سندھو نال اساڈے گانڈھے اساں مست فقیر

 سِندھو دے ناں

سِندھو نال اساڈے گانڈھے 

سانول ڈھیر پُرانے ہینی

سِندھو ساڈے ساہ دا سنگتی

ساہ وی ساڈے کِھیر

اساں مست فقیر

غیور بخاری

لفظ لہجے افکار بدلنے پوسن

 لفظ، لہجے، افکار بدلنے پوسن

ہن ساکوں سوچ دے معیار بدلنے پوسن

کل میکوں ڈیکھ تے وستی دے وڈیرے آکھیے

ہن ایں باغی دے طرفدار بدلنے پوسن

کربلا نال جے غیور رکھیندیں نسبت

ول تیکوں آپنے اطوار بدلنے پوسن

غیور بخاری

مولا اساں گودڑی چا کے پندے ہیں

 مولا اساں گودڑی چا کے پندے ہیں

وستی وستی رچھ نچوا کے پندے ہیں

بال تماشا رچھ دا ڈہدن گلیاں وچ

لوکاں دے نت بال رہا کے پندے ہیں

ساڈی اے مجبوری ہے جو روٹی لو

رچھ کوں کتیاں نال بھڑا کے پندے ہیں

ہک وار ولا ایویں ہووے ہا

 ہک وار ولا ایویں ہووے ہا

وا ٹھڈڑی ٹھڈڑی گھلے ہا

اونویں کہیں پاسو

ہک ککھ اڈ کے

میڈی اکھ دے وچ آ پووے ہا

ہک وار ولا ایویں ہووے ہا

آئے میر ملاح بس چپ کر بہہ نہ پچھ حالات پتن تے

 آئے میر ملاح بس چپ کر بہہ نہ پچھ حالات پتن تے

اساں تھل دیں واسی لوکیں کوں گھِن آئے جذبات پتن تے

جئیں آنونڑآ او نی آیا لائی بیٹھوں گھات پتن تے

شالا سبقت پار دی خیر ہووے پئے گئی ہے رات پتن تے

مشتاق سبقت

ہے خواب ڈٹھا مونڈھے تے آ باز بیٹھوسے

 ہے خواب ڈِٹھا مونڈھے تے آ باز بیٹھوسے

تعبیر ایندی جھٹ تئیں میڈا لعل توں ڈیکھیں

بہہ خاک تے ہر گالھ ستاریں دی کریسن

آئے وقت ساڈے جاگدے اقبال توں ڈیکھیں

مایوس نسے در بھانڑیں دے کھول کھڑیسوں

وت جھوک تے ول آسی رلیا مال توں ڈیکھیں

ہتھ چوں ہتھ چھڑا نہ بیلی

 ہتھ چوں ہتھ چُھڑا نہ بیلی

پیار نُوں اِنج ازما نہ بیلی

ٹُٹیا دل فِر جُڑدا نہیں 

اس وِچ غیر وَسا نہ بیلی

محمد سلیم

ساڈی تے اک عرضی اے

 ساڈی تے اک عرضی اے

ہر رشتہ ای غرضی اے

میرے نال نہ رُس سجناں

میری گل تے فرضی اے

دل سی تینوں دے دِتا

اگے تیری مرضی اے

محمد سلیم

اک وہم تے دوجا شک وے

 اِک وہم تے دُوجا شَک وے

ایہ دوویں گھر ای اَک وے

جد جاون اندروں پَک وے

فِر ڈنگدے عُمراں تَک وے 

نہیں چھڈدے سُرمہ سَک وے

ارشاد سندھو

کس کس گھر چوں راتاں کڈھیے

 کِس کِس گھر چوں راتاں کڈھیے

پِنڈ پِنڈ سورج ڈھوئیے

کِتھوں تیک سجاکھے مدھ  مِدھ

اَنھیاں نال کھلوئیے 

کِنا کو چِر گِن گِن تارے

چن لئی ہار پروئیے

درد پکاوے آوی من دی

 درد پکاوے آوی من دی 

تَن تیں ماس نہ تَھاہرے 

چویا چویا اَکھیں دے وِچ

ڈِیوا رات پگھارے

 

اشو لال فقیر

اے دنیا لوڑھ مایا اے

 اے دنیا لوڑھ مایا اے

ایں مایا نال جی ڈیکھوں

ایں مایا نال مر ڈیکھوں

محبت اپنی وَیرن اے

محبت ول وی کر ڈیکھوں

اشو لال فقیر

نکے نکے جھیڑے پوندے

 نِکے نِکے جھیڑے پوندے

لمبڑے نکھیڑے پوندے

تیڈی گلی تھی کے ونجاں

چَن میکوں نیڑے پوندے

اصغر گورمانی

اوکوں کیندے نانویں لانواں

 دودا خان! سمجھ نی آندی

رات کوں سمدے ویلھے جیہڑی

بے نامی ہک ہنج آندی ہے

اوکوں کیندے نانویں لانواں

اصغر گورمانی

جہاں دے مالکا ایسے طراں حسین دا غم

 جہاں دے مالکا ایسے طراں حسینؑ دا غم

میں ساری عمر تے ساہ ساہ کراں حسین دا غم

جدوں تریہہ میری جان تے بنا دیوے

بھراں میں ہوکا تے اگے دھراں حسین دا غم

ایہہ میرے لفظ میرے پر نیں انتظار کرو

اجے تے دوستو! کرنائیں پراں حسین دا غم

اوہدے بوہے بند ہندے تے

 اوہدے بُوہے بند ہندے تے

لوک ضرورت مند ہندے تے

ایہناں کچیاں کھا جانا سی

لفظاں دے جے دند ہندے تے

ہنجواں سبھ کجھ دس دینا سی

تیرے کن وی بند ہندے تے

ہمت ہتھوں سٹیں نہ

 ہمت ہتھوں سُٹیں نہ

پیر جما لے، پُٹیں نہ

اپنے آپ تے غور کریں

میری گل نوں سُٹیں نہ

غیر سمجھ کے سہہ لاں گا

اپنا بن کے لُٹیں نہ

اندرے اندر بدلاں دی گڑ گج وے اڑیا

 اندرے اندر بدلاں دی گڑ گجّ وے اڑیا

کچیاں کندھاں، پُج وے اڑیا، بھج وے اڑیا

کل نوں خبرے کس ہتھ ہوسن دل دیاں واگاں

تیریاں لوڑاں، تیریاں تھوڑاں اج وے اڑیا

اساں وی چکّر کڈّھے پا پا چِٹّے بانے

اساں وی کیتی گھر تیرے دی حج وے اڑیا

ایڈا وی نہ بد بخت مسافر کوئی تھیوے

 ایڈا وی نہ بد بخت مسافر کوئی تھیوے

ہتھ مار کھلووے تے بوہا آپڑاں ہووے 

کئیں نال محبت دا ظہیر انت ایہا ہے 

سڈ یار دا آوے تے الا آپڑاں ہووے

 

ظہیر مہاروی 

ہنڑ پئے گیاں کمزور میں

 ہُنڑ پئے گیاں کمزور میں 

آوندا پئیاں لاہور میں

شابش تیڈے ایمان کوں

دل تُوں کھسّیں تے چور میں 

ساڈے چوں ہک بئی مان ہے

جی جی تساں او، ہور میں

لاریں دے وچ میں وی ہوساں

 لاریں دے وچ میں وی ہوساں

زاریں دے وچ میں وی ہوساں

میڈے بعد اسمان دو ڈیکھیں

تاریں دے وچ میں وی ہوساں

تیکوں سارے چنگے لگدن

ساریں دے وچ میں وی ہوساں

میں کن اتنے پیسے کائی نئیں مسجد چندہ ڈیواں

 میں کِن اِتنے پیسے کائی نئیں

 مسجد چندہ ڈیواں

میں کِن اِتنا پھر وی کائی نئیں

رب دا گھر بنواواں

دل آہدے جبریل کُوں گولاں

ہِک پیغام پہنچاواں

ایہو سدا سوچ دا معیار ہوناں چاہی دا

 پنجابی نعتیہ کلام

 

ایہو سدا سوچ دا معیار ہوناں چاہی دا

اللہ دے حبیبﷺ نال پیار ہونا چاہی دا

سانوں یارِ غارؓ نے ایہہ دسیا اے دوستو

سب کچھ سوہنے توں نثار ہونا چاہی دا

حضرت صدیقؓ دے ایہہ دل دی تمنا سی

یار دے مزار نال،۔ مزار ہونا چاہی دا

ایتھے اج کملی والے دا ذکر اذکار ہووے گا

 پنجابی نعتیہ کلام

 

ایتھے اج کملیؐ والے دا ذِکر اذکار ہووے گا 

خدا شاہد، خدا دی شان دا اظہار ہووے گا 

اوہنوں وچ حشر دے اللہ میرے نے بخش دیناں اے 

جیہدے دل وچ محمدﷺ مصطفیٰؐ دا پیار ہووے گا 

میرے آقاؐ! میرے مولیٰؐ! اوہ دن بختاں دا کد آؤنا اے 

جدوں ایہہ غم دا مارا حاضرِ دربار ہووے گا

ایتھے دل نہیں لگدا یار چلیے شہر مدینے نوں

 پنجابی نعتیہ کلام

 

ایتھے دل نہیں لگدا یار!۔ چلیے شہر مدینے نوں

کرئیے روضے دا دیدار،۔ چلیے شہر مدینے نوں

سوہنے سوہنے کپڑے پا کے مانگ سجا کے سُرمہ پا کے

نالے کر کے ہار سنگھار،۔ چلیے شہر مدینے نوں

سبز گنبد مینار جا تکیے کھجیاں دے گلزار جے تکیے

تکیے طیبہ دے بازار،۔ چلیے شہر مدینے نوں

میں لجپالاں دے لڑ لگیاں مرے توں غم پرے رہندے

 پنجابی نعتیہ کلام

 

میں لجپالاں دے لڑ لگیاں مِرے توں غم پرے رہندے

مِری آساں اُمیداں دے سدا بُوٹے ہرے رہندے

خیال یار دے وچ میں مست رہندا ہاں دِنے راتیں

مِرے دل وِچ سجن وَسدا، مِرے دِیدے ٹھرّے رہندے

دعا منگیا کرو سنگیو! کِتے مُرشد نہ رُس جاوے

جنہاں دے پِیر رُس جاون اوہ جیوندے ای مَرے رہندے

مدینے توں قربان جان اللہ اللہ

 پنجابی نعتیہ کلام

مدینے توں قربان جان اللہ اللہ 

ہے جنت توں وَدھ جِسدی شان اللہ اللہ

اَکھاں خِیرہ کردے مدینے دے ذرّے

ہے سُورج وی تَک کے حیران

وَسے ساوے گنبد چ محبوبؐ رب دا

مکین اللہ اللہ،۔ مکان اللہ اللہ

جس بشر دے ناں دا چرچا ویکھاں میں وچ نوریاں

 پنجابی نعتیہ کلام

 

جس بشر دے ناں دا چرچا ویکھاں میں وچ نوریاں

مینوں وی جے اوہ بلاوے ہون آساں پوریاں

مانگ اپنی نوں سجاوے چن وی تیرے نور توں

مہک تیرے گیسوواں توں بھر دیاں کستُوریاں

تُوں کرم دی جھات اِک پاویں جے میرے حال تے

ایہہ مِرا ایمان ہے مُک جان سب مجبوریاں

طہ دی شان والیا عرشاں تے جان والیا

 پنجابی نعتیہ کلام

 

طٰہٰ دی شان والیا

عرشاں تے جان والیا

کِڈا سوہنا نام تیرا

اُچا اے مقام تیرا

سچا اے کلام تیرا

دنیا تے آیا کوئی تیری نہ مثال دا

 پنجابی نعتیہ کلام

 

دنیا تے آیا کوئی تیریﷺ نہ مثال دا

میں لبھ کے لیاواں کتھوں سوہنا تیرےؐ نال دا

حُسن وی غلامی کرے، عشق تیراؐ پانی بھرے

چن سینہ چیر دیوے انگلی اشارہ کرے

جیہڑا اونہوںؐ ویکھے، پھرے دل نوں سنبھال دا

میں لبھ کے لیاواں کتھوں سوہنا تیرےؐ نال دا

کونین دے والی دا گھر بار بڑا سوہنا

 پنجابی نعتیہ کلام

 

کونین دے والیﷺ دا گھر بار بڑا سوہنا

سوہنے رب دے مدینے دا دربار بڑا سوہنا

اُنج مسجد نبویؐ دی ہر چیز نرالی اے

پر روضےؐ دے نال جُڑیا مینار بڑا سوہنا

صدیقؓ و عمرؓ عثماںؓ حیدرؓ دے میں صدقے جاں

میرے آقا کملی والےﷺ دا ہر یار بڑا سوہنا

کیڈا سوہنا نام محمد دا اس ناں دیاں ریساں کون کرے

  پنجابی نعتیہ کلام

 

کیڈا سوہنا نام محمدﷺ دا اِس ناں دیاں رِیساں کون کرے 

دو جگ تے سایہ رحمت دا ایہدی چھاں دیاں ریساں کون کرے 

دھن بھاگ حلیمہؓ دائی دا،۔ مِلیا محبُوبﷺ خدائی دا 

جدی گود اچ والی دو جگ دا اس ماں دیاں ریساں کون کرے 

جو سوہنے نے فرمایا اے، اونہاں سُن کے سیس نوایا اے 

ہن مثل محمدؐ عربی دے سجناں دیاں ریساں کون کرے 

او دو جہان دا مالک ہے ساڈا رازق ہے ساڈا پالک ہے

 حمدیہ کلام

او دو جہان دا مالک ہے

ساڈا رازق ہے ساڈا پالک ہے

اسّاں نام لیوا ہیں اس رب دے

جیہڑا راز رکھیندا ہے سب دے

ساکوں آسرا ہے سائیں اوس رب دا

جیہڑا پیٹ پلیندا ہے سب دا

ہنجو لال تے چانن چٹا سرگی دی درگاہ

 سرگی دی حمد

ہنجُو لال تے چانن چِٹا

سرگی دی درگاہ

تیرے ناں دی چھانویں بہ کے

کرئیے اکھ سواہ

تُوں لعلاں نُوں کُکھ چوں جمیا

جد وی کانی ونڈ ہوندی اے

 جد وی کانی ونڈ ہوندی اے 

کعبے نوں ای کنڈ ہوندی اے 

سر دے بھار نوں اوہ ای جانے 

جہدے سر تے پنڈ ہوندی اے

گنے، امب، انگوراں توں وی

پیار چ بوہتی کھنڈ ہوندی اے

سجرے روپ دے ڈیرے تے

 سجرے رُوپ دے ڈیرے تے

مَر مُر گئے آں تیرے تے

سجّن چھت تے ہَسیا کیہ

اُگ پئے چَن بنیرے تے

تُوں بس اپنی گَل سُنا

باقی چھڈ دے میرے تے

بن ترٹن لگا اے تے ہن ایہدے اگے

 اگلا ورقہ

بن ترٹّن لگا اے تے ہُن

ایہدے اگے

کاہنوں بانہواں تان کے

پالیاں لا کھلتے او

ویلے دے کیلنڈر نُوں ہُن

اسری کندھ اساری رکھیں

 بُڈھی دی دعا

زور شباباں ویلے جنی میں اتھری ساں

میرے سر دا صاحب سی

اُس توں وی کجھ اگے

جس وی ہک دے زور توں

دھرتی وی کنبدی سی

عشق تاں اپنے حصے دی گالھ اے

 ملک ملوہا ہووے

بھانویں دیس گندھارا

کیچ پُنل دا ہووے

بھاویں تخت ہزارا

اپنے اپنے قصے دی گالھ اے

عشق تاں اپنے

حصے دی گالھ اے

اشو لال فقیر

میں تاں چنی لال رنگاونڑویں

 اوڈاں دا گاؤنڑ

تُوں اوڈ تے میں تیڈی اوڈنڑیں

نت ہوڈ پرم دی ہوڈنڑیں

نت اپنڑیں ہٹھ ہٹھاونڑویں

میں چُنی لال رنگاونڑویں

تیکوں دل دے حال سنڑاونڑے

کئیاں نوں پانی دا گھٹ وی لبھدا نئیں

 کئیاں نوں پانی دا گُھٹ وی لبھدا نئیں

کئیں نے جِہڑے رَت پِین دے عادی نیں

کئیاں دے سر ننگے کِیتے غُربت نیں

کئیں آپے سِر ننگے جِین دے عادی نیں

ساگر قادری

رب سوہنا اے وارث بھکھیاں ننگیاں دا

 رب سوہنا اے وارث بھکھیاں ننگیاں دا

ورنہ جگ وچ کون  کسے دا وارو اے

اوہو ساگر کَجدا سب دے عیباں نوں

اوہدا نا‍ں ای ہر اک غم دا دارو ای

ساگر قادری

رج کے ایناں رو بیٹھے آں عرصے توں

 رج کے ایناں رو بیٹھے آں عرصے توں

منہ ہنجواں نال دھو بیٹھے آں عرصے توں

کہڑیاں کہڑیاں شیواں گِن کے دساں میں

سب کجھ اپنا کھو بیٹھے آں عرصے توں

دُکھاں دے وچ پائی اوس حیاتی اے

جس ظالم دا ہو بیٹھے آں عرصے توں

سوچاں دے وچہ پا کے تینوں ملدا کی اے

 سوچاں دے وچہ پا کے تینوں ملدا کی اے

میتھوں مکھ پرتا کے تینوں ملدا کی اے

راہواں دے وچہ راہی بُھلے پھردے نیں

ہجر دے وچہ تڑپا کے تینوں ملدا کی اے

سُکھ دے سارے سجن بیلی ہوندے نیں

دُکھ میںوں ورتا کے تینوں ملدا کی اے

دل دے ویہڑے وسن والے رو پئے سی

 دل دے ویہڑے وسن والے رو پئے سی

میری چُپ تے ہسن والے رو پئے سی

حالت میری ویکھ کے یارو کی دساں

اگے لگ کے نسن والے رو پئے سی

آس دے بوہے عشق نے آن جگایا سی

واگ ہجر دی کسن والے رو پئے سی

ہن پیسہ تیلا وادو اے ہویا

 ہون پیسہ تیلا (دھیلا) وادُو اے ہویا

چاہن والیاں دی تھوڑ سجناں

رج جی لیا شہر بے مُروت اِچ

چل گڈی پنڈ نوں موڑ سجناں

جہنوں زندگی سمجھدے رہ آسی

اوہ وَسدی اے کِتے ہور سجناں

تیرے ولوں ناں ای سمجھاں

 تیرے ولوں ناں ای سمجھاں

یا فر سجناں ہاں ای سمجھاں

وچ وچولے من رہندا اے

آندا جاندا ساه ای سمجھاں

ویکھ محبت امر اے ہندی

اوکھا عشق دا راه ای سمجھاں

تیرے ہتھ وچ میری ڈور وے سائیاں

 تیرے ہتھ وِچ میری ڈور وے سائیاں

تُوں جِدھر مرضی موڑ وے سائیاں

میں اندروں باہروں ٹوٹے ٹوٹے

توں مینوں فیر توں جوڑ وے سائیاں

میرا خالی کاسہ بھر دے توں

نئیں تیرے خزانے تھوڑ وے سائیاں

تختی قلم دوات وی تو

 تختی، قلم، دوات وی تُو 

ذات دے اندر ذات وی تُو

تُو غوث، قطب، قلندر وی

تُو علی، حسین، سکندر وی 

تُو باہر تے تُو اندر وی

کاتب، کتاب تے بات وی تُو

اک لیکھ تے دوجا جگ وے

 اِک لیکھ تے دُوجا جگ وے

ایہ دویں گھر ای ٹھگ وے

جیوں واء بدلاں وچ اگ وے

جد جاون پچھے لگ وے 

نہیں چھڈدے چُنی پگ وے

ارشاد سندھو

اک ساہ تے دوجی ٹور وے

 اِک ساہ تے دُوجی ٹور وے

اِک غُصہ، دُوجا قہر وے

ایہ دویں گھر ای زہر وے

جد جاندے اِک تھاں ٹھہر وے 

فر لُٹدے اٹھے پہر وے 

نہیں چھڈدے پِنڈ تے شہر وے

ارشاد سندھو

جے توں بنیا پتھر تے ہوویں گا فر ٹھوکر تے

 جے توں بنیا پتھر، تے

ہوویں گا فر ٹھوکر تے

اونے منن والے نئیں

جِناں رش اے لنگر تے

کُوڑا کیہڑا سٹدا اے

میرے گھر دی نُکر تے

رات دن اک عذاب ویکھدے رہے

رات دن اک عذاب ویکھدے رہے

خاب ہونا سی، خاب ویکھدے رہے

ہوش منزل دی دے رہیا سی خبر

اسیں گم ساں، شراب ویکھدے رہے

سانوں حرفاں دی بھیڑ مار گئی

کھول کے بس کتاب ویکھدے رہے

اس حجر دا بوسہ لبھ جاوے

 اس حجر دا بوسہ لبھ جاوے

اس گھر دا چکر لگ جاوے

اس رب دی رحمت ہو جاوے

ہُن ملنے دی اجازت لبھ جاوے

دل گُھمے چفیرے کعبے دے

پی زم زم پیاس بُجھ جاوے

میں جعلی میرے خواب وی جعلی نالے تن من میرا چوٹھا

 میں جعلی میرے خواب وی جعلی نالے تن من میرا چوٹھا

تُوں اصلی تیرا فرمان وی اعلیٰ، تے ہر وعدہ تیرا سچا

میں کمتر میری ذات وی ایویں، تے ہر ہنجو میرا چوٹھا

توں اُچا تیری شان وی اعلیٰ، تے توں مافیاں دیون والا

لکھ سمجھاں پر سمجھ نہ پاواں تیری شان اوچیری

تینوں اک وار پکاراں تے توں لکھ لکھ وار صداویں

میں رب رب کردا تینوں لبھدا تے لبھدا چار چفیرے

پڑھیا قرآن تے لبھا مینوں توں شہ رگ توں وی نیڑے

اویس احمد

اندروں نئیں صاف جے وجود ہویا

 اندروں نئیں صاف جے وجود ہویا

باہروں صاف وجود بنائے دا کی

اندر لکھ کروڑ پلیتیاں نے

فائدہ خالی صحت پائے دا کی

ظالم رشوواس نئیں گیا من اندر

فائدہ کَناں نوں ہتھ لائی دا کی

نفاست جلال جے نئیں کیتی

فائدہ وچ مسیت دے جائے دا کی

سائیں جلال

الف آپ اللہ سائیں رنگ لایا

 الف آپ اللہ سائیں رنگ لایا

رانجھا تخت ہزاریوں جھنگ آیا

کَجنڑ سب دے ناموس تے ننگ آیا

بخشش عاصیاں واسطے منگ آیا

نی رانجھا پار چنہاں توں لنگ آیا

رُلے ہوئے رَلاونڑ سنگ آیا

بانڑے پہن جلال ملنگ آیا 

نی لکھ وار صدقے جیہڑے ڈھنگ آیا

 

سائیں جلال

میں وی تسا توں وی تسا تسے دھرتی واس

 میں وی تَسا

تُوں وی تَسا

تَسے دھرتی واس

مونجھا مونجھا

وسمیا چہرہ

نہ ہے تن تے ماس

کون سُنڑے ارداس

زاہد اقبال زیدی

پیٹ دے پٹڑیں نت پردیساں

 پیٹ دے پٹڑیں نت پردیساں

میں کیا کہیں دی سوچ سچیساں

روزی وچ میں رجھدی گئیاں

اپڑیں آپ کوں بجھدی گئیاں

اندر اندر بلدی بھاء ہئی

بلدی بھاء وی بجھ نہ سگی

ماء وی تریمت دھی وی تریمت

 ماء وی تریمت دِھی وی تریمت

بھین اتے بھرجائی وی تریمت

محبوبہ تے دھرتی وانگوں

دھرتی ماء دی جائی وی تریمت

تریمت رب دی طرفوں بخشی

رب دی ایجھی سوہنی نعمت

ملنڑ دی سک ہے مگر سوچیندوں

 مِلنڑ دی سِک ہے مگر سوچیندوں حضور مِل تے ملال تھیسی

اُداس تھیسن نِراس نیناں نصیب ہنجھ دا وصال تھیسی

تے ول نکھڑدیں ڈسا نی سگدے جو کیا اسیریں دا حال تھیسی

مگر ایہ سچ ہے جو یار مونجھی تیڈی طبیعت وی نال تھیسی

تہوں فقیریں دا فیصلہ ہے جو دل اینویں بے قرار ٹھیک اے

جے مِل تے تھیووں حضور مونجھے تاں ول ایہو انتظار ٹھیک اے

غیور بخاری

ایہہ تن سکے رکھ ورگا اے

 ایہہ تن سُکّے رُکھ ورگا اے

جہدے ہیٹھاں جھاڑی اُگے

یا کوئی ویل ولاواں پاوے

ایہدیاں سُکیاں شاخاں اُتے

لوکیں آ کے دھاگے بنھن

بھر کے تیل تے دِیوے بالن

پر ہن رانجھا اوہ نئیں ہوندا

روح تے کل دا امر اے لوکو

روح نوں خاک دا موہ نئیں ہوندا

مینوں ہیر بنا تے دِتّا 

پر ہُن رانجھا اوہ نئیں ہوندا

ماوٰی سلطان

مونجھ ہے درد ہن جگارے ہن

 مونجھ ہے درد ہن جگارے ہن

تیڈے احسان ڈھیر سارے ہن

ہنڑ کیوں روندیں اے پہلے سوچیں ہا

عشق وچ تاں فقط خسارے ہن

کیوں آکھاں جو کلھا تھی گیا ہاں

تیڈیں یادیں دے بہوں سہارے ہن

ایویں اکھیاں توں چھل نکلدی اے

ایویں اکھیاں توں چھل نکلدی اے

جیویں پوپے دی جھل نکلدی اے

ساہ سنوی چیز دا بھروسہ کیا

اج کوں نکلے یا کل نکلدی اے

چل تیڈی مونجھ دا بہانہ سہی

کجھ تاں اکھیں دی مل نکلدی اے

کجھ خوف خدا دا کریا کر

 نہ لذتاں لا لا ہسیا کر

کجھ خوف خدا دا کریا کر

اے عاشق عرش ہلا دیندے

انہاں جھلیاں توں تو ڈریا کر

عابی مکھنوی

اس مٹھے زہر تے کی مرئیے

 اس مِٹھے زہر تے کی مرئیے

جیہنوں چَکھ چَکھ لکھاں رُل گئے نیں

جیہڑے عشق، ہوس نُوں کہندے سَن

اوہ ہیرے روڑیاں مُل گئے نیں

عابی مکھنوی

جیہڑے تیری راہ دے ککھ نیں

 جیہڑے تیری راہ دے کَکھ نیں

ساڈے لئی تے اوہ وی لَکھ نیں 

اُنج تے تیرے نال ٹُراں گے

اَج تُوں ساڈے رستے وَکھ نیں

ابرار ندیم

‏کیہڑی کرنی کرنے پئے آں

 ‏کیہڑی کرنی کرنے پئے آں

پُٹھی تاری ترنے پئے آں

سارا ساڈے ہون دا مُل اے

ساہواں وچ جو بھرنے پئے آں

ابرار ندیم

ہجراں دا روگ جدوں کالجے نوں لگیا

 ہجراں دا روگ 

ہجراں دا روگ جدوں کالجے نُوں لگیا

کلھا بیٹھا میرے وانگوں 

ماہیے ٹپّے گاوے گا

ناصر ملک

ککھ سی یا لکھ سی

 نیوے دا نیاں

ککھ سی یا لکھ سی

دنیا توں وکھ سی

خورے کیہڑی اکھ سی

بھکیاں دا تھل سی

ٹبے اُتے ہل سی

کچی پکی گل سی

ایس عشق نے بلدے کربل وچ دیوانے نو وی آزمایا اے

 عین عشق دا سنگل پایا اے

جو لبھیا سو گوایا اے

ایس عشق تو بچ کے رئیں بندیا

ایس عشق دا ڈاھڈا سایا اے

ایس موسیٰ بلایا طور تے

ایس بلھا خوب نچایا اے

عشق نہ امبر تارا عشق سجن دی گلی

 عشق نہ امبر تارا

عشق نہ پھل دی کلی

عشق سجن دی گلی

عشق نہ گرو دی بانی

عشق نہ رام کہانی

عشق فقیر نہ ولی

وین نئیں کوئی زینب دے وین ورگا

 مثل تاں بے بنیاد گل اے

نین نئیں کوئی انہاں دے نین ورگا

دنیا لکھ کروڑ بہائے آنسو

وین نئیں کوئی زینب دے وین ورگا

نوازش امبر کیانی

حالیں تیک حسین نماز وچ اے

 جِتھے عشقِ حسینی نے دَم مارے

اوتھے عشق خلیل آغاز وچ اے

کی جرأت مجال ہے خاکیاں دی

جبرائیل بھی عجز و نیاز وچ ہے

قصہ کربل توں لے کے شام توڑی

عین شین تے قاف دے راز وچ ہے

سر سجدے وچ کہندا فقیر امبر

حالیں تیک حسینؑ نماز وچ اے

نوازش امبر کیانی