پُھلاں دا تُو عطر بنا
عطراں دا فیر کڈھ دریا
دریا وِچ فیر رَج کے نہا
مچھلیاں وانگُوں تاریاں لا
فیر وی تیری بو نہیں مُکنی
پہلے اپنی مَیں مُکا
بابا بلھے شاہ
پاکستانی،پنجابی، سندھی، بلوچی، پشتو، ہندکو، پوٹھواری،کشمیری، پہاڑی، گوجری، شینا، سرائیکی، براہوی زباناں دی شاعری دے سوہنے، سجرے تے رنگلے پھلاں نال سجیا ہویا شعری گلدستہ Punjabi, Sindh, Blochi, Pushto, Hindko, Pothwari, Kashmiri, Pahari, Gojri, Shina, Saraiki, Brahavi & other, regional, poetry
Wednesday, 31 January 2018
مٹی دا توں مٹی ہونا کاہدی بلے بلے
مٹی دا توں، مٹی ہونا، کاہدی بلے بلے
اج مٹی دے اتے بندیا، کل مٹی دے تھلے
بابا بلھے شاہ
کدی موڑ مہاراں ڈھولیا
کدی موڑ مہاراں ڈھولیا
تیریاں واٹاں توں سر گھولیا
میں نہاتی دھوتی رہِ گئی
کوئی گنڈھ سجن دل بہہ گئی
کوئی سخن اولاّ بولیا
کدی موڑ مہاراں ڈھولیا
Monday, 29 January 2018
منبر چھوڑ نہ کرسی منگ
منبر چھوڑ نہ کرسی منگ
خالق پاک نے لایو رنگ
منبر چھوڑ نہ کرسی منگ
خالق ڈِتو خاص انعام
خلق دا جوڑیس نائب امام
تابعے تیڈے خاص و عام
گل گل تے تکرار نہ تھیوے
گل گل تے تکرار نہ تھِیوے
گھر دے وچ دیوار نہ تھِیوے
بھانویں جیہڑی گل وی تھِیوے
گھر اچ تھِیوے باہر نہ تھِیوے
میں وانگوں ہجراں دا مارا
شالا کُوئی بیمار نہ تھِیوے
قطرے کوں دریا کر سکدے
پنجابی سرائیکی شاعری
قطرے کُوں دریا کر سکدے
ہر کم صرف خُدا کر سکدے
ڈیدھاں ڈیدھاں شھار وساوے
وسدی جھوک فنا کر سکدے
روہاں کُوں چا نال اُڈاوے
ایڈی تیز ہوا کر سکدے
کوندر ککھ تے کانہہ توں ڈردے
پنجابی سرائیکی شاعری
کُوندر ککھ تے کانہہ توں ڈردے
شُتر مُرغ وی تھاں توں ڈردے
شیر دے مُنہ اچ ہتھ ہئی ڈیندا
اُوہا اَج کل کاں توں ڈردے
سامنے حلق حسین نہ ہووے
اَج تئیں تِیر کمان توں ڈردے
کجاں پردے اپنے جد غیراں تے پردے پاں
کجاں پردے اپنے جد غیراں تے پردے پاں
اپنے عیباں کر کے میں دُوجے دے عیب چُھپاں
لاں سجناں دے گھاٹے اپنے وادھیاں نال وٹا
ویری کرن فقیر نہ کیکر ہتھیں سِر تے چھاں
نہیرا ایتھے صدیاں توں راج پیا کردا
نھیرا ایتھے صدیاں توں راج پیا کردا
چن پا کے نیویں ویکھو ہوکے ہاواں بھردا
جُھکنا اے سِر ہُن ظُلماں دی شاہی دا
سانوں لُٹ مار دا نظام نہیوں چاہی دا
شاعر کیوں نہ حق سچ بولے
شاعر کیوں نہ حق سچ بولے
سیاست ڈِتن ایجھیں رَولے
اَج دا پِیر فقیر وی یارو
مسند چھوڑ تے کرسی گولے
ہر ہر گھر وچ رب نے رکھیا آؤنا جانا چڑیاں دا
ہر ہر گھر وچ رَب نے رکھیا آؤنا جانا چڑیاں دا
کَناں دے وچ رَس پیا گھولے روز ترانہ چڑیاں دا
دل تے پتھر رکھ کے سارے کاج نبھاؤنے پیندے نیں
کرنا پیندا ہر ماں پیو نُوں رَب خصمانہ چڑیاں دا
لاوارث جان کے زر والے لاچاریں دا حق کھس گھندن
کجھ لوک زمیں تے زور مسئیں ناداریں دا حق کَھس گھِندِن
آہ نئیں سُندے مسکینیں دی آہ زاریں دا حق کَھس گھِندِن
لاوارث جان کے زر والے لاچاریں دا حق کَھس گھِندِن
حد عارف ڈیکھ زمانے دی حقداریں دا حق کَھس گھِندِن
اے ونڈ ہے ساری قسمت دی کوئی بو ذر ہن کوئی بے زر ہن
اے ونڈ ہے ساری قسمت دی کوئی بُو ذر ہن کوئی بے ذر ہن
کوئی ذات دے ہِن شہباز مگر افسوس جو شودے بے پَر ہن
کوئی پھر ہوندیں نئیں سُدھر سگے کوئی رکھدِن شوق تے بے پھر ہن
کوئی شیش محل دے واسی ہن کوئی عارف بالکل بے گھر ہن
ہسے جے ماں اک وار وساراں جنت
ماں
گُلزاراں کیہ خوشبواں، بہاراں، جنت
ہسے جے ماں اک وار، وساراں جنت
ہے گرد اوہدے پَیراں دی جنت قسمیں
تاثیر ماں دے قدماں توں واراں جنت
صدیق تاثیر
دنیا اچ ایہدے ورگا نہ لبھدا دوجا
ماں
دنیا ءچ ایہدے ورگا نہ لبھدا دُوجا
ساہنویں ایہدے کوئی ہور نہ پھبدا دوجا
تاثیر ماں دی قسمیں مُکاواں مُکدی
ماں روپ ہے اس دنیا تے رَب دا دوجا
صدیق تاثیر
مینوں چوڑا آکھ ریا ایں
مینوں چُوڑا آکھ ریا ایں
سچ کہنا ایں
چُوڑا ای آں
تیرے گھر دا کُوڑا جو میں چُکدا واں
کُوڑا چُکن والے آخر چُوڑے ای تے ہندے نیں
کاغذاں اتے لیک یک کے
کاغذاں اُتے لِيک لیک کے، پُٹھیاں سِدھیاں لیکاں
ہور دھیانے پائیاں ہوئیاں میں اندر دیاں چِیکاں
انجم سلیمی
Friday, 26 January 2018
گوری دیاں جھانجراں بلاؤندیاں گئیاں
نجابی لوک گیت
گوری دِیاں جھانجراں بلاؤندیاں گئیاں
گلیاں دے وِچ ڈنڈ پاؤندیاں گئیاں
چن وے کہ شوقن میلے دی
پنجابی لوک گیت
چَن وے! کہ شوقن میلے دی
پیر دھو کے جھانجراں پؤندی
میلھدی آؤندی کہ شوقن میلے دی
گوری دے سنہری جھمکے جدوں تردی ہلارے کھاندے
پنجابی لوک گیت
گوری دے سنہری جھمکے، جدوں تُردی ہلارے کھاندے
اکھیاں ءچ رب وسدا، اوہدے نخرے جھلے نہ جاندے
مہندی والے ہتھ رس گئے، جدوں گھول کے ننان نے لائی
پھکا پھکا رنگ چڑھیا، بوٹی اک نہ سواد دی پائی
وینیاں گلابی گوریاں، اوہدے گجرے جان تڑفاندے
گوری دے سنہری جھمکے، جدوں تردی ہلارے کھاندے
اکھیاں ءچ رب وسدا، اوہدے نخرے جھلے نہ جاندے
ماہی گھر آیا راتاں ہور دیاں ہور نی
پنجابی لوک گیت
ماہی گھر آیا راتاں ہور دیاں ہور نی
ماہی میرا چند تے میں بن گئی چکور نی
کِڈی سوہنی لگے سانوں تاریاں دی لو نی
گت وچ میں جدوں شیشے لئے پرو نی
میرے کنڈلاں ءچ پھاہیاں اوہدے نیناں وچ چور نی
ماہی گھر آیا راتاں ہور دیاں ہور نی
ماہی میرا چند تے میں بن گئی چکور نی
بناں کفن دے لے چلو یار مینوں
بِناں کفن دے لے چلو یار مینوں
ہے لُک کے گیا آکھو سنسار مینوں
گُوانڈھی نے دبی حقیقت ہے میری
اوہدے روبرو کر لو اِک وار مینوں
بڑا دنیا دا میں ستایا ہویا ہاں
بڑا دنیا دا میں ستایا ہویا ہاں
کہ تنگ ایس زندگی توں آیا ہویا ہاں
کفن وِِ چ ذرا سوون دیوو، نہ بولو
میں زندگی دے پندھ دا تھکایا ہویا ہاں
چم چم رکھو نی ایہہ کلغی ججھار دی
پنجابی لوک گیت
چُم چُم رکھو نی ایہہ کلغی ججھار دی
پھُلاں نال گُندو لڑی ہیریاں دے ہار دی
جنگ وچوں لڑ کے سپاہی میرے آن گے
چناں دیاں چہریاں چوں چن مسکان گے
ویہڑے وچ ٹھاٹھاں مارو خوشی سنسار دی
چم چم رکھو نی ایہہ کلغی ججھار دی
ایتھوں اڈ جا بھولیا پنچھیا وے توں اپنی جان بچا
پنجابی لوک گیت
