میں آں موت تے میرا علاج کوئی نی

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

موت

جدوں آ جاواں فیر مُڑ ٹَلدی نہ 

پیش کسے شاہ زور دی چلدی نہ

باہوں پکڑ کے نال میں لئ جاندی 

جاندیاں جاندیاں پیغام اے دئ جاندی

تاڈے حصے دا بچیا اناج کوئی نی 

میں آں موت تے میرا علاج کوئی نی

مسافرا سفر تے جان کارن انتظام کر لے شاماں پئے گئیاں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مسافرا! سفر تے جان کارن انتظام کر لے، شاماں پئے گئیاں

گزرن واسطے راہِ پُرخطر وچوں اہتمام کر لے، شاماں پئے گئیاں

تینوں کسے نی آکهناں جان ویلے اج قیام کر لے، شاماں پئے گئیاں

ویلہ ہتھ نی فیر محفوظ آندا راضی شام کر لے، شاماں پئے گئیاں

سائیں محفوظ

میں نظماں دی پنڈ نوں چکیا

اِک مکالماتی نظم

میں نظماں دی پَنڈ نُوں چُکیا

 جا کے وِچ چنہاں دے سُٹیا

 فیر دریا دے کنڈھے بہہ کے

 سوہنی دے نال گَل اے کیتی

 گل سُن نی گجراتن کُڑیئے

 اے سب نظماں تیرے لئی نے

 کُجھ سَسّی تے ہیر دے ناویں

 سوچیا میں کہ موئیاں مُکیاں کُڑیاں بارے

 کاہنوں نظماں لِکھدا جاواں

 اینہاں نُوں میں چُلہے پاواں

 قبرستانے جا دفناواں

 یا فیر پانی وِچ وگاواں

 میری گَل نُوں سُن کے سوہنی

 پہلاں ہَسّی، بعدوں روئی

 غُصّے بَھریاں اَکھاں لے کے

 میرے کولوں اُٹھ کھلوئی

 سوہنی نے فیر وِچ چنہاں دے

 ڈُونگھی جئی اِک ڈُبّی لائی

 اوہ پانی دے تَھلّے جا کے

 ساریاں نظماں چُک لیائی

 میرے سامنے دُھپّے بہہ کے

 اوہنے اِک اِک نظم سُکائی

 نظماں دی فیر پَنڈ بنائی

 فیر توں میرے سر چُکائی

 میں ٹُریا تے آکھن لگی

 گَل سُن لے وے شاعر مُنڈیا

 عشق تے عاشق مَردے ناہیں

 وِچ چنہاں میں ڈُبّی ناہی

 سَسّی وِچ تَھلاں دے قائم

 ہیر کِسے وی قبرے ناہی

 میریاں جیندیاں اَکھاں تک

 جا نظماں نُوں سانبھ کے رَکھ

 سرفراز انور صفی

یار کیہ رسیا

یار کیہ رُسّیا

 دل دے سارے موسم رُسّے

 موسماں کولوں خُوشبو رُسّی

 خُوشبو کولوں پُھل رُسّے تے

 پُھلاں کولوں رنگت رُسّی

 یار کیہ رُسّیا

 بے رنگت اے سارا منظر

 بے رنگت تے حبس دا منظر

 جس وَچ ساہ ای رُک جاندے نے

 یار صفیؔ جئے جِیندے عاشق 

ہولی ہولی سہکدے سہکدے

 مُک جاندے نے

 سرفراز انور صفی

سجرے سورج پٹی اکھ

سَجرے سُورج پُٹّی اَکھ

 سال نویں تے آساں رَکھ

 اِک مِک ہونا سَجّن نال

 ہُن نئیں رہنا پَل وی وَکھ

 چڑھدے سُورج ورگا مُکھ

 جَھل نہ ہووے تیری دکھ

 سَجرا دن تے سَجرا چانن

 سَجرے عشق دا میوہ چَکھ

 تیرے وَرگی اِک نہ سوہنی

 میرے وَرگے عاشق لَکھ

 جیہڑے پیار دی لاج گوان

 بَن جاندے گلیاں دے کَکھ

 سرفراز انور صفی

تازہ سرخ گلاب دی گَل اے

تازہ سُرخ گُلاب دی گَل اے

 نئیں جی آپ جناب دی گَل اے

 تُوں لہراندے پُھل دے ورگی

 تیرے شوخ شباب دی گَل اے

 وصلاں والا سوہنا ویلا

 حُسن، شباب، شراب دی گَل اے

 جِس دا اِک اِک حرف تُوں بُھلّی

 عِشق دی اوس کتاب دی گَل اے

 تینُوں جَگ تُوں کھوہ نَسیا میں

 راتی ویکھے خواب دی گَل اے

 کَم صفیؔ دا حُسن پرستی

 چندرے دل خراب دی گَل اے

 سرفراز انور صفی

پھل جئے مکھ دی لو رہندی اے

پُھل جئے مُکھ دی لو رہندی اے

 نالے گھر خشبو رہندی اے

 سَجّن میری ہر گل مَنی

 دَس نئیں سکدا جو رہندی اے

 یاد تِری نہ آ کے جاندی

 دل دے وِچ کھلو رہندی اے

 لَکھ پرِیت نُوں ڈَکّے لاؤ

 ہونی وانگر ہو رہندی اے

 غِیبت مارو، قبریں دَبّو

 فیر وی جَگ تے بو رہندی اے

 پِنڈ دی رانی شرماں والی

 اِک مِک ہو کے دو رہندی اے

 سرفراز انور صفی

یاد رہوے گی ملن دی تھاں

یاد رہوے گی مِلن دی تھاں

 میرے مُکھ تے تیری چھاں

 تُوں سی میری بُکّل اندر

 بُلہاں تے سی سوہنی ہاں

 بڑی سوادی لگدی پئی سی

 تیری مِٹّھی مِٹّھی ناں

 میرا کوئی نام جے پُچّھے

 دَس دیناں ہاں تیرا ناں

 پیار دے وَیری للکارن تے

 جِتّاں نہ تے آکھیں تاں

 یار صفیؔ دی یاد نہ آوے

 یاد میں تینُوں کردا جاں

 سرفراز انور صفی

جتنی سوہنی ہے میرے محبوب دی اکھ

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

جتنی سوہنی ہے میرے محبوب دی اَکھ

اتنی سوہنی نئیں چشم غزال رکھدا

چال ویکھ کے مور شرما جاونڑ

گِنڑ گِنڑ کے قدم کمال رکھدا

سُدھ بُدھ جہان دے نئیں مینوں

ایسا بے چین کر تیرا خیال رکھدا

میں توں طنزیہ پچھدے لوگ سارے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

میں توں طنزیہ پُچھدے لوگ سارے

کدھر گئے نی اپنا اکھوانڑ والے

ہُنڑ کدے وی تَکے نئیں نال تیرے

ساری عمراں لئی توڑ نبھانڑ والے

سمجھ بیٹھا ساں میں ہمدرد جس نُوں

اوہ سَن زخماں تے نمک چھڑکانڑ والے

ماں دی کی میں شان دساں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ماں دی کی میں شان دَسّاں

ماں ناں ای ٹھنڈیاں چھاواں دا اے

گَھٹ ماں تِھیں باپ دا نئیں رُتبہ

باپ راہنما مُشکل راہواں دا اے

باہجھ بہناں دے ویہڑا ویران دِسّے

بہناں رُوپ نِت رکھن دعاواں دا ے

تابعداری عباس تے آن مکی

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

آقا آقا کر بلایا عمر ساری

تابعداری عباسؑ تے آن مُکی

وِچ کربل دے بازو قلم ہوئے

علمداری عباسؑ تے آن مُکی

کردے رئے سینہ فگار نشتر

ذمہ داری عباسؑ تے آن مُکی

ویکھ اصغر نوں پیاسا وچ کربل

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ویکھ اصغرؑ نُوں پیاسا وِچ کربل

چھم چھم نہر پئی رات روئے

ماراں چَھل جے ہووے حُکمِ رَبی

تڑفے پھڑکے وِچ جذبات روئے

اے ظلم نئیں میں تِھیں سہنڑ ہوندا

اِس دُکھ تُوں مِلے نجات روئے

کراں کیونکر ماتم شہداء دا میں

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مسلک ایہہ ہرگز نئیں میرا

کراں کیونکر ماتم شہداء دا میں

کراں سینہ کوبی یا بال نوچاں

اُمتی ہو کے نبی مصطفٰیؐ دا میں

ہے شہید زندہ، قرآن کہندا

ہے واں قائل اِس قولِ خدا دا میں

دنیا والی حقیقت بس ہے اتنی

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

دُنیا والی حقیقت بس ہے اتنی

جائے عیش ہے وے دُنیادار واسطے

مومن واسطے فقط ہے قید خانہ

مِثل جنت فردوس بدکار واسطے

بندے سہکدے اِنج حریص ایڈے

جیویں سہکدی بلبل بہار واسطے

جمن تھیں لے کے مرن تیکر

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

جَمّن تِھیں لے کے مَرَن تیکر

مینُوں رکھیا ای سدا امتحان اندر

خوف اِس جہان دا دے کے تے

خوب رولیا ای اِس جہان اندر

جرأت شکوہ شکایت دی کدوں میری

میں پابند آں تیرے فرمان اندر

سندر جوبن جوانی جاناں تیری

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

سُندر جوبن جوانی جاناں تیری

میرے دل دا لُٹ سکُون کھڑیا

اُتھے عقل ناچار نہ کم آئی

درِ مقتل تک جدوں جنُون کھڑیا

رہی ضبط وِچ سدا زبان میری

نہ ہی لباں تے رازِ درُون کھڑیا

کس برباد کیتی بزم عیش میری

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

کِس برباد کیتی بزمِ عیش میری

لُٹیا کس نے سکون تُوں جانڑدا نئیں

کِس ماس کر میرا کباب کھاہدا

پِیتا کِس نے خُون تُوں جانڑدا نئیں

کدی یاد وِچ دھڑکدا دل ہے سی

میرا رازِ درُون تُوں جانڑدا نئیں

جے میں راہ تے ٹردا جاواں

جے میں راہ تے ٹردا جاواں

 کی جے کنڈے پردا جاواں

 ہولا ہوندا جاناں واں میں

 خبرے کتھوں کھردا جاواں

جثہ ویری ہویا میرا

 تاں جثے توں ہردا جاواں

میڈی وستی اینجھی وستی

میڈی وَستی اینجھی وَستی

 جیندے اندر  

 نِموں، کِکّر، ٹالہیاں وی ہِن

 جالیں پیلہوں والیاں وی ہِن

 ڈیلہے نال کرینہہ وی ہِن پئے

 چھاترے دار شرینہہ وی ہِن پئے

سب دے پتھر جھل ونجنڑاں ہے

سب دے پتھر جَھل ونجنڑاں ہے

اے نہ سمجھیں وَل ونجنڑاں ہے

تیڈی وَستی چھوڑ نہ ویساں

تیڈے شہر اِچ گَل ونجنڑاں ہے

موسٰیؑ وانگوں تیڈے شہر اِچ

اساں ای آخر پَل ونجنڑاں ہے

سک تاں چنی بنن دی سک اچ

چُنی 

 سِک تاں چُنی بنن دی سِک اِچ

 روح دی لِیر چھنبھیندی رہ گئی

 چینڑاں چینڑاں چُور بدن کوں

 بِرھا ڈنگ مریندی رہ گئی

 نال اَساں وی ڈنگئے گئے

 اساں تاں اوندی کہیں چُنی دے

نبھا نہ سگیں تاں سہارا نہ ڈیویں؛ شاکرؔ شجاع آبادی

نبھا نہ سگیں تاں سہارا نہ ڈیویں

کوئی خواب میکوں اُدھارا نہ ڈیویں

زمانے دے رَلّے جے ماریں تُوں پتھر 

رقیباں کوں اَکھ دا اشارا نہ ڈیویں 

میڈا ہتھ پکڑ کے جے وَل چھوڑ ڈیویں 

بھنور وِچ میں ٹھیک آں کنارا نہ ڈیویں 

سجن تیڈی نفرت ملاوٹ تُوں پاک ہے

محبت دا دھوکہ  دوبارا نہ ڈیویں 

عمر کھپدیں ساری گذاری ہے شاکرؔ 

بُڈھیپے دے وِچ توں کھپارا نہ ڈیویں

 شاکرؔ شجاع آبادی

بُکھ دے زخم کوں سِیونڑ ڈیوو؛ شاکرؔ شجاع آبادی

بُکھ دے زخم کوں سِیونڑ ڈیوو

 سُکھ دا پانی  پِیون ڈویوو

 اساں وی ہیں مخلوق خدا دی

 ظالم لوکو! جِیون ڈیوو

 شاکرؔ شجاع آبادی

چنگی لگدی چنگی لگدی

چنگی لَگدی

چنگی لَگدی، چنگی لَگدی، چنگی لَگدی

بیٹھی ہوئی سَکھیاں دے وِچ

سُرمے بَھریاں اَکھیاں دے وِچ

جوت پیار دی جَگدی

تے جَگدی چنگی لَگدی

منو بھائی

دیوا آس دا بلے ہنیریاں وچ

دِیوا آس دا بَلے ہنیریاں وِچ

نوِیں فجر دا سانوں یقین دیوے

کُجھ رحمتاں عرش دی مہربانی

کُجھ نعمتاں سانوں زمین دیوے

باس مٹی دی، رُوپ گُلاب والا

ہتھ قلم دا، مُکھ کتاب والا

رب راکھی آپ کرے تیری

رب راکھی آپ کرے تیری، چھڈ بندے، کون کسے دا اے

رب میری موڑ نئیں سکدا، میں دل دے نال دعا کرساں

سَپ کُنڈل مار کے اوہلے تے لُکیا اے، ویکھ نہ سوں جاویں

سَپ زہری ڈنگ وی جاوے تے، میں عشقے نال دوا کرساں

عارفہ شہزاد

اندر و اندری گھلدی جاواں

اندرو اندری گُھلدی جاواں

سب کُج ہُن میں بُھلدی جاواں

مَن موهنے دی گَلّاں اّتّے

رَبا! کیوں میں ڈُلدی جاواں 

عارفہ شہزاد

پیار لئی سی بنی خدائی

پیار لئی سی بنی خدائی

نفرت کس نے آ سخائی

رَت ہے جے کر اِکو رنگ دی

آپاں ہیں فر سارے بھائی

رَب تاں دل دے وِچ ہے رہندا

پھرنا ایں کعبے بُت بنائی

بابل: اج دی دیہاڑی رکھ ڈولی نی ماں

اَج دی دِیہاڑی رکھ ڈولی نی ماں

اَج دی دِیہاڑی رکھ ڈولی نی ماں

روھاں بابل دی بن کے گولی نی ماں 

میری ڈولی نُوں ٹور چھپا کے نی ماں 

دِھیاں کڈھن گھروں ہتھیں ماپے نی ماں 

میری ڈولی نُوں رَج کے ویکھ نی ماں

میں چلی بگانڑے دیس نی ماں 

میری ڈولی نُوں رتڑے ہِیرے نی ماں

مینوں وِداع کرن سَکّے وِیرے نی ماں 

میری ڈولی نُوں لگڑے لاچے نی ماں

مینوں وِداع کرن سَکّے چاچے نی ماں 

میری ڈولی نُوں چکدے کامے نی ماں

مینوں وِداع کرن سَکّے مامے نی ماں 

میری ڈولی نُوں لگڑے چھاپے نی ماں

مینوں وِداع کریندے ماپے نی ماں 

بابل: ہائے اوہ میرے ڈاڈھیا ربا

 ہائے اوہ میرے ڈاڈھیا ربا

مدھانیاں

ہائے اوہ میرے ڈاڈھیا ربا

کنہاں جمیاں کنہاں نے لے جانیاں

چھولے

بابل تیرے محلاں وچوں

سترنگیا کبوتر بولے

بابل: دیویں وے بابلا اوس گھرے

 دیویں وے بابلا اوس گھرے

دیویں وے بابلا اوس گھرے 

جِتھے سس بھلی پردھان 

سہرا سردار ہووے 

ڈاہ پِیڑھا بہندا ساہمنے وے

مَتھے کدے نہ پاندی وٹ

بابل: ساڈا چڑیاں دا چنبا وے بابلا 2

  ساڈا چِڑیاں دا چنبا وے بابلا 2  

گلیاں تان تیریاں بابل بھیڑیاں، میرا ہُن ہویا پردیس

رکھ بابل گھر آپنا، دِھی چلی بگانے دیس

ساڈا چِڑیاں دا چنبا وے بابلا

اساں اُڈ جاناں، اساں اُڈ جاناں

بیٹھی جَنج بُوہا مَل کے

ہوناں میں پردیسن پلکے

گھر دیاں کنجیاں سانبھ لے ماں

اساں اُڈ جاناں، اساں اُڈ جاناں

ساڈا چِڑیاں دا چنبا

جتھے کھیڈے گُڈیاں پٹولے

جند اج اوسے گھر وِچ ڈولے

میرے درد سنے اج کون وے

اساں اُڈ جاناں، اساں اُڈ جاناں

ساڈا چِڑیاں دا چنبا

امبڑی، بابل، ویر پئے تکدے

لِکھیاں نوں اوہ موڑ نہ سَکدے

ٹُٹ گئے سارے مان وے

اساں اُڈ جاناں، اساں اُڈ جاناں

ساڈا چِڑیاں دا چنبا

بخش دے مائیں بتّی دھاراں

جاندی واری سلام گذاراں

تیرے قسمت دے نال میل وے

اساں اُڈ جاناں، اساں اُڈ جاناں

ساڈا چِڑیاں دا چنبا

بابل دے کجھ گیت، کسے دی فرمائش تے

بابل: ساڈا چِڑیاں دا چمبا وے 1

 ساڈا چِڑیاں دا چمبا وے 1

ساڈا چِڑیاں دا چمبا وے

بابل اساں اُڈ وے جانا 

ساڈی لمی اُڈاری وے

بابل کیہڑے دیس وے جانا 

تیرے محلاں دے وِچ وِچ وے

بابل ڈولا نہیں لنگھدا 

اِک اِٹ پٹا دیواں

دِھیئے گھر جا اپنے 

تیرے باغاں دے وِچ وِچ وے

بابل گُڈیاں کون کھیڈے 

میریاں کھیڈن پوتریاں

دِھیئے گھر جا اپنے  

تیرے محلاں دے وِچ وِچ وے

بابل چرخا کون کتے 

میریاں کتن پوتریاں

دِھیئے گھر جا اپنے 

میرا چھٹا کسیدڑا وے

بابل دَس کون کڈھو 

میریاں کڈھن پوتریاں

دِھیئے گھر جا اپنے 

 کسی دی فرمائش تے بابل دے گیت

اپنے آپ نوں بھل جاندے نیں

جدید پنجابی شاعری

اپنے آپ نُوں بُھل جاندے نیں

 کَکھاں وانگوں رُل جاندے نیں

ہنجُو بَن بَن خواب اساڈے

 اکھیاں وِچوں ڈُل جاندے نیں

 تِیلے چار اکٹھے ہوندے

 نہیری جھکھڑ چُہل جاندے نیں

آکھیاں ویہلیاں ہور کی کم؛ عطیۃ المنتہیٰ

آکھیاں ویہلیاں ہور کی کم 

 ہر ویلے بس چھم چھم چھم

 عطیۃ المنتہیٰ

لوکی مینوں کَملی آکھدے؛ عطیۃ المنتہیٰ

لوکی مینوں کَملی آکھدے، کر کر انگلیاں ہسدے

 کوئی ناں جانیں دل میرے وِچ کیہڑے درد وسدے

 مُڈ توں عطیہ شُدایٔن جئی ہے بچپناں ایہدے اندر

 خورے کناں خیالاں چ رہندی اِک دُوجے نُوں دَسدے

 کملے میرا حال ناں جانن، نا سمجھن میری پِیڑ

 مینوں ایہو سودائی لگن جیہڑے ذِکر میرے تے کھپدے

 عطیۃ المنتہیٰ

میں وی مست ملنگنی ہوندی؛ عطیۃ المنتہیٰ

میرے دل دی گَل

 میں وی مست ملنگنی ہوندی، پوندی میں دھمال

 میں وی وِچ بناں دے پِھردی، لرزدی میری چال

 میرے کپڑے میلے ہوندے، سِر وِچ ہوندی راکھ

 میں وی مستی وِچ ڈُبدی، گریباں ہوندا چاک

میں وی عشق دا چرکھا کَتدی پرِیت دی پا کے تند

 میں وی یار دی لگن چ ڈُب کے آکھاں کردی بند

 پالیاں وچ راتاں نُوں پھِردی، اُتّے مِہنہ برساؤندی

 میں وی عشق دی گرمی سہندی، ڈھول دے گیت گاؤندی

 میتھوں لوکی دُور رہندے، لنگھدے پاسے ہو کے

 مینوں وی بال ہَس ہَس ویکھدے، دُور کِتے کھلو کے

 میں وی بانہواں کڈ کڈ لڑدی، جد لوکی کردے تَنگ

 اپنے آپ نُوں پاگل بنا کے، کردی دنیا نال جنگ

 عطیۃ المنتہیٰ

جد میں چناں کلہا ہے ساں

جد میں چناں کلہا ہے ساں 

 قسمیں چنگا بَھلہ ہے ساں 

 ساہواں آن اجازت منگی 

 میں تے آپے چلا ہے ساں 

 کیویں ذات نکھیڑی بیٹھا

 اوندا تے ہم پَلہ ہے ساں

گلاں دی چنگیر جے مترو

گَلّاں دی چنگیر جے مِترو 

 وِچ سدھراں دے بیر جے مِترو 

 چاہواں نال اڈاندے جاؤ

 اے مِٹھے وی ڈھیر جے مِترو

محمد صابر

عملیں توڑ چڑھاویں سجنا

عملیں توڑ چڑھاویں سجنا 

 گلاں نال ٹرخاویں ناں

 شوہ دریا وِچ لے آیا ایں 

 کلا چھڈ کے جاویں ناں

 بانہواں گَل وِچ پا کے میرے 

نواں بھلیکھا پاویں ناں

دل غیراں سنگ لاویں ناں؛ انعام الرحمٰن اولکھ

دل غیراں سنگ لاویں ناں

 مڑ بادوں پچھتاویں ناں

 عشق دا پینڈا اوکھا اے

 اس رَستے وَل جاویں ناں

 یارا سہہ نئی ہونا ہُن

 پیڑاں نُوں پرچاویں ناں

 تیری نظراں تے مر گئے

 مُکھڑا پاویں وکھاویں ناں

 اتھرو، ہوکے، ہاواں نے

 عشق دی پُھوڑی پاویں ناں

انعام الرحمٰن اولکھ

اپنا آپ گنواویں ناں؛ سعدیہ مبارک

اپنا آپ گنواویں ناں

 ایسے رَستے جاویں ناں

 عشق سمندر ڈُب جا سجناں

 مُڑ ساحل نُوں آنویں ناں

 مَن وِچ وَس گئی پِیلی رُت

رنگ گلابی پاویں ناں

 دنیا چار دناں دی یارو

 ایتھے دل نُوں لاویں ناں

   تیرے نائیں جندڑی کیتی

 ویکھ تُوں ہُن تڑپاویں ناں

 چَھڈ چلیاں ایں غیراں پیچھے

 ویکھ کیتے پچھتاویں ناں

 پیار دیاؔ جی ساڑ مکاوے

 پر تُوں پیار مکاویں ناں

دیاؔ جیم

سعدیہ مبارک

جھانجھر عشق دی پاویں ناں؛ ساجد ندیم

جھانجھر عشق دی پاویں ناں

 دل رانجھے نل لاویں ناں

 پُٹھیاں سِدھیاں راہواں تے

 ڈگمگ ڈول تُوں جاویں ناں 

 میں تیری، تُوں میرا ایں 

گل اے بُھل تُوں جاویں ناں 

 ہاری مُڑ مُڑ تکن گے

 کوکے نُوں لشکائیں ناں

 جگ سارے نُوں جاویں بُھل

 ماں بولی بُھل جاویں ناں 

ساجد ندیم

اکھر تیر بناویں ناں

اکھر تیر بناویں ناں 

 گُجیاں سَٹّاں لاویں ناں 

 یار گواچے لبھدے نئیں 

 میلے چھڈ کے جاویں ناں

 اوتھے عشق دا ڈیرہ ای

ویکھ چنہاں ول جاویں ناں

دل فردوس گلزار ہونا چاہی دا

دل فردوس گلزار ہونا چاہی دا

وچ سوہنے الله جی دا یار ہونا چاہی دا

آقاؐ آقاؐ کری جاواں رہوے مینوں ہوش نہ

ایہو جیہا عشق دا بخار ہونا چاہی دا

سفنے چہ آن کے جگاؤن اوہ نصیب نوں

ساری ای حیاتی وار وار ہونا چاہی دا

رب تے رسول دا ہی یار ہونا چاہی دا

رب تے رسولؐ دا ہی یار ہونا چاہی دا

جیہڑا دونویں چاؤہندے کردار ہونا چاہی دا

سوہنےؐ لئ جیواں گے تے سوہنےؐ لئ مراں گے

پکا سچا قول تے قرار ہونا چاہی دا

کناں چہ صحابیاںؓ دے کہندے جبریلؑ سن

الله دے حبیبؐ نال پیار ہونا چاہی دا

ایہہ مجرم ایہہ چور قلم

ایہہ مجرم ایہہ چور قلم

نعت لئی کوئی ہور قلم

اذن بِنا ایس لکھنا کِیہ

لکّھ دواتیں، کھور قلم

اوہدے عشق دے بُوہے بَوہ

آپے دیسی ٹور قلم

آل دوالے دکھڑے سجن سینہ تان کھلوتے

آل دوالے دُکھڑے سجن سینہ تان کھلوتے

جس ویلے کُجھ سُکھ سی میرے سانہویں آن کھلوتے

دونویں پاسے اِکو جئے نیں تصویر دے ہُندے

ویکھ کے اوہدی صورت بیلی شرطاں لان کھلوتے

ڈھیر اَوَلڑا رَستہ جاندا عشق دی منزل وَلّے

اگلے پیر تے بُت بن جاندے نیں انسان کھلوتے

کرداں وانگوں کٹ دیندی اے اِک تے اوہدی تکنی

اُتوں تَکّھے ابرُو بن کے ہین کمان کھلوتے

انساناں نُوں پِیہہ چھڈیا اے اِنج غرضاں دی چکّی

رکھ کے ہتھ سراں تے لوکیں قسماں چان کھلوتے

اوہدے حُسن قیامت توڑی اِنج لوکاں دے اٗتے

حال او ربا، حال او ربا، آکھی جان کھلوتے

انجمؔ فیر شُدائی ہو گیا چَن نُوں ویہندا ویہندا

پلکاں اُتے فیر سو موتی میل کران کھلوتے

انجم رانا

ہاسے اندر ہوکا پا کے دتا سی

ہاسے اندر ہوکا پا کے دِتا سی

غم وی اوہنے بھیس وٹا کے دِتا سی

چڑھیا سورج لے گیا رنگ محبت دا

برفاں اُتے رنگ جما کے دتا سی

تُوں ہنجواں دی پوڑھی چڑھدا جانا ایں

ہنجواں دے وِچ دل لُکا کے دِتا سی

ویکھو اونہوں تیر چلان دی فرصت نئیں

ہتھیں اونہوں تیر بنا کے دِتا سی

اوکھیاں گلاں کرنا تاباںؔ سوکھا نئیں

لہو دا دِیوا، شعر بنا کے دِتا سی

عبدالقادر تاباں

ایس بھلیکھے وچ آ کے میں اندروں کنڈی ماری

ایس بُھلیکھے وِچ آ کے میں اندروں کُنڈی ماری 

 ساری عمر کسے نہ ٹوہنی میرے دل دی باری 

نہ رَستے وِچ رُکھ سی کوئی، نہ چھتری ہَتھ میرے

 میں سَدھراں دی دُھپ وِچ سَڑ کے، سِخر دوپہر گزاری 

 کچیاں پلیاں اِٹّاں بھریاں تے کھولا کر گئیاں

 سُکھ سَپنے دی جدوں حویلی، کِدھرے اسیں اُساری 

دل سودائی ہر اِک اُتّے، دعویٰ بَنھ کھلوندا

 رُکھاں دے نال پَکّی پائی کس پنچھی نے یاری 

مصر کچہری، گَل  شریفؔ، زُلیخاں دی سی سَچّی

 گھر بہہ کے جُٹھیاوے بھاویں، اوس نُوں خلقت ساری 

شریف کنجاہی

سہمے ہوئے دس نہیں سکدے جو کجھ سر تے بیتی

سہمے ہوئے دَس نہیں سَکدے، جو کجھ سر تے بِیتی 

 اکھیاں والیاں توں نہیں اوہلے، جو کُجھ پوہ نے کِیتی 

 دُکھ سَدھراں توں پیدا ہوندے، پر سَدھراں توں خالی

 جِنّی جس دے نال ہے بِیتی، اونی اوس نے کِیتی 

 ہر درزی نے اس چولے تے قینچی نُوں ازمایا

 کسے نہ کرماں والے سوئی نپ کے اُدھڑی سِیتی 

 دُکھیاں دا سَنگ چَھڈّ دینا وی نہیں دُکھاں دا دارُو

 پھیر پرانے سَنگیاں دے سَنگ، رَل کے دو گُھٹ پِیتی 

 سُتّے ہوئے لوکاں تائیں کون شریفؔ جگائے 

 مندر دے ٹَل گُنگے گُنگے، تَھتّھی بانگ مسِیتی 

شریف کنجاہی

ایہہ کنڈیالا رستہ ہتھوں ہور ودھائے لیراں

ایہہ کنڈیالا رَستہ ہتھوں ہور ودھائے لِیراں 

 کِیکن کوئی کس کس کولوں، پیا لُکائے لِیراں 

 میں وسداں جس نگری، اس دے وِچ نہ کوئی درزی

 ہولی ہولی چولا سارا، ہُندا جائے لِیراں 

 انج خیال سمیٹے پڑھ پڑھ اسیں کتاباں وِچوں

 راہواں وِچوں جیوں کوئی جَھلّا، چنڑدا جائے لِیراں 

 بڑیاں رِیجھاں نال سی کڑیاں، اس کھیہنوں نُوں بنھیاں

 دو تھالاں دے وِچ ای جیہڑا، ہو وننجیا اے لِیراں 

 نویں شریفؔ ہنڈاؤندے اوہو، جو محنت نے کردے

 منگتیاں دے وانگوں باقی، ہر کوئی پائے لِیراں 

شریف کنجاہی

انج تے میں وی سوچاں

انج تے میں وی سوچاں، جو سوچے ہر کوئی 

 فرق ایناں اے، میں نہیں اپنے دل دی کدے لکوئی 

 ویلا جدوں کدے وی تیرے ہتھ پھڑائے ڈوئی

 سوچ کہ اس نے کیوں پہلے ورتاوے ہتھوں کھوہی 

 کِھڑنا اوسے پُھل دا، جس نے ونڈی مہک دوآلے

 جَھڑنا اوسے پُھل دا، جس تے اکھ سمے دی روئی 

 تیرے "انٹر کانٹی نینٹل"، تُوں کی گُنھ پکایا

 نہ تُوں ونڈ چنے، نہ تڑکے اُٹھ کے چکی جھوئی 

 لِبڑے ہتھ شریفؔ اوہ مہندی رنگیاں نالوں چنگے

 چوندی چَھت لِپن نُوں جیہڑے، ہتھاں مٹی گوئی 

شریف کنجاہی

ماواں جیون جنہاں دیاں جنت آپے ٹر گھر آوے

ماواں جیون جنہاں دیاں جنت آپے ٹُر گھر آوے

 ماواں دی سرداری دو جگ جو سمجھے سو پاوے 

سَڑ گئے لیکھ میں اجڑے دے جنہوں روزی وطن چھڈائے

 ہتھی ٹور کے  پُتراں نوں شالا ماں نہ کوئی مر جائے

 کاواں، اُڈ کاواں، ماں جنت دا پرچھاواں

 ربّا میری ایہو دُعا کُل جگ دیاں جیون ماواں 

جِنہاں گھراں وچ ماں نئیں ہندی

ماں 

جِنہاں گھرّاں وِچ ماں نئیں ہُندی

اونہاں دے ویہڑے چھاں نئیں ہُندی

پُتّر پانویں جان وی منگن

مانواں کولوں ناں نئیں ہُندی

جے کر مانواں ہاں نہ آکھن

رَبّ وَلّوں وی ہاں نئیں ہُندی

ہنڑ کوڑ ای کوڑ اے ہر پاسے

ہُنڑ کُوڑ ای کُوڑ اے ہر پاسے

ہُنڑ کُوڑ دی دُھوڑ اے ہر پاسے

سچ کُوڑ دی دُھوڑ ءچ گُم تھی گئے

آ کُوڑ دی ڈیکھ دھمال اُڑی

جمشید ناشاد

بے درد حاکم غرور دے وچ

بے درد حاکم غرور دے وِچ ستم پرستیں دے نال رَل کے

وفا دے پُتلے غلام اپڑیں کوں جیویں سُولی تے چاڑ ڈیندے

اوں شخص پہلے وَسا کے بعد اِچ ایویں ناشادؔ اجاڑیے میکوں

غریب جٹ دے پکے فصل کوں جیویں ننانواں جاڑ ڈیندے 

جمشید ناشاد

ہنڑ خزاں ہے سجنڑ کوئی بہاراں تاں نئیں

ہُنڑ خزاں ہے سجنڑ کوئی بہاراں تاں نئیں

اے ڈینہواراں خوشی دیاں ڈینہواراں تاں نئیں

لحظے لحظے عقابیں دا ڈر ہے ساکوں

اے اڈاراں ساڈیاں کوئی اڈاراں تاں نئیں

جمشید ناشاد

آن ڈیکھیں ہا حال رل گئی دا

آن ڈیکھیں ہا حال رُل گئی دا

تھئے مٹی وال وال رُل گئی دا

غم توں جگرا نڈھال رُل گئی دا

ڈاڈھا رکھدیں خیال رُل گئی دا

تیڈی مشق ستم کمال ہے پر

صبر وی بے مثال رُل گئی دا

تیڈی خواہش دا احترام کیتے

تیڈی خواہش دا احترام کیتے

سکھ کوں اپنڑیں اتے حرام کیتے

گیڑ جو گل پیا ہا مونجھیں دا

ساری زندگی ایہو متام کیتے

تونڑیں پتھر جھلیندے رہ گئے ہاں

اساں ہر جاہ وفا کوں عام کیتے

جیڑھا وسدا ہا دل دے نال بہوں

جیڑھا وسدا ہا دل دے نال بہوں

اونکوں ڈٹھیاں گزر گے سال بہوں

کلہی جند ہے اتے سوال بہوں

اوندے یادیں دا پے گے کال بہوں

کیوں نہ رونواں اوندی جدائی وچ

وقت گزریا ہا اوندے نال بہوں

گڈیاں رنگو رنگ دیاں

گڈیاں رنگو رنگ دیاں 

داج پٹولہے منگدیاں 

آئے گئے توں لیناں واں 

خبراں تیرے جھنگ دیاں 

زہراں وانگر چڑھیاں نیں

فکراں اکو ڈنگ دیاں

سن چرخے دی مٹھی مٹھی گھوک ماہیا مینوں یاد آؤندا

سُن چرخے دی مٹھی مٹھی گُھوک

ماہیا مینوں یاد آؤندا

میرے دل وچوں اُٹھدی اے ہُوک

ماہیا مینوں یاد آؤندا

میری عید والا چَن کدوں چڑھے گا؟

اللہ جانے ماہی کدوں ویہڑے وڑے گا؟

کیا خبر ہئی فقیر تھی ویسی

کیا خبر ہئی فقیر تھی ویسی

یار وی بے ضمیر تھی ویسی

عشق اتنا شریر تھی ویسی

پگ میڈی لیر لیر تھی ویسی

میں ادا کرنڑیں قرض زندگی دا

ایہہ وی ہِک ڈینہہ اخیر تھی ویسی

اجڑ گئیاں دا سنگی کوئی نہ تے نہ وقت پیاں دا ساتھی

اجڑ گئیاں دا سنگی کوئی نہ  تے نہ وقت پیاں دا ساتھی 

چھوڑ گئے سب سجن پیارے، آئی ڈکھاں وات حیاتی 

ہِک پَل وی جہڑے وسدے ناسے انہاں مُڑ نہ پاتی جھاتی

او فاروق ہمیشہ رہسن، جنہاں یار دی قدر سنجاتی

کچے کوٹھے چنگے ہن

سارے بھالے سوہنڑے ہن، کچے کوٹھے چنگے ہن

ہتھ دے چھالے سوہنڑے ہن، کچے کوٹھے چنگے ہن

ہک پاسوں ہا مال بنہیدا ڈوجھے پاسوں منجے ساڈے

یار سیالے سوہنڑے ہن، کچے کوٹھے چنگے ہن

ڈاڈی نال چوا کے گارا کوٹھا لِمبڑاں مرضی دا

ہتھ گھڑمالے سوہنڑے ہن، کچے کوٹھے چنگے ہن

شیشے آلی بوتلی دا ڈِیوا بلدا رہندا ہائی

جالے کالے سوہنڑے ہن، کچے کوٹھے چنگے ہن

ٹک دے تلے تھمبھیاں ہن چھت ہائی پکی پتلاں دی

چنڈ اچ جالے سوہنڑے ہن، کچے کوٹھے چنگے ہن 

منور سعید اعوان

بد نظراں دی بد نظری توں

بد نظراں دی بد نظری توں

 ہر روز بچایائے طوطے کوں

دھمی نال بلہا کے مونڈھے تے 

ہک خواب سنڑایائے طوطے کوں

چٹے موتیاں دا بے داغ  منورؔ

ہک ہار پوایائے طوطے کوں

میں اپنڑاں نام سکھایا نئیں

تیڈا نام سکھایائے طوطے کوں

منور سعید اعوان

کئی سو سال گزر گن لیکن

کئی سو سال گزر گن لیکن

ساڈے من دی وڈی روہی

کہیں دے ہجر اچ اجڑی پئی اے

سب سنگھار دفن کر چھوڑیس

بس ہِک گال تے ضد کر گئی اے

جے تئیں سر دا سئیں نہ ولیا

سال دے بعد سیالا آندے مونجھاں مار گھتیندین

غریبی

سال دے بعد سیالا آندے مونجھاں مار گھتیندین
وت کجھ آساں بے پرواہ دے در تئیں گھن کے ویندین
راہ وچ سو سو وہم ولھیٹن، ایں تھیسی، اوں تھیسی
سدھ نی ہوندی شام تھیون تے کئیں پاسے موں تھیسی

قرب دا سِجھ اے لہندا کتھ اے

قرب دا سِجھ اے لہندا کتھ اے

درد جدائی دے سہندا کتھ اے

آکھ تاں بیٹھوں ول نہ ملسوں

دل بے ایمان اے رھندا کتھ اے

 آصف لنگاہ

تینوں ملن ضروری سمجھاں یا مزدوری سمجھاں

تینوں مِلن ضروری سمجھاں یا مزدوری سمجھاں

گھر دی تھوڑ یا اپنے دل دی میں مجبوری سمجھاں

لوبھ سَمے وِچ مینوں میرے لگدے کملا آکھن

انکھاں والی رُکھی سُکی نُوں جد چُوری سمجھاں

سِینے دے وِچ بَلدا بھانبڑ کِدھرے بُجھ نہ جاوے

تیرے مِلن دے نالوں تیری تانگھ ضروری سمجھاں

سمجھ نئیں آؤندی بھُکھ نُوں اپنی قسمت یا کمزوری

یا فیر ایتھے راج کریندی بے دستوری سمجھاں

عنبر دا بہرُوپ بنا کے ککھ آون بدبوواں

اِنج وی کملا نئیں جو ہِنگ نُوں میں کستوری سمجھاں

عقلوں باہر سَجّن دی ہستی سمجھے آ نئیں سَکدی

اوہنوں خاکی آکھاں بھانویں، اوہنوں نُوری سمجھاں

یاداں، سُفنے، تاہنگاں، طلباں رُوپ فداؔ نے اوہدے

جے اوہ میرے چیتیوں نکلے، تاں میں دُوری سمجھاں

فدا بخاری

جد وی اکھیاں نے خواب ویکھے نیں

جد وی اَکھیاں نے خواب ویکھے نیں

میں تعبیر اِچ عذاب ویکھے نیں

جُرم مالی جدوں وی کردا اے

سُولیاں تے گلاب ویکھے نیں

ورقے ورقے تے ظُلم لِکھیا سی

چہرے وانگوں کتاب ویکھے نیں

روندا ڈِٹّھا اے میں غریباں نُوں

جد وی ہَسدے نواب ویکھے نیں

میں غریبی دے کالے بدلاں دی

قید وِچ آفتاب ویکھے نیں

پردہ سی راکھیاں دِیاں اَکھاں تے

چور میں بے حجاب ویکھے نیں

دیوو ہاسا فداؔ، لوو روون

ایتھے وکھرے حساب ویکھے نیں

فدا بخاری

وسرے کھاتے یار پھرولن لگ پئے نیں

 وِسرے کھاتے یار پھرولن لگ پئے نیں

دُکھ مُڑ آ کے بُوہا کھولن لگ پئے نیں

میں اَج لفظ وفا دا مطلب پُچھیا اے

سارے یار بہانے ٹولن لگ پئے نیں

فدا بخاری

جیبھ دے جندرے لاہ دتے نیں

جیبھ دے جَندرے لاہ دِتّے نیں

پھاتی گَل نُوں راہ دِتّے نیں

اکَھر نئیں کاغذ تے لِیکے

میں سوچاں نُوں راہ دِتّے نیں

فدا بخاری

سورج نال متکا لایا چن نال یاری پاون نال

سورج نال متکا لایا، چن نال یاری پاون نال

جیٹھ ہاڑ دے لپّے کوٹھے چو گئے سارے ساون نال

ہانہواں، ہنجُو، ہوکے، پِیڑاں، لمیاں کالیاں راتاں

"بندہ کَلّا رہ جاندا اے، بُہتے یار بناون نال"

شاہدہ دلاور شاہ

میرے نال اک جہان

میرے نال اِک جہان

اوہدے بھانے

میں آں کَلی

کِنّاں اوہ انجان

اُس توں وَدھ نے میرے ساتھی

میرے نال جہان

سُورج، دُھپاں

رات، ہنیرے

جُثّے وَڑیاں سُولاں

مِینہ غماں دے

چَھم چَھم وَسّن

ہر ہر ساہ وِچ پِیڑ

شاہدہ دلاور شاہ

سچی گل اپنا من پرچان دی خاطر

سچّی گَل

اپنا مَن

پرچان دی خاطر

دُوجے دے سر

گلّاں گنڈھ کے

آپے دھوکہ

کھا نہ بندیا

مردے قبرستاناں اندر خورے

مُردے

قبرستاناں اندر خورے

زندہ واسی ہوون گے

دھرتی اُتّے

جاپن ہُن تے

چار چفیرے

مُردے

ڈر قسمت دا میں حال نہ پچھیا

ڈر

قسمت دا میں

حال نہ پُچھیا

نہ میں ہَتھ وکھایا

مینوں ڈر سی

اوہدے ناں دی

ویکھے نہ کوئی لِیک

رونق: میرے نکے جیہے گھر اندر

رونق

میرے نِکّے جیہے گھر اندر

جِنّی میری 

غربت سی

غربت توں وی

کِنّے حصے

چوکھی

اوہدی چاہت سی

غربت، چاہت تے اکلاپا

تِنوں رَل کے رہندے سی

میرے نِکّے

گھر دے اندر

تاں وی

کِنّی رونق سی

شاہدہ دلاور شاہ

ویکھ نی مینوں مائے میں کنے روگ نبھائے

کِنّے روگ نِبھائے

دل انگیٹھی نِکی سی پر

عشق دا بھانبڑ وڈّا

جگر، دماغ تے جُثّہ لوہیا

لنمبو منہ نوں آئے

سہندی نئیں سَیں

رون تُوں میرا

نظم: جے توں آون دا

نظم 

جے توں آون دا

وعدہ کر لیں

رب توں لڑ کے

ساہ منگاں گی

شاہدہ دلاور شاہ

فرق: میرے ہتھ دی تلی اتے

فرق 

میرے ہَتھ دی تَلّی اُتے

اُس نے اپنا ناں لِکھیا سی

اَج تئیں میں فِر ہَتھ نئی دھوتا

پر اوہ لبھیاں لبھدا نئیں اے

جے کر لیکھ دا لِکھیا ہوندا

میرے بعد وی پڑھیا جاندا

ناصر ملک

ولیٹا: جیون پل دو پل

ولیٹا

جیون پَل دو پَل

کھارے بیہناں سدھراں دا

بے اتباری گَل

ناصر ملک

شریک: ویہڑے سنجا رکھ

شریک

ویہڑے سُنجا رُکھ

وَرہیاں توں اِس ویکھی اے

میرے گھر دی بھُکھ

ناصر ملک

نتارا: اندر نہیرا گھپ

نتارا

اندر نہیرا گُھپ

تَن دی مَیلی چادر تے

سورج پاوے دُھپ

ناصر ملک

تسبیح پڑهیں مکاراں والی

تسبیح پڑهیں مکّاراں والی، تُوں داڑهی کیتی چِٹی

 پرایا مال ایویں کهادوئ، جیوں ترکاری لگدی مِٹهی

 نہ تُوں مندر، مسیتی وڑیا، نہ قبر آندهاری ڈِٹهی

 خبر تداں پوسی بلهیا، جداں مُنہ تے آسی مِٹی

بابا بلھے شاہ

ہن کس تھیں آپ چھپائی دا

 ہُن کس تِھیں آپ چھپائی دا

کِتے مُلّاں ہو بُلیندے ہو، کِتے سُنت فرض دسیندے ہو 

کِتے رام دُہائی دیندے ہو، کِتے متھے تلک لگائی دا

 ہُن کس تِھیں آپ چھپائی دا

میں میری ہے کہ تیری ہے، ایہہ انت بھسم دی ڈھیری ہے 

ایہہ ڈھیری پیا نے گھیری ہے، ڈھیری نوں ناچ نچائی دا

عشق دی نویوں نویں بہار

عشق دی نویوں نویں بہار 

جاں میں سبق عشق دا پڑھیا 

مسجد کولوں جیوڑا ڈریا 

ڈیرے جا ٹھاکر دے وڑیا 

جتھے وجدے ناد ہزار 

عشق دی نویوں نویں بہار 

اج آکھاں وارث شاہ نوں

اج آکھاں وارث شاہ نُوں کتوں قبراں وِچوں بول

تے اج کتابِ عشق دا کوئی اگلا ورقہ پھول

اِک روئی سی دِھی پنجاب دی تُوں لَکھ لَکھ مارے وَین

اَج لَکھاں دِھیاں روندیاں تینوں وارث شاہ نُوں کہن

وے دردمنداں دیا دردِیا اُٹھ تک اپنا پنجاب

اَج بیلے لاشاں وِچھیاں تے لہو دی بھری چناب

کسے نے پنجاں پانیاں وچ دِتی زہر رلا

تے اوہناں پانیاں دھرت نُوں دِتا پانی لا

ایس زرخیز زمین  دے لُوں لُوں پُھٹیا زہر

گِٹھ گِٹھ چڑھیاں لالیاں پُھٹ پُھٹ چڑھیا قہر

ویہو ولسّی واء پھیر وَن وَن وگی جا

اوہنے ہر اِک وانس دی ونجلی دِتی ناگ بنا

پہلا ڈنگ مداریاں منتر گئے گواچ

دُوجے ڈنگ دی لگ گئی جنے کھنے نُوں لاگ

لاگاں کِیلے لوک مُونہہ بَس پھیر ڈنگ ہی ڈنگ

پلو پلی پنجاب دے نیلے پے گئے انگ

 گلیوں ٹُٹے گیت پھی، ترکلیوں ٹُٹی تند

ترنجنوں ٹُٹیاں سہیلیاں چرکھڑے گھوکر بند

سنے سیج دے بیڑیاں لُڈن دِتیاں روڑھ

سنے ڈالیاں پینگھ اج پپلاں دِتی توڑ

جتھے وجدی سی پُھوک پیار دی وے اوہ ونجلی گئی گواچ

رانجھے دے سب وِیر اج بُھل گئے اوہدی جاچ

دھرتی تے لہُو وسیا قبراں پئیاں چوون

پرِیت دِیاں شاہزادیاں اج وِچ مزاراں رون

 اج سبھے کیدو بن گئے، حُسن عشق دے چور

اج کتھوں لیائیے لبھ کے وارث شاہ اِک ہور

اَج آکھاں وارث شاہ نُوں تُوہیں قبراں وِچوں بول

تے اج کتابِ عشق دا کوئی اگلا ورقہ پھول

امرتا پریتم

وے سائیں تیرے چرخے نے

وے سائیں 

وے سائیں تیرے چرخے نے

اَج کَت لیا کَتن والی نُوں 

ہر اِک مُڈھا پچھی پایا

نہ کوئی گیا تے نہ کوئی آیا

ہائے اللہ اَج کی بنیاں

اِس چھوپے کَتن والی نُوں

تاک کسے نہ کھولے پِیڑے

نِسل پئے رانگلے پیڑھے

ویکھ اٹیرن باورا ہویا

لبھدا اَتن والی نُوں

کسے نہ دِتی کسے نہ منگی

دُوجے کنی واج نہ لنگی 

امبر ہس کے ویکھن لگا

اس ٹارے چَھتن والی نُوں 

وے سائیں تیرے چرخے نے

کَت لیا کَتن والی نُوں

امرتا پریتم

میں تینوں فیر ملاں گی

میں تینوں فیر مِلاں گی

کِتھے، کس طرح، پتا نہیں

شاید تیرے تخیّل دی چھنک بن کے

تیرے کینوس تے اُتراں گی

یا خورے تیرے کینوس دے اُتے

اک رہسمئی لکیر بن کے

خاموش تینوں تکدی رہواں گی

یا خورے سورج دی لو بن کے

تیرے رنگاں اچ گُھلاں گی

یا رنگاں دیاں باہنواں اچ بیٹھ کے

تیرے کینوس نوں ولاں گی

پتا نئیں کس طرح، کتھے

پر تینوں ضرور مِلاں گی

یا خورے اک چشمہ بنی ہوواں گی

تے جیویں جھرنیاں دا پانی اُڈدا

میں پانی دیاں بُونداں

تیرے پنڈے تے مَلاں گی

تے اِک ٹھنڈک جئی بن کے

تیری چھاتی دے نال لگاں گی

میں ہور کج نئیں جاندی

پر ایناں جاندی آں

کہ وقت جو وی کرے گا

اے جنم میرے نال ٹُرے گا

اے جسم مُکدا اے

تے سب کج مُک جاندا

پر چیتیاں دے تاگے

کائناتی کنا دے ہوندے

میں انہاں کنا نوں چناں گی

تاگیاں نوں ولاں گی

تے تینوں میں فیر مِلاں گی

امرتا پریتم

تڑکے گھڑے دا پانی

تِڑکے گھڑے دا پانی 

وے میں تِڑکے گھڑے دا پانی

 کل تک نہیں رہنا 

ایس پانی دے کن ترہائے

 تریہا دے ہونٹھاں وانگوں

او میرے ٹھنڈے گُھٹ دیا مِترا 

کہہ دے جو کُجھ کہنا ای

 اج دا پانی کیکن لاہوے 

 کل دی تریہہ دا قرضہ

 نہ پانی نے کنی بھجنا 

 نہ پلے وچ رہنا

 وے میں تِڑکے گھڑے دا پانی

 کل تک نہیں رہنا 

امرتا پریتم

بچپن نت جوانی بنسی

بچپن نِت جوانی بنسی

تے نِت کتن دا ویلا

پر جو پانی پتنوں لنگھدا

اوہ پھیر نہ آؤندا بھلکے

بیڑے دا پور ترنجن دیاں کڑیاں

پھیر نہ بیٹھن رَل کے

امرتا پریتم

کیا حال سناواں دل دا

کیا حال سناواں دل دا

کوئی محرم راز نی مِلدا

منہ دُھوڑ، مٹی سِر پایُم، سارا ننگ نمُود ونجایُم

کوئی پُچھن نہ ویہڑے آیا، ہتھوں اُلٹا عالم کِھلدا

کوئی محرم راز نی مِلدا

روہی دے کنڈھڑے لالیاں

روہی دے کنڈھڑے لالیاں

 میڈیاں دُکھِن کناں دیاں والیاں

 اساں راتاں ڈُکھاں وچ جالیاں

روہی بنڑایو ای چا وطن 

 روہی دی عجب بہار ڈِسے

 جِتھے میں نمانڑیں دا یار وَسے

لوک نی منگدے موٹر وے

لوک نی منگدے موٹر وے 

ہِک ویلے دی روٹی ڈے 

رُل گئے روہی دے رکھوالے 

تھل دامان دے وسنڑ والے 

پیروں ننگے پندھ کشالے 

سر تے ترامِنڑ، پیراں چھالے 

آہدن خواجے دے متوالے 

کھول اساڈی سیت دے تالے 

نہ تاں وڈے مینڈیٹ والے 

لکھان وانڑ وٹیندے رہ گئے 

لوک نی منگدے موٹر وے 

ہِک ویلے دی روٹی ڈے 

خورشید بخاری

ساڈے گھر روٹی دا بھورا نئیں

ساڈے گھر روٹی دا بھورا نئیں

 نہ لیرا تن تے پاون دا 

پر حاکم دی سرکار کنوں 

ساکوں حکم ہے جشن مناون دا 

خورشید بخاری

ارداس؛ رضوانہ تبسّمؔ دُرّانی

ارداس

ساری حیاتی سُوہنڑا ربّا

کچّی کندھ بڑیندے رِہ گے

ٹھڈی چھاں لبھیندے رِہ گے

اج تیں کندھ اُسار نہ سگے

اُوندی یاد وِسار نہ سگے

ڈھینہ وی لِیھ گیا دُھپ وی مُک گئی

چاں نہ لبھی، لبھدے رِہ گے

واہ وے میڈے سوہنڑا ربّ

مونجھ منجھاری دھرتی اُتے

خوشیاں دی کوئی پینگھ بہہ جھوٹوں

تارمتارتھے ٹوبھے ڈیