عقل فکر ذکر تے بیان تھیں بھی بالا شان اس شاہ سلطان دی اے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

عقل، فکر، ذکر تے بیان تھیں بھی بالا شان اس شاہ سلطان دی اے

جس دی اِکو ای رمز دے راز اندر عقل مات ہو جاندی انسان دی اے

لامکان دے وِچ ہے مقیم بے شک ایہہ پر دل بستی رحمان دی اے

اس دی بخشش بِن کون ویراؔن چاہوے کیڈی عجیب قدرت مہربان دی اے

 سائیں فیاض ویران

تدھ جو لکھیا طرف ساڈی خط اپنی خیریت دا جانیاں نی

تُدھ جو لکھیا طرف ساڈی خط اپنی خیریت دا جانیاں نی

تیرا خط پڑھیا چن عید چڑھیا ہویاں دور سجناں پریشانیاں نی

سو سو وار مُڑ تیرا خیال آؤندا آئیاں یاداں مڑ یاد پرانیاں نی

اک خط اک فوٹو ویراؔن تیرا اساں کول رکھ لئیاں نشانیاں نی

سائیں فیاض ویران

جہڑے لاندے انہاں نوں پتا ہوندا

جہڑے لاندے انہاں نوں پتا ہوندا عاشق جان جہان نوں لوڑدے نہیں

جھگیاں پا محبوب نے در اتے ہوون خاک در خاک در چھوڑدے نہیں

پہنویں آون مصیبتاں لکھ سر تے سر جھل گزرن مکھ موڑدے نہیں

کچی کدوں صدیق پریت پاندے گنڈ پان پکی فیر توڑدے نہیں

ڈونگیاں سوچاں پوہ دے پالے جگراتے

 جدید پنجابی شاعری

ڈُونگیاں سوچاں، پوہ دے پالے، جگراتے

میرے وسوں باہر نیں میرے جگراتے

تبکا تبکا لہو نچوڑی جاندے نیں

روزی روٹی، لمے پینڈے، جگراتے

جاندے ہویاں کسے نیں مینوں دِتے سی

کاغذ، قلم تے سوچیں ڈُبے جگراتے

آزمانے تھیں بعد اے پتہ چلیا

آزمانے تھیں بعد اے پتہ چلیا جھوٹ موٹھ دے اج کل پیار رہ گئے

ہویاں ختم محبتاں جگ وچوں خالی گلاں نے قول اقرار رہ گئے

ہونڑاں دنیا وچ مفت بدنام پیندا ایہو دوستی نے ہنڑ آثار رہ گئے

ساڈا اجڑ گیا چمن پیار والا اساں ناں نے خالی مختار رہ گئے

بحر نبوت دی صدف وچوں

بحرِ نبوت دی صدف وچوں

بے بہا اک درِ یتیم آیا

واللیل گیسو، والشمس چہرہ 

لے کے قدرت تو طبعِ سلیم آیا

ش شہر خموشاں نوں ویکھ آ کے

ش شہرِ خموشاں نوں ویکھ آ کے

جہیڑے وسدے گھراں وچ وسدے سن

طرح طرح دے عیش آرام پا کے 

دھوم تام جہان نوں دسدے سن

پٹھے کم اس عشق جلاد والے ایہہ انہونیاں گلاں گل پا دیندا

پٹھے کم اس عشق جلاد والے

ایہہ انہونیاں گلاں گل پا دیندا

بِن اجازتاں شاہاں دے گھر وڑ کے

پردے داراں دا پوش لہوا دیندا

نازاں پلیاں شہزادیاں بانہوں پھڑ کے

پیریں گھنگرو بنہہ نچا دیندا

دنیا دولت جے منگو ضرور ملسی جے دل منگو تے سوچ وچار کرساں

دنیا دولت جے منگو ضرور ملسی 

جے دل منگو تے سوچ وچار کرساں

زر مال صدقے تقسیم تهاں تهاں 

وانگ دل دا کتھے بپار کرساں

دل اک تے گاہک ہزار پهردے 

کس دی منساں تے کس نوں انکار کرساں

جی کردا اے درداں نوں دنیا تے کھلار دیاں

سلام بر امام عالی مقامؓ

جی کردا اے درداں نوں دنیا تے کھلار دیاں

شبیرؓ تیرے غم توں غم دنیا دے وار دیاں

مقصود سی بس ایہوں حیدرؓ دے دلارے دا

خون اپنے تھیں نانے دے گلشن نوں نکھار دیاں

میرے سوہنے محمد دا میلاد ہے

صلو علیہ و آلہ 

میرے سوہنے محمدﷺ دا میلاد ہے

دردِ دل اج تے خوشیاں منا لین دے

ہوئی آمد ہے نبیاں دے سردار دی

پھل ہنجواں دے راہ وچ وچھا لین دے

تیرے سوہنے مدینے توں قربان میں

صلو علیہ و آلہ‬‎

تیرے سوہنے مدینے توں قربان میں

ہن تے مینوں مدینے بلا سوہنیاں

گھٹدے جاندے نے ساہ دم دا کی اے وساہ

مرن توں پہلاں روضہ وکھا سوہنیاں

لجپال نبی میرے درداں دی دوا دینا

صلو علیہ و آلہ‬‎

لجپال نبی میرے درداں دی دوا دینا 

جد وقتِ نزع آوے دامن دی ہوا دینا

مر چلیا ہاں رو رو کے وچ ہجر دے محبوبا

بے چین نگاہاں نوں دیدار کراں دینا

محمد مصطفیٰ آئے فضاواں مسکرا پیاں

ہدیۂ عقیدت بحضور سرورِ کائناتﷺ

محمد مصطفیٰ آئے فضاواں مسکرا پئیاں

گھٹاواں نور برساون ہواواں مسکرا پئیاں

ولادت ہندیاں سوہنے نے جد سجدے چہ سر رکھیا 

خطاکاراں نوں چین آیا، خطاواں مسکرا پئیاں

جتھوں جتھوں وی لنگدی جاؤندی ڈاچی حلیمہؓ دی 

اوه راہواں بن گئیاں جنت، اوه تھاواں مسکرا پئیاں

دیکھ تیرے ول ہسدے نیں ہن تیرے دکھ قضئیے

ہس پنجابن دھئیے

دیکھ تیرے ول ہسدے نیں ہن تیرے دکھ قضئیے

رو رو کیوں پئی پھوی ہوؤں ہس پنجابن دھئیے

وچھڑدے نہیں اتھرواں تھیں تیرے دین سہانے

گھٹے کوڈیاں نہ کر انویں موتی درد رنجانے

دل وچ نیں اوہدے پیار دیاں کی بھبکاں تساں کی دساں

دل وچ نیں اوہدے پیار دیاں کیہ بھبکاں تساں کیہ دساں

کیہ میتھوں دل دیاں پچھدے او میں دل دیاں دساں کیہ دساں

اج اوہدے سامنے ٹھپے رہِ سب دفتر گِلہ گزاری دے

بے وسی جئی کیوں وسی اے اج دل دیاں وساں کیہ دساں

ہے سی جس مستانے دا مے کدہ مقام غزل دا

 جدید پنجابی شاعری

فضل حسین گجراتی دی وفات تے نوحہ

ہے سی جس مستانے دا میکدہ مقام غزل دا

بھرا بھرایا ٹُٹ گیا جے رندو جام غزل دا

دسدی پیر فضل بِن اج نہیں ٹور ایہدی مستانی

کُھس گیا اے اج غزل تھیں مست خرام غزل دا

ٹکراں مارے پیر بناں پئی سوچ نماز کویلی

خالی چھڈ کے صفاں غزل دیاں گیا امام غزل دا

جانا اوہناں ول کدی اویر آپے کدی جان کے آپ سویر جانا

جانا اوہناں ول کدی اویر آپے، کدی جان کے آپ سویر جانا

جانا جا کے سوچنا پرت آؤنا، پچھانہہ پرت کے سوچنا، پھیر جانا

کول ہُندیاں اوہناں ول جان دے لئی موڑاں مُڑی جانا وَلے پائی جانا

اساں جدوں وی اوہناں دے ول جانا راہواں نال کر کے ہیر پھیر جانا

آوے نال خیال کسی دے جدوں خیال غزل دا

 جدید پنجابی شاعری

آوے نال خیال کسی دے جدوں خیال غزل دا

حسن جمال کسے دا بنڑدا حسن جمال غزل دا

بن کے بھڑک کسے دے رخ دی بھڑکے تاب غزل دی

زلف سنہری وانگ کسے دی، لشکے جال غزل دا

لفظ بنن کناں دے بندے مصرعے ہار گلاں دے

دیہن طبیعت دے تاء جس دم سونا ڈھال غزل دا

ایہہ تے وحدت وجود کتاب کھلی

کتاب الوجود الموجود 

ایہہ تے وحدت وجود کتاب کھُلی، داستان بھی اے، اسرار بھی اے

حرف حرف اے کان معانیاں دی سطر سطر منشی معنی دار بھی اے

مصر شہر بھی اے شارستان بھی اے باغِ ارم بھی اے بلبلِ زار بھی اے

ہر ہر رنگ جناب کتاب، اندر نیکی بدی، جبر و اختیار بھی اے

چادر پہن صفات امان پائی پڑھاں حمد رحمان خدا وندا

حمدیہ کلام

چادر پہن صفات امان پائی پڑھاں حمدِ رحمان خدا وندا 

تیرے راز بعید مزید عقلوں، کون کرے میزان خداوندا

تیری محرمی دا دعویٰ کرن مشکل بندہ کون نادان خداوندا 

تیری کُن تے کوئی نہ پہنچ سکے عاجز روۓ جہان خداوندا 

عین شین قافوں کافوں کاف تیکر عارف گئے پہچان خداوندا 

میں بھی تک تماشڑا حیرتاں دا ڈِگا بحرِ طوفان خداوندا 

سجدے نوریاں دے پتلے خاک تائیں مولا بخشیا تاج تکویم دا اے

حمدیہ کلام

سجدے نوریاں دے پُتلے خاک تائیں مولا بخشیا تاج تکویم دا اے

مالک براں بحراں باغاں بستیاں دا بادِ صبا نسیم شمیم دا اے

مددگار اللہ پالنہار، اللہ سجن دشمن مقبول رحیم دا اے

جنت جان زندیق کی گھٹ جاندا اوہدے بحرِ الطاف عمیم دا اے

حسن غیب چا دس کج وہمیاں نوں ہے کون مکان کی ذات تیری

حمدیہ کلام

حُسنِ غیب چا دس کُج وہمیاں نوں ہے کون مکان کی ذات تیری 

تیرا خاص مقام قیام کتھے بہت نال کس دے گَل بات تیری

وسیں وچ پر نظر نہ آوناں ایں ایہہ حکمت اے یا طلسمات تیری 

صدقہ حُسن دا چہریوں چا پردہ ظاہر منگناں ہاں اک جھات تیری 

داتا داتیاں دا والی والیاں دا واحد الف ازلی موجد میم دا اے

حمدیہ کلام

داتا داتیاں دا والی والیاں دا واحد الف ازلی مؤجد میم دا اے 

خالق اصل اصول فروغدا اے جوہر عرض حدوث قدیم دا اے 

بُوہا کھول مکان نوں ویکھیاۓ ڈیرا لا مکان مقیم دا اے 

دلاں وِچ رہ کے بادشاہ ساڈا پتہ دَسدا عرشِ عظیم دا اے 

دائم اقبال دائم

اول حمد تیری الحمد للہ ایہہ زمین تیری آسمان تیرے

حمدیہ کلام

اول حمد تیری الحمد للہ، ایہہ زمین تیری، آسمان تیرے 

جیا جُون جملہ سرنگوں ہو کے جهکے ہوۓ اپر دسترخوان تیرے 

لبِ مصطفیﷺ تھیں پیا بولنا ایں رمزاں کھلیاں وِچ قرآن تیرے 

یٰسین امین دے روپ اندر بهید کهل گئے نے الرحمٰن تیرے 

ہووے عمر محمدﷺ دے نام جتنی فیر وی مُکدے نہیں بیان تیرے 

دائمؔ عجب انوکهڑا راز ایں تُوں تینوں جاندے نیں رازدان تیرے

دائم اقبال دائم

میں واری واری جاواں نی مٹیے مدینے دئیے

پنجابی عارفانہ کلام

تیرے ورگی نہ تھاں کوئی پاواں

تے میں واری واری جاواں

نی مٹیے مدینے دیئے

رب دے حبیب دا گھر تیرے اتے

مل مل تینوں جسم دے اتے

تے میں اپنا آپ سجانواں

تے میں واری واری جاواں

نی مٹیے مدینے دیئے

جتھے عطراں دے وگدے نے چو

جتھے عطراں دے وگدے نے چو

نی اوتھے میرا یار وسدا

جتھوں لنگھدی اے پون وی کھلو

نی اوتھے میرا یار وسدا 

نی اک میری اکھ کاشنی

نی اک میری اکھ کاشنی

دوجا رات دے اُنیندرے نے ماریا

نی شیشے چ تریڑ پے گئی

وال واہندی نے دھیان جد ماریا

اک میرا دیور نکڑا

بھیڑا گھڑی مڑی آن کے بلاوے

کھیتاں چوں جھکانی مار کے

لسی پین دے بہانے آوے

نی اوہدے کولوں سنگھدی نے

اجے تیک وی نہ گھنڈ نوں اتاریا

کجھ رکھ مینوں پت لگدے نیں

کجھ رُکھ مینوں پُت لگدے نیں

کجھ رکھ لگدے مانواں

کجھ رکھ نونہاں دھیاں لگدے

کجھ رکھ وانگ بھرانواں

مڑ کے ویکھیا تے کھوتی بوہڑ ہیٹھاں

لوکی چن تے پہنچدے جاپدے نیں

تے اسیں پہنچے زمین وچ توڑ ہیٹھاں

بھج بھج کے وکھیاں چُور ہوئیاں 

مڑ کے ویکھیا تے کھوتی بوہڑ ہیٹھاں

استاد دامن

بلبل پچھے پھل دے کولوں مینوں سمجھ نہ آئی

بلبل پچھے پھل دے کولوں، مینوں سمجھ نہ آئی 

توں بنڑدا ایں ہار گلے دا، میں پھسدی وچ پھاہی 

ظلم مالی دا ویکھ کے توں تے، بوٹے تے کرلائی 

کلی جیبھ ہے تیری اوہ وی، تیرے وس نہ کائی 

سو سو جیبھاں رکھ کے وی میں رکھناں بھیت لکائی 

استاد دامن

ایہہ کالج اے کڑیاں تے منڈیاں دا

ایہہ کالج اے کڑیاں تے منڈیاں دا، جاں فیشناں دی کوئی فیکٹری اے 

کڑی منڈے دے نال پئی انجھ تردی، جیوں الجبرے نال جومیٹری اے 

قلماں لمیاں تے نوکاں تکھیاں نے، تنگ موریاں ویکھ گھبرا گیا میں 

میں ایس مشاعرے چ کیہ آیا، کسے فلم دی شوٹنگ تے آ گیا میں 

استاد دامن

واہگے نال اٹاری دی نہیں ٹکر

واہگے نال اٹاری دی نہیں ٹکر

نہ ہی گیتا نال قرآن دی اے 

نہیں کفر اسلام دا کوئی جھگڑا

ساری گل ایہہ نفعے نقصان دی اے 

استاد دامن

سمجھ آؤندے آؤندے آؤندی اے

سمجھ آؤندی تے سمجھاؤندی اے 

اک بھاگ بندے نوں لاؤندی اے 

پر کی کریئے بے سمجھی نوں؟

سمجھ آؤندے آؤندے آؤندی اے 

استاد دامن

سٹیجاں تے آئیے سکندر ہوئی دا اے

سٹیجاں تے آئیے، سکندر ہوئی دا اے 

سٹیجوں اتر کے قلندر ہوئی دا اے 

الجھے جے دامنؔ حکومت کسے نال

بس اینا ہی ہنداۓ، اندر ہوئی دا اے 

استاد دامن

اسی دھرتی پوجدے پوجدے گزر چلے

خون جگر دا تلی تے رکھ کے تے

اسیں دھرتی پوجدے پوجدے گزر چلے

ایتھے کیوں گزارئیے زندگی نوں

ایہو سوچدے سوچے گزر چلے

استاد دامن

ایتھے ظلم ای ظلم اے ہر پاسے

ایتھے ظلم ای ظلم اے ہر پاسے

کدوں تیک کوئ لباں نوں سی سکدا اے

بِن پیتیاں ایس جہان اندر

کوئ بے شرم ای جیوے تے جی سکدا اے

استاد دامن

کندھاں اپنے آپ ای ڈھندیاں نیں

جدوں آپ نویکلے ہو بہیئے

رشتے داریاں کدوں فیر رہندیاں نیں

جدوں کِسے مکان نوں کیر لگدی

کندھاں اپنے آپ ای ڈھندیاں نیں

استاد دامن

دل دا بھیت لکاویں کیوں دل دے سو دروازے

دل دا بھیت لکاویں کیوں، دل دے سو دروازے 

ہڈاں دا کھو بن جاۓ گا، نہیں سن ایہہ اندازے 

اک اک پل وچ سو سو گیڑے، بہن نہ دیوے مینوں

دامنؔ بند سو آؤنا جانا، بھگتے ہن خمیازے 

استاد دامن

گھنڈ مکھڑے تو لاہ او یار

جدید پنجابی شاعری

گھنڈ مکھڑے تو لاہ او یار 

گھنڈ تیرے نے انھے کیتے

کئی پھردے نے چپ چپیتے 

کنیاں زہر پیالے پیتے

کئیاں خون جگر دے پیتے 

کئیاں اپنی کھل لہائی

کنے چڑھے نے اتے دار 

گھنڈ مکھڑے تو لاہ او یار 

روئے تسی وی او روئے اسی وی آں

بھانویں مونہوں نہ کہیۓ پر وِچوں وچی

کھوئے تسی وی او، کھوئے اسی وی آں

ایہناں آزادیاں ہتھوں برباد ہونا 

ہوئے تسی وی او، ہوئے اسی وی آں

کجھ امید اے زندگی مل جائے گی 

موئے تسی وی او، موئے اسی وی آں

چن چڑھے چڑھ ویکھے دنیا میں کھونجے بہہ روواں

تانگھن

چن چڑھے چڑھ ویکھے دنیاں، میں کھونجے بہہ روواں

سپنے وِچ وی دِسن جے کر، پیر اوہناں دے دھوواں

ہاں ربا! میرے چن اتے، کال گھٹا اے چھا گئی

نہ اوہ چڑھے نہ میں اٹھ ویکھاں، نہ سئیاں جہی ہوواں

ودھاتا سنگھ تیر

بھل بھلیکھے امبر اتے ویکھ لواں جاں چن نوں

دوجا چن

بھُل بھُلیکھے امبر اُتے، ویکھ لواں جاں چَن نوں 

لوں لوں میرا لُوسن لگے، اگ لگی جیوں بَن نوں 

ایہہ چن میرا چن نہیں چنا، ایہہ ہے دُوجا کوئ

اس نوں اپنا چن نہ سمجھیں، آکھاں اپنے مَن نوں 

ودھاتا سنگھ تیر

پیلی دے وچ جیوں ہی آیا پکن تے خربوزہ

رنگوں رنگ

پَیلی دے وِچ جیوں ہی آیا، پَکن تے خربوزہ 

کولوں اس نوں کَناں دے وِچ، آکھن لگا دُوجا

ایسے رنگ وِچ رُہ بھراوا، ہور نہ دُکھ سہیڑیں 

رنگ وَٹا کے کرنی پیندی، قربانی دی پُوجا 

ودھاتا سنگھ تیر

ستے پھل دی تڑکے ہی جاں کھلہی اکھ سویرے

پھل دی عمر

سُتے پھَل دی تڑکے ہی جاں کھُلہی اکھ سویرے 

واہو واہی بھَجے آؤندے، ویکھے اوس پھلیر

آئی موت، گیا جھَٹ کھوہیا، سہم گئیا تے کمبیا

جیون مُکا! کہندیاں اس نے، ترپ ترپ ہنجو کیرے

ودھاتا سنگھ تیر

انہاں قدر اس گل دی نہیں کیتی جنہاں ہتھوں جند مال سب گھول دتا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

