سی دس نہیں سکیا

اج فِر دھرتی تَسی ریہہ گئی

اج فِر بدّل وس نہیں سکیا

کھہڑاچھڈ دے ہن جدائیے

میں تیرے نال پھس نہیں سکیا

ربا منیا اسیں اکهاں تے

ربا

منیا اسیں اکهاں تے

اپنی انا دی پَٹی بَنھ کے

سِدها رَستہ بُهلے ہوئے آں

مذہب دا اسی ناں لے کے

اک دُوجے دی جان لین تے 

چپ نوں توڑ کے کجھ تے کہیئے

چپ نوں توڑ کے کجھ تے کہیئے

آخر کد تک ظلم نوں سہیئے

وار و واری چهڈ گئے سارے

کس دی خاطر جیندے رہیئے

وکهو وکھ ہُن ہو گئی ہانڈی

کِسراں رَل کے کٹهیاں بہیئے

تیری یاد بھلائی نہیں

تیری یاد بُھلائی نہیں

مطلب میں ہرجائی نہیں

بھاویں اُکا جُھوٹے نیں

کاواں نال گوائی نہیں

ویلے پڑھنے پایا اے

میری بے پروائی نہیں

دیس پرائے جان دا دکھ اے

دیس پرائے جان دا دُکھ اے

در در دھکے کهان دا دُکھ اے

دُکھ نہیں کلے مسلمان دا

مینوں تے انسان دا دُکھ اے

دُکھ ہجر دا اج دی گل نہیں

اے تے میرے ہان دا دُکھ اے

جیکر سارے ای آدم دے جائے نیں

جے کر سارے ای آدمؑ دے جائے نیں

فر کیوں بندے آپس وِچ پرائے نیں

سوچاں وِچ تهرتهلی مچی ہوئی اے

بُلهاں اتے بھاویں تالے لائے نیں

سُورج وانگوں سینہ سَڑدا رہندا اے

جد دے اکهیں تیرے خاب سجائے نیں

حدوں بہتا جهکیا ہویاں

حدوں بُہتا جُهکیا ہویاں

اکهاں مِیٹ کے لُکیا ہویاں

اٗتوں بھاویں سالم دِسناں

اندروں اندری مُکیا ہویاں

جتهے یار کهلار گیا اے

کِلے وانگر ٹُهکیا ہویاں

اوہنے اک اشارا کیتا

اوہنے اک اشارا کیتا

پتهر دل نوں پارا کیتا

اپنے آپ نوں لبهن ٹُر پئے

اپنا آپ آوارا کیتا

میں کیتا سی پیار کسے نوں

اوہنے دنیا دارا کیتا

ایویں اوہنوں تڑھیاں دتیاں کوچ اساں کر جانائیں

ایویں اوہنوں تڑھیاں دِتیاں کوچ اساں کر جانائیں

اوہدے شہروں دُوجی تھانویں کیہڑا کافر جانائیں

عشق نہ جس دے پلّے اُس نے ہونائیں لیراں لیراں 

جس نوں کوئی کھچ نہ ہووے اُس نے کھلر جانائیں

خواباں وِچ تکیاں نئیں سَن ساڑن والیاں چھانواں

کدی خیال وی نئیں سی دُھپے وی ٹھر جانائیں

شاخاں جیہڑے ساوے پتر کُچھڑ چائے ہوئے

پیلی رُت وِِچ خورے ایہناں کِدھر کِدھر جانائیں

رونق پچھوں ہونی اے کُجھ گُوہڑی ہور اداسی

میلے نے کُجھ ہور وی کلیاں لوکاں نوں کر جانائیں

منزل تے جا اپڑے انورؔ پے گئے جیہڑے پینڈے

پُچھنے والے پُچھدے رہ گئی کِتھوں تیکر جانائیں

انور مسعود

اساں لا لئی ہوکیاں، ہاواں نال

اساں لا لئی ہوکیاں، ہاواں نال

