عشقا ہن کیوں چپ ایں

 عشقا

ہن کیوں چپ ایں؟

جد میں چپ ساں 

اوس ویلے توں 

نمی نمی سسکی بوئی

میرے دل دی دھرتی اُتے

کدی ہووے تے کوئی انسان دیکھاں

 کدی ہووے تے، کوئی انسان دیکھاں 

اپنے شوق دا ایہہ سامان دیکھاں 

دُوجے گھراں نوں جے کر دیکھنے توں

ملے ویہل، تے اپنا مکان دیکھاں 

کتھے پجیا اے سورج سدھراں دا

بدل ہٹن، تے پھیر اسمان دیکھاں

اپنے گھر نوں اپنے گھر چوں لبھنا واں

 اپنے گھر نوں، اپنے گھر چوں لبھنا واں

بھریا میلہ خود نوں کلا دبنا واں

کھوداں پیا وفا دے اج وی کھنڈراں نوں

ڈِگا ڈھٹھا پیار دا بھورا کڈھنا واں

اکھ جھمکی تے موتی کھلر جانے نے

ایسے لئی میں اکھیاں نوں بند رکھنا واں

میرے گھر دیاں کندھاں دے وچ جے کر آلے ہندے

 میرے گھر دیاں کندھاں دے وچ، جے کر آلے ہُندے

اپنی شہرت خاطر میں وی، دِیوے بالے ہندے

دن چڑھدا تے ساری خلقت اکھیاں کھولھ کے وینہدی

لکو کدی نہیں رہندے کدھرے، جدوں اجالے ہندے

اوہناں دے اندر دا ہر اک کمرہ خالم خالی

جنہاں گھراں دے بُوہیاں اتے لگے تالے ہندے 

سوہنڑاں بہوں ایں توں ڈھول میرا

 سوہنڑاں بہوں ایں توں ڈھول میرا

میں کول بہہ کے تے رج کے ڈٹھا اے

کل نماشی  ہوا دے جھولے جے بوہا دھکیا اے

تے میں بھج کے ڈِٹھا اے

تیرے خیالاں دے وچ کھڑاتی

میں آنڑ بوہے تے ماری جھاتی

کوکلا چھپاکی جمعرات آئی اے

 اج دی کوکلا چھپاکی

 

