کدی ویکھے نیں تاگیاں دے گنجل

کدی ویکھے نیں

تاگیاں دے گُنجل؟

جے پے جاون تے 

کھولنے اوکھے ہو جاندے نیں

نہ کُھلن تے کچِیچی آندی اے

کھولدے کھولدے کُھلن بجائے

اڈ جا چڑیئے نی اڈ بہہ جا کھڑکی

 اڈ جا چِڑیئے نی

اُڈ جا چڑیئے نی، اُڈ بہہ جا کھڑکی

میری امبڑی باجھوں نی، سبھ دیون جھڑکی

میرے بابل دتڑی دور اے

دور اے وے، سن چن ویرا، پردیسن بیٹھی جھورے

اُڈ جا چڑیئے نی، اُڈ بہہ جا چھت نی

ایسے سخت سیاہ سن عمل میرے

ایسے سخت سیاہ سن عمل میرے

کہ میں ٹھوکراں تھیں پائمال ہوندا

پُرزے پُرزے کر چھڈدے لوک مینوں

جُدا جُدا میرا وال ہوندا

پتھر برسدے وانگ منصور مینوں

گریبان دامن میرا لال ہوندا

جے نہ رب دی ذات رحیم ہوؤندی

کرم ویکھدوں کیہ تیرا حال ہوندا

استاد کرم امرتسری

مگروں لوے نہ تیرے بھانویں ماریں اوہنوں پکھی

 مگروں لوے نہ تیرے بھانویں ماریں اوہنوں پکھی

شالا تیرے نَک دے اُتے لُڈیاں پاوے مکھی

مچھر تینوں گھیرا پاون جتھے ڈانہویں منجی

پُر جان اوہدے دندے تیری کنگھی ہو جائے گنجی

انور مسعود

کیہ صلاح ای اک دوجے نوں بھل نہ جائیے

 کیہ صلاح ای

یار ملن دی کوئی صورت لبھدی نئیں تے

ہجراں دی پَنڈ سر تے چُک کے

دُکھ دی تکڑی تُل نہ جائیے

قدرت نے جے لیکھاں اندر وکھ وکھ رہنا لکھیا اے تے

ویلے دی پتھریلی اَکھ چوں ہنجو بن کے ڈُھل نہ جائیے

اک دُوجے نوں بُھل نہ جائیے

ڈگا ٹہٹھا بھاویں کدھروں بھورا پیار جے لبھے

 ڈِگا ٹہٹھا بھاویں کدھروں بھورا پیار جے لبھے

چھج پتاسے ونڈاں مینوں میرا یار جے لبھے

روندی اکھ دے اتھرُو سُکن مُکھ تے ہاسے آون

دُکھ ونڈاون والا کوئی نہ کوئی غمخوار جے لبھے

ہاسے خُشیاں پیار محبتاں جِتھے لبھدے ہوون

جِندڑی ویچ خریداں انج دا کوئی بزار جے لبھے

اکھ چوں اتھر کناں کو چر

 اکھ چوں اتھر کِناں کُو چِر

روکاں دلبر کناں کو چر

مُورت وچ اے صورت تیری

پُوجاں پتھر کناں کو چر

اوڑک پیلے ہو جانے نیں

ساوے پتر کناں کو چر

خاباں تیکر سکھ نے بس

 خاباں تیکر سُکھ نے بس

جدھر ویکھاں دُکھ نے بس

اندر لکھاں رونے نیں

ایویں ہسدے مُکھ نے بس

چھاواں ونڈن والے اج

ٹاویں ٹاویں رُکھ نے بس

‏ٹھیک اے چناں جسراں تیری مرضی

 ‏ٹھیک اے چناں

جِسراں تیری مرضی

پِچھلی عید سی جِسراں لنگھی

لنگھ چلی اے ایہ وی

نہ کوئی سد سُنہڑا تیرا

نہ ای خیراں خبراں

ایہہ جیون دا پیالہ تے کدوں دا بھر گیا ہندا

 ایہہ جیون دا پیالہ تے، کدوں دا بھر گیا ہُندا 

حیاتی دے عذابوں جے، کدے میں ڈر گیا ہندا

کلیجے لا لیا غم نوں، تے چِنتا ہور کھاندی اے

جے میں درکار دندا تاں، ایہہ کیہدے گھر گیا ہندا

کدے جھولی چ پے جاندے، کتوں جے مٹھ کٹھ ہاسے

مِرے دو چار دُکھاں دا، تے بتا سر گیا ہندا

امبر والا دھرتی دا جد میلا شیشہ دھووے

 امبر والا دھرتی دا جد میلا شیشہ دھووے

کداں مٹھی نیندر مانے، جیہدا کوٹھا چووے

غزلاں دی تھاں اج کل میں وی مرثیۓ لکھدا رہناں

اوہ مزدور آں قبر اپنی دے، جو خود پتھر ڈھووے

بندہ ہو کے جیون نالوں پتھر ہونا چنگا

میری ایہ فرمائش ہے، جے مڑ کوئی مٹی گووے 

بھلا کیہ نال پلکاں دے سمندر چھٹ لیں گا

 پکے کھوہ

بھلا کیہ نال پلکاں دے

سمندر چھٹ لیں گا

کیہ ندیاں پور لیں گا

کیہ دریا چٹ لیں گا

ہوا دے ٹنگنے تے

کیہ اکھیاں ٹنگ لیں گا

سبھے من کے تیریاں وارثا اوئے

 گُڈو

سبھے من کے تیریاں وارثا اوئے

ویلے ودھ توں ودھ خراب آئے

کجھ حاکماں ساہ نہ لین دِتا

تیرے ولوں وی سدا عذاب آئے

ساڈا جیونا وی کیہ جیونا سی

سچا اے یا جھوٹھا اے

 سچا اے یا چُوٹھا اے

فر کیہ ہویا، بندا اے

آدم کیہنے جمیا سی

جیہڑا سب دا ابا اے

جیبھاں وڈھی جاندے او

سنیائے نک دا رولا اے؟

اسیں گنیاں دے کھیت چ خربوزے بِیجے

 سنھ

اسیں گنیاں دے کھیت چ خربوزے بِیجے

تے تُمے اُگ پئے

دوش کیہنوں دیئے

دھرتی نوں؟

ہالی نوں؟

کدی کدی مینوں رشتیاں دی بڑی ریج آندی اے

 رشتے دی ریج 

کدی کدی مینوں رشتیاں دی

بڑی ریج آندی اے

کھبّی جیب چوں دس روپیے کڈ کے

سجّی جیب چ پا لینا واں

مینوں دادے دِتے نے

لوہے دا کی کم اے بوٹے نوں وڈے

 لوہے دا کی کم اے بُوٹے نوں وڈے

جے کر کواڑے چ لکڑ نہ ہووے

نیویاں ہویاں تے برابر ہویاں اُنگلاں

ولی نے بندے جے آکڑ نہ ہووے

سہیل کاہلوں

لوکاں دیاں مٹھیاں گلاں تے انج ڈل کے چنگی نئیں کیتی

 لوکاں دیاں مِٹھیاں گلاں تے انج ڈُل کے چنگی نئیں کیتی

میں اپنی ذات دا مجرم ہاں میں رُل کے چنگی نئیں کیتی

میرا مول بڑا سی پر تُوں تے مینوں ککھاں دے پا ویچ دِتا

تُوں تول کے چل بیوپار کیتا، میں تُل کے چنگی نئیں کیتی

مینو مان بڑا سی تیرے تے میرے مان دی خاطر چپ رہندا

چلو غیر تے غیر سی کی کہنا تُوں کھُل کے چنگی نئیں کیتی

جدوں نواں امبیاں نوں بور جیہا لگدا

 جدوں نواں امبیاں نوں بُور جیہا لگدا

نماں نماں نیناں نوں سرور جیہا لگدا

پیچیاں بریک گنڈھاں دلا کیویں کھولئے

اپنے ای ہتھاں دا قصور جیہا لگدا

ظہور احمد

لوگ تے سڑدے دھپ دے اندر

 لوگ تے سڑدے دُھپ دے اندر

میں انھیرے گُھپ دے اندر

پاٹ گئے پردے کنّاں دے

رُوح دِیاں چِیکاں چُپ دے اندر

بی اے شاکر

آزادی کشمیر دا مسئلہ

 نہ کوئی جعلی پیر دا مسئلہ

ناں کُتیاں دی کھیر دا مسئلہ

نِت جوان شہید ہوندے نیں

ایہو ای اے کشمیر دا مسئلہ

لہو دے نال زمین تے لکھیا

آزادی' کشمیر دا مسئلہ'

تن من دھن لا چھڈیائے دا تے

ہے پگ دی تطہیر دا مسئلہ

دنیا تے بس منصف چُپ نیں

چُپ تے نہیں کشمیر دا مسئلہ

شاکر کرے دعاواں ابا

حل کر دے کشمیر دا مسئلہ

بی اے شاکر

میں بسم اللہ جی سکھیا اے توں وی دس ناں کی سکھیا اے

 میں بسم اللہ جی سِکھیا اے

توں وی دس ناں کی سکھیا اے

بسم اللہ دے نال غماں توں

ہونا یار فری سکھیا اے

سِکھ جاوے کوئی جِناں مرضی

کسے ناں اے ٹو ذی سکھیا اے

قلم ہو جان جے بانہواں تے قابو چیک نہیں رہندی

 طبیعت ٹھیک نہیں رہندی

٭قلم ہو جان جے بانہواں تے قابو چیک نہیں رہندی٭

کوئی ہتھاں تے قسمت دی نمانی لیک نہیں رہندی

تے فیر ہتھاں چ ہتھ پاون دی کوئی اڈیک نہیں رہندی

طبعیت ٹھیک نہیں رہندی

کوئی منصف جدوں مظلوم نال انصاف نہیں کردا

تے طاقتور کسے ماڑے نوں بالکل معاف نہیں کردا

جہدے باہجوں بچدا نئیں

 جہدے باہجوں بچدا نئیں

ہُن تے اوہ وی جچدا نئیں

کھوہ کے کھادا ہووے تے

ایڈا سؤکھا پچدا نئیں

وچ قصور دے کیہ ہویاۓ

اج کل بُلھا نچدا نئیں

اگ ہوا تے پانی مٹی ازلوں میری ہانی مٹی

اگ ہوا تے پانی مٹی 

ازلوں میری ہانی مٹی

کئی سکندر وچوں نکلے

جد دھرتی دی چھانی مٹی

ہر شے مٹی کر دیندی اے

ایہ کھسماں نوں کھانی مٹی 

تلیاں تے اسمان دھرن نوں کہندا جی نہیں کردا

 تلیاں تے اسمان دھرن نوں کِہندا جی نہیں کردا

ویڑھا خُشیاں نال بھرن نوں کِہندا جی نہیں کردا

مُکدے نہیں نیں اونتر جانے ڈِھڈ دے ویل سیاپے

نہیں تے قسمے! پیار کرن نوں کِہندا جی نہیں کردا

ارشاد سندھو

ٹھارے پوہ دے ککر دے

 ٹھارے پوہ دے ککّر دے

ہاڑاں وچ نہیں ٹکّر دے

جام پلا کے ستُّو دا

چاہ وچ پا کے شکّر دے

دنیا چاری بیٹھے آں

سانوں تے نہ چکّر دے

عرفان کھوکھر

دل تے جے دلدار دا حق اے

 دل تے جے دلدار دا حق اے

مُڑ سانوں وی پیار دا حق اے

اپنے ویہڑے پینگھ جُھٹاوے

بس ایناں مُٹیار دا حق اے

ڈاڈھے لوگ منا لیندے نیں

دھون اُتے تلوار دا حق اے

سکھالا جیون

 سُکھالا جیون

کسے اظہار دے پِچھے

کوئی اظہار تے ہُندا

کوئی انکار نئیں جے تے

کوئی اقرار تے ہندا

جے میں برباد ہاں تے کیہ

کوئی آباد تے ہندا

کسے وی نہ دسیا

 کسے وی نہ دسیا

چن کولوں پچھیا

چکور کولوں پچھیا

کئی واری جاگدے

لہور کولوں پچھیا

تاریاں توں پچھیا

ساریاں توں پچھیا

درجن بال جمن آلے نوں کسے نے دسیا سی

 لارا

درجن بال جمن آلے نوں

کسے نے دسیا سی

رزق رب دا وعدہ اے

بارہویں بچے دی واری

اونہے رب دے گھروں

پکھے لاہ ویچے

ابا ایدکی یار کنک نئیں بیجنی بیبیاں بیجنیاں نیں

 عورتاں دی  فصل

(حاملہ ذہن)

ابا ایدکی یار

کنک نئیں بیجنی

بیبیاں بیجنیاں نیں

کنک دی لوڑ کوئی نئیں

پوری بی بی نئیں اُگانی

بس ڈِھڈ توں تھلے دی فصل ہوئے

ماں دی اڈیک نکے ہندیاں میرے کولوں

 “اُڈیک”

نِکے ہندیاں 

میرے کولوں

اک گلاس ٹُوٹیا تے

اماں نے بڑا ماریا

شامی میں

کی دکھ ای

 کی دُکھ ای؟

تیریاں ہس ہس کے اکھاں سُج گیاں نے

کی دُکھ ای؟

کُھسرے نے کسے دے بچے نوں کھڈایا

آپ جم نئیں سکیا

آ دُکھ ای 

بھنورے نوں جسراں گلاب سوہنا لگدا

 بھنورے نوں جسراں گلاب سوہنا لگدا

اوتراں ای مینوں ایہ پنجاب سوہنا لگدا

ہویا کی جے وڈھ کے تے ٹک کےکھلاریا

کئی تھاؤں اگیا پنجاب سوہنا لگدا

ہجراں دے ماریاں پیاریاں نوں وصلاں تے

یار دیاں نیناں چ چناب سوہنا لگدا

بابا وے دستور کالے پیراں والی ڈین کھا گئی

 بابے جالب دے ناں

بابا وے! دستور کالے پیراں والی ڈین کھا گئی

انھی کانی سویر دے متھے تے فِٹے منہ لکھیا اے

سر تے تلوار والا کھلوتا وے 

تے اوہدے پِچھے بندوق والا

اخے منو گے؟ منو گے کیوں نا

اوہ کہندا اے بولو نہ

 اوہ کہندا اے بولو نہ

انھے ہو جاؤ، ویکھو نہ

پانی مکدا جاندا جے

گل گل اتے رووو نہ

اوہ جو، ساڈے اندر اے

اوہدے اگے کسکو نہ

بن جاوے جے گل تے تیرا کی جاناں

 بن جاوے جے گل تے تیرا کی جاناں

ہو جائے مشکل حل تے تیرا کی جاناں

اوکھیاں ساواں بھرن دا کوئی مل دے

اوکھا ویلا جاوے ٹل تے تیرا کی جاناں

اکھاں دید تیری دیاں پیاسیاں نیں

دے جا دید اک پل تے تیرا کی جاناں

میریاں سدھراں اج وی تیرے جوگیاں نیں

میں دا نکلے ول تے تیرا کی جاناں

شور پیا تے خلقت کثھی ہوئی اے

جندڑی چل سو چل تے تیرا کی جاناں

محمد سلیم

ہجر تیرے نے دتا ساڑ کی کرئیے

 ہجر تیرے نے دِتا ساڑ کی کرئیے

اندروں باہروں دتا مار کی کرئیے

خوشبو خاطر پھلاں نیڑے ہوئے ساں

ہو گیا دامن تار و تار کی کرئیے

سفنے وچ وی مینوں سجن ملدا نہیں

وس نہیں ہوندا جھلیا پیار کی کرئیے

سُولاں اتے ٹنگ کے جندڑی خوش سی

اُتوں دل نہ منیں ہار کی کرئیے

ویکھ کے تینوں اپنی سرت گوائی سی

فیر نہ ملیا راہ وچ یار کی کرئیے

شور پیا تے اکھیاں میریاں کھلیاں سی

جیندیاں دیندا نہیں دیدار کی کرئیے

محمد سلیم

جوبن روپہلا اے عشق اوہدا پہلا اے

 روپہلا عشق

اکھیاں دی کنگری تے خواباں دیاں جھالراں

گلہاں اتے پھلاں دے رنگاں دیا ں لالیاں

ہونٹاں اتے لفظاں دے موتی جئے کھڑدے

ساہواں چ ریشم دے تاراں جہی اے نرمی

زلفاں نوں کالے جئے بدلاں نے ڈھک کے

چن جیہی صورت اتے پہرا جیہا رکھیائے

جوبن روپہلا اے، عشق اوہدا پہلا اے

میں اپنے لفظاں اچ تیرے لہجے دا رنگ بھر کے

 مری نظماں دا سرناواں

میں اپنے لفظاں اچ تیرے لہجے دا رنگ بھر کے

میں تیری ساہواں دی سنسناہٹ نوں قید کر کے

ترے خیالاں دی چاشنی نوں لباں تے دھر کے

خموشیاں نوں گواہ کر کے

میں کورے کاغذ تے سب تخیل اتار دتے

میں خواب سارے تری نگاہواں توں وار دتے

ربا اپنی خیر منائیے اپنا لکھیا آپ ہی پڑھئے

 ربا اپنی خیر منائیے

اپنا لکھیا آپ ہی پڑھئے

تے آپ نوں ہی سنائیے

ربا اپنی خیر منائیے

ربا دل نوں سانبھ کے ٹرئیے

اپنے رستے پئے جایئے

کسے لئی پچھانہہ نہ مڑئیے

ربا دل نوں سانبھ کے ٹرئیے

ربا عشق کسے نہ ہوئے

ورھیاں لنگھے اکھ لگیاں

تے ورھیاں لنگھے سوئے

ربا عشق کسے نہ ہوئے

ربا اپنا سکھ نہ چھڈئیے

اک جنڈری، ایک وار حیاتی

دکھ دا گاٹا وڈئیے

ربا اپنا سکھ نہ چھڈئیے

ربا پیار کدے نہ پائیے

بے قدرے، بے ویہتے جیہاں توں

کیوں پئے جند گوائیے

ربا پیار کدے نہ پائیے

ربا یار دی مورت ڈھائیے

اپنی مرضی ٹر جائیے

تے اپنی مرضی آئیے

ربا یار دی مورت ڈھائیے

انجم قریشی

فیر کیہ ہویا ہتھوں چھٹیاں ونگاں ٹٹیاں

 فیر کیہ ہویا

ہتھوں چھٹیاں

ونگاں ٹٹیاں

نالی سُٹیاں

ریجھاں مُکیاں

جھانگاں سکیاں

بیجیا کھٹیا

کُوڑ ای وٹیا

مڈھوں پٹیا

تُھک کے چٹیا

فیر کیہ ہویا!

لہو دا رنگیا

ہجر دا ڈنگیا

ویلا بھاری

کھنج گئی واری

کوئی نہ ڈھاری

تتا لیکھا

بُھل بھلیکھا

رولا کھچ اے

جھوٹ ای سچ اے

فیر کیہ ہویا

دُکھ نیں لکھاں

بھِجیاں اکھاں

اتھرو جل تھل

مرنا ہر پل

ہتھیں دتیاں

دندیں چِتھیاں

ہون نہ ڈھلیاں

نیہاں ہلیاں

اُڈھن کھیلیاں

فیر کیہ ہویا

انجم قریشی

پٹھیاں گلاں کر نہ جھلیئے

 پُٹھیاں گلاں کر نہ جھلیئے

ایویں ای اکھاں بھر نہ جھلیئے

تیرا ساں میں، تیرا ای آں

سونہہ کھانا واں، ڈر نہ جھلیئے

لوک تے پھرن اجاڑن نوں

کن لوکاں ول، دھر نہ جھلیئے

کجھ حوصلے کر، ہتھ پیر وی مار

بس گھڑے بھروسے، تر نہ جھلیئے

عشق اے ناں ازمائشاں دا

ایہنی چھیتی، ہر نہ جھلیئے

طارق اقبال حاوی

ہتھ کشکول پھڑاوے غربت

 ہتھ کشکول پھڑاوے غربت

ویکھو کنج نچاوے غربت

تیرے باہجھوں میریا ربا

مگروں کہڑا لاوے غربت

بھکھے روون بال نمانے

ترس زرا نہ کھاوے غربت

جسے دے وچ ہمت کوئی نہ

بھارے بھار چکاوے غربت

ساگر اوہدی اکھ پئی دسے

اوہنوں رج روواوے غربت

عمران ساگر

میرے منہ تے میرا اے تیرے منہ تے تیرا اے

 میرے منہ تے میرا اے

تیرے منہ تے تیرا اے

راکھے راکھی کرنی کی

ایہہ تاں آپ لٹیرا اے

کیہڑے پاسے جاواں میں

ہر پاسے ای نہیرا اے

فاقے کھا گئے کئیاں نوں

کئیاں کول بتھیرا اے

بندہ پاگل کیتا سُو

دنیا گول گھتیرا اے

نیسو اکھ دی نگری وچ

ہنجواں لایا ڈیرا اے

انیس عباس

تک دل دی اکھ چوں عین دلا

 تک دل دی اکھ چُوں عین دِلا

بن عین دی اکھ دی جان دلا

بس عین عین توں جپدا رہ

فئیر تک اپنی توں شان دلا

پا چادر نفس تے عین دی توں

کر لعنت بر شیطان دلا

اَج مکی کالک ساری چڑھیا چت نوں جنڈری چھکا

 اَج مُکی کالک ساری

چڑھیا چت نوں جنڈری چِھکا

چکھیا پھکا نہ کوئی مِٹھا

رہ گیا سبھناں کولوں نِکا

سڑ سڑ ہویا پکلُو سِکہ

کیہڑا اُنگلاں دے وچ جُوڑے

ایہہ اخیر انجام ہوندا اے ایہو انت ہے پنگے دا

 ایہہ اخیر انجام ہوندا اے ایہو انت ہے پنگے دا

یاں رُقعہ متراں دے دلوں، یاں سنہیا دنگے دا

سجناں نے فر تھاں ٹھکانہ اپنا اوتھے چُکنا سی

پہلی چوکی تھانے دی سی، دوجا چوک لفنگے دا

ایہہ رنگ بے رنگ دے نیں ایہو بے ڈھنگیاں دے ڈھنگ

کیہ قسم بدمعاشاں دی، کیہ پاہرا ننگ ملنگے دا

میں کچجی، چج دے بارے سوچدی سی

 میں کچجی، چج دے بارے سوچدی سی

کل دی بیٹھی، اج دے بارے سوچدی سی

میں بجلی دی کڑک توں کنا ڈردی سی

بدلاں دی گج وج دے بارے سوچدی سی

ہان دیاں جد ہان ملا کےکھڑدیاں سن

میں پگاں دی لج دے بارے سوچدی سی

جیوندی موئی جیوندا رہے وے جین جوگیا

 جیوندی موئی

جیوندا رہے وے جِین جوگیا

میتھوں پہلاں روٹی توں کھادی

میرے حِصے دا دُدھ وی پیتا

باپو نال میلے وی توں ویکھے

تیری جُتی آؤن تے

چاء مینوں چڑھنے

میں گج کے بولی چکنی میرے گدا پاوندے پیر

 میں گج کے بولی چکنی

میرے گِدا پاؤندے پیر

میں کِکلی پاؤنی وِیر وے

تیری پگ دی منگ کے خیر

میں وِچ ترِنجناں کُوکنا

تیرے ویہڑے دی منگ خیر

میں مرزا وکھری سوچ دا

 میں مرزا وکھری سوچ دا

میری ویلے اُتے اکھ

میں توڑے جندرے ریت دے

گَل پائی عشق دی رکھ

جگ مہنے، طعنے ماردا

تے پت ہو جانی ککھ

نال سی میرے اوہدی کنی سوہنی چال سی

 نال سی میرے اوہدی کنی سوہنی چال سی

دل دا میں دساں کیہ ہویا برا حال سی

نال لے کے میں اوہنوں گھر فیر آ گیا

بُوہے تے کھلو گئی جھاکا جیا آ گیا

شگناں دے نال اونہوں دہلیز اُتے چاڑھیا

نال لا کے پیار نال اندر میں واڑھیا

زباں کیہ سر کٹائی دا

 زباں  کیہ سر کٹائی  دا

ہے سچ نوں انج بچائی دا 

ترے بیمار نہیں بچنا 

اثر نہیں ہن دوائی دا 

اُودوں قیدی دے ساہ نکلے

جدوں سُنیا رہائی دا 

دِلا ایہ زخم ڈونگھا اے 

کریں گا کیہ سلائی دا 

جدوں انصاف نہیں ملنا 

تے فیدہ کیہ دُہائی دا

فیصل منظور کیفی

شاید کوئی سنگلی ڈھلی رہ گئی سی

 سنگلی

شاید

کوئی سنگلی

ڈِھلی رہ گئی سی

میرے اندروں

میں نکل کے

نَسی گئی

روئی گئی تے ہَسی گئی

ثانیہ شیخ

رات دی اکھ وِچ اتھرو نیں

 رات دی اکھ وِچ اتھرُو نیں

اتھرُو بے تصویرے غم

دل نُوں چَھڈ کے کِتھے جان

تاباں بے تقصیرے غم

عبدالقادر تاباں

نکی عمرے وی جاگو میٹی رہے آں

 نِکی عمرے وی جاگو میٹی رہے آں

جیہناں اکھاں وچ روڑ کٹے گئے ہوون

اوہناں چ نیندر کتھوں؟

دھگانے دے پیؤ اگے ہتھ بنھ کے کھلوتے آں

نک نوں جِیبھاں لاون والے وی چُپ نیں

سر چُکیا تے لہن دا خطرہ اے

ہتھ کھولے تے باہواں کھلیاں کروا دتیاں جان گیاں

طاہرہ سرا

ساری رات جاگدی رہی تے سرگی دے تارے نے دسیا

 مت 

ساری رات جاگدی رہی

تے سَرگی دے تارے نے دَسیا

عام بندے کول تے سوچن لئی ٹائم ای نہیں

عقل کتھوں آوے؟

طاہرہ سرا

اکھاں کھتی چ لگیاں نیں تے منہ کندھ نال

 نھیرا

اکھاں کھتی چ لگیاں نیں

تے منہ کندھ نال

اگانہہ ویکھ سکدے، نہ ٹُر سکدے

پیراں تھانی اُگی کنڈیالی رُت نے اَگا چھِل کے رکھ دِتا اے

گناہواں دے بھار نال دھون ٹُٹن والی ہوئی پئی اے

اکھاں کھتی چ لگیاں نیں

تے منہ کندھ نال

اخے ساڈا پِچھا روشن اے

طاہرہ سرا

ایہ جو تیرے رس جاون دا خطرہ اے

 ایہ جو تیرے رُس جاون دا خطرہ اے

رُوح جُثے توں کُھس جاون دا خطرہ اے

اکھاں مِیٹ کے چُپاں وٹی بیٹھے آں

انج تے نسلاں بس جاون دا خطرہ اے

طاہرہ سرا

نی مائے اسیں کچھڑیں بڈھے ہوئے

 نی مائے

ساہواں دا کوئی وس نہ چلیا

جیون وانگ گڈوئے

نی مائے، اسیں کُچھڑیں بُڈھے ہوئے

اپنے آپ نُوں مُڑ گھڑنا اے

کیہڑا مٹی گوئے

نی مائے، اسیں کُچھڑیں بُڈھے ہوئے

سُولاں دے منہ چھالے پے گئے

امبراں دے سر ٹوئے

نی مائے، اسیں کُچھڑیں بُڈھے ہوئے

طاہرہ سرا

بھریاں اکھاں اس لتھی شلوار توں ہٹ ای نہیں رہیاں

 چیک

بھریاں اکھاں اس لتھی شلوار توں ہٹ ای نہیں رہیاں

دین دے ٹھیکیدارو

کوئی فتویٰ؟

کوئی احتجاج؟

چونہہ سالاں دی بالڑی نے تہاڈی شلوار لاہ دتی

تہانوں کجھ نہیں ہویا؟

ریاست دے مامیو

تسیں ننگے ہو گئے جے

کالے کوٹاں والیو!، چٹ کپڑیو

لبرل آنٹیو، انکلو

ننگے ہو گئے جے

گلیاں سڑیاں ننگیاں لاشاں دی سڑاند

افففف

میرا ساہ رُک رہیا اے

عطر پھلیل دیاں سپریواں کرن نال کُجھ نہیں ہونا

نہ ای گنتی دے بوکے کڈھیاں ہُن کھوہ پاک ہونا اے

ماں دی چیک تہاڈا پِچھا کر رئی اے

جیہدے توں بچنا ناممکن اے

طاہرہ سرا

میریاں اکھاں دھیان نال پڑھ

 ونڈے دا جاگنا

میریاں اکھاں

دھیان نال پڑھ

جیہڑے سُتے پئے نیں

مینوں اوہناں دے ونڈے دا جاگنا پیندا اے

طاہرہ سرا

میں سفنے مرن نہیں دینے

 میں سُفنے مرّن نہیں دینے

میں بالدا رہناں واں

میں بالدے رہنا اے

سونہہ اے نِمّاں تے بیریاں دی

اکھ کڈھ کے ہنھیریاں دی

ایہ چِٹیاں تے کالیاں توں

ایہ دُھپاں جہے پالیاں توں

چُلہے ٹھرّن نہیں دینے 

میں سُفنے مرّن نہیں دینے

ارشاد سندھو

کسے ویکھیا ہووے جی کسے سنیا ہووے

 کسے ویکھیا ہووے

جی کسے سُنیا ہووے

کِتے وی کدی پکھواں نیں

ماں ماری ہووے

پیو کوہیا ہووے

بھرا وڈھیا ہووے

پُتر کھادا ہووے

دِھی دا گَل گُھٹیا ہووے

بھین کوئی سُولی چاڑھی ہووے

میں ویکھیا اے

جی میں سُنیا اے

ارشاد سندھو