سانوں پَل پَل ڈنگھے ساہ

اسی پریم نگر دے واسی آں

سانوں دُکھڑے دیون پناہ

اسی وڑ گئے ویڑھے عشقے دے

اساں پا لیا گل وِچ پھاہ

اِک درد اکلّا روندا سی

لِیا اوس نوں وی سینے لا

سانوں رَل مِل اپنیاں ساریاں

دِتّا پَل وِچ مغروں لاہ

اساں آپ بھلایا توں توں کر

ساڈا خاکے رُل گیا جاہ

اُٹھ زینؔ جزا نوں کیہ کرنا

چل چلئے مقتل گاہ

زینؔ شکیل

پھٹ جگر وچ ڈونگھے لگ گئے

پھٹ جگر وچ ڈونگھے لگ گئے

کوئی نہ لگّے جوڑ

روح دے اندر پھیلی جاوے

درد، ہنیرا گھور

سانول مکھڑا موڑ

مِرے وَل

سانول مکھڑا موڑ

زینؔ شکیل

ہن موڑ مہاراں بوڑ سجن، کدی آ وڑ ساڈے دیس

ہُن موڑ مہاراں، بوڑ سجن، کدی آ وڑ ساڈے دیس

تری سوہنی مورت ویکھن نوں، اسیں لکھ وٹائے بھیس

ترا لبھ سکیا نہ کھوج کُھرا، اسیں لبھیا ہر ہر دیس

اگ لگ گئی زینؔ سنگھاراں نوں، ساڈے لمے ہو گئے کیس

زینؔ شکیل

لوکاں دا کیہ دوش وے بیبا

لوکاں دا کیہ دوش وے بیبا

کھولا اپنے اندر سی

ہور کسے نوں کیہ کہنا اے

رولا اپنے اندر سی

زینؔ شکیل

من لے اڑیا پیار کریں ناں

مَن لے اَڑیا پیار کریں ناں

جِندڑی انجے خوار کریں ناں

نین ملا کے لٹ لیندے

سوہنیاں دا اتبار کریں ناں

نال رقیباں ہس ہس لنگن

تُوں کوئ ایسی کار کریں ناں

مُنصف مُجرم کر دیندے نے

انج دا کوئ کردار کریں ناں

وچ حشر دے کوئ نہ ساتھی

ایویں دل لاچار کریں ناں

اپنی "میں" نُوں ماری رکھیں

ایدھا ساتھ تیار کریں ناں

سلیمؔ ازل تو کلا ایں

جُھوٹے ایویں یار کریں ناں

محمد سلیم 

اج لکھیا پیار سکھاندے رہے

اج لکھیا پیار سکھاندے رہے

سُتیاں نوں یار جگاندے رہے

دل لا کے فانی جگ دے وِچ

اسیں پیار تیرا ازماندے رہے

تُوں خوش سی غیراں نال سجن

اسیں ایویں جیہڑا پاندے رہے

دُکھ درد سجن دے پیارے سَن

اوناں چُم چُم سینے لاندے رہے

میرا دل سی وانگ پتنگے دے

تُسیں بَن شمع جلاندے رہے

اسیں دید تیری دے پیاسے ساں

تُسیں جان کے مُکھ پرتاندے رہے

مَن شیشہ ویکھ کے ڈردا اے

ایویں فقر دے بول سناندے رہے

راہ اوکھی عشق مسافت دی

جہڑے جاندے مُڑ نہ آندے رہے

لِکھ لِکھ کے کورے کاغذ تے

تیرے ناں نوں اسیں مٹاندے رہے

محمد سلیم 

کس نال دل توں لا بیٹھا ایں

کس نال دل تُوں لا بیٹھا ایں

کیہڑی راہ تے آ بیٹھا ایں

اونسیاں پاویں، کانگ اڈاویں

پیار دا دھوکہ کھا بیٹھا ایں

ککھ کلی دا اک نہ چھڈے

عشق دی جوت جگا بیٹھا ایں

نہ آوے، نہ ساہ ای نکلے