کوکلا چھپاکی جُمعرات آئی اے 

جیہڑا سچّی گل کرے اوہدی شامت آئی اے

جیہڑا آہو آہو کرے اوہنوں مِلے شاواشے 

جیہڑا عقل نُوں دھیاوے اوہدی شامت آئی اے

جیہڑا نیوِیں دھؤنے وگے اوہنوں مِلے شاواشے

جیہڑا اکھ اُچی کرے اوہدی شامت آئی اے

خورے سینے دے وچ کنیاں سدھراں ڈلھکاں مار دیاں

 خورے سینے دے وچ کنیاں، سدھراں ڈلھکاں مار دیاں

گل تے کرنی آؤندی اے پر، جرأتاں نہیں اظہار دیاں

میری آس دی سسی شوہدی، تھل وچ بھلیں پے گئی اے

نیڑے نیڑے نظر نہ آئیاں، جھوکاں پنوں یار دیاں

اندروں اندریں میرے دل دے، ٹکڑے ہندے جاندے نے

لفظاں دے وِچ کتھوں آئیاں، تاثیراں تلوار دیاں

مینوں اٹھدے بیٹھدے نوں ریہن ہر وقت وطن دیاں تانگھاں

 وطن دیاں تانگھاں

ننگ کنگلا، ہریجن ہو، بہمیں سردار گھرے ہو ریسھی

پتہ لگدا اجڑ کے تے، نہیں چیز پیاری دیش دے جیسی

بنھ ٹٹ گیا صبر دا جی، غماں دی نہر چڑھدیاں کانگاں

مینوں اٹھدے بیٹھدے نوں، ریہن ہر وقت وطن دیاں تانگھاں

ڈھے گے کنگرے دلاں دے جی، میریاں رہن دلیلاں ڈگیاں

میں وانگ شدائیاں جی، نیویں پا بہہ جاں ڈھال کے رگیاں

راتاں نوں میں اوہدی یاد

 مارکس شیٹ

راتاں نوں میں

اوہدی یاد دے

رٹے گھوٹے لائے

دناں نوں اوس سلیبس دا میں

اک نہ چھڈیا پرچہ

سدھراں دے چک جنازے آپ دفناون چلے

 سدھراں دے چک جنازے

آپ دفناون چلے

ویکھ اساڈی سورمائی

کوئی نہ آکھے بلے

خلیل اوجلہ

دل کردا اے کوئی کسے نوں مندا وی نہ آکھے

دل کردا اے

کوئی کسے نوں مندا وی نہ آکھے

مٹھڑی بولی بول کے سب دے

ٹھنڈ کلیجے پاواں

دل کردا اے

میری ماں نوں تُوں مندا نہ آکھیں

انج لگدا اے مونہہ وڈا اے گل چھوٹی اے

 چھوٹے مونہہ چوں

وڈیاں گلاں

اینیاں کو ہو چکیاں نیں

کہ ہن گل کرن توں پہلوں

انج لگدا اے

مونہہ وڈا اے

بلدے سورج پیتے نیں

 بلدے سورج پیتے نیں

اندر نگھے کیتے نیں

بھٹ ہزاراں قتلاں دے

صلح دے دھاگے سیتے نیں

نیتاں والے ان مُلے

وکدے تے بدنیتے نیں

گوڑھی چھاں دا کی پچھدے او

 گوڑھی چھاں دا کی پچھدے او

اپنی ماں دا کی پچھدے او

دو واری تے ویکھ لئی اے 

ساری دنیا 

ہاسے کھلرے

رنگ تماشے سارے ویکھے

الف میم دے اولے میم وچوں رب بولے

عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

 الف میم دے اولے میم وچوں رب بولے

راز توحید کامل مرشد مصطفیٰﷺ کھولے

میم مروڑی تاج الف دا پا نہ وچ وچولے

توں میرے میں تیرے وچوں مک گئے رولے

لک چھپ بٹھے گلاں کر دے ہولے ہولے

الف احد میم محمدﷺ کہڑا کس نوں ٹولے

سولاں سوچ سرہانہ ہویاں دکھ دی منجی ڈاہی

 سُولاں سوچ سرہانہ ہویاں دُکھ دی منجی ڈاہی

تپ رہے نے جِین دے سُفنے وِچ سانہواں دی پھاہی

سب دے دُکھ الیکی جائیے اپنی سار نہ کائی

کیوں اپنا عرفان نہیں ہویا ایہہ گل سمجھ نہ آئی

گلفام نقوی

اوہنو تکیے اوہدے رہیے

 اوہنو تکیے اوہدے رہیے

سَدھر گئی اے مار قلندر

اوہدی واج اچ کوئل کُوکے

چھیڑے دل دے تار قلندر

ذوالقرنین

نیرنگ خیال

تن پیار کریساں آخری ساہ تائیں

 تِن پیار کریساں آخری ساہ تائیں رکھ ذہن اچ گل میری یار اے

تیرے ظلم ستم سر اکھیاں تے کیوں جو توئیں نال ڈھیر پیار اے

اساں توئیں وانگوں کدی سنگت اچ زخمی نئیں کیتے کاروبار اے

جہندا لڑ پھدیائے اُہدے نال نبھائی اے اُن سجنڑ دوائی نئیں ہار اے

ضیغم رضا زخمی

ہر دم وسیں کول تے ستے خیراں نے

 ہر دم وسیں کول، تے سَتے خیراں نے 

بولیں پیار دے بول، تے ستے خیراں نے 

ساڈی تلخ حیاتی دے وچ پیاراں دی

مِصری چھڈیں گھول، تے ستے خیراں نے 

کیہڑا ایتھے اپنا، کون بے گانہ اے 

کر لیۓ پڑچول، تے ستے خیراں نے 

اپنے لہو دا گارا لا کے، چاہواں نال اساری

 اپنے لہو دا گارا لا کے، چاہواں نال اُساری

ہڑ دا پانی روک سکی نہ، کچی کندھ وچاری

واہ دم اپنا ہُندا جیہڑا، ہر ویلے دا ساتھی

اوکھے ویلے کم نئیں آؤندی، اس دُنیا دی یاری

اج کل سچ دا سودا لبھناں، ڈاہڈھا مشکل ہویا

دُنیا اُتے کُوڑاں دے ہُن، پھردے ڈھیر وپاری

تیری ہر تقسیم تے راضی ہاں

 تیری ہر تقسیم تے راضی ہاں

بے شک مینوں زردار نہ کر

بھانویں اپنڑیں شاہی دربار دے وچ

میری کوئی حسرت اندراج نہ کر

ہکو عرض اے میریاں مرضاں نوں

تنگیاں دے زیر علاج نہ کر

جھوٹھ دی خاطر ہی مر مکیئے ایہہ نہیں ہونا

 جُھوٹھ دی خاطر ہی مر مُکیئے، ایہہ نہیں ہونا

حق سچ دی گل کردے رُکیئے، ایہہ نہیں ہونا

دشمن آن کھلوتے ساڈے بُوہے اُتے

اندر وڑ کے چھپیئے لُکیئے ایہہ نہیں ہونا

پیار محبت دے داعی ہاں دنیاں دے وچ

پر فرعوناں اگے جُھکیئے ایہہ نہیں ہونا

کاں کوں کافر کیوں آہدن

 کاں کافر

لوکی پُچھدن

کاں کوں کافر کیوں آہدن؟

ہک معصوم پرندہ جیہڑا

مہمانیں دیاں خبراں ڈیندے

کہیں وسوں دیاں شانداں ڈیندے

پیار دا بدل گجیا سی

 پیار دا بدل گجیا سی

سِدھا سینے وجیا سی

پیر دی مِٹی چھڈی نئیں

کیہڑا ویکھو پجھیا سی

سینہ چیر کے ویکھیا اے

اوہدا ای ناں سجیا سی

جنہاں پیار دے دیوے بالے نے

 جنہاں پیار دے دِیوے بالے نے

اوہ لوک نصیباں والے نے

اوہ نِگھیاں یاریاں کی ہوئیاں

جد پین لگے وِچ پالے نے

سانوں لوریاں نال سلا دِتا

اساں جد وی ہوش سنبھالے نے

ہر پستی وچ اک بلندی دیکھی اے

ہر پستی وچ اک بلندی دیکھی اے

میں مفلس دی غیرتمندی دیکھی اے 

ایہہ وی خورے دور کسے فرؤن دا اے

انساناں دی حالت مندی دیکھی اے

سبھ دیاں سوچاں تے میں پہرے دیکھے نے

سبھ دیاں ہوٹھاں تے پابندی دیکھی اے

اے وستیاں ایہے ویہڑے جڈاں پکے تھیسن

 اے وستیاں ایہے ویہڑے جڈاں پکے تھیسن

لوکی اپنے گھریں اندر بہہ تے مونجھے تھیسن

ہک ڈینہہ ساڈے نینگر اپنے دیس کمیسن روزی

ہک ڈینہہ وستی دے پردیسی وستی کٹھے تھیسن

یاد کریسن نکے لا دے سب جھگڑے تے جھیڑے

دھیاں بھینیں جڈاں اپنے گھر توں پَرے تھیسن

میرے لہو دے نال کدے جے تیرا لہو نہ رلدا

 میرے لہو دے نال کدے جے، تیرا لہو نہ رلدا

کدی نہ میرے سینے دے وچ، یاداں دا رُکھ پلدا

جس دے خون چ خودداری دا، قطرہ رلیا ہووے

انکھ اوہدی دا جھکھڑاں وچ وی، رہندا دِیوا بلدا

اتھرُو خون بنن یا اُٹھن سینے چوں کُرلاہٹاں

شہرِ وفا چوں اک وی دردی، ہن نئیں باہر نکلدا

حسن حقیقی دا کلمہ پڑھ کے ذکر اللہ دا کرئیے ہو

 حُسن حقیقی دا کلمہ پڑھ کے ذکر اللہ دا کرئیے ہُو

دل مومن دا گھر ہے رب دا، دم اوہدا ہی بھرئیے ہو

نال ہنجواں دے وضو کر کے در سجن دا ملیۓ ہو

چھڈئیے نہ کدھی یار دا بُوہا بوہے یار دے مرئیے ہو

ڈاہڈا ہجر سجن دا مِلیا شکر نوافل پڑھیے ہو

جس نوں نمازِ عشق نیں کیندے کدی قضا نہ کرئیے ہو

ویلے دے اتھرے گھوڑے تے پکیاں ہو کے بہن لئی

 ویلے دے اتھرے گھوڑے تے، پکیاں ہو کے بہن لئی 

میرے دور دے وسنیکاں نے، افراتفری پہن لئی 

وڈیاں ہو کے وی اوہناں دا، ذرا وطیرہ بدلیا نہ

نکیاں ہندیاں لڑدے رہے نے، جہڑے اک اک ٹہن لئی

شہراں دی وسوں دے مصلے، پہلاں توں کجھ ودھ گئے نے

راہ نہیں لبھدا لنگھن دے لئی، گھر نہیں لبھدا رہن لئی

گجھیاں گجھیاں مرضاں لگیاں جندڑی ڈولے کھاندی اے

 گجھیاں گجھیاں مرضاں لگیاں، جندڑی ڈولے کھاندی اے

غم دی چکی پڑاں وچالے، سانوں رگڑی جاندی اے 

اس دنیاں دی کوڑی یاری، چار دناں دا میلہ اے

جھلے دل نوں کی سمجھاواں، ایہو سمجھ نہ آؤندی اے

تاریاں دی رشنائی بھاویں، اپنی تھاں تے سوہنی اے

وت وی چن دے چانن کولوں، ازلاں توں شرماندی اے

میں تینوں سمجھاواں کی

میں تینوں سمجھاواں کی

نہ تیرے باہجوں لگدا جی

تُو کی جانے پیار میرا

میں کراں انتظار تیرا

تُو دل تُوئیوں جان میری

میں تینوں سمجھاواں کی

تیرے ترلے میتھوں موڑے نئیں جاندے

 تیرے ترلے میتھوں موڑے نئیں جاندے

فیر وی پِجھے نین نچوڑے نئیں جاندے

ناں پُچھ کتھے چلیاں ہرجائی میں ؟

کلیاں جاناں پیندا اے جوڑے نئیں جاندے

نامعلوم

میرے ڈھول دا مکھڑا پیرس اے

 میرے ڈھول دا مکھڑا پیرس اے ہتھ انگلستان توں سوہنڑے

اُنہدی زلف مصر دی شام جہئ بازوں ترکستان توں سوہنڑے

اُنہداں تل اٹلی دا مرکز اے لب ہئن لبنان توں سوہنڑے

اقبال شرابی نین اوہدے ایران زیدان توں سوہنڑے

نامعلوم

توں پیسیاں نال جے مل جاویں

 توں پیسیاں نال جے مل جاویں میں گھر وچ لیر نا چھڈاں

میرے روونڑ تے جے توں راضی ایں میں آکھ وچ نیر نا چھڈاں

تے تینوں دل کملے بیلی پیار چا کیتا اے تینوں کیویں صفدر میں چھڈاں

ہک پل تیری یاد بھلائے تاں سہی میں اس دل نوں چیر نا چھڈاں

رانا صفدر

ہس ہس کے ملساں لوکاں نوں

 ہس ہس کے مِلساں لوکاں نوں اے مرہم تاں رکھنڑاں پوسی

نبھے وقت دے یار ملاحظیاں دا کوئی شرم تاں رکھنڑاں پوسی

بندے راز چو بھاونڑی گل پُچھسن لہجہ نرم تاں رکھنڑاں پوسی

میں آکھساں اس نہیں میں سٹیا تیرا بھرم تاں رکھنڑاں پوسی

جاوید راز

تساں بت چوں دل جئی شے منگ لئی

 تساں بت چوں دل جئی شے منگ لئی دل یار کھڈاوڑاں کوئی نئیں

اے پیار گوندل اے جان دی بازی تساں توڑ نبھاونڑاں کوئی نئیں

دوہاں پاسے محض انا بنڑ ویسی تہاڈا حکم ولاونڑاں کوئی نئیں

اساں تاج محل بنڑوا نئیں سگڑاں تساں جھگیاں اچ آونڑاں کوئی نئیں

نامعلوم

سن جوگی راہواں بھلیا مڑ گھر نوں پھیرا پا

ہاڑا​

جوگن​

سُن جوگیا راہواں بھُلیا، مڑ گھر نوں پھیرا پا​

تیری جوگن پئی اڈیکدی، تکدی پئی سُنجے راہ​

میں کُٹھی کرد پریم دی، میرا سنگھی دے وچ ساہ​

نہ مردی نہ میں جیوندی، گئی لمّی عمر وہا​

میں تتڑی تاڑ تریہہ دی، جیوں مچھی بِن دریا​

ساہ ساہ وچ بھانبڑ مچدے، میرے لوں لوں لگی بھا

توں دلبر دی چاہ تے ویکھ

 توں دلبر دی چاہ، تے ویکھ

سینے بلدی بھاہ، تے ویکھ

دید تیری لئی، تیری قسمیں

اکھاں وچھیاں راہ تے ویکھ

ہجر تیرے نے گھائل کیتا 

ہویا عشق گناہ، تے ویکھ

لکھ لوکاں دے وچ بہنے آں

 لکھ لوکاں دے وچ بہنے آں 

اسی فیر وی کلیاں رہنے آں 

کدوں بھید کِسے نوں دَسنے آں

دل روندا اے تے اسی ہسنے آں

ناں مرنے آں ناں تھکنے آں

اک اس جئی لائی رکھنے آں 

منگنا سب توں سوکھا

 منگنا سب توں سوکھا

نہ چُکاں میں بجری گارے

نہ کھاداں دی بوری

جیباں وی نہ ٹکن ہووے

خالی سارے کھیسے

کارڈاں دے نال کم چلاون

اے بادشاہیں دے بادشاہ ہن میڈے بھرا ہن

 اے بادشاہیں دے بادشاہ ہن میڈے بھرا ہن

جیڑہے مخالف دے پارسا ہن میڈے بھرا ہن

ہے میڈی عادت میں سچ الینداں تہوں نی بھاندا

اے رنج میں تے جو خواہ مخواہ ہن میڈے بھرا ہن

عجیب گال اے مفاد کیتے کھڑن تھئے اوڈوں

اے میڈے دشمن دے خیر خواہ ہن میڈے بھرا ہن

ہوکے تے کجھ ہاواں دے وچ

 ہوکے تے کجھ ہاواں دے وِچ

چن گواچا راہواں دے وچ

پریت نبھانی اوکھی اے

بندا مُکدا چاہواں دے وچ

جنہوں دل دا حال سنایا

اوہ ای وسدا ساہواں دے وچ

میں روواں میرا دردی ہسدا جگ نوں سمجھ نہ آوے

جدید پنجابی شاعری

 میں روواں میرا دردی ہسدا جگ نوں سمجھ نہ آوے

عشق دے روگ نوں سمجھے جہڑا، وکھری کُلی پاوے

عشق چوانتی جد وی لاؤے ہا ہا ہو ہو ہوندی جاوے

اے آتش مول نئیں بُجھدی جد تک نہ عشق بجھاوے

سنگی ساتھی نال نئیں رہیندے سنگ عشق تڑواوے

گھر تھی کڈھ بے گھر کردا یارو سُولی پکڑ چڑھاوے

ڈھلدی دیگر نماشاں توں پہلے زرد سورج ڈولاندا ڈٹھا اے

 ڈھلدی دیگر نماشاں توں پہلے زرد سورج ڈولاندا ڈِٹھا اے

مِٹھے چشمے دا ٹھڈھا پانڑی تیلک کے پتھراں توں ڈھاندا ڈٹھا اے

حسین موسم، حسین منظر، پہاڑ اُچے تے رستا تنگ اے

فلک دی نیلی وینڑی اُتے کالے بدلاں دی پتلی ونگ اے

شرابی جلوے پئے رقص کردنڑ ہر نظارے دا وکھرا رنگ اے

ہوا درختاں نوں جپھیاں پاوےعجب پیار نرالا سنگ اے

لگ نظر نہ جائی بد نظراں دی رکھ چہرے تے یار نقابی

 لگ نظر نہ جائی بد نظراں دی رکھ چہرے تے یار نقابی 

پئیاں ملکھ نوں قتل کریندیاں ہن اکھیں تیریاں مست شرابی 

تیری فکر دے وچ زخمی نوں دلبر بنڑ ویندی اے سجنڑ بیتابی

تیرے ورگا پورے جگ اچ کوئی نئیں میرا نِکا جہیا ڈھول پنجابی

ضیغم رضا زخمی

آزمائشاں دے میدان اچ تھک کے

 آزمائشاں دے میدان اچ تھک کے

کدے بشر دلیر نہ ڈھسن

اے کم اے آخر راٹھاں دا

دنہیہ جتنے پھیر نہ ڈھسن

بھانویں جیڈے ای بخت کُراڑے ہوئے

کدے کیکر تو بیر نہ ڈھسن

جے طلب جواب دی ہئی سنگدل

 جے طلب جواب دی ہئی سنگدل

رکھ لہجہ نرم سوال دے وچ

خوش فہمیاں تے ناکامیاں ہین

تیرے ہر ہک غلط خیال دے وچ

جیڈا کر پیا قید اجازت ہئی

آزمائشاں دے جنجال دے وچ

میں جندڑی نوں بھارا کیتا

 میں جندڑی نوں بھارا کیتا

اوہو عشق دوبارہ کیتا

فر نہیں مڑ کے پھیرا پایا

سال سمے دا کارا کیتا

تارا تارا تک کے تے میں

اوہدی اکھ نوں تارا کیتا

ظلم دے اچے میناراں کوں

 ظلم دے اُچے میناراں کوں 

سُتی قوم دے بیماراں کوں

اوپرے حاکم کرتاراں کوں

کُوڑے کوٹ دے دیواراں کوں

سنگتی ساتھی حُبداراں کوں

دُھر دے گُنگے زرداراں کوں

ستا کوئی نئی اٹھ کے خوش ہوندا

جدید پنجابی شاعری

 سُتا کوئی نئی اُٹھ کے خوش ہوندا  

بڑے سُتے اوٹھال کے میں ویکھیا اے 

وفادار نئی کوئی کتے دی ذات جیا