انہاں قدر اس گل دی نہیں کیتی جنہاں ہتھوں جند مال سب گھول دِتا

انہاں ہجر دی اگ کر تیز دِتی، جنہاں اگے سی دکھ میں پھَول دِتا

درد سینے وِ چ رہیا، نہ دور ہویا، ایویں درد بے درداں ٹٹول دِتا

اساں انہاں دی منگاں نِت خیر عبدلؔ جنہاں اساں نو دکھاں چ رول دِتا

عبدالرحمان عبدل

عبدالرحمٰن عبدل

حق باطل دی ہو پہچان جاندی چوٹھ چوٹھ ہوندا سچ سچ ہوندا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

حق باطل دی ہو پہچان جاندی، چوٹھ چوٹھ ہوندا، سچ سچ ہوندا

لعل کَچ دو منڑکے اک رنگ رکھ دے، لعل لعل ہوندا کَچ کَچ ہوندا

بهوراں پونڈاں دی اکو جئی شکل ہوندی  اک گُل اک گندگی وِچ گچ ہوندا

عبدلؔ عاشق معشوق دا جوڑ ویکهو، اک مست اک جَلدا وِچ مَچ ہوندا

عبدالرحمان عبدل

عبدالرحمٰن عبدل

کیسا خوش قسمت ہے او شہر طیبہ

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

کیسا خوش قسمت ہے او شہرِ طیبہ جتھے تربت رسولؐ کریم دی اے

اس دے کوچے وِچ جنت فردوس وِکدی ایسی گلی اس دُرِ یتیم دی اے

سبز گنبد تک خضریٰ چمکار والا ہوش بھی گئی موسیٰ کلیم دی اے

اس دیاں جُتیاں عرشاں دا تاج عبدلؔ اے خوش قسمتی عرشِ عظیم دی اے

عبدالرحمان عبدل

عبدالرحمٰن عبدل

قطرے خون شبیر دے پئے جتھے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

قطرے خون شبیر دے پئے جتھے اس کربل دی خاک دا واسطہ ای

مائی فاطمہ دا ڈُھلا نِیر جتھے اس مٹئ غمناک دا واسطہ ای

میرے عیباں ول نظر نہ پھیر مولا اس شاہِ لولاک دا واسطہ ای

حشر وِچ شرمندہ نہ کریں مینوں عبدلؔ پنجتن پاک دا واسطہ ای

عبدالرحمان عبدل

عبدالرحمٰن عبدل

مسئلہ اس یار نی آڑ ناں سا کہار قربان نہ کرنا تے سخی نئیں ساں

مسئلہ اس یار نی آڑ ناں سا، کہار قربان نہ کرنا تے سخی نئیں ساں

دریا آگ ناں سا تے بیڑی لکڑی نی ہس کے پیر نہ تہرنا تے سخی نئیں ساں

مرنا دوؤاں وچوں اک ناں لازمی سا اتھے میں نہ جے مرنا تے سخی نئیں ساں

رات منگنی سی لوئی ناں گدا جنگیؔ، اس نی چہول نہ پہرنا تے سخی نئیں ساں

راجہ جہانگیر جنگی

گلہ کسے کی کریے کس واسطے بیڑی اپنی آپ ڈبوئی گئیاں

گلہ کسے کی کریے کس واسطے بیڑی اپنی آپ ڈوبوئی گئے یاں

کدے اتھروں سرساوہ بازار ڈولہے اتھوں رونے رونے کدے انوئی گئے یاں

جے کسے ایئویں وی آخیا، 'او اشنا'، اساں مَل کے راہ کھلوئی گئے یاں 

جس نال پیار کیتا دل کی داغ لایا، داغ دل ناں اشکاں نال توئی گئے یاں

جنگیؔ کہلیاں میں کدے کدے سوچنا یاں او اساں کے سیاں تے کے ہوئی گئے یاں

راجہ جہانگیر جنگی

ہن ہوش جے آیا تے کیہڑی کاری ویلے نال جے کدے نی ہوش کیتا

ہن ہوش جے آیا تے کیہڑی کاری ویلے نال جے کدے نی ہوش کیتا

اس کی کہار ناں پتہ نی یاد رہیا، مۓ عشق ناں کُہٹ جس نوش کیتا

اجے تک نی جس نی سزا مُکی، کوئی نی سمجھ اشنی کیہڑا دوش کیتا

میں او بے دوش ہاں سائیں جنگیؔ، جس کی اپنیاں خانہ بدوش کیتا

راجہ جہانگیر جنگی

نہیں سی دنیا وچ ہور کوئی اس جا اک ایسے انسان نال دوستی سی

نئیں سی دنیا وچ ہور کوئی اس جا اک ایسے انسان نال دوستی سی

اس نے حسن نے پاگل سی جگ کیتا مِٹھی اس دی زبان نال دوستی سی

جس ویلا سی دوستی نال اس نے اس لے سارے جہان نال دوستی سی

ہن کدے کدے میں کلیاں اے سوچنا یاں او جنگیؔ کیسے انسان نال دوستی سی

راجہ جہانگیر جنگی

پہلے اجڑے ہوۓ کہار تک لے گیا فیر سدھراں نے خون تک لے گیا

پہلے اجڑے ہوۓ کہار تک لے گیا فیر سدھراں نے خون تک لے گیا

درد اس نے فراق ناں مٹھا مٹھا آخر کار سکون تک لے گیا

اَج شعر سناندیاں اک شاعر بہؤں پچیدہ مضمون تک لے گیا

اس مائی ناں عشق فقیر جنگیؔ مینوں حدِ جنون تک لے گیا

راجہ جہانگیر جنگی

اساں تھیں نفرت او رہیا کردا کوئی وس نی چلیا افسوس رہسی

اَساں تھیں نفرت او رہیا کردا کوئی وَس نی چلیا افسوس رہسی

او مہاڑیاں نصیباں وچ کوئ نی سا لکھیا ہویا نی ٹلیا افسوس رہسی

میں اتھوں وی ہو کے مایوس مُڑیا در جس ولی ناں ملیا افسوس رہسی

بَلے لوکاں نے پانی فقیر جنگیؔ ساڑھا تیل نی بلیا افسوس رہسی

راجہ جہانگیر جنگی 

نئیں جنهاں ناں حسب تے نسب چنگا او دید نی کرنے بے دید ہونے

نئیں جنهاں ناں حسب تے نسب چنگا او دید نی کرنے بے دید ہونے

اندرو ہور تے باہرو جو ہور دِسنے او مومن نئیں ہونے یزید ہونے

صورت فاتحہ تهیں پانی کرن مِٹها، او مُلاں نی بابا فرید ہونے

ہونی کُوڑیاں نی مندی موت جنگیؔ سچے جتهے وی مرن شہید ہونے

راجہ جہانگیر جنگی

غیراں نوں بھلا کے دوش دیواں

غیراں نوں بھلا کے دوش دیواں 

کیتی ظلم دی اے انتہا توں وی

جہڑی کیتی رقیباں اوہ پرے حدوں 

فرق چھوڑیا نہیں دلربا توں وی

سڑے لیکھاں دی بھاہ اک طرف رہی 

اے رکھی بھانبڑی یارا مچا توں وی

ہر کسے نوں راہ حیات اندر

ہر کسے نوں راہِ حیات اندر 

نہ ہی ہمدم بنا کے رکھیا کر

جِناں دِیدیاں وِچ شرم و حیا گُمیا 

قدم اس تھی ہٹا کے رکھیا کر

جس وِچ مہر و وفا نہ نظر آوے 

پَلا اس تھی چھڑا کے رکھیا کر

سدا سکھ تے سدا نہ سنگ سیاں سدا باغ نہ مٹھیاں بولیاں نی

سدا سکھ تے سدا نہ سنگ سیّاں سدا باغ نہ مِٹھیاں بولیاں نی 

رنگ راگ سہاگ نہ سدا سہرے سدا ووہٹیاں سدا نہ ڈولیاں نی 

سدا کِکلی سدا نہ ناچ گُھمبر کڑیاں سِریں نہ سدا گھڑولیاں نی 

ایہو ویلڑائی دائمؔ صدا کر لے سدا خیر تے سدا نہ جھولیاں نی

دائم اقبال دائم

مار ٹکراں چور ضرور ہونا سراں نیویاں اچیاں دراں دے نال

مار ٹکراں چور ضرور ہونا سِراں نیویاں اچیاں دراں دے نال 

شمع ویکھ پتنگ ناں پچھاں پرتن کی کم بے گھراں دا گھراں دے نال

اوہ کد عشق شطرنج دی چال جانن جہڑے کھیڈدے دولتاں زراں دے نال 

اپنے پراں دے نال جے پری اُڈے، اُڈے دائمؔ بھی پری دے پراں دے نال

دائم اقبال دائم

نکلی عشق کتاب بند بستیاں تھیں بھلا حرف جادو کولوں بچن کہڑے

نکلی عشق کتاب بند بستیاں تھیں بھلا حرف جادو کولوں بچن کہڑے 

پہتی آ تقدیر زنجیر لے کے تدبیر تقریر دے ختم جھیڑے 

میلے بلخ بخار دے بند کر کے دیسی عشق چنہاں تے زور گیڑے 

عزت بیگ نوں پیا اڈیکدا اے قاتل کھلا کھمیاراں دے وچ ویہڑے 

مغز مغل دے پئی ہوا گھجی تازی روح دی عشق چا واگ چھیڑے 

حافظ آپ اے رب مسافراں دا دائمؔ یار دے پئے نی ٹھِل بیڑے

دائم اقبال دائم

میرے شعر غذا دیوانیاں دی سمجھدار نوں سمجھ نہ آونی اے

میرے شعر غذا دیوانیاں دی سمجھدار نوں سمجھ نہ آونی اے

تخت تاج پوشاک نوں چاک کر کے خاکی پتلے خاک رماونی اے 

جس شعر تھیں اگ نہ بلے سینے اوس شعر تائیں اگ لاونی اے 

دوئی دور دائمؔ حسن عشق واحد صورت شمع پتنگ سجاونی اے 

دائم اقبال دائم

جہڑے ہوندے نے تخم حلال یارا وعدے یاد رکهدے دلبر جانیاں دے

جہڑے ہوندے نے تخم حلال یارا

وعدے یاد رکهدے دلبر جانیاں دے

وعدہ پُہلنا کم تخم حلال دا نہیں

اے تے وصف کرتوت انجانیاں دے

انہاں لا کے کی مڑ توڑ کرنی

جہناں چاۓ ہوۓ کوڑ بے ایمانیاں دے

مرد مرداں سنگ رکهدے نثارؔ یاری

ہوندے جاہل شوقین زنانیاں دے

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

بڑے احسان پیاریاں دے صبر شکر دا جو لنگ جھٹ جائے

بڑے احسان پیاریاں دے

صبر شکر دا جو لنگ جھٹ جاۓ

ہے دعا جس عمراں دا رون دِتا

او بھی نال احرام دے کھٹ جاۓ

غم پھَول نہ ہے درداں ماریاں دے

روندا کسے نوں یار نہ سٹ جاۓ

ہمنشین رودادِ نثؔار سن کے

شائد تیرا کلیجہ نہ پھٹ جاۓ

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

بھٹکدا نہ تیریاں وچ گلیاں اگر صبر و قرار وچ جی ہوندا

بھٹکدا نہ تیریاں وچ گلیاں

اگر صبر و قرار وچ جی ہوندا

وقت پُہل گئے رات سی یاد کٹدی

تیری گود وچ میرا سر سی ہوندا

مینوں چھوڑ تینوں اپنے وعدیاں دا

ظالم کاش خیال کج ہی ہوندا

بن نہ سکیا تُو میرا نثارؔ ورنہ

خبرے اس جہان وچ کی ہوندا

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

اے واعظ مسئلے سنڑا بے شک لہجہ تلخ طبیعت دے نال نہ رکھ

اے واعظ مسئلے سنڑا بے شک

لہجہ تلخ طبیعت دے نال نہ رکھ

دُکھے آپڑیں پراۓ دا دل جس سی

مدِ نظر کوئی اجیہا سوال نہ رکھ

بخشن ہار خبرے بخش گناہ دیوے

تُو دوزخ دی اگ ایتھے بال نہ رکھ

سائیاں توں آپنڑا آپ سنواردا جا

بد عمل دی بدی دا خیال نہ رکھ

سائیں احمد علی

کہندا سائیں او قاتلا! نوش کر لے میرے خون دے ساغر شراب بدلے

روز بروز دے سوز کولوں

اک ای روز جلا اس عذاب بدلے

شہسوار کاسے میرے دیدیاں دے

زیرِ پا رکھ لے تُو رکاب بدلے

ذائقہ دنیا دا اگر تُو چاہنا ویں

کر کباب دل میرا، کباب بدلے

کہندا سائیں او قاتلا! نوش کر لے

میرے خون دے ساغر شراب بدلے

سائیں احمد علی

الٹی خواب دی ہوندی تعبیر میری

چڑھا رنگ مقدر دے نقش اتے

کُند عقل دی ہو گئی شمشیر میری

جو میں سوچنا واں اس دا الٹ ہوندا

الٹی خواب دی ہوندی تعبیر میری

کردی خزاں پئی چمن ویران میرا

جاندی پیش نہ کوئی تدبیر میری

روشن خوشی دے سائیاں چراغ بجھ گئے

سیاہ خال جد ہو گئی تقدیر میری 

سائیں احمد علی

دوش نبی تے ہو کے سوار کھیلے

حالتِ نماز تے شہِ خوباں

فخر نال چڑھ صاحبِ اسرار کھیلے

کردے سجدہ طویل سردار میرے

تیری پُشت پہ سید سردار کھیلے

کدی مہرِ نبوت نال لپٹ کے تے

کدی زلفاں نوں دے کے پیار کھیلے

ساہیاں شان اے میرے حسینؓ دی اے

دوشِ نبیﷺ تے ہو کے سوار کھیلے

سائیں احمد علی

لوک کیوں مینوں بدنام کردے نہ مست آں تے نہ ملنگ آں میں

لوک کیوں مینوں بدنام کردے

نہ مست آں تے نہ ملنگ آں میں

سائیاں عشق پرستی اے مذہب میرا

جیہڑا رنگ رنگے اوئی رنگ آں میں

سائیں احمد علی

عشق تیرے دی جنون اندر گلے وحشت دی پائی زنجیر چم کے

عشق تیرے دی جنون اندر

گلے وحشت دی پائی زنجیر چُم کے

کہندا سائیں او کافر تصور تیرا

بت پرستاں دا ہو گیا پیر چُم کے

سائیں احمد علی

لکھا نئیں جو کسے کتاب اندر

لکھا نئیں جو کسے کتاب اندر 

حسن والے اوہ شرطاں روا کردے

او ہستیوں ہویا جدا سائیاں

سوہنڑیں نظر سی جنوں جدا کردے

سائیں احمد علی

بت پرست ہو کے مسلمان کیوں ایں

کاتبِ ازل نوں کونڑ آکھے

بیت الرب وچ کفرستان کیوں ایں

کہندی طعنیاں نال مخلوق سائیاں

بت پرست ہو کے مسلمان کیوں ایں

سائیں احمد علی

جد میں ڈگیا میرا جنون ڈگیا

جد دل ڈگیا اُتھے میں ڈِگیا

جد میں ڈگیا میرا جنون ڈگیا

جلوۂ نورِ خدا تیرے دماغ اتے

جد تکیا دل ہو کے مفتون ڈگیا

سائیں احمد علی

ہتھ کی میں دساں نجومی نوں

ہتھ کی میں دساں نجومی نوں

ہتھ تے قسمت دی نئیں لکیر ہوندی

حال غیب دا پروردگار جانڑے

لوحِ محفوظ تے لکھی تقدیر ہوندی

سائیں احمد علی

وعدہ شیریں دے نال فرہاد والا

وعدہ شیریں دے نال فرہاد والا

تانگ عشق دی بہت سرور والی

چولا یوسفؑ دا نین یعقوبؑ والے

نعرہ حق دا، ضد منصور والی

منو بھائی

عقل عاشقاں سوچ دیوانیاں دی

عقل عاشقاں، سوچ دیوانیاں دی

فکر ما پیاں، بھل ایانیاں دی

پینڈے ندی دے، ڈونگھ سمندراں دا

سفر تھلاں دے، صبر مہانیاں دا

منو بھائی

اندر تیرا کوڑا وت گیو ای

اندر تیرا کُوڑا وت گیو ای مول نہ دتی او بہاری

کتّن سِکھ نی وللئیے کُڑئیے چڑھیا لوڑیں کھاری

تند ٹُٹی اٹیرن بھناں چرخے دی کر کاری

کہے حسین فقیر سائیں دا عملاں دے باجھ خواری

شاہ حسین

باس مٹی دی روپ گلاب والا

باس مٹی دی روپ گلاب والا

ہتھ قلم دا، مکھ کتاب والا

مزہ شہد دا، ڈنگ عذاب والا

وچ شوق دے نشہ شراب والا

منو بھائی

چپ رات نالوں مہربان جیہڑی

چُپ رات نالوں مہربان جیہڑی

سخن شخر دوپہر دے نُور ورگا

مہینہ جیٹھ دا،۔ دُھپ سیال والی

چھاں بوہڑ دی، میوہ کھجور ورگا

منو بھائی

جیہڑے سرخ غلاب میں تینوں گھل نئیں سکدی

جیہڑے سرخ غلاب میں تینوں گھل نئیں سکدی

اللہ جانڑے کے کے میرے نال کریسن

خشبو دھکدی رہسیں میرے اندر خبرے

یا دینھ راتی مینوں اپنڑے نال بلیسن

عارفہ شہزاد

کیوں دل دا ڈیوا بال کے مینوں اگ اچ اوہدی ساڑیا

کیوں دل دا ڈیوا بال کے، مینوں اگ اچ اوہدی ساڑیا

جے کڈھنڑی نہیں سی جان، تے کیوں سولی مینوں چاڑھیا

چناں دی لو دی چاننی بجھی اے، ہویا نہیر نی

میں بل بل بلدی پئی ساں، مینوں کس چندرے نے تاڑیا

عارفہ شہزاد

کناں تیکربهریا بهانڈا آپ میں دتا ڈول

کَناں تیکربهریا بهانڈا، آپ میں دِتا ڈول

وے کاواں! ہُن نیڑے آ کے چُنج ذرا توں کهول

عارفہ شہزاد

اندر لاٹ نہ بلدی کائی ڈیوا کس مسمایا

اندر لاٹ نہ بلدی کائی، ڈیوا کس مسمایا

ایسے شوق نوں اگ لگے، دهوں اکهاں وچ بهر آیا

عارفہ شہزاد

سوہنڑیاں رشتہ پیار والا اگے توڑیا نہ اگوں توڑساں نہ

سوہنڑیاں رشتہ پیار والا اگے توڑیا نہ اگوں توڑساں نہ

تیرے باہج اے جان آرام دل دا اگے لوڑیا نہ اگوں لوڑساں نہ

ویکھ رنج مصیبتاں سختیاں نوں مکھ موڑیا نہ اگوں موڑساں نہ

دامن گیر اخیر تک برقؔ رہساں اگے چهوڑیا نہ اگوں چهوڑساں نہ

برق نوشاہی

ٹرنا راہ سلوک تے نہیں سوکھا سو مصیبتاں دے چانے بھار پیندے

ٹرنا راہِ سلوک تے نہیں سوکھا، سو مصیبتاں دے چانے بھار پیندے

طعنے بدی رسوائ دشنام جھڑکاں، سہنے سرے تے لکھ ہزار پیندے

درشن پھلاں دا کرن آسان نہیں اے، کھانے تیر تے جھلنے خار پیندے

برقؔ عشق دے راہ وچ پیر پا کے، قدم قدم تے وخت ہزار پیندے

برق نوشاہی

ع۔ عشق سوار سر عاشقاں دے مشکل منزلاں ویکھ کے تھکدے نہیں

ع۔ عشق سوار سر عاشقاں دے، مشکل منزلاں ویکھ کے تھکدے نہیں

جاون خویش قبیلڑے بھل سارے، پچھے پرت کے کسے ول تکدے نہیں

ایسی چپ دی مہر زبان اتے، کسے حال مونہوں بول سکدے نہیں

برقؔ دار اتے جھوٹے لئے باہجوں، بوٹے قول اقرار دے پکدے نہیں

برق نوشاہی

مصری توں مٹھا لگدا اے ایہہ نام پیارا نوشہ دا

مِصری توں مِٹھا لگدا اے ایہہ نام پیارا نوشہ دا

سب غوثاں قطباں ولیاں تھیں ہے شان نیارا نوشہ دا

بس فلسفی ٹھپ کتاباں نوں، رکھ پلے بن ثواباں نوں

جو عاشق یار دے مکھڑے دے، انہاں کافی نظارا نوشہ دا

لا فتویٰ جہڑا لاناں ای، اساں سجدیوں سیس نہ چاناں ای

کعبے دا کعبہ دِسدا اے، سانوں پاک دوارا نوشہ دا

اے فلسفی کھوٹا من دا اے، کد برقؔ اوہدی گل مندا اے

جس اکھیں اڈدا تکیا اے، عرشاں تے طیارا نوشہ دا

برق نوشاہی

نوشہ پیر نے پکڑیا ہتھ جس دا اس نوں توڑ پہنچائے بن چهوڑیا نہ

نوشہ پیر نے پکڑیا ہتھ جس دا، اس نوں توڑ پہنچاۓ بِن چهوڑیا نہ

دھو کے میل سب خواجہ فضیل والی، نوشہ وحی بناۓ بن چهوڑیا نہ

پنڈت جدوں مقابلے وِچ آۓ، کلمہ پاک پڑهاۓ بن چهوڑیا نہ

نوشہ پیر نے برقؔ جی طالباں نوں، مولا نال ملاۓ بن چهوڑیا نہ

برق نوشاہی

منکر ولی دا ولی دا نہیں منکر بلکہ منکر اوہ رب غفور دا اے

منکر ولی دا، ولی دا نہیں منکر، بلکہ منکر اوہ ربِ غفور دا اے

رب اولیاٴ دا، اولیاٴ رب دے، ایہو روح اسلامی دستور دا اے

نقص ولی نوں ولی بنان وِچ نہیں، نقص منکر دے فہم و شعور دا اے

برقؔ ولیاں نوں آکھے من دون الله، کیڈا سخت دل نجدی بے نور دا اے

برق نوشاہی

پیا تڑفدا طائر روح میرا ربا عرب دے دیس دی وا آوے

پیا تڑفدا طائرِ روح میرا، ربا عرب دے دیس دی وا آوے

ہوئ سَد حضور دے وچ تینوں منتظر ہاں کدھروں صدا آوے

وچ فرقتاں جِین دشوار ہویا اس تھیں بہتر جے میری قضا آوے 

برقؔ شکر دے کراں ہزار سجدے، لے پیغام جے بادِ صبا آوے

برق نوشاہی

والله حق ہے اے کربلا اندر جے نہ زہرہ دا چن ہلال ہوندا

ہدیۂ عقیدت بر امام عالی مقام

والله حق ہے اے کربلا اندر، جے نہ زہرہ دا چن ہلال ہوندا 

نہ اے روزہ نماز نہ حج ہوندا، نہ کوئ ولی نہ قطب ابدال ہوندا

نہ اے ساقی نہ مۓ نہ میخانہ، نہ کوئ مست کاسات الوصال ہوندا

برقؔ رہندا نہ دین اسلام زندہ، جے قربان نہ حیدر دا لال ہوندا

برق نوشاہی

ف۔ فقر قادری جیہا نہ فقر کوئی مہربانی اے غوث الابرار

ف۔ فقر قادری جیہا نہ فقر کوئی، مہربانی اے غوث الابرار دی اے

بندے نقش و نگار دے کئی پھردے، کسے خبر نہ اصل اسرار دی اے

کامل سمجھن جاہل بہروپیاں نوں، دنیا اینویں پئی لافاں ماردی اے

کھوٹے برقؔ جی ہین تمام سِکے، جے نہ مُہر نوشاہی دربار دی اے

برق نوشاہی

سرمہ قادری پا کے وچ اکھاں شرق غرب اندر دور دور ویکھاں

ہدیۂ عقیدت بر حضرت غوثِ پاک

سرمہ قادری پا کے وچ اکھاں، شرق غرب اندر دور دور ویکھاں

جدہر نظر اٹھا کے ویکھدا ہاں، ماہِ قادری دا ادھر نور ویکھاں

جھنڈے عشق دے جہلدے نظر آون، رلدا خاک دے وچ شعور ویکھاں

برقؔ کعبہ رنمل بھلوال قبلہ، بغداد نوں بیت المعمور ویکھاں

برق نوشاہی

واہ واہ میراں شاہ شاہاں دا مالک ملک فقر دا

ہدیۂ عقیدت بر حضرت غوثِ پاک

واہ واہ میراں شاہ شاہاں دا، مالک ملک فقر دا

کل ولی محتاج اس گھر دے، اوہ سب دا سرکردا

جاں تک حضرت غوث الاعظم دیون نہ منظوری 

تاں تک ولی نہ بندا کوئ، ہوندی نہیں حضوری

بھاویں لکھ چِلے کوئ کٹے، زُہد ہزار کماوے

ولی نہیں ہو سکدا جاں تک، میراں نہ فرماوے

حضرت خضر جہے لکھ سائل لے کے آس مراداں 

میراں دے دروازے اتے کردے نے فریاداں

ملک خدا دے برقؔ تمامی ہین اوہدیاں جاگیراں

سارے اس دے ڈنکے وجن، ہوندی میراں میراں

برق نوشاہی

تساں نوں لقب ملیا اے رؤفی تے رحیمی دا

تساں نوں لقب ملیا اے، رؤفی تے رحیمی دا

میرے تے رحم فرماؤ خدا را! یا رسول الله

تساڈی رحمت عامہ تے، نظراں رکھ بیٹھا ہاں 

ہاں بھاویں کتنا خاطی تے ناکارا، یا رسول الله

میں دن راتیں اڈیکاں وچ، بڑا بے تاب رہنا ہاں

کدوں تک ہوسی مینوں بلارا، یا رسول الله

جے قسمت جاگ پۓ میری، تے ہو جاون ملاقاتاں

چمک اٹھے میرے بختاں دا تارا، یا رسول الله 

میں اندر فرقتاں دے ہر گھڑی دکھیار آزاری 

جدائی وچ بڑا مشکل گزارا، یا رسول الله

تساں باھجوں نہ کوئی آسرا، اس برقؔ عاصی دا

مینوں ہر دم تساڈا ہی سہارا، یا رسول الله

برق نوشاہی

فاخلح نعلیک تھیں راز کھلا اپنے آپ جانا کجھ ہور گل اے

فَاخْلَعْ نَعْلَیْک تھیں راز کھلا، اپنے آپ جانا کجھ ہور گل اے

اِسریٰ بعبدہٖ کرے ظاہر، اس دا آپوں بلانا کجھ ہور گل اے

رب آرنی آکھنا گل وکھری، ادنوں منی فرمانا کجھ ہور گل اے

سوکھا برقؔ جوالنا مردیاں نوں، سکی لکڑ جوالنا کجھ ہور گل اے

برق نوشاہی

باد صبا سرکار اگے، کریں پیش میریاں خستہ حالیاں نوں

بادِ صبا سرکار اگے، کریں پیش میریاں خستہ حالیاں نوں

آکھیں صاحبا کرم دی نظر کر کے، سدو اپنے کول سوالیاں نوں

کدوں حاضر ہو کے دربار اندر، چمساں روضے شریف دیاں جالیاں نوں

برقؔ رہ گئی میں مسکین روندی، شرفِ وصل مِلیا کرماں والیاں نوں

برق نوشاہی

بے شک حق ہے ایہہ مدنی ماہی جہیا کوئی ہور

بے شک حق ہے ایہ مدنی ماہی جہیا کوئی ہور آسماں زمین تے نہیں

جو حضورؐ نوں آپنے جہیا سمجھے، اوہ بے دین مورکھ کسے دین تے نہیں

جو جبیں اُس دے حضور جھکدی، نورِ معرفت اس جبین تے نہیں

برقؔ شرک توں بری توحید اُس دی، جے فدا ختم المرسلین تے نہیں

برق نوشاہی

میں کی جاناں کسے دی روشنی نوں، احمد مصطفٰی میرے ایمان دا چن

میں کی جاناں کسے دی روشنی نوں، احمد مصطفٰیؐ میرے ایمان دا چن

میرے دِلے دا چن تے دماغ دا چن، فہم و عقل سا چن میری جان دا چن

عرشِ اعظم دا چن، لوح و قلم دا چن، میرا آقا اوہ لا مکان دا چن

برقؔ ویکھ کے رخِ پُر نور جس دا، ٹوٹے ہو گیا اس آسمان دا چن

برق نوشاہی

پڑھو نال خلوص درود ادبوں اج جشن میلاد حضور دا اے

پڑھو نال خلوص درود ادبوں، اج جشن میلاد حضورؐ دا اے

مشرقین اندر مغربین اندر، ہر جگہ جلوہ اس دے نور دا اے

اینویں محفل میلاد نوں برا جانے، نقص نجدی دے علم و شعور دا اے

برقؔ نور دی آمد نوں ویکھ سڑیا، ناقص فہم کج فہم بے نور دا اے

برق نوشاہی

آدم نوح تے شیث ادریس موسیٰ داؤد کتهے سلیمان کتهے

آدم نوح تے شیث ادریس موسیٰ داؤد کتهے سلیمان کتهے

اوہ خلیل کتهے، اسحاق کتهے، یعقوب تے ماہِ کنعان کتهے

اے کلیم توئیں انصاف کر دے تیرا طور کتهے لامکان کتهے

برقؔ سب برحق نہ شک کوئ مصطفٰیؐ جیہی کسے دی شان کتهے

برق نوشاہی

دنیا بشر بشیر نوں سمجھیا اے اصل وچ اے غلطی شعور دی اے

دنیا بشر بشیر نوں سمجھیا اے، اصل وچ اے غلطی شعور دی اے 

خاکی نور نبوت نوں جانڑدے نہیں، تدے بحث اے بشر تے نور دی اے 

کدوں بشر جانڑدے لامکاں اندر، گل صاف ہے پر بڑے دور دی اے 

برقؔ نور نہ آکھاں تے کی آکھاں، ضیأ پاشی جد ساری حضورﷺ دی اے 

برق نوشاہی

افلاطون لقمان قربان اس توں جہڑا ہویا دیوانہ محمد دا اے

افلاطون، لقمان قربان اس توں، جہڑا ہویا دیوانہ محمدﷺ دا اے

اوہو حشر دے روز نجات پاسی، جس نوں ملیا پروانہ محمدﷺ دا اے

ختم الرسل مختار سرکار مدنی، ہر زمانہ زمانہ محمدﷺ دا اے

برقؔ وِچ کونین آزاد ہویا، بنیا جو پروانہ محمدﷺ دا اے

برق نوشاہی

اک لکھ تے کئی ہزار وچوں کملی والا اے صرف دلدار رب دا

اک لکھ تے کئی ہزار وچوں، کملی والا اے صرف دلدار رب دا 

اس دے نعت لئی کیتا قرآن نازل، مدنی ماہی سنگ کہڑا پیار رب دا 

اس دا بولنا رب دا بولنا اے، اس دا ویکھنا عین دیدار رب دا 

برقؔ حق تحقیق نہ شک کوئی، رب یار اس دا، اوہ یار رب دا 

برق نوشاہی

مدینہ نبی دا خزینہٴ رحمت جتھے بخششاں دا چلدا پھوہارا

مدینہ نبی دا خزینہٴ رحمت، جتھے بخششاں دا چلہدا پھوہارا

جنہاں عشق احمدؐ دے سودے نے کیتے، انہاں نوں کدی وی نہ ہوندا خسارا

حبیب خدا توں جنہے منہ پوایا، گئیا بھل راہوں اوہ بختاں دا مارا

اوہدے حسن دی تاب یوسفؑ نہ پائ، اوہدے جلویاں دا اے وکھرا نظارا

بھاویں سب نبی نے خدا دے پیارے، میرے کملی والے دا رتبہ نیارا

ہویا چن ٹوٹے تے آیا زمین تے، میرے آقا جس دم سی کیتا اشارا

میرے مصطفٰیؐ تےتدوں وی نبی سن، جدوں بابے آدمؑ دا گجدا سی گارا

میرے بخت تد برقؔ ہوئے سوَلّے، جدوں کیتا اے کملی والے بلارا

برق نوشاہی

اے مصورا کون مکان دیا تیری ویکھ تصویر پچھانیا نہیں

اے مصورا! کون مکان دیا تیری ویکھ تصویر پچھانیا نہیں

العجب، کہ بزمِ میثاق اندر تیری سنی تقریر، پچھانیا نہیں

کتنی وار میں بیت العتیق اندر موہوں کہی تکبیر پچھانیا نہیں

برقؔ ویکھ کے بِنا حجاب تینوں ایہو کراں تحریر پچھانیا نہیں

برق نوشاہی

الف الله واحدہ لا شریک مولا پاک ذات اس سرجن ہار دی اے

الف، الله واحدہٗ لا شریک مولا، پاک ذات اس سرجن ہار دی اے

اِس جہان اندر، اُس جہان اندر، شافی ذات احمدِؐ مختار دی اے

دستگیر دے ناں توں جاں صدقے، سینے تاہنگ نت حیدر کرار دی اے

برقؔ عرش توڑیں دنیا جانڑدی اے، میں تے باندی نوشاہی دربار دی اے

برق نوشاہی

سوہنے دیس نی دھرتی پوٹھوار چنگی

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

سوہنے دیس نی دھرتی پوٹھوار چنگی

چنگے لوک تے لوکاں نا پیار چنگا

غماں خوشیاں نے ہین پیال سارے

چنگا ماحول تے ہر اک کہار چنگا

ادب و ثقافت نی اِتھے مثال وکھری

بندے بندے نا ہے کردار چنگا

گلاں سارے زمانے نیاں اک پاسے نبی احمد مختار دی گل وکھری

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

گلاں سارے زمانے نِیاں اک پاسے نبی احمدؐ مختار دی گل وکھری

رب جس نوں آکھے محبوب اپنا، اس مدنی منٹھار دی گل وکھری

خاطر ویریاں دی رۓ دعا کردے کملی والے سرکار دی گل وکھری

اکو رب تے رب دا یار اکو، روگیؔ یاراں دے یار دی گل وکھری 

عقیل روگی

کدے مردے شہید نہیں مر کے وی میں نہیں کہندا اے دسدا قرآن زنده

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

کدے مردے شہید نہیں مر کے وی، میں نہیں کہندا اے دسدا قرآن زنده

ہوندے رب دے خاص مقبول جہیڑے، رکهدے رب دا جہیڑے فرمان زنده

راہِ حق وچ جہیڑے نثار ہو گئے، رہندا انہاں دا سدا نشان زنده

اوہی رب دی رضا مجذوبؔ پاندے، ہوندا جنہاں دا یارو ایمان زنده

ابراہیم مجذوب

ماں دی شان توں جاں صدقے جاری سلسلہ رہندا دعانواں دا اے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ماں دی شان توں جاں صدقے، جاری سلسلہ رہندا دعانواں دا اے

اس توں ودھ پیارا نہیں وچ دنیا، افضل رشتہ محبتاں چاہواں دا اے

نافرمان، گستاخ، بے ادب جہڑا، حقدار کَد ٹھنڈیاں چھانواں دا

ہوون پتر مجذوبؔ پئے ولی اللہ کیتا رتبہ بلند رب مانواں دا اے

ابراہیم مجذوب

پهڑکدی اکھ اج شک پیندا ساڈے کہار ضرور پروہنے ایسن

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

پهڑکدی اکھ اج شک پیندا ساڈے کہار ضرور پروہنے ایسن

آٹا تهِڑکیا تے ہور پک ہویا ویکهاں راہ اج یار من موہنے ایسن

گهڑی گهڑی پئے نکلن تراہ میرے پیندا جهک دل دهڑکدا ہونے ایسن

صدقے جانواں محفوظؔ انہاں راہواں اتوں جنہاں راہواں تے چلی کے سوہنے ایسن

سائیں محمد محفوظ

مسافرا سفر تے جان کارن انتظام کر لے شاماں پۓ گئیاں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مسافرا! سفر تے جان کارن انتظام کر لے، شاماں پۓ گئیاں

گزرن واسطے راہِ پُرخطر وچوں اہتمام کر لے، شاماں پۓ گئیاں

تینوں کسے نی آکهناں جان ویلے اج قیام کر لے، شاماں پۓ گئیاں

ویلہ ہتھ نی فیر محفوظؔ آندا راضی شام کر لے، شاماں پۓ گئیاں

سائیں محمد محفوظ

اشرف میں ساری مخلوقات وچوں تے کرداراں وچ بہتر حیوان کتے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

اشرف میں ساری مخلوقات وچوں تے کرداراں وچ بہتر حیوان کُتے

میں ناشکرا اوہ شکر گزار اوس دے لقمہ اک جس دے در توں کهان کتے

میں احسان فراموش خود غرض بندہ رکهدے مالک دے یاد احسان کتے

قصہ مختصر گل محفوظؔ اکو میں تهیں جِت کے لے گئے میدان کتے

سائیں محمد محفوظ

نور پیر ویلے دن پیر دا سی ہویا نور حضور ظہور نوری

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

نور پیر ویلے دن پیر دا سی ہویا نور حضورؐ ظہور نوری

مائی آمنہ پاک دی گود اندر لاٹاں ماردا چمکیا نور نوری

عرش فرش تهیں تحت الثریٰ توڑی شعلہ پہنچیا دور تهیں دور نوری

خدمتگار ملائک محفوظؔ اس دے دیوے لوریاں جنت دی حور نوری

سائیں محمد محفوظ

رب سوہنا نہ کردار تکدا نہ اعمال تکدا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

بخشن جے آوے تے رب سوہنا نہ کردار تکدا نہ اعمال تکدا

نہ اوہ تکدا صورتاں سوہنیاں نوں حسن یوسف نہ حبشی بلال تکدا

جس نوں چاہوے بلند مقام بخشے اونچ نیچ نہ اوہ ذوالجلال تکدا

مالامال کردیندا محفوظ اس نوں جس نوں رحمت دی نظر دے نال تکدا

سائیں محمد محفوظ

دل دا حال سناں کس نوں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

دل دا حال سُناں کس نُوں

کس دے تیر تھیں ہویا شکار ہاں میں

غضب نال جس میرا شکار کیتا

اجے تیک اُس دا طلبگار ہاں میں

دَسو قدر پچھانسی کون میری

کس دی خاطری ہویا خوار ہاں میں

تلخ کلامی دے بول بولے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

تلخ کلامی دے بول بولے

مَتھے وَٹ کدورت دے پا رہیا

سِتمگر ہمیش وچھوڑیاں دی 

بے قصور نوں دیندہ سزا رہیا

ہے افسوس میں کیتی وفا جتنی

اُس تھیں وَدھ اوہ کردا جفا رہیا

مالکا کل کائنات دیا تینوں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مالکا کل کائنات دیا تینوں 

تیری سرکار ناں واسطہ ای

مائ زینب دیاں پردے داریاں دا 

مولا حیدر کرار ناں واسطہ ای

برچھی اکبر دے سینے وچ لگی جیڑی 

نالے عابد بیمار ناں واسطہ ای

تھپکی دے ابلیس سلا رہیا

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

تھپکی دے ابلیس سولا رہیا

وقتِ فجر کج خواب سہانے دس کے

اس نے نفس کر دتا مدہوش میرا

جلوے حسن نوخیز انجانے دس کے

میں وی محو ساں شوخ نظاریاں وچ

او وی خوش سی گزرے زمانے دس کے

دکھ درد فراق یکجا کر کے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

دکھ درد فراق یک جا کر کے

اے سوغات سی میرے دلدار دِتی

چشمِ کرم تھیں ستم عیان ہویا

سینے عشق نے خنجر اتار دتی

لوکاں ہس ہس جشن مناۓ راقبؔ

اساں رو رو عید گزار دتی

سلیمان راقب

صبح تھیں لے کے شام توڑی

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

صبح تھیں لے کے شام توڑی 

صورت تکدا یار دی کھڑا رہیا 

جھولے باد سموم ہزار جھولے 

لے کے آس بہار دی کھڑا رہیا

کیتا عشق نے آن بے تاب جس دم

بھل کے یاد گھر بار دی کھڑا رہیا

تیرے ہجر وچ پیاریا کی دساں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

تیرے ہجر وچ پیاریا کی دساں

لگدی اکھ نہ آوندے خواب مینوں

ساعتاں لبدا پھراں وصال دیاں

یاد طلب دے نہ رہے آداب مینوں

شب نوں کرن پئے تارے راہبری میری

صبح راہ دسدا آفتاب مینو ں

وازاں ماردا رہیا میں عمر ساری

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

وازاں ماردا رہیا میں عمر ساری

بوہے بند رہے در تے کوئ آیا تک نہیں

سنی گئی نہ کوک فریاد میری 

نہ کوئ بولیا کسے بلایا تک نہیں

گلی وِچ حسیناں نی ویکھ گردا 

کسے محرم نامحرم اٹھایا تک نہیں

ماں تیرا ناں کتھے نبیاں نوں بھلدا اے

ماں تیرا ناں کِتھے نبیاں نوں بھُلدا اے

جھنڈا تیرے نام والا عرشاں ‌تے جھُلدا اے

نبی تُساں جمے نیں تے نبی تُساں ‌پالے نیں

دھرتی تے عرشاں دیوے تُساں بالے نیں

غؤث اوہ کہائے نیں ولی اوہ کہائے نیں

جیہڑے جیہڑے بُوٹے تُساں دھرتی تے لائے نیں

ماں‌ تیرے پیراں وِچ جنت ہے وے رب دا

تیرے جیہا پیار مینوں کِدھرے نئیں لبھدا

سانبھ سانبھ پھُلاں وانگوں تُساں مینوں رکھیا

تُہاڈے ای وسیلے نال جگ نُوں میں تکیا

جنت وِچ دُدھ والی نہراں دیاں کہانیاں

ماں ‌تیرے وِچ نیں اوہ ساریاں نشانیاں

مِٹھیاں اوہ اِنج جیوں گنے دیاں پوریاں

ماں تُساں رون ویلے دتیاں جو لوریاں

ماں تینوں رب وی کہہ جاں تے پھبدا اے

رب آپوں آکھداۓ جے رب تیتھوں لبھدا اے

ماں ‌تیرے باہجوں اج ڈاہڈا پریشان ہاں

جنت وِچوں ‌کڈھیا میں ہویا انسان ہاں

جوگی جہلمی

پاک وطن دے وسنیکا توں قومی شان ودھاندا جا

پاک وطن دے وسنیکا توں قومی شان ودھاندا جا

اتحاد تیرا جے محکم اے شان نال لڈیاں پاندا جا

مرکز نوں پکیاں کر کے توں پکے پیر جماندا جا

تهلاں وچ ویلاں لا کے تے کلراں نوں باغ بناندا جا

اتحاد گڑہتی تیری اے غیراں نوں چهاتی لاندا جا

پاک وطن دے وسنیکا توں قومی شان ودھاندا جا

ایہہ سوچاں سوچ کے دل میرا ہے پارہ پارہ ہو جاندا

ایہہ سوچاں سوچ کے دل میرا ہے پارہ پارہ ہو جاندا

جے ہر تھاں تے موجود ہیں تُوں پھر کیوں نہیں نظارہ ہو جاندا

گذران میری کی پچھنایں ایہہ گل کوئی پچھنے والی اے

دونین جدوں رو لیندے نے دو دن اے گذارہ ہو جاندا

اس پتلائے جفا نوں جفا آوندی اے

اس پتلائے جفا نوں جفا آوندی اے

میں بندۂ وفا نوں وفا آوندی اے

اتھے جا جا ٹکراں خیال اپنا کھاوے

جتھوں نہ جتھے دی ہوا آوندی اے

او پردے دے وچ وی نہ پردے نوں چاوے

حیا کولوں اس نوں حیا آوندی اے

اندر محلاں دے وسناں نوابی تے نئیں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

اندر محلاں دے وسناں نوابی تے نئیں

جہڑا دل وِچ وَسے نواب ہوندا

یاد انہاں دی دلاں تے راج کردی

قدر دان جو اہلِ احباب ہوندا

عزت پَل وِچ اپنی ونجا دیندا

جو بے ادب، گستاخ جناب ہوندا

میری زندگی گزری خزاں دے نال

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

میری زندگی گزری خزاں دے نال

مینوں پتہ نئیں موسم بہار کی اے

رہیا کنڈیاں وِچ ہی رلدا میں

دساں کی جے گل گلزار کی اے

قربت ہجر دی ایسی نصیب ہوئی

خبر نئیں کہ وصل دیدار کی اے

شاعر کہلاوناں بہت مشکل

شاعر کہلاؤناں بہت مشکل

مشکل دل دے زخم زبان ہوندے

تیغِ ہجر سنگ چیر شریر اپنے 

بھرنے نمک سنگ نیں آسان ہوندے

بال بال اندر آتش بال غم دی 

جسم زندیوں مشکل جلان ہوندے

مرزاؔ بن کےمرکز بدنامیاں دے 

مشکل ہستی پر ہل چلان ہوندے

مرزا شیر زمان

مینوں میری ماں ورگی اے میری ماں دی بولی

ماں بولی

مینوں میری ماں ورگی اے، میری ماں دی بولی

ٹھنڈی مٹھی چھاں ورگی اے، میری ماں دی بولی

اکھاں نال میں چُمدا رہناں، سجدے جا جا اہنوں

بڑی پوِتر تھاں ورگی اے، میری ماں دی بولی

ماں بولی دی شان

ماں بولی دی شان 

ماں بولی نوں پیار کرن دا

مطلب ایہہ نئیں ہندا

ہور کسے دی ماں بولی

نئیں ساہنوں چنگی لگدی

جسراں ایس جہان دے اتے

اندر وڑ کے کیوں روندے او سڑکاں اتے آؤ

اندر وڑ کے کیوں روندے او سڑکاں اتے آؤ

ظالم وی تے سوں ناں سکن، ایناں رولا پاؤ

توپاں والے کہندے پھِردے لوکاں نوں اے راشدؔ

ڈانگاں سوٹے ہتھ وِچ پھڑ کے دہشت ناں پھیلاؤ

راشد مراد

دوروں دوروں ہر کوئی ویکھے

دوروں دوروں ہر کوئی ویکھے

اپنی اپنی اگ وِچ ایتھے

ہر کوئی سڑدا جاندا

دوروں دوروں ہر کوئی ویکھے

دوجے نوں کُرلاندا

پانی پانا دور دی گل اے

نیڑے نئیں کوئی جاندا

راشد مراد

رنگ پرنگے پھل کھڑے نے رت مستانی واسطے

رنگ پرنگے پھل کِھڑے نے رُت مستانی واسطے

اک پُھل نشانی لۓ چلا واں ہان دے ہانی واسطے

ہُن داج دے وچ لوک، کوٹھیاں کاراں منگدے نیں

ساڈے کول تے مورہ وی نئی دِھی دھیانی واسطے

سلطان کھاروی

چڑھیا سورج بھوئے بھوئے لہو دے دیوے بال گيا

چڑھیا سورج بھوئے بھوئے لہو دے دیوے بال گيا

ڈبن لگا کہلا ڈبیا،۔ کوئی نئی اوھدے نال گيا

نوی کوئی تدبیر سوچو، چھڈو پچھلیاں گلاں نوں

ماضی نے تے جانا ای سی ہائے او میرا حال گيا

سلطان کھاروی

ٹکٹاں وانگر ونڈاں گا میں پیار وفا دا گھاٹا نئیں

جدید پنجابی شاعری

ٹکٹاں وانگر ونڈاں گا میں پیار وفا دا گھاٹا نئیں

کی ہویا جے گھر وچ میرے دو ویلے دا آٹا نئیں

سارا دن جو بساں دے وچ دھکے ٹھڈے کھانا واں

ایدا کارن ہے مزدوری، سجناں! سیر سپاٹا نئیں

غربت نے ہے مار مکایا کلے گھر دا بھار ہے چایا

میں سکولے جا نئیں سی سکدا پیراں دے وچ باٹا نئیں

پیار دی شراب اساں پیار نال پیتی اے

پیار دی شراب اساں پیار نال پیتی اے

چن تو وی سوہنڑی دلدار نال پیتی اے

لٹے پٹے موسماں دا کیتا احترام اے

پت جھڑ نال وی دعا تے سلام ہے

آئی ہے بہار تاں بہار نال پیتی اے

پیار دی شراب اساں پیار نال پیتی اے

کالی رات توں ڈردا رہناں

کالی رات توں ڈردا رہناں

میں حالات توں ڈردا رہناں

ہور نہیں مینوں خوف کسے دا

اپنی ذات توں ڈردا رہناں

میں کعبے دا وارث ہو کے

لات منات توں ڈردا رہناں

توں سجن ایں ڈاہڈا گوڑھا

ایسے بات توں ڈردا رہناں

جی میں کچے گھر دا واسی

جی برسات توں ڈردا رہناں

میرا انکھی پن نہیں مویا

تاں جذبات توں ڈردا رہناں

میں تے بازی جت گیا واں

تیری مات توں ڈردا رہناں

عباد نبیل شاد

اوہنے پاگل جان کے بوہا ڈھویا اے

اوہنے پاگل جان کے بُوہا ڈھویا اے

مینوں ویکھ سہیان کے بوہا ڈھویا اے

جو کہندا سی میرا گھر وی تیرا اے

اوہنے بوہے آن کے بوہا ڈھویا اے

ایہدے نالوں چنگا سی میں مر جاندا

ہاۓ اس پلو تان کے بوہا ڈھویا اے

جس دی چوکھٹ مینوں مسجد لگدی سی

اوہنے کافر جان کے بوہا ڈھویا اے

شادؔ ہزاراں وہم ستاندے رہندے نیں

دل اچ کیہ اس ٹھان کے بوہا ڈھویا اے

عباد نبیل شاد

اکھ بوہے تے کنڈی چاڑھی ہوئی اے

اکھ بوہے تے کنڈی چاڑھی ہوئی اے

دل دی وستی آپ اجاڑی ہوئی اے

میرے وس اے تینوں لکھ لاں کھرچ دیاں

میں تے قسمت مٹھ اچ تاڑی ہوئی اے

مینوں موت دا خوف بھلا کیہ آکھے گا

میں جسا کیہ روح وی ساڑی ہوئی اے

ایس ورھے وی فصل نہیں اگی یاداں دی

ایس ورھے وی رونی ماڑی ہوئی اے

شادؔ اج اپنا آپ وی چنگا لگدا نہیں

کل دی تیرے نال وگاڑی ہوئی اے 

عباد نبیل شاد

سنجم سنجا منظر بن کے رہنے آں

سُنجم سُنجا منظر بن کے رہنے آں

ہَسدے گھر وِچ پتھر بن کے رہنے آں

ساڈے ہتھوں سبھ دعاواں ڈِگ پئیاں

کالی جِبھ دے اکھر بن کے رہنے آں

ساڈی بارش لُٹن والیو! یاد رہوے

دھرتی وِچ سمندر بن کے رہنے آں

ساڈے پتے جھاڑ کے خُش پئے ہوندے او

اسیں تے رُکھاں اندر بن کے رہنے آں

جد دے کجھ رِچھاں نے جنگل چھڈے نیں

اسیں وی شادؔ قلندر بن کے رہنے آں

عباد نبیل شاد

گوڑھے یار فقیراں دے

گُوڑھے یار فقیراں دے

وَیری اسیں امیراں دے

سبھ دیوانے نچن پئے 

موسم نیں زنجیراں دے

عشقوں اگے منزل اے 

رانجھے ناہیں ہیراں دے

موت وی ساتھوں ڈردی اے

خالق ہاں تقدیراں دے

میرے تے اوہدے وچکار 

رشتے شؔاد لکیراں دے

عباد نبیل شاد

کجھ اکھیں درد اڈیکدے

کجھ اکھیں درد اڈیکدے

کجھ اکھیں پِیڑاں ہَسیاں

کوئی رَت دا کَجل پا

کجھ یاداں ڈولی چاڑھیاں 

کجھ ہنجُو لئے دفنا 

میری بھری جوانی کھُر گئی

پئی سدھراں دے دریا 

کجھ اکھیں ڈورے نچدے 

کسے پی شراب دا ست

اک ہجر لٹیرے لٹ لئی

میری نیندر، سفنے، رت 

میری بُکل دے وچ یار نی

میں پھراں کلاوے گھت

کجھ اکھیں نیندر جاگدی

کسے پھڑ سفنے دی بانہہ

دُکھ بہہ گئے کوٹ اسار کے

سُکھ کڈھ کے باہر گراں 

کجھ کُونجاں ندی نہاؤندیاں 

فیر جاندیاں ٹُر اگانہہ

کجھ اکھیں درد اڈیکدے 

فیر نویں ویاہی سَٹ

کڈھ چھڈی یاد پراہونی

دلوں پھیر سہاگا جٹ 

سانوں مدت ہو گئی تکیاں 

اتے اوہ زلفاں دی لَٹ

عباد نبیل شاد

چڑھیا سجرا سال او یار

چڑھیا سجرا سال او یار

رج کے مندے حال او یار

فائرنگ شور شرابے چلے 

بڑے دھڑلے نال او یار

ہولاں مقروضاں پائی

ساری رات دھمال او یار

کیڑھے ہادی راہنما نے قتل کوں آکھیے جہاد

کیرھے ہادی راہنما نے قتل کوں آکھیے جہاد

کیرھا مذہب ظلم دا رستہ ڈکھیندے دوستو

نِت کریندے ہِن اتھاں انسان، انساناں دا قتل

کیا ایہو اسلام بھئی چارہ سکھیندے دوستو

غیور بخاری

زمانہ سارا ہکو جیہاں نئیں وفا کریں تاں ضرور سوچیں

زمانہ سارا ہکو جیہاں نئیں وفا کریں تاں ضرور سوچیں 

اساں فقیریں کوں جے کڈاہیں خفا کریں تاں ضرور سوچیں 

اساں رسیمے دے راہ تے آووں تاں ول منیوے دی منڑ نی ڈھدے 

کڈاہیں رُسنڑ دا سجنڑ ارادہ ولا کریں تاں ضرور سوچیں 

اساں ایں جگ توں جفا دے غیور جو اصول ہِن بدل ڈتے ہِن 

ولا وی ساڈی وفا دا سانول! گِلہ کریں تاں ضرور سوچیں

غیور بخاری

بے وفا توں پیار دے پہلے حوالے یاد کر

میں ولا موسم دی سردی ویڑھ تے رُلدا وداں

بے وفا! توں پیار دے پہلے حوالے یاد کر 

شال وِچ کِیویں لُکا گھِندا ہانویں غیور کوں 

یاد کر وے سانولا! گزرے سیالے یاد کر 

غیور بخاری

دیس دا راجہ پا کہ بیٹھا سر تے تاج ڈکیتی دا

دیس دا راجہ پا کہ بیٹھا سر تے تاج ڈکیتی دا

اسے گل توں چار چوفیرے ہو گیا راج ڈکیتی دا

بڈھا پیو وی سوچی جاوے آپنا فرض نبھاون لئی

انج لگدا اے دینا پئے گا دِھی نوں داج ڈکیتی دا

 خوشی محمد نثار

رونا چاہواں رون نئیں دندے

رونا چاہواں رون نئیں دِندے

منہ ہنجواں نال دھون نئیں دندے

آس دے لاڑے دا گل وڈھدے

سوچ سہاگن ہون نئیں دندے

ڈِگے پئے نوں کُٹی جاندے

پیراں بھار کھلون نئیں دندے

پاٹے کپڑے لیراں لیراں

تن دے پھٹ لکون نئیں دندے

لڑ گئے زہری سَپ نثارؔ

ماندری دا دم پوہن نئیں دندے

خوشی محمد نثار

جہڑی ظلماں نوں پالے اوہ شرافت ٹھیک نہیں ہوندی

ایہہ کنے آکھ دتا اے حقیقت ٹھیک نہیں ہوندی

ہے گل اینی کہ بس اَنہی عقیدت ٹھیک نہیں ہوندی

اوہ بدمعاشی وی چنگی جو ظلم دی دھون بھن دیوے

جہڑی ظلماں نوں پالے اوہ شرافت ٹھیک نہیں ہوندی

خوشی محمد نثار