ایتھوں اُڈ جا بھولیا پنچھیا وے تُوں اپنی جان بچا
ایتھے گھرگھر پھاہیاں گڈیاں وے توں چھریاں ہیٹھ نہ آ
ایتھے ڈاکے پین دوپہر نوں تیرے آلہنے دین گے ڈھا
ایتھے زہر بھرے وچ دانیاں تیری دتی چوگ کھنڈا
کالے رنگ دا پراندا ساڈے سجناں نے آندا
ہنجابی لوک گیت
کالے رنگ دا پراندا
ساڈے سجناں نے آندا
نی میں چُم چُم رکھدی پھراں
کہ پباں بھار نچدی پھراں
جتی قصوری پیریں نہ پوری
پنجابی لوک گیت
جتی قصوری پیریں نہ پوری
ہائے ربا وے سانوں تُرنا پیا
جنہاں راہاں دی میں سار نہ جانا
اوہنیں راہیں وے مینوں مُڑنا پیا
سہرے پنڈ دیاں لمیاں واٹاں
بڑا پواڑا پے گیا
کلی بیٹھ کے کھیر ولوڑاں
کلی بیٹھ کے کھیر ولوڑاں
کافر تھیواں جے مکھ موڑاں
کل وی تیریاں لوڑاں سانوں
اج وی سانوں تیریاں لوڑاں
لڑ لگیاں دی لاج نبھاویں
مہندی والے ہتھ پئی جوڑاں
سارے اکو رنگ دے لوگ
سارے اکو رنگ دے لوگ
وکھو وکھ کی منگدے لوگ
سپاں دا تے ناں بدنام اے
یاراں نوں پئے ڈنگدے لوگ
ڈاھڈا ویکھ کے کرن سلاماں
ماڑا ویکھ کے کھنگدے لوگ
چیت وساکھ دے چن دا چانن
چیت وساکھ دے چن دا چانن
چڑھدے سورج دی اوہ لو
کچے بیراں ورگا جثہ
تکھے ساہنواں دی خوشبو
رستہ فیر گوا دتا ای
رستہ فیر گوا دِتا ای
کہڑی راہ تے پا دِتا ای
ڈُبے ہوۓ پیار دے چن نوں
چنّاں! فیر چڑھا دِتا ای
ربا جے میں گل کراں تے ہو جانی اے لمی
ربا جے میں گل کراں تے ہو جانی اے لمی
ہر تگڑے دی چودھر پِچھے ہوندا ماڑا کمی
لوڑاں تھوڑاں توں کی جانیں
توں تے نِت حکومت مانیں
سوچاں فکراں اوہدے پلے
دھی اے جہنے جمی
ربا جے میں گل کراں تے ہو جانی اے لمی
راز نور پوری
جی سکیا نہ مویا میں
جی سکیا نہ مویا میں
ڈاہڈا اوکھا ہویا میں
اج فر مٹی مٹی کر کے
اپنا جُسّا گویا میں
دل دی بنجر دھرتی اتے
بی عشقے دا بویا میں
اوہدے اتے قطرہ قطرہ
لہو جُسّے دا چویا میں
ہاسے رُسّے، محفل کھُسّی
کلا بیٹھا رویا میں
راز نور پوری
مینوں لیکھاں بڑھاپے دتے نیں
مینوں لیکھاں بڑھاپے دتے نیں
مینوں ہمت جوان کیتا اے
راز اینا وی کوجھا نہیں ساں میں
جِناں شیشے حیران کیتا اے
راز نور پوری
شیشہ لے کے کلے ویکھاں
شیشہ لے کے کلے ویکھاں
اپنے جُسے ولے ویکھاں
کیہڑی شے دی آکڑ بندیا
کیہ اے تیرے پلے ویکھاں
راز نور پوری
شرع عشق دی پڑھو تے پتہ لگدا اے
شرع عشق دی پڑھو تے پتہ لگدا اے تختہ دار منصور نال پھبدا اے
یوسفؑ پھبدا مصر دے تخت اتے، موسیٰ پیا کوہ طور نال پھبدا اے
دھرتی شہر مدینے نال پھبدی اے، چہرہ چن دا نور نال پھبدا اے
گل مکدی راز مکا دیواں اے سارا جگ حضور نال پھبدا اے
جاوید راز
عشق تے وسدا دل دے اندر دل تے گہرا وانگ سمندر
عشق تے وسدا دل دے اندر دل تے گہرا وانگ سمندر
اندروں باروں اکو ورگا جو کج باہر اوہیو اندر
سوہنا روپ بساون اکھیاں دل نوں روگ لگاون اکھیاں
جیہڑا روپ اکھیاں نوں جچدااوہیو وسدا دل دے اندر
اکھیاں دی جھیلاں تو لگ کے وسدا دل دا سوھنا مندر
اکھیاں دین گواہی حسن دی تاں او وسدا دل دے اندر
نامعلوم
Sunday, 21 January 2018
ماڑے دی تقدیر وغیرہ
ماڑے دی تقدیر وغیرہ
مُلا، پنڈت، پیر وغیرہ
جے کر مرزے سوں جاونڑ
ٹُٹ جاندے نے تیر وغیرہ
Tuesday, 16 January 2018
عشق دی بازی ہر جا کھیڈی شاہ گدا سلطاناں ہو
عشق دی بازی ہر جا کھیڈی شاہ گدا سلطاناں ہو
عالم، فاضل، عاقل، دانا چاکردا حیراناں ہو
تنبُو کھوڑ لتھا وِچ دل دے جوڑیس خلوت خانہ ہو
عشق امیر فقیر منیندے باہُو کون بے گانہ ہو
سلطان باہو
عشق دیاں گلاں اولڑیاں شرع تھیں دور ہٹاوے ہو
عشق دیاں گلاں اولڑیاں شرع تھیں دور ہٹاوے ہو
قاضی چھوڑ قضائیں جاون جد طمانچہ لاوے ہو
لوک ایانے متیں دیون عاشقاں مت نہ بھاوے ہو
مڑن محال تنہاں نوں باہُو جنہاں آپ بلاوے ہو
سلطان باہو
عشق دی بھاہ ہڈاں دا بالن عاشق بیٹھ سکیندے ہو
عشق دی بھاہ ہڈاں دا بالن عاشق بیٹھ سکیندے ہو
گھت کے جان جگر وِچ آرا ویکھ کباب تلیندے ہو
سرگرداں پِھرن ہر ویلے خون جگر دا پِیندے ہو
ہوئے ہزاراں عاشق باہُو عشق نصیب کہیندے ہو
سلطان باہو
لوہا ہوویں پیا کٹیویں تاں تلوار سدیویں ہو
لوہا ہوویں پیا کٹیویں تاں تلوار سدیویں ہو
کنگھی وانگوں پیا چِریویں زلف محبوب پِھریویں ہو
مہندی وانگوں پیا گھٹیویں تلی محبوب رنگیویں ہو
عاشق صادق ہوویں باہُو رس پریم دی پِیویں ہو
سلطان باہو
Monday, 15 January 2018
پیر حسین دا سر پور سایہ
پیر حسین دا سر پور سایا
کرم علی دا دکھ گوایا
ملیرکوٹلے کرم علی نوں
دتا پیر حسین جمال
سید کرم علی شاہ
لوری لے وے سید جلالا
لوری لے وے سید جلالا
خوش ہووے ویکھن والا
تیرا مولیٰ علی رکھوالا
گھر کرم علی دے اجالا
سید کرم علی شاہ
وقت اخیری آ گیا
جدید پنجابی شاعری
وقت اخیری آ گیا
تھلے موت پیغام
چل کرم شاہ چلیئے
جھگڑے مٹن تمام
سید کرم علی شاہ
روندی نوں مینوں مدتاں ہوئیاں
روندی نوں مینوں مدتاں ہوئیاں
کدے دیوے آن جمال
دل نوں تاب نہیں
آ پیر حسین دکھائے دتا
ہویا کرم علی میں نہال
دل نوں تاب نہیں
ہن سانوں سد لے جی پیارے اپنے کول
ہن سانوں سدّ لے جی پیارے اپنے کول
دل ساڈے نوں پیارے لگدے مٹھڑے تیرے بول
جے اک واری نظریں آویں، زندگی دیواں گھول
سینے دے سنگ لا کے تینوں ہس ہس کراں کلول
سید کرم علی شاہ
ست گوراں دے چرنی لگ
ماہیا
ست گوراں دے چرنی لگ
بے مکھ ہوئے مول نہ ہرگز
بھاویں طعنے دیوے جگ
سید کرم علی شاہ
تلک لگا کے متھے بسدا
تلک لگا کے متھے بسدا
گل وچ پہن جنیؤ دسدا
کتے عیسائی بنیا فرنگی
کرے لڑائی بن بن جنگی
ہتھ تیرے اے مندی چنگی
دھر ٹوپی شملہ اتریا اے
سید کرم علی شاہ
چلھے دے وچ ای اگ میاں
چُلھے دے وِچ ای اگ میاں
جیویں سر دے اُتے ای پگ میاں
ماں روٹیاں پئی پکاؤندی اے
پھپھی گُڈیاں پئی بناؤندی اے
استاد کرم امرتسری
تنگ آ گیا اوہدیاں لاریاں توں
تنگ آ گیا اوہدیاں لاریاں توں
اج، کل، گھڑی، پَل، دس گیا
اک دن گھرے سی اوہ اتوں جا پیا میں
مجبور اوہ اندرای پھس گیا
بُوہا ہور پچھواڑیوں کڈھ لِتا
اوہنوں کوئی استاد ہے دس گیا
جن وانگ مینوں چمبڑ گیا یارو
جِن وانگ مینوں چمبڑ گیا یارو
کاہنوں عشق کمبخت نوں چھیڑیا میں
کدی سکھ دا ساہ نئیں لین دیندا
دِق جیہا ایہہ روگ سہیڑیا میں
مینوں معاف کر چھڈ دے جان میری
توبہ بُھلیا عشق بکھیڑیا میں
دے کے دل بچا لتی جان کرمؔ
قصہ اس طرح نال نبیڑیا میں
استاد کرم امرتسری
ایس عشق ملاح نوں ویکھیا ای
ایس عشق ملاح نوں ویکھیا ای
مینوں آر دتا اوہنوں پار دتا
ایس بحرِ محبت دے وِچ یارو
مینوں ڈوب دتا اوہنوں تار دتا
توبہ ہجر تندور وِچ کیہہ آکھاں
مینوں ساڑ دتا اوہنوں ٹھار دتا
اج میں اوہ سیاپا مکایا اے
اج میں او سیاپا مُکایا اے
ساری عمر سی بیٹھ کے رون والا
دامن لیا بچا اس داغ تھیں میں
حشر تِیک سی بیٹھ کے دھون والا
اوہدی اکھ بچا میں بھج آیا
اج مُل پیا سی دل کھون والا
کرم کم ہویا اج اوہ میتھوں
جہڑا رستم توں نئیں سی ہون والا
استاد کرم امرتسری
پانی وانگ سی بخت جماؤندا کیہہ
پانی وانگ سی بخت جماؤندا کیہہ
ایس کم بخت نوں لگ دی جاگ نئیں سی
کنداں بناں ہُندے گھر عاشقاں دے
کوٹھی کوئی محل کوئی باگ نئیں سی
شِبو موتیا نرگس گلاب کتھے
میرے گھر وچ تے سُکا ساگ نئیں سی
جس دن اوہ آئے کرم گھر میرے
خالی گھڑا سی، جلدا چراگ نئیں سی
استاد کرم امرتسری
باگ= باغ
چراگ=چراغ
مل گیا اے یار دا دیدار مینوں
مل گیا ہے یار دا دیدار مینوں
سارا مال دے کے نالے جان دے کے
لبِ لعل خریدیا میں اوہدا
اپنی ہستی دی ساری دکان دے کے
راضی کر لیا جس طرح ہو گیا اوہ
جو کھچ وچ سی میرے امکان دے کے
بُتاں تیک تے میں کرم پہنچ گیا
اپنا دین دے کے تے ایمان دے کے
استاد کرم امرتسری
تیری نظر تغافل نے غضب کیتا
تیری نظرِ تغافل نے غضب کیتا
بڑا ستم تیرے انتشار کیتا
کالے وعدیاں وچ سفید ہو گئے
ایتھوں تیک تیرا انتظار کیتا
اچھا بہت اچھا، ہاں ہاں کیتا
تُساں جدوں کیتا انکار کیتا
کرم عاشق دے صبر نُوں ویکھیا ای
نہ اظہار کیتا نہ اصرار کیتا
استاد کرم امرتسری
نئیں سفر سامان درست کیتا
نئیں سفر سامان درست کیتا
کیہہ کراں گا خاک وِچ رلیا میں
جی چاہوندائے پاڑ کے پُھوک سٹاں
تینوں کی کراں گا خالی پلیا میں
فرصت ہوؤندی تے کجھ بنا لیندا
تھوڑے وچ کیہ کردا جھلیا میں
جد میں آیا تے کرم اذان ہوئی
ہو گئی نماز تے چلیا میں
استاد کرم امرتسری
ساڈے گل وچ ہجر دا پھاہ
ﺳﺎﮈﮮ ﮔﻞ ﻭﭺ ﮨﺠﺮ ﺩﺍ ﭘﮭﺎﮦ
ﺳﺎﮈﺍ ﺭﮎ ﺭﮎ ﺍٓﻭﮮ ﺳﺎﮦ
ﺳﺎﮈﺍ ﺭﻭﻭﮮ ﺍﮎ ﺍﮎ ﻭﺍﻝ
ﺳﺎﮈﯼ ﺍﮐﮭﯿﮟ ﺍﺗﮭﺮﻭ، ﻻﻝ
زین شکیل
رو رو ہنجو مک گئے
ﺭﻭ ﺭﻭ ﮨﻨﺠﻮ ﺳﺎﺭﮮ ﻣﮏ ﮔﺌﮯ
ﺳﺎتھ ﻧﮧ ﭼﮭﻮﮌﻥ ﺍﮐﮭﯿﺎﮞ
ﺑﺎﻝ ﮐﮯ ﺩﯾﻮﺍ ﯾﺎﺩ ﺗﺮﯼ ﺩﺍ
ﺳﻔﻨﮯ ﻟﻮﮌﻥ ﺍﮐﮭﯿﺎﮞ
زین شکیل
ساڈے دل دا شہر آباد
ﺳﺎﮈﮮ ﺩﻝ ﺩﺍ ﺷﮩﺮ ﺍَﺑﺎﺩ
ﺳﺎﻧﻮﮞ ﺍٓﻭﮮ ﮈﮬﻮﻟﻦ ﯾﺎﺩ
ﺳﺎﮈﯼ ﭘِﺠﮭﯽ ﭘِﺠﮭﯽ ﺍَکھ
ﺍﺳﯿﮟ ﮨﻮ ﻧﮧ ﺳﮑﯿﮯ ﻭکھ
دید تری دی خاطر ماہیا
ﺩﯾﺪ ﺗﺮﯼ ﺩﯼ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﮨﯿﺎ
ﺭﻭ ﻭﺍﮞ ﭘﺎ ﭘﺎ ﭘﺞ ﻭﮮ ﺍﮌﯾﺎ
ﻣِﭩﮭﺎ ﻣِﭩﮭﺎ ﺑﻮﻝ ﺍﺳﺎﮞ ﻧﺎﻝ
ﺑﺪﻻﮞ ﻭﺍﻧﮓ ﻧﮧ ﮔﺞ ﻭﮮ ﺍﮌﯾﺎ
اکھیاں وچوں ڈلھیا کاجل
ﺍﮐﮭﯿﺎﮞ ﻭﭼﻮﮞ ﮈُﻟﮭﯿﺎ ﮐﺎﺟﻞ
ﻧﯿﻦ ﻣﻠﮯ ﺗﺎﮞ ﺭُﻟﯿﺎ ﮐﺎﺟﻞ
ﻟﻌﻼﮞ ﻭﺭﮔﮯ ﻧﯿﻨﺎﮞ ﺩﺍ ﻭﯼ
ﮐﻮﮈﯼ ﺩﮮ ﻣُﻞ ﺗُﻠﯿﺎ ﮐﺎﺟﻞ
سائیاں ویڑھے آیا کر
ﺳﺎﺋﯿﺎﮞ ﻭﯾﮍﮬﮯ ﺍٓﯾﺎ ﮐﺮ
ﺳﺎﺋﯿﺎﮞ ﮐﮭﯿﮉ ﮐﮭﮉﺍﯾﺎ ﮐﺮ
ﺍﯾﮩﮧ ﺩﻝ ﺗﯿﺮﯼ ﻧﮕﺮﯼ ﮨﮯ
ﺳﺎﺋﯿﺎﮞ ﭘﮭﯿﺮﺍ ﭘﺎﯾﺎ ﮐﺮ
اکا ساڈا حال نہ جانن گلیوں لنگھن والے
اُکا ساڈا حال نہ جانن گلیوں لنگھن والے
چھتاں وچ جے ہون تریڑاں وگدے نئیں پرنالے
آوے کوئی اوس حویلی چونا گاچی پھیرے
جِس دیاں کندھاں دے نال لمکن گز گز لمے جالے
Thursday, 11 January 2018
دسو ایہ قیامت نہیں اے
دَسو ایہ قیامت نہیں اے
زندگی ایتھے کی کِسے دی
کردا نہیں کوئی سی کِسے دی
رہی نہ عزت وی کِسے دی
چِٹے دِن وِی دھی کِسے دی
گھر دے وچ سلامت نہیں اے
دسو ایہ قیامت نہیں اے
ڈب مرن دا ویلا
ڈُب مرن دا ویلا
ساڈے کولوں کوئی کم وی
ویلے سِر نہیں ہویا
جاگن ویلے سُتے رہے آں
بولن ویلے بولے نہیں آں
تھر تھر کنبدے پر چڑیاں دے
تھر تھر کنبدے پر چِڑیاں دے
رَبّا لاہ دے ڈر چِڑیاں دے
تیرے پَکّیاں محلاں کھوہ لئے
نِکّے نِکّے گھر چِڑیاں دے
اکے رکھ تے پل کے چڑیاں
اِکے رُکھ تے پَل کے چِڑیاں
رہ نہ سکیاں رَل کے چِڑیاں
باز کمینے کچیاں کھا گئے
بندے کھا گئے تل کے چِڑیاں
ارشاد سندھو
اوہ جہناں نوں دکھ نہ لگے
اوہ جِہناں نوں دُکھ نہ لگے
کیوں ساڈے توں رُکھ نہ لگے
مِلنا ای تے ہس کے مِل خاں
سُکھ کاہدا جے سُکھ نہ لگے
اج فر ایویں دل کملے نوں کھوہ جہی لگی ہوئی اے
اج فِر ایویں دل کملے نوں کھوہ جہی لگی ہوئی اے
لگدی سی جو یار کدی بس اوہ جہی لگی ہوئی اے
بابا جی! میں دُھپ وی پینا، فِر وی پالا لہندا نہیں
ہاڑ دے وچ کوئی میرے پِچھے پوہ جہی لگی ہوئی اے
پہلاں بھکھ دی ککھ نہ کھیڈن دتا
پہلاں بُھکھ دی کُکھ نہ کھیڈن دِتا
تے فِر ایسے دُکھ نہ کھیڈن دِتا
جا اے لیکھا تیری کھیڈ نے اِک وی
ساڈے ویڑھے سُکھ نہ کھیڈن دِتا
Wednesday, 10 January 2018
ۓ قاتلانئ بھزارین
بلوچی شاعری
اۓ قاتلانئ بھزارین
ھدا دوز ھوں سرداریں
ھدا گونہگار بی میاریں
ھدا نیکیانئ سر گاریں
دلء' بل ھزار ارمان کنت
بلوچی شاعری
دلء' بل ھزار ارمان کنت
بتوارا پرشیت رازاں بیان کنت
دوست یکء بازیں دنیا ھا
دل کدی یک ء' زران کنت
دل گمیگیں کہ تئ دیدار ببئ
بلوچی شاعری
دل گمیگیں کہ تئ دیدار ببئ
نزاناں کدئ پہ من راچار ببئ
موسم ھما وشیں مرچاں
کہ بھگاھاں تئ انتزار ببئ
زاناں من مراں ھما روچء'
کہ گلء دگرۓ دشتار ببئ
زبیر واھگ
ایں توں پہلے جو ساری وستی وچ
پنجابی سرائیکی شاعری
ایں توں پہلے جو ساری وستی وچ
تیڈے میڈے ایں پیار دیاں گالھیں
چارے پاسے کھنڈر ونجن تے سئیں
تہمتیں دی اے چور گپ ساکوں
گیت ڈیوے چا اژدھے وانگوں
سن تے ساڈے ملاپ دے قصے
روک کندیل چو وشبو ماں گواتانی تہا
بلوچی شاعری
روک کندیل چو وشبو ماں گواتانی تہا
واب ھر شاھر ۓ دل ریک ۓ کلاتانی تہا
زاناں درملک نہ ریچیت گل و گوھر پہ من
بل کہ من شاتاں وتی تنگھیں براتانی تہا
ھر کسی گپ وتی جاگہ ء راست ات بسمل
بوت منی کار ھمے بات و مباتانی تہا
منظور بسمل
منا را سپتگ تئ درد ء کنٹگاں گیشتر
بلوچی شاعری
منارا سپتگ تئ درد ء کنٹگاں گیشتر
مدے تو آس منی زردء وهگاں گیشتر
مدام روکاں چو اگریچء تئ زهیراں گوں
همنچو گوات به کشیت من بنگراں گیشتر
شاه زیب گل
وتی تنکی ء زهراں وراں چوں
بلوچی شاعری
وتی تنکی ء زهراں وراں چوں
اے گواتء آسء نزیکء براں چوں
گناھ گاریں منی کردارء ساھگ
ترا باریں به گش سجده کناں چوں
نامعلوم
تو مرو مے زندگی جنجال بی
بلوچی شاعری
تو مرو مے زندگی جنجال بی
تو روے مے شعیری ابدال بی
تو مرو ہر کس منا بیال بی
تو روے چو مردگامے ہال بی
نامعلوم
منی چہ سلّھیں مھر ءِ مسیتّ ءَ
بلوچی شاعری
دستونک
منی چہ سلّھیں مھر ءِ مسیتّ ءَ
برو کمّو تو دیم ءَ مندَرئے اَست
دل ءِ اَرز ءَ بِکنت پیلو دمانے
اِد ءَباریں چُشیں پیگمبرئے اَست؟
گَل ءَ چہ بالاں اِمروز ءِ بَہشت ءَ
من ءَکہ مرچی نوکیں دلبرئے اَست
څوک په يو ګوټ څوک په يو جام کې ورک شي
پشتو شاعری
څوک په يو ګوټ څوک په يو جام کې ورک شي
څوک مازديګر څوک په ماښام کــې ورک شــــي
خپــــل او پـــردي چـــي پيژنـــد لای نــه شـــي
بې حســه ســر ،تــل پـــه ابــهـام کــې ورک شي
Tuesday, 9 January 2018
عشق قصائی چھری وگائی کوہندا دے دے لتاں
عشق قصائی چھری وگائی کوہندا دے دے لتاں
چوہیں گٹھیں حکم اوسے دا کس پاسے نس وتاں
عاقل تھیں بے عقل سدایا بھل گئیاں سبھ گتاں
ننگ ناموس سنبھال محمد دَین سیانے متاں
میاں محمد بخش
بیلی بیلی ہر کوئی آکھے تے میں وی آکھاں بیلی
بیلی بیلی ہر کوئی آکھے تے میں وی آکھاں بیلی
اس ویلے دا کوئی نہ بیلی جدوں نکلے جان اکیلی
ربا تُو بیلی تے سب جگ بیلی، اَن بیلی وی بیلی
سجناں باہجھ محمد بخشا! سُنجی پئی حویلی
میاں محمد بخش
نیویاں نال تے نبھ جاندی اے جے کر آپ نبھائیے
نِیویاں نال تے نِبھ جاندی اے، جے کر آپ نبھائیے
اچیاں نال نبھدی ناہی، جے کر کسر نہ کھائیے
جس کار قدر نہ ہووے، اوس کار کدی نہ جائیے
پلیوں دے کے پَلا چھڈائیے، جد نوں داغ نہ لائیے
میاں محمد بخش
آپ حکیم سبھے بدھ جانے ہڑکوں رکھ بناندا
آپ حکیم سبھے بِدھ جانے ہِڑکوں رُکھ بناندا
قطرے ہک منی دے وچوں خوب منکھ سہاندا
پتھر نوں دے نور جنابوں سورج کر چمکاندا
پانی دے ہک قطرے وچوں عرش مجید بناندا
میاں محمد بخش
مینوں عاشق نہ تو کہہ سجناں
مینوں عاشق نہ تو کہہ سجناں
میرا عشق فقیری ہور کوئی
سِر سُٹ کہ گل وچ پا منکا
میرا سِر ہلاندا ہور کوئی
چُپ ریہندا دڑ وٹ جاندا میں
میرے اندروں بولے ہور کوئی
Saturday, 6 January 2018
ګوره هسی کردګار دې رب زما
پشتو حمد بر رب کائنات
ګوره هسی کردګار دې رب زما
چه صاحب د کل اختیار دې رب زما
همګې بزرګواران چه څوک ئې واېې
تر همه ؤ برګوار دی رب زما
نه ئې هېڅ حاجت په چاباند موقوف دی
نه د هېچا منت بار دې رب زما
له نېستئ ئ د هستئ صورت پیدا کړ
هسی رنګ پروردګار دې رب زما
رحمان بابا
کہ صورت د محمد نہ پیدا
پشتو نعت رسولﷺ
کہ صورت د محمدﷺ نہ پیدا
پیدا کړی به خدئ نه وه دا دنیا
کل جهان د محمدﷺ روی پېدا شه
محمدﷺ دی د تمام جهان ابا
نبوت په محمدﷺ باند تمام شه
نشته پس له محمدﷺ انبیا
نور هاله د محمدﷺ وه په جهان کښ
چه بوې نه وه د آدمؑ او د حوا
په صورت که آخرین دی پېدا شوې
په معنې کښ اولین دی له هر چا
زه رحمان د محمدﷺ د در خاکروب ېم
که م خداې نه کا له دی در جدا
رحمان بابا
دھجران لہ ډیر غم ولې نه مرم
دھجران لہ ډیر غم ولې نه مرم
له دی هسی رنګ ماتم ولی نه مرم
چه یو یارله بل یار جدا کیږی
ددی دهر له ستم ولی نه مرم
چه په هرسحرځما په ژړا خاندی
له دې هسی صبحدم ولی نه مرم
یار چه یار په سترګو نه وېنی خو مرګ دی
ترو زه بې له خپل صنم ولې نه مرم
چه د مرګ خوارې په خوا لری رحمانؔ
لا پخوا تر دغه دم ولی نه مرم
رحمان بابا
ستا لہ غم م پہ سر کښ هسې شور دې
ستا لہ غم م پہ سر کښ هسې شور دې
ګویا میشت م په سر ښهر دلاهور دی
که رحمان په عاشقئ ملامت کیږم
ما په سترګو قبول کړی دا پیغور دې
رحمان بابا
زما زړه ګوره چا ېوړو
زما زړه ګوره چا ېوړو
په دوه زلفو لېلا ېوړو
دا د زلفو بلا نه وه
بې بلا محبوبا ېوړو
د دنیا په مخ ې مخ کړو
مخ ې مخ د دنیا ېوړو
دا کتاب زما د سترګو
سېلابو په ژړه یوړو
رحمان بابا
اوردیلی می نومونه هم څلور دی
اوردیلی می نومونه هم څلور دی
نازل شوی کتابونه هم څلور دې
د څلورو فرشتو په لاس نظام دی
امامان د مسلکونو هم څلور دی
په څلورو بازګانو دې سفر دی
جنازه کښ تکبیرونه هم څلور دی
رحمان وائ د څلورو ملګرتیا کړه
ستا د قبر دېوالونه هم څلور دې
رحمان بابا
ته چه ماته وایی چه په څه کوې ژړا
ته چه ماته وایی چه په څه کوې ژړا
نه درمعلومیږې دغه خپل جور و جفا
ته چه جور و جفا کړې زه ژړه کوم دلبر
ستا که دغه نه وی دا به هم نه وه ځما
دا خصلت چه ستا دې که هم تل په دغه شان وی
نه رامعلومېږی د درد مند د زړا دوا
یو د ستا مانړې شه بل غرونه د رقېبانو
وار په وار م وژنېې کله هغه او کله دا
هرچه عاشقې کو که قطع افلاطون وې
زه خوئ مجنون ګنړم که نن وی که صبا
سپې هم په عذاب د جدائ د وژلو نه دې
زه خو ګند ستا د کوڅې سپې شوم په وېنا
هیڅ ئی په کار نه دی رحمان تا غواړی دلبر
دا ځما رضا ده باقی هر چه ستا رضا
رحمان بابا
باشاهانوکہ قصرونہ کړل آباد
باشاهانوکہ قصرونہ کړل آباد
ما د عشق عمارتونہ کړل بنیاد
نوم د کوم یوه بادشاه ہسی یادیږی
لکہ نوم دې د مجنون او د فرہاد
لکہ سورې چہ د نمر پہ مخ کښ ګرزی
نه استوږنہ چرتہ کاند نہ استاد
زه رحمان د زمانې لہ جور درومم
خپل صاحب لره پہ داد و پہ فریاد
رحمان بابا
زه د يار نشہ كی مست خمار خمار يم
زه د يار نشہ كی مست خمار خمار يم
د ديدن پہ تمہ پروت يمہ بيمار يم
ڈير سپرلی او بهارونہ رانہ تير شو
خبر نہ يم چی د كم گل انتظار يم
د مفلس پہ نوم ياديگم پہ جہان كی
زه رحمانؔ پہ غريبی كی ڈير مالدار يم
رحمان بابا
پہ راحت کی خو بہ ھر سڑے دی یار شی
پہ راحت کی خو بہ ھر سڑے دی یار شی
یار ھغہ دے چہ پہ سختہ کی پکار شی
ٹول خپلوان ترینہ تاویگی چہ امیر وی
چہ غریب شی ھر سڑے ترینہ بیزار شی
نو حقیقی مینہ ھغہ دہ اے رحمانہ
چہ مزار سرہ دی جوڑ مزار د یار شی
رحمان بابا
Thursday, 4 January 2018
ایسی بس ان ہونی ہوئی
ایسی بس انہونی ہوئی
نہ میں ہسیا نہ اوہ روئی
جتھے قسمت پُٹھی ہووے
اتھے یار کرے کی کوئی
Subscribe to:
Posts (Atom)