ٹکر سوکا وی پا کے میں ویکھیا اے 

اے در کسے مالک دا چھڈدے نئیں 

بڑی وار آزما کے میں ویکھیا اے 

رنگ رنگیلے کپڑے پا تے مونجھ گھٹیندے ہیسے

 رنگ رنگیلے کپڑے پا تے مونجھ گھٹیندے ہیسے

جے کوئی ساکوں گالھ بھلے تاں کن کھنیندے ہیسے

کیکر ٹالھی منڈھ توں ساڈی وستی دے رکھوالے

بیر اساڈے یار کوں بھاندن تہوں رہیندے ہیسے

کون سمجھدے کرب اساڈا، کون بچیسی چھل توں

مال مویشی کھول رُنوسے، بال لُکیندے ہیسے

بھار ونڈانے پیندے نیں آپے لائیاں لیکاں تے

 بھار ونڈانے پیندے نیں

آپے لائیاں لیکاں تے

ویری مگروں لہہ گئے تے

اپڑاں گے فر پیکاں تے

جنہاں لئی چین گنوایا

اوہ وی کہن پھٹیکاں تے

ماں بولی سکولاں وچ بولن تے ماردے سانوں دابے

   متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

ساڈے بچیاں دیاں کتاباں چوں لاپتہ نے ساڈے بابے

ماں بولی سکولاں وچ بولن تے ماردے سانوں دابے

پنجابیو! ککھ نہیں رہنا نال جے جڑے نہیں

جے کجھ پُت لاپتہ ساڈے جو اج تک مڑے نہیں

نامعلوم

ہور نہیں کوئی آیا دل دے ڈیرے تے

جدید پنجابی شاعری

ہور نہیں کوئی آیا دل دے ڈیرے تے

چوری ہوئی تے پہلا پرچہ تیرے تے

ایس واری تے ویہل نئیں لبھی لوکاں توں

اپنے آپ نوں مِلاں گے اگلے پھیرے تے

تک تک پنڈ دیاں سنجیاں کالیاں گلیاں نوں

دِیوا ہو گئی کوئی اکھ بنیرے تے

واج دی پھوڑی بیٹھے رتاں دے اوتار

جدید پنجابی شاعری

واج دی موت اُتے

واج دی پھوڑی بیٹھے

رُتاں دے اوتار

مکانیں اتھرُو کیرن

باراں دے سردار

چُپ نے جبھاں گالیاں

چُپ نے تالو پچھے

مٹھے بول بولی دے پنجابی بولی دے

  متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

کھڑے ہو گئے رکھ کے بھروسہ رب تے

ریجھ لا کے کویتا سناؤندے کبتے

شیری دے کچہری چ بھنڈار کھولھی دے

مٹھے بول بولی دے، پنجابی بولی دے

نتھ گھڑے سیونے تے، سنیارا مُل لے

ہار گُندے مالن، بغیچیوں پھل لے

دھرتی دیس پنجاب دی ٹھنڈی چھاں ورگی اے

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

دھرتی دیس پنجاب دی ٹھنڈی چھاں ورگی اے

قسمیں لگدی مینوں تے میری ماں ورگی اے

واپس آکے جتھوں وی میں رکھاں پیر اس تے

لگدی ہر تھاں مینوں اپنی ای تھاں ورگی اے

گذرے ویلے بھلاں کیویں جا کے اس توں دور

ملدی نہ عزت کدرے وی اپنے گراں ورگی اے

بول پنجابی ڈھول پنجابی چپ دا جندرا کھول پنجابی

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

بول پنجابی ڈھول پنجابی

چپ دا جندرا کھول پنجابی

دھرتی ماں دی بولی اے تے

انج نا ایس نوں رول پنجابی

اپنی ماں توں بولنا سکھی

کوئی نا ایس دا مول پنجابی

دتی ایس پہچان ہے مینوں ماں بولی تے مان ہے مینوں

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

دتی ایس پہچان ہے مینوں

ماں بولی تے مان ہے مینوں

اپنی بولی بولدیاں ہوئیاں

گل کہنی آسان ہے مینوں

ایس بولی توں ودھ کے کیہڑا

جگ دے وچ پردھان ہے مینوں

کھنڈ توں مٹھی بولی پیارے وطن پنجاب دی

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

درد پنجابی بولی دا

کھنڈ توں مٹھی بولی، پیارے وطن پنجاب دی

مکھ 'چوں لپٹاں مارن، جیسے عطر گلاب دی

ہور ستاؤن زباناں، اکھوں جل بھر ڈوہلی دا

کردے نہ ہمدردو، درد پنجابی بولی دا

جندیاں کھانیں پشتو، وسدی دیس پٹھاناں دے

ایہہ آ کے پِڑ نہاتی، شاستر وید پُراناں دے

میں پنجابی پنجاب دے رہن والا

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

میں پنجابی، پنجاب دے رہن والا

ہاں میں پینڈو پر شہریئے ڈھنگ دا ہاں

سمجھاں اردو، ہندی وی خوب بولاں

تھوڑی بہت انگریزی وی انگدا ہاں

بولی اپنی نال پیار رکھاں

میں دیس پنجاب دا پتر ہاں پنجابی میری بولی اے

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

ایس مٹی مینوں مونہہ دتا ایس آہلنے میں چنج کھولی اے

میں دیس پنجاب دا پُتر ہاں پنجابی میری بولی اے

کجھ بولن تے جے آ جانواں اظہاراں دے راہ پھیراں میں

سرکانواں سینہ سپیاں دا سوچاں دے موتی کیراں میں

آویکھو سجنو کول میرے حرفاں دی بھری بھڑولی اے

میں دیس پنجاب دا پُتر ہاں پنجابی میری بولی اے

رب دے نال پنجابی بول کے ویکھاں گا

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

امبر دا میں بُوہا کھول کے ویکھاں گا

رب دے نال پنجابی بول کے ویکھاں گا

کِناں بھار اے میرا اوہدے ویہڑے وچ

اوہدے تکڑ اُتے تول کے ویکھاں گا

بابا نجمی

ماں بولی وچ بال پڑھاؤ

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

سو گلاں دی اکو گل 

وڈا مسئلہ سؤکھا حل 

ماں بولی وچ بال پڑھاؤ 

ان پڑھتا توں جان چھڈاؤ

عاصم پڑھیار

ماں دے نال ای مر ناں جاوے بھج پنجابی بول

  متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

ماں دے نال ای مر ناں جاوے بھج پنجابی بول

پچھے دے پچھتاوے نالوں اج پنجابی بول

ماں بولی نوں جے کر عاصم زندہ رکھنا ہئی

گھر وچ آپنے بالاں دے نال رج پنجابی بول

عاصم پڑھیار

گلاں تسی وسدے پنجاب دیاں بیلیو

متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

 وسدا پنجاب 

گلاں تسی وسدے پنجاب دیاں بیلیو

ڈیریاں حویلیاں اچ سُنڑدے تے رہے ہو

وِسرے نے ساتھوں سارے قصے تے کہانیاں

لبھ کے تے ویکھیئے اوہ رُتاں مر جانیاں

ہٹ کے پنجاب تے اوہ گھڑیاں نہیں آنیاں 

ہٹ کے نہیں آونا جویں ندیاں دے پانیاں 

عاصم پڑھیار

آ بہہ جا کول پنجابی دے

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

آ بہہ جا کول پنجابی دے

سن مٹھڑے بول پنجابی دے

تیری اکھ وچ چانن ہووے گا

ذرا ورقے پھول پنجابی دے

مٹھی اے شہد توں ماں بولی

وچ زہر نہ گھول پنجابی دے

پتراں تیری چادر لاہی ہور کسے دا دوش نہ مائی

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

ماں بولی

پتراں تیری چادر لاہی

ہور کسے دا دوش نہ مائی

غیراں کرودھ دی اوہ اگ بالی 

سینے ہو گئے پیار توں خالی

پتراں نوں توں لگیں گالی

تیری ماں بولی ہے بیبا ککھاں وانگ نہ رول پنجابی

 متراں نوں ماں بولی دیہاڑ دی بدہائی

تیری ماں بولی ہے بیبا ککھاں وانگ نہ رول پنجابی 

پڑھ پنجابی لکھ پنجابی، غیرت مندا بول پنجابی 

اپنی ماں بولی نوں چھڈکے کاہنوں در در رلدے پھریئے

ساڈی جند تے جان پنجابی ساڈے دل دے کول پنجابی

چڑھدے توں لیہندے تیکر تے پورب توں پچھم تیکر

گول اے ساری دنیا اس وچ لاوے چکر گول پنجابی 

ایہہ گھمکار مدھانی دے نے

 ایہہ گھمکار مدھانی دے نے

علی حیدر جے ہتھ مکھن آوے

تاں مطلب ایس نمانی دے نے

علی حیدر

مینوں وحشت دے وچ عاشق

 مینوں وحشت دے وچ عاشق

دور نہیں جانا پیندا سی 

میرے اپنے ذہن دے اندر

وڈا جنگل بیلا سی 

عاشق لاہوری

جیوے جاگے ساری دنیاں

 جیوے، جاگے ساری دنیاں

ایہہ میرے کس کم دی

میرا اک توہیوں ہیں

تُوں نہ اینے مار مروڑے

اقبال دیوانہ

مونجھ ہے درد ہن جگارے ہن

 مونجھ ہے درد ھن جگارے ہن

تیڈے احسان ڈھیر سارے ہن

ہُنڑ کیوں روندیں اے پہلے سوچیں ہا

عشق وچ تاں فقط خسارے ہن

نامعلوم

اساں مست دیوانے عشق دے

 اساں مست دیوانے عشق دے

ساڈے لُوں لُوں عشق دا روگ

سانوں کافر آکھدے مُلاں

اساں جگ دے وکھرے لوگ

اساں ماہی ماہی کُوکدے

ساڈا ورد ناں کوئی ہور

جیہڑی ٹردیاں تیں تصویر ڈتی

 جیہڑی ٹُردیاں تیں تصویر ڈتی

اوندے اج میں حال ونجائی بیٹھاں

جیہڑے نقش لوائے ہن پیراں دے

اوھے چم چم یار مٹائی بیٹھاں

آ ڈیکھ تاں سہی تیڈے ہجر دے وچ

کیا کملا حال بنڑائی بیٹھاں

ایہہ وی نیکی کر جاواں گے

 ایہہ وی نیکی کر جاواں گے

تیرے اُتے مر جاواں گے

عشق سمندر توں کی ڈرناں

ڈُبے وی تاں تر جاواں گے

تینوں جتن دے چاواں وچ

اپنا آپ وی ہر جاواں گے

پنڈت پچھدے میں واٹا بھلیندی ہاریاں میری جان

 پنڈت پچھدے میں واٹا بھلیندی ہاریاں میری جان

دلِ وچِ وسدا اکھیں ناہیں دسدا برہ تساڈے ماریاں میری جان

رہاؤ درسن تیرے دی درماندی کرسو میری قاریاں

شاہ شرف پیا عجب سہارا مہر جناں دی تاریاں

شاہ شرف

جنہاں چمک ڈٹھی دلبر دی اوہ رو رو دین دہائی

کلاسیکی پنجابی شاعری

 جنہاں چمک ڈٹھی دلبر دی، اوہ رو رو دین دہائی

جنگل دے وچ بھوندے پھردے، نالے آکھن لوک شدائی

وچ دریا دے ڈب کے مر گئے، کتے تھل وچ جان گوائی

لبھو شاہ کوئی ڈٹھا کتابوں، نالے گلاں کرے لکائی

لبھو شاہ

گوہڑی نیندر ستا ہوئیا اے اٹ سرھانے رکھی اے

 گوہڑی نیندر سُتا ہوئیا اے اِٹ سرھانے رکھی اے

سورج نوں کہو سر نہ چُکے جِند نمانی تھکی اے

محنت کر کے آون والا پکھی ماں نوں رات گئے

ہولی ہولی آ کے آہندا اے روٹی کتھے ڈھکی اے

ندیم اجمل عدیم

ڈٹھا عجب تماشا جوگی دا ہاسوں سپاں دے ڈھیر قبیلے

 ڈٹھا عجب تماشا جوگی دا ہاسوں سپاں دے ڈھیر قبیلے

میں پوچھیا لڑ سپ جاوے ہوندے بچن دے کیہڑے حیلے؟

جوگی آکھیا لڑ سپ جاوے ہوندے سجناں دے سجن وسیلے؟

جس انسان نوں لڑ انسان جاوے ہوندے سپاں توں ڈھیر زہریلے

نامعلوم

راہ رل گئے کنگنڑ لبھ گئے نی

 راہ رل گئے کنگنڑ لبھ گئے نی ساڈا مانڑ ودھا نی تاں سٹ گھت

جھٹ کانڑ دا چانونڑ چانونڑ نی تا زندگی چا نی تاں سٹ گھت

ساڈا رلنڑ توں پہلے مل ہاوی مل سگواں لا نی تاں سٹ گھت

اساں پیراں واسطے راز نسے ساکوں ہتھ اچ پا نی تاں سٹ گھت

جاوید راز

تیری ہتک ہوسی وچ لگدیاں دے

 تیری ہتک ہوسی وچ لگدیاں دے

میرے موڈھیاں نال۔کھلو نہیں

ساہ گہنڑے دھر تیرا بھرم بچایا اے 

تیر سنگ دے قابل گو نہیں

تیر آکھیں دے سامنڑے پھڑکدے رہے

تئیں بشر دا ڈھوکیا ڈھو نہیں

پتہ لگی ہا روسہ کے ہوندا اے

 پتہ لگی ہا روسہ کے ہوندا اے

بیلی جے کر لڑیا ہوندا

ساڈے وانگوں قرض وچھوڑیاں دا

تیرے سر تے وی چڑھیا ہوندا

نائیں کسے دے حال تے انج ہسدا

دل کسے تھاں اڑیا ہوندا

میرے حال تے انج سی یاراں دا ہاسہ

 میرے حال تے انج سی یاراں دا ہاسہ

جِیوں چِڑیاں دی موتے گنواراں دا ہاسہ

کدی زندگی موت دی جنگ دے وِچ

تُوں تکیا ای ہوسی بیماراں دا ہاسہ

عالیہ بخاری ہالہ

کنڈیاں نال ویاہیاں اکھاں

 کنڈیاں نال ویاہیاں اکھاں

ویری ساک سہیڑے مائے

پتھر ورگیاں اکھّاں دے وچ

سارے خواب تریڑے مائے

خالد ارمان

آل دوالے کھڑیاں اچیاں کندھاں چوں

 آل دوالے کھڑیاں اُچیاں کندھاں چوں

جھات پوے گی اک دن لوکی آکھدے نیں

ریت محل تے تاج اسارن والیاں دی

ذات گھٹے گی اک دن لوکی آکھدے نیں

اکرم شیخ

کلے بدھے ہوئے ساں رسی چنگی سی

 کِلّے بدھے ہوئے ساں، رسی چنگی سی

کُھل کے ساڈے لیکھ نئیں کھُلے حالے تیک

خورے مٹیاں پھکدے نیں یاں مر گئے نیں

گھر نئیں اپڑے راہواں رُلے حالے تیک

اختر عثمان

دکھاں تے درداں دے جائے لگدے او

 دُکھاں تے درداں دے جائے لگدے او

ویلے ہتھوں بہت ستائے لگدے او

صدیاں توں اک لوں وی تہاڈا نہیں ہلیا

جیندے جی لوکو دفنائے لگدے او

کسے وی سُکھ صلاح دیوچہ نہیں تہاڈا ناں

اپنے دیس چ باہروں آئے لگدے او

جہیڑے کئیں دا فائدا نہیں منگدے

 جہیڑے کئیں دا فائدا نہیں منگدے

اپنڑا نقصان کریندین

جہیڑے دودھ اچ پانڑی پا دیوین

اے کم بے ایمان کریندین

اور بد نسلے بیلی سجنڑاں تے

بھلا کدنڑ احسان کریندین

ہکا رت البیلی خوشیاں دی

 ہکا رُت البیلی خوشیاں دی

اساں سنگتاں نال گزاری

بس کاوش وت نااہل ہوگئی

میری ہستی غیر معیاری

میں چا شوق توں پچھیا سنگت میری

دسو قیمتی اے کتنی ساری

ونڈ دے دکھ نہ بھلے اج وی

  ونڈ دے دُکھ نہ بھُلے اج وی

روندے ویڑھے چُلھے اج وی

اس بٹوارے نوں پئے رون

نانک صاحب تے بُلھے اج وی

دھرتی ماں تے جِند پئے وارن

بھگت سنگھ تے دُلے اج وی

اوہ جامنی رنگ دے جوڑے آلی

 اوہ جامنی رنگ دے جوڑے آلی

دتی ہوئی تصویر اوہ یاد ہئی

چِٹے دھاگے نال رومال دی چونڈ تے

لکھی ہوئی اوہ تحریر یاد ہئی

یاد ہئی اوہ مندری تولے دی

یاد ہئی اوہ زنجیر یاد ہئی

اساں جئیں ویلے سٹ ہتھیار چھوڑے

 اساں جئیں ویلے سٹ ہتھیار چھوڑے

انہاں چا لئی قسم لڑائی دی

ساڈی قاسم چپ دے وچ

اوہ ٹپ گئے حد وِڈیائی دی

تے چنگے لوک سیانڑے دنیا تے

گل کر گئے خوب دانائی دی

وگ ونجنڑا اے توڑ منا لینڑا اے

 وگ ونجنڑا اے توڑ، منا لینڑا اے

او کوئی ہمت اچ ساتھوں بہلا اے

رو پونڑا اے کول زمین تے بہہ کے

وت ویکھنڑا اے اوہ کتنا دہلا اے

ضد نخرہ ہوندا اے لگدیاں دی

اوہ جو دانش سجنڑ نرالا اے

چادر اوڑھ فقیری والی کہیڑا کم سوکھا اے

 چادر اوڑھ فقیری والی

کہیڑا کم سوکھا اے

ہر بندہ نہ رنگیا جاوے

عشق دا رنگ انوکھا اے 

سچی ذات رب دی بندیا

باقی سارا دھوکا اے

کیڈے بھرم آئے کچیاں ویہڑیاں دے

 کیڈے بھرم آئے کچیاں ویہڑیاں دے

جداں چرخے پُونڑیاں رہئیاں

رہے قائم رواج پرانڑیاں دے

سِکّاں دل اچ دُونڑیاں رہئیاں

رہی چِھک سِک ٹبر دے سانجھ دیاں

بیریں مُڈھان تائیں جُھونڑیاں رہئیاں

بندے مک گئے جدنڑ حیا مک گئے

 بندے مک گئے جدنڑ حیاء مک گئے

آپے مُک سرداریاں گئیاں

لگے شوق اولڑے پوترے نوں

پَگاں شوق تو واریاں گئیاں

کھو سُکّے تاں شرم حیاء دیاں کونجاں

پراں مار اُڈاریاں گئیاں

اندر دا اوہ ننگ وکھا کے

 اندر دا اوہ ننگ وکھا کے

بدل گئے نیں رنگ وکھا کے

عشق دا ناگ لڑا گئی اے

وینی والی ونگ وکھا کے

سنگی میرا ساتھ نئیں دتا

جھُوٹی مُوٹھی سنگ وکھا کے

سجنو بولی اہیؤ چنگی جہڑی بولے ماں

 رُکھ دی اُچی ٹاہنی اتے

بیٹھا بولے کاں

سجنو! بولی اہیؤ چنگی

جہڑی بولے ماں

ماں بولی توں ٹٹن والے

جڑاں ایہدیاں پٹن والے

شیشے دے نیں پر تے آلنا پتھراں دا

 شیشے دے نیں پر، تے آلنا پتھراں دا

اوکھا شیشے سنے سنبھالنا پتھراں دا

بے درداں نوں درد سنانا ایسراں ایہہ

جسراں دیوے اُتّے بالنا پتھراں دا

جیہڑا خالق جگنو پُھل تے تتلی دا

ایوی جانے کسراں بالنا پتھراں دا

مقام خیر دیار ہدیٰ جہان کرم

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت جدید پنجابی شاعری

مقام خیر دیار ہدیٰ جہان کرم

جناب فخرِ دو عالم کا آستانِ کرم

دیارِ پاک ذرے ہوں کیوں نی رشکِ نجوم

زمینِ شہرِ محمدﷺ ہے آسمانِ کرم

کھلے ہیں شوکت وعظمت کے پھول طیبہ میں

مہک رہا ہے بہرِ طور گلستانِ کرم

لے گئیاں جد کھوہ کے مینوں میریاں فنکاریاں

لے گئیاں جد کھوہ کے مینوں، میریاں فنکاریاں

بے مزہ ہو گئیاں مٹھیاں چیزاں وستاں ساریاں

ترس نہیں ظالم نوں آیا، ویکھ ربا ڈاڈھیا

بالکاں دے سر چکائیاں، وقت پنڈاں بھاریاں

کی بھلا لگا رہے گا حشر تیکر کرفیو

رکھو گے کد تیک انج ہی بند بوہے باریاں

پانی تیزاب بن جاندا اے

 پانی تیزاب بن جاندا اے

خواب عذاب وی بن جاندے نیں

تعبیراں تقصیراں ہو جاندیاں نیں

ساہ وی چھوٹے ہو جاندے نیں

پینڈے کھوٹے ہو جاندے نیں

خوشیاں غمیاں بن جاندیاں نیں

اس جگ اچ قاسم مردیاں تائیں

 اس جگ اچ قاسم مردیاں تائیں

دکھ درد ہنڈاونڑیں پوندین

ہتھاں نال جنازے سنگتاں دے

ڈھائیں مار کے چاونڑیں پوندین 

تے ہر گل تقدیر دے گل نہ پا

ہتھ پیر ہلاونڑیں پوندین

آ سجناں گل لگ کے ملئیے

آ سجناں گل لگ کے ملئیے

جیوندیاں جی اک واری

مویاں قبر میری تے آیوں

فیر ملنا کس کاری

نامعلوم

سوہنڑاں تیری یاد اچ

 سوہنڑاں تیری یاد اچ

ودے آں سواد اچ

پہلے تیکوں ڈیکھنڑاں اے

باقی گلاں بعد اچ

نامعلوم

ناں دھپ ویکھی ناں چھاں ویکھی

ناں دھپ ویکھی ناں چھاں ویکھی

ناں ماڑی چنگی تھاں ویکھی

ساڈی عقل سیاپا سو کیتا

اساں عقل دی اک وی ناں منی

جو دل چاہیا اساں اوہ کیتا

اسی سر نوں سُٹ کے ٹُردے رہے

رب جاندا اے تیری سانجھ تو پہلے

 رب جاندا اے تیری سانجھ تو پہلے

اسی وسدیاں دے سلطان ہاسے

سانوں ملک سلام کریندا ہا

خُود دار جیہے انسان ہاسے

نالے توئے جئے وقت پرستاں دا

اسی رکھدے خاص دھیان ہاسے

ہیرے پتھراں نال برابر نہیں

 ہیرے پتھراں نال برابر نہیں

ہر جنس دے وکھرے بھاء ہوندین

بھانویں تکنڑ ہک جئے دسدے ہوون

ہر بشر دے لیکھ جدا ہوندین

بس جھڑکاں کانڑ غریب ہوندین

شاہیاں کرن دے کانڑ تاں شاہ ہوندین

کج ٹر گئے نے کج رہ گئے نے

 کُج ٹُر گئے نے کُج رہ گئے نے

کُج ڈُونگیاں سوچاں پے گئے نے

کسے دُکھ وی نہیں برداشت کیتا

کُج زخماں نوں وی سہہ گئے نے

جنہاں نال سکون اس دل دا سی

او ہاسے، خوشیاں لے گئے نے

جدوں دا ٹریا باپو میرا

 جدوں دا ٹُریا باپو میرا

سُنجا ہو گیا میرا ڈیرا

بنگ بنگ کردا وڈھدا رہندا

مینوں میرا ویہڑا

جو سن صدقے واری میرے

 آج کہندے توں کیہڑا

ڈگ پئی ساں کھلو کے دسیا

 ڈِگ پئی ساں کھلو کے دَسیا

سمے نوں ساویں ہو کے دسیا

جد اس دنیا دشمن کر لئی

فر میں نال کھلو کے دسیا

باگیں سجرے پُھل کِھڑے نیں

مہکاں بھرے جھروکے دسیا

جندے نی دھپ سڑیے آ

 جِندے نی دُھپ سڑیے آ

چھاں پنجرے چ تڑیے آ

پٹیاں بنھ کے اکھاں تے

اک دُوجے نوں پھڑیے آ

چل گولی نوں گولی مار

کھیڈاں وچ ہُن لڑیے آ

اساں موت تے پہرا دیوندے

 اساں موت تے پہرا دیوندے

ساڈے قاتل پہرے دار

اساں ڈرنا ناہیں قبروں

اسیں اوتھے وی سردار

راول راٹھ

جتھے یار مرے دا پھیرا

 جتھے یار مِرے دا پھیرا

اوہ ہے بھاگاں والا ڈیرا

اوہ تے کدی نہ راتیں سوندے

اکھ جنہاں دی وچ سویرا

خلقت ایویں وتھاں ناپے

اک وجود اے تیرا میرا 

ظہیر کنجاہی

پچھیا میں پرچھاویں کولوں

 پُچھیا میں پرچھاویں کولوں

کیوں ٹُرنا ایں میرے نال

ہا کے اگوں آکھن لگا

دُوجا کون اے تیرے نال

وسیم گردیزی

ایہہ کیہ راز ہے میریا ربا

 ایہہ کیہ راز ہے میریا ربا

دنوں دن ایہ

مسلمان تے کلمہ گو

گھٹدے جاون

ہٹدے جاون

تیرے گھر مسیتے وڑن توں

کیہ دساں میں اج دے رولے

 دسو ایہ قیامت نہیں اے

کیہ دساں میں اج دے رولے

بُھکھ دے رولے رج دے رولے

ڈھگی، وچھی، مجھ دے رولے

منصف، قاضی، جج دے رولے

کہڑی کہڑی شامت نہیں اے

دہخدے انگیاراں تے سؤندے رہے نے لوک

 دہخدے انگیاراں تے سؤندے رہے نے لوک

اس طرحاں وی رات، روشناؤندے رہے نے لوک

نہ قتل ہوئے، نہ ہون گے عشق دے گیت ایہہ

موت دی سردل تے بہہ گاؤندے رہے نے لوک

ہنیریاں نوں جے بھلیکھا ہے، ہنیرا پاؤن دا

ہنیریاں نوں روک وی، پاؤندے رہے نے لوک

لگدا اے میں پاگل ہون توں ڈرنا واں

 لگدا اے میں پاگل ہون توں ڈرنا واں

اپنے سکیاں نوں میں رون توں ڈرنا واں

بدل اکھاں تیکر آئے ہوئے نیں

اس موسم دے وچ کھلون توں ڈرنا واں

میرا کجھ وی میرا نہیں اے ایسے لئی

صدقے جاواں تیرا ہون توں ڈرنا واں

ہن ساڑ تروڑیا دل سائیں

 ہن ساڑ تروڑیا دل سائیں

اسیں رسی دے وِچ ول سائیں

ہک دریا وانگ سمندراں دے

مارے اکھیں دے وچ چھل سائیں

کُجھ ایہہ جیہا بَلدا ریتڑہا

لیہہ گئی اے دل دی کھَل سائیں

اسیں واسی دیس پنجاب دے کیہ پچھدے او ساڈا ناں

 اسیں واسی دیس پنجاب دے کیہ پچھدے او ساڈا ناں 

سانوں جمیا پنجاں پانیاں ایہہ دھرتی ساڈی ماں 

سانوں لوری دِتی موسماں ساڈا چُمیا مُکھ ہوا

اساں نال پُھلاں دے کھیڈیا ساڈے رُکھ سن بہن بھرا

سانوں کیہڑی ماں نے جمیا اسیں کِس دے پُتر ساں؟

ساڈی سوچ نوں کھاہدا کڑکیاں اسیں بُھل گئے اپنا ناں 

رونا اپنا نہ رو سکیے

 لکھنا چاہندے

لکھ لیندے ساں

لکھ کے فیر چھپا لیندے ساں

نہیں چھپدا سی

گا لیندے ساں

گا نہ سکدے

جد وی اوہنے گل کیتی اے

 جد وی اوہنے گل کیتی اے

اُنگل میرے ول کیتی اے

ہس کے چڑھیا سُولی تے میں

مشکل انجے حل کیتی اے

پُنوں تےالزام اے ایویں

کھجّل سسی تھل کیتی اے

مایا تینوں ست سلاماں جیہڑے گھر وی جانی ایں

 مایا

 

مایا تینوں ست سلاماں جیہڑے گھر وی جانی ایں

پُتراں کولوں پیو مرواندی بھرا توں بھرا کُہانی ایں

نہ تیرا کوئی دِین مذہب اے نہ ہی تیرا دھرم ہے کوئی

تینوں ویکھ کے دھکے مارے اپنیاں نِگدیاں نُوں ہر کوئی

تُوں ہی سبھ توں وڈھا رب ہیں تُوں ہی دیوتا سبھ توں چنگا

جِس دے ہتھ وِچ تیرا ڈنڈا اوہو کِسے توں مُول نہ ڈردا

رت بدلی تے وا دی کچھڑ چڑھ گئیاں خوشبواں

 رُت بدلی تے وا دی کُچھڑ، چڑھ گئیاں خُوشبواں

نویں سفر دے سپنے دیکھن، لگ پئیاں خوشبواں 

ایس طرحاں دا سُورج چڑھیا، ہرے بھرے رکھ سکے

آ گئے موسم تت بھڑتے، ہُن گئیاں خوشبواں

اوڑک گھر نوں مُڑناں پیناں، گھر ورگا سُکھ کتھے

سفراں دے وچ کدے نہ لبھن، گھر جہیاں خوشبواں 

دل دی کالکھ ہنجھواں نال ای دھل سکدی اے

 وچھڑے دل وی مل سکدے نے

دل دی کالکھ

ہنجھواں نال ای دھل سکدی اے

زخم جگر دے دھو آئیں

ہنجھواں نال ای سل سکدے نے

وچھڑے دل وی مل سکدے نے

مینوں دیور دے ویاہ وچ نچ لین دے

 پنجابی گیت

مینوں دیور دے ویاہ وچ نچّ لین دے

جہنوں جھوٹھ جھوٹھ کہندے نے ہو سچ لین دے

مینوں دیور دے ویاہ وچ ۔۔۔۔

ہٹو نی سہیلیؤ ہٹاؤ نہ نی گوریؤ

گڑ وانگوں مٹھیؤ نی گنے دیؤ پوریؤ

نی مینوں اگّ دے بھبوکے وانگوں مچّ لین دے

میری چنی دیاں ریشمی تنداں

 پنجابی فلمی گیت

میری چُنی دیاں ریشمی تنداں

وے میں گُھٹ گُھٹ دینیاں گنڈاں

کہ چناں تیری یاد ناں پُہلے

میری چنی دیاں ریشمی تنداں

میرے ساہواں نال آویں جاویں

میری پلکاں دی لاج نبھاویں

کھا کھا کے مار جدائیاں دی

 جدید پنجابی شاعری

 کھا کھا کے مار جدائیاں دی

اسیں پہلے ای شاد ادھ موئے ساں

اُتوں ماریا کٹ کٹ قسمت نے

اسیں انج وچھڑے جیویں منج وچھڑے

شاد چغتائی

بنھ دیاں گے سارے چور گلاں سی بس

 بنھ دیاں گے سارے چور، گلاں سی بس

جو تبدیلی دا سی شور، گلاں سی بس

اسیں تے نہیں لُٹ مچاون والیاں وچوں

اسیں ہاں سُتھرے صاف تے ہور، گلاں سی بس

کورٹ کچہری سگویں دھکّے پیندے پئے

بدلاں گے انصاف دی ٹور، گلاں سی بس

یونس بھٹی

پیار دے اندر ایسے وقت وی آؤندے نیں

 پیار دے اندر ایسے وقت وی آؤندے نیں

جاگدیاں وی سفنے بھلیں پاؤندے نیں

جنھے کنڈے راہواں وچ کھلارے نیں

چا اوہدے توں ہن وی پھل ورہاؤندے نیں

دل دے ویہڑے جھانجر چھنکے یاداں دی

آؤندے جاندے ساہ دھمالاں پاؤندے نیں

وچ سکولے باندر آیا

 پڑھیا باندر

وچ سکولے باندر آیا

ہتھ تختی، گل بستا پایا

کہندا سی؛ میں پڑھنا چاہواں

علم دی پوڑی چڑھدا جاواں

ہوم ورک کر آواں گا میں

اساں پچھتر ورھے گنوا لے نے

 اساں پچھتر ورھے گنوا لے نے

ہنڑ ہوش سانوں وی آیا اے

توں جیہڑا وی ظلم کمایا اے

اساں سب دے بدلے لینے نے

ماں بولی نوں تاج پوانا اے

ساڈی ماں نے راج کمانا اے

میں سدھراں دی مٹی اپنے لہو وچ گنھ کے

 ذات نگر وچ

میں سدھراں دی مٹی

اپنے لہو وچ گنھ کے

صبر کھڈونے گھڑدا رہیا

اک دن جد میں عقل دے آوے اندر

اک اک کر کے جوڑے

پھل پھلا دا فیدہ کو نہیں

 پھل پھلا دا فیدہ کو نہیں

جھوٹھے چاء دا فیدہ کو نہیں

ویلے سِر جو ڈکی رہندی

اوس بلا دا فیدہ کو نہیں

عشق دے ڈنگ زہریلے اُتے

کسے دوا دا فیدہ کو نہیں

بہتیاں تھوڑیاں کیہ کریئے گل مکدی اساں مکا دتی

 جدید پنجابی شاعری

 ب : بہتیاں تھوڑیاں کیہ کریئے گل مکدی اساں مکا دتی

جہڑی دل ساڈے وچ رڑکدی سی اج کھول کے اساں سنا دتی

جہڑی شے نوں لوک پیار کردے جنہیں اوہناں دی شان ودھا دتی

اک جندڑی رب عطا کیتی اوہ وی سجناں دے ناویں لا دتی

شاد چغتائی

تیرے نال عجیب عقیدت رہی اے

 تیرے نال عجیب عقیدت رہی اے

تیری جوتی اتوں دُھوڑاں چھنڈیاں این

تیری خاطر خون دے ساجھیاں نال

پئیاں سجنڑ بنڑائیاں بَھنڈیاں این

گل انج وی کوئی نہ کناں دیا کچیا

کسے حاسد ماریاں ڈنڈیاں این

پیار نگر وچ دکھ سمے دے میرے نال

 پیار نگر وچ دکھ سمے دے میرے نال

پھر وی جان تے نت جرے نیں جیرے نال

سوہناں ناواں جپدے عمر گزار لئی

ساہ تسبی دے ہر منکے ہر پھیرے نال

ساری عمر میں دتی رت پھلواڑی نوں

دعوے دار بنے نیں اج پھلیرے نال

کئی واری تاں سبھ کجھ چنگا لگدا ہے

 کئی واری تاں سبھ کجھ چنگا لگدا ہے

رکھ دی ٹاہنی بیٹھا پنچھی پھبدا ہے 

اوہ گھراں وچ روشن دان نہیں رکھدے

کہندے چڑیاں چیکن توں ڈر لگدا ہے 

میں کہندا ہاں; جیون ملیا جین لئی

اوہ کہندے نے سارا کجھ ہی ربدا ہے 

میں تے دنیا دار ہاں دنیا داری کرناں

 میں تے دنیا دار ہاں دنیا داری کرناں

دینداراں دے وانگوں کد مکّاری کرناں

ایہہ تے دسدے ادھا، ادھا سچ لُکالیندے

میں جو جھوٹی سچّی کرناں ساری کرناں

ساری رات میں گھپ ہنیرے نال ہاں لڑدا

مرن توں پہلاں فر میں فجراں جاری کرناں

دریاواں چوں لتھدا پانی واجاں مارے

 دریاواں چوں لتھدا پانی، واجاں مارے

لوکاں نوں ہر لوک کہانی، واجاں مارے

ہر اک راج چ سدا تماشے کردی آئی

ماڑیاں نوں ایہ کتے کھانی واجاں مارے

یاداں دے دریا وچ ویلا رُڑھ پُڑ جاوے

میلے وچ جد ہان دا ہانی واجاں مارے

لنگھیاں نے سر توں بھاویں ظلم دیاں گڈیاں

 لنگھیاں نے سر توں بھاویں ظلم دیاں گڈیاں

سچ آکھن والیاں میں عادتاں نہیں چھڈیاں 

ظلم نے اج پھیر اوہدے زرفاں نوں للکاریا

جس دے اگے ویلیاں گن گن لکیراں کڈھیاں

آس دا سورج پتہ نہیں پنگھرے گا کس گھڑی

پاغلاں دے وانگ دیکھاں روز چک چک اڈیاں

ڈھلدی ڈیگر نماشاں توں پہلے

 ڈھلدی ڈیگر نماشاں توں پہلے

زرد سورج ڈولاندا ڈھٹھا اے

ٹھڈے چشمے دا مٹھا پانڑی

تلک کے پتھراں تو ڈھاندا ڈھٹھا اے

رنگین موسم، حسین منظر

پہاڑ اُچے تے رستہ تنگ اے

پوری ہمت کر کے ہن توں جاگ پنجابی پترا

 جاگ پنجابی پُترا

پوری ہمت کر کے ہُن تُوں جاگ پنجابی پُترا 

کھا جاون گے نئیں تے کنگنی، کاگ پنجابی پُترا 

آساں لا کے بیٹھی رہے نہ کِدھرے تیری بولی 

اپنی منگ ویاہ لئے بھر کے لاگ پنجابی پُترا 

اپنے آپ نئیں مِلدا ہُندا حق اے کھوہنا پیندا

آپ جگانے پیندے اپنے بھاگ پنجابی پُترا

دھون بھنا کے پنڈ چکن دا فیدہ کیہ

 دھون بھنا کے پنڈ چکن دا فیدہ کیہ

ڈِھڈ توں لاہ کے منہ ڈھکن دا فیدہ کیہ

مالی تیرے اپنے بال تے کھاندے نہیں

تیرے باغ چہ پھل پکن دا فیدہ کیہ

ڈھگا تے کوئی اگلے پاسے جویا نہیں

پچھلے پاسوں گڈ دھکن دا فیدہ کیہ

اکرم خان

میں دکھیاری غم دی ماری عورت جے کمزور

 میں دکھیاری غم دی ماری عورت جے کمزور

ملدا نئیں کوئی مخلص بندہ سارے ملدے چور

مر گیا خاوند، بیوہ ہو گئی، رنڈی آکھن روز

پیسہ دھیلہ کول نہ کوئی غربت کر گئی زور

کپڑے لیرو لیراں ہو گئے، چاتی مارن لوک

ساری رات نہ نیندر پیندی، دساں کنوں روگ

گھروں نس ونجڑاں کوئی پیار تاں نئیں

میکو کل تیڈا پیغام ملے

ساڈے پیار دی دشمن دنیا ہے

جُل نَس جلوں ای دھرتی توں

اساں پیار دی وکھری نگری دی

بنیاد رکھوں، آباد کروں

پیغام کو سُنڑ دنگ رہ گئی آں

گل سنڑ میرے پیار دا راجا

 گل سنڑ میرے پیار دا راجا

دل دی ساندل بار دا راجا

تیریاں یاداں چُور چا کیتا اے

مینوں دل مجبور چا کیتا اے

تیرے راہ تے آنڑ کھلوتا

رکھی سئے جیا مانڑ کھلوتا

روٹی گل وچ پھا پاندی اے

 روٹی گل وِچ پھا پاندی اے

روٹی نُکرے چا لاندی اے

بندے روٹی کی کھانی اے

روٹی بندہ کھا جاندی اے

روٹی ہے دلدار توں اَگے

روٹی دا دکھ پیار توں اَگے

تیتھوں وکھرا کہیں دیاں راہواں نوں اکا اج دینہہ تائیں نئیں تکیا

تیتھوں وکھرا کہیں دیاں راہواں نوں اکا اج دینہہ تائیں نئیں تکیا

میری نظر اسیر جناب تے رہئ بِٹ بِٹ ہبدائیں نئیں تکیا

کسے حُسن دے شاہ وی سدیائے تاں چھڑا پھیر نگاہیں نئیں تکیا

تیری ذات تو ہٹ کے سہوں لئے لئے میں ہور کدائیں نئیں تکیا

اسیر اعوان

روٹی اتے ٹیکس اے مکان اتے ٹیکس اے

 روٹی اُتے ٹیکس اے مکان اُتے ٹیکس اے

کپڑے دے کلے کلے تھان اتے ٹیکس اے

ودھ گیا کوک تے شیزان اتے ٹیکس اے

سجناں نوں چاہ وی پلان اتے ٹیکس اے

درزیاں توں کپڑے سوان اتے ٹیکس اے

نائی کولوں اُسترا لوان اتے ٹیکس اے

مادھو لال دا ترلا کیتا

 مادھو لال دا ترلا کِیتا

باہجھ وضو اساں عشق چا نِیتا

بھن چرکھڑا، ساڑ کے اٹیاں

مچ دا روز تماشہ کِیتا

چوکھا چنگا رولا پائیا

چاک دِلے دا کدے نہ سِیتا

روشنی دی کھیڈ رنگاں دا کھلارا ڈوب دے

جدید پنجابی شاعری

روشنی دی کھیڈ رنگاں دا کھلارا ڈوب دے

اکھ پئی آکھے مِرے اندر نظارا ڈوب دے

تُبکیا! دَسیا سی تینوں وَل دریا ہوں دا

اس دا مطلب ایہ نئیں سی شہر سارا ڈوب دے

نصیر احمد

ایویں دل کیتا دل لاونے نوں

 ایویں دل کیتا دل لاونے نوں، میرا دلبر ہس کے بولدا نہیں

ہٹی پا بیٹھا اے عشق پریم والی، سودا حسن دا پورا تول دا نہیں

کرے عشق تے بن فقیر جاندا، بند بُلیاں دا جندرا کھول دا نہیں

چلے ہوا دے دس ملک، کیہڑا درخت ایں جیہڑا ڈولدا نہیں

سلامت علی

دھخدی اتے اگ نہ رکھ

 دُھخدی اُتے اگ نہ رکھ

ساڈے ساہویں جگ نہ رکھ

خلقت دے نل لگ نہ رکھ

بُوہے اگے وگ نہ رکھ

تیری آکھی وی من لاں گے

ایویں پیریں پگ نہ رکھ

اکھراں وچ اداسی ہو گئی

 اکھراں وِچ اُداسی ہو گئی

شافی غزل پیاسی ہو گئی

غم پہاڑ تے جا چڑھیا تے

ہنجواں دی نکاسی ہو گئی

وعدہ کر کے اوہ نہ آیا

چیتر رُت اُداسی ہو گئی

ربا میرا جی کردا روواں تے کرلاواں

 ربا میرا جی کردا 

روواں تے کرلاواں 

سُن لے ربا مِیریاں ہاواں 

تیرا در چھڈ میں کدھر جاواں 

سُنے نہ کوئی میریاں صداواں

تیرے ہوندیاں میں کدھر جاواں

کنج میں دساں ربا سچیا

 کِنج میں دساں

کِنج میں دساں ربا سچیا

کون اے میری روح چ رچیا

کس دا بھانبڑ اندر مچیا

کیہڑا لاون آندراں پچیا

کیہ کُھنجیا تے کیہ کیہ بچیا

ربا سچیا خالقا مالکا وے

 ربا سچیا، خالقا، مالکا وے: کجھ تے سوکھی غریباں دی جان کر دے

صدقہ پاک محمدﷺ دے جوڑیاں دا میرے دیس چہ امن امان کر دے

لہو روندیاں اکھیاں دور بہہ کے جدوں ویکھناں ظلم دا راج اوتھے

گھر دے دیوے توں گھر نوں اگ لگی کوئی آوے تے مشکل آسان کر دے

الطاف بخاری

دل نوں اپنی ہستی دا چارہ گر بنا لیندے

 دل نوں اپنی ہستی دا چارہ گر بنا لیندے

جے میں تے اوہ مِل جاندے اک نگر بنا لیندے

در بدر نہ میں پھردا در بدر نہ اوہ رُلدا

اک جگہا تے مِل کے جے اپنا در بنا لیندے

خاب جے نہ بن جاندے میکدے دی دنیا وچ

ایہ عذاب دنیا دے دل وچ گھر بنا لیندے

جہیڑی میرے ساہواں اندر وانگ مشالاں جگدی اے

 جہیڑی میرے ساہواں اندر وانگ مشالاں جگدی اے

اوہدیاں ڈونگیاں اکھاں وچ وی سرخی اوسے اگ دی اے

ہتھ ملا کے وچھڑ جائے فائدہ کی بدنامی دا

آپس دی گل آپس وچ ای مُکدی چنگی لگدی اے

امجد اسلام امجد

انا للہ و انا الیہ راجعون امجد اسلام امجد ہوری وی دنیا توں چلاناں گئے نے