کنج دا درد ونڈا بیٹھا ایں

موت ای اصل حیات سلیمؔ

دل نوں انج ورچا بیٹھا ایں

محمد سلیم 

مشکل دل نوں میں سمجھایا

مشکل دل نوں میں سمجھایا

کاواں آن کے شور مچایا

دل دی بنجر دھرتی اتے

ہس کے تیرا ناں سجایا

پیار دے بول انمول بڑے

بول کے اپنا آپ ونجایا

دُکھ تے درد نہ پچھا چھڈن

عشق دا سجناں اے سرمایہ

رانجھا ہیر تے سہتی یارو

رب دا ویکھیا کھیڈ رچایا

لا شیطان نفس دے پچھے

پَل پَل مینوں ای ازمایا

محمد سلیم 

ساڈی چپ تے ہسدے یار

ساڈی چُپ تے ہسدے یار

پیار دی گَل نہ دسدے یار

جد وی اوکھا ویلا آیا

وِچ میدانے نسدے یار

پچھلے زخم بھرن نہ پائے

تیر کمانیں کسدے یار

اتھر اکھیں سُکن کِنج

ناگ ہجر دے ڈسدے یار

سانوں کھوہ اڈیکاں سٹ کہ

آپے ہسدے وسدے یار

محمد سلیم 

ورھدے بدل گجدے کی

ورھدے بدّل گجدے کی

دِید تیری نال رجدے کی

ویکھن والی اکھ ای نئیں

پَھٹ ہجر دے کجدے کی

سُدھ بُدھ انج وی کوئ ناں

عشق دے وَٹے وجدے کی

دُکھاں دے نال واہ پیا

مُکھ تے ہاسے سجدے کی

پَھٹ ہجر دے تازے رہندے

کل پرسوں یا اج دے کی

محمد سلیم 

پیار تے سجناں لک نئیں سکدا

پیار تے سجناں لُک نئیں سکدا

کی وچھوڑا مُک نئیں سکدا

دل سی تیرا، مَن لے یارا

ہُن میں قسماں چُک نئیں سکدا

دُنیا سجناں چار دِناں دی

کوئ وی ایتھے رُک نئیں سکدا

خُون وفا دا دے کے پالاں

عشق دا بُوٹا سُک نئیں سکدا

محمد سلیم 

کھوہ نیناں دے گیڑی بیٹھاں

کُھوہ نیناں دے گیڑی بیٹھاں

عشق تیرے دی بیڑی بیٹھاں

پَھٹ ہجر دے ویکھ کہ بولے

اے کی دُکھ سہیڑی بیٹھاں

محمد سلیم 

ظالم ظلموں مڑدے ناہیں

ظالم ظُلموں مُڑدے ناہیں

ٹُٹّے رشتے جُڑدے ناہیں

سوچ سمجھ کہ ہتھ چھڑاویں

جاون والے مُڑدے ناہیں

محمد سلیم 

اج وی اوسے رستے وچ

اج وی اوسے رستے وچ

مستی پوری مستے وچ

عشق دی تختی، قلم، دوات

یار صفی دے بستے وچ

سرفراز انور صفی

زخمی تیری اکھ دے ہو گئے

زخمی تیری اکھ دے ہو گئے

لکھاں دے سی ککھ سے ہو گئے

ہجر تِرے دا پکھ لگّا سی

بس فِر ایسے پکھ دے ہو گئے

سرفراز انور صفی

سجن باہجوں ساہ نئیں آؤندا

سجن باہجوں ساہ نئیں آؤندا

عشق علاوہ راہ نئیں آؤندا

یار دا بُوہا چھڈ کے سجنو

کِتھے جائیے! جاہ نئیں آؤندا

ہجرا! ساڈے مگروں لہہ جا

تینوں کِدرے پھاہ نئیں آؤندا

 سرفراز انور صفی

اپنے ای پرچھاویں کولوں ڈرنا واں

اپنے ای پرچھاویں کولوں ڈرنا واں

یار صفی دے ناویں کولوں ڈرنا واں

سچی دسّاں! عاجز رہنا چاہنا واں

سینے دے اکڑاویں کولوں ڈرنا واں

نظراں بھر کے میرے ول نہ تکیا کر

اکھاں دے ولاویں کولوں ڈرنا واں

جنہوں بیٹھا روز سنہڑے لکھدا ساں

اج اوہدے سرناویں کولوں ڈرنا واں

 سرفراز انور صفی

جے تنگ ہوویں ساڈی ذات کنوں

جے تنگ ہوویں ساڈی ذات کنوں ڈے صاف ڈسا، تیڈی جان چھٹے

رب توں منگی ضائع نئیں تھیندی منگ ڈیکھ دعا، تیڈی جان چھٹے

تیکوں پیار کیتم تیڈا مجرم ہاں ڈے سخت سزا، تیڈی جان چھٹے

ایویں مار نہ شاکرؔ قسطیں وچ یک مشت مکا، تیڈی جان چھٹے

شاکر شجاع آبادی

میکوں میڈا ڈکھ میکوں تیڈا ڈکھ

میکوں میڈا ڈکھ میکوں تیڈا ڈکھ میکوں ہر مظلوم انسان دا ڈکھ

جتھاں ظلم دی بھاہ پئی بلدی ہے میکوں روہی چولستان دا ڈکھ

جتھاں کوئی انصاف دا ناں کائنی میکوں پورے پاکستان دا ڈکھ

جیڑھے مر گئے ہن او مر گئے ہن میکوں جیندے قبرستان دا ڈکھ

شاکر شجاع آبادی

میں تینوں اوس ویلے ویکھیا سی

 میں تینوں اوس ویلے ویکھیا سی 

جدوں اکھاں نیں پہلا ساہ لیا سی

اسیں تِیجے کنارے تے مِلاں گے 

کسے نے رو کے مینوں آکھیا سی

تُوں وعدہ پورا کر کے مار چھڈیا

تیرا لارا تے میرا آسرا سی

نصیر اودوں کنارے چیک ماری 

جدوں مینوں سمندر کھا گیا سی

میں تے اپنا آپ کهڑا کے لبهیا سی دلداراں نوں

میں تے اپنا آپ کهڑا کے لبهیا سی دلداراں نوں

فر وی میرے لیکھ نکهٹے راس نہ آئے پیاراں نوں

جد کوئی ہس ہس گلاں کر کے پیار دے جهاکے دیندا اے

دل اچ یاد میں کرناں تیرے وسرے قول قراراں نوں

کاوش مینوں ہیر دے وانگوں چهج اچ پا کے چهٹیا ای

میرے پیار اچ لخیاں غزلاں گهل گهل کے اخباراں نوں

سلیم کاوش

اکھاں دل تے دل نیں اکھاں

اکھاں دل تے دل نیں اکھاں

اکھاں دی مشکل نیں اکھاں

اکو واری لا چھڈنا ایں

تیرا سارا ٹل تے اکھاں

آندے جاندے سفنے دیکھن

اج تے اس قابل نیں اکھاں

چشمے وانگر پانی کڈھن

اُنج پتھر دی سل نیں اکھاں

جے ثاقب کوئی رہبر ہووے

رب دی سونہہ منزل نیں اکھاں

احتشام ثاقب

اپنے آپ توں دوری کوئی نہیں

اپنے آپ توں دوری کوئی نہیں

تیری جوں مجبوری کوئی نہیں

سفنے راتیں سوں جاندے نیں

اکھ دی پیندی پوری کوئی نہیں

جد میں وقت دا رانجھا بنیاں

ہیر دے ہتھ وچ چوری کوئی نہیں

چانن والی منگ نئیں چھڈی

چانن والی منگ نئیں چھڈی
لوکاں اپنی جنگ نئیں چھڈی
ساڈے چٹے لہو نے ویکھو
ساری دھرتی رنگ نئیں چھڈی
کڈھ کے نیندر اکھیاں وچوں
غرضاں اتے ٹنگ نئیں چھڈی