پاکستانی،پنجابی، سندھی، بلوچی، پشتو، ہندکو، پوٹھواری،کشمیری، پہاڑی، گوجری، شینا، سرائیکی، براہوی زباناں دی شاعری دے سوہنے، سجرے تے رنگلے پھلاں نال سجیا ہویا شعری گلدستہ Punjabi, Sindh, Blochi, Pushto, Hindko, Pothwari, Kashmiri, Pahari, Gojri, Shina, Saraiki, Brahavi & other, regional, poetry
عید آئی میرا یار نہ آیا خوشیاں غم نہیں کھڑیا ہُو
دَسّو مینوں دارُو کوئی، ناگ ہجر دا لڑیا ہُو
سِک نصیرؔ نہ ہار دی مُکے ساہ اکھیاں وچ اڑیا ہُو
چَن اسمانی کی ویکھاں اَجے چَن میرا نہیں چڑھیا ہُو
سید نصیرالدین نصیر
بے قدراں کُج قدر نہ جانی، کیتی خوب تسلی ہُو
دُنیا دار پجاری زر دے جیویں کُتیاں دے گَل ٹلی ہُو
بُک بُک اتھرُو روسن اکھیاں ویکھ حویلی کلی ہُو
کوچ نصیرؔ اساں جد کیتا، پے جاسی تھرتھلی ہُو
سید نصیرالدین نصیر
جُگ جُگ جیون یار سُچیرے تے ویکھاں صدا اُچیرے ہُو
وَسّن گلیاں تے کُھلن بُوہے کدی نہ مُکن پھیرے ہُو
رونق میلے گَلاں باتاں، درشن شام سویرے ہُو
یاراں نال نصیرؔ بہاراں، یاراں باہجھ ہنیرے ہُو
سید نصیرالدین نصیر
جُھلی وا وچھوڑے والی ککھ نہ چھڈیا اس پلے ہُو
شالا کسے دا یار نہ وچھڑے یار نہ تِھیون کلے ہُو
اساں سہیڑے وچ جدائیاں، صدمے اُتے تَھلے ہُو
یار نصیرؔ کی رُس کے ٹُریا اُجڑے شہر محلے ہُو
سید نصیرالدین نصیر
جے نہ آوے یار نظر کی کرنا جی کے اَسّاں ہُو
نال اَسی دے ہانسے کھیڈے خوشیاں مزے تے چَسّاں ہُو
یار نہ آیا پیون شالا جلد مُڑن دِیاں دَسّاں ہُو
بن دیدار نصیرؔ نہ مُکن دل دَسے دِیاں دَسّاں ہُو
سید نصیرالدین نصیر
یاری دی گَل نہ چھیڑ یارا، اَج دے یار لُٹیرے ہُو
اُڈن نُوں پر تولدے ریہندے پنچھی جہیوں بنیرے ہُو
جے لبھّے تے پِچّھے پِچّھے نہ لبھّے تے اگیرے ہُو
جانی یار نصیرؔ نہ مِلدے نانی یار بہتیرے ہُو
سید نصیرالدین نصیر
جیہڑے فقر دے رنگ وِچ گئے رَنگے
جُھکدے سدا جَگ دے پالنہار اَگے
اِکو وار اوہ یار دا نام لے کے
دھرنا مار بہندے، درِ یار اَگے
ڈردے ہر ویلے رَبّ دی ذات کولوں
مَتّھا رَکھدے اوہدی سرکار اَگے
تسبیح بہت بھواون کسبی، جنہاں دام فریب بچھایا
کر کر گیان سناون سیانیں، نہ اَت بدھ شیخ کہایا
مطلب جو اسرار الٰہی، اوہناں ہرگز مُول نہ پایا
ہاشم سمجھ رسائین والے، کدی اپنا آپ لکھایا
ہاشم شاہ
عشقا بال چخا وِچ پاویں، تاں میں انگ نہ موڑاں ذرا
مُکھ موڑاں تاں کافر تھیواں، جے سِیس دھراویں ارا
شوق شراب پلائیو مینوں، ہُن ہویا مست مقرا
ہاشم نہیں، رہو ہُن تُوں ہی، ہُن میں وِچ میں نہ ذرا
ہاشم شاہ
گھر وِچّ لَکھ دُشمن لکھ دوست، توں باہر پھریں ڈھوڈیندا
دعویٰ حِرص غرور جہانی، نہیں گھر وِچ حُکم منیندا
ایہہ دُشمن گھر دے لکھ سُولاں، نہیں جب لگ صاف کریندا
جیوندیاں وِچ جان نہ ہاشم، جیندے گھر وِچ شیر بوکیندا
ہاشم شاہ
مائے بیٹھ اکھیں وِچ ویکھیں، مینوں چاک کیہا کجھ دِسدا
بیلے مگر تِنہاں دے چِیرے، جیندا نام نہیں پُت کِسدا
کھیڑے چھوڑ ماہی در پائیو، کوئی شان لباس نہ جِسدا
ہاشم پِیڑ تِسے تَن ہووے، کوئی گھا دکھاوے جسدا
ہاشم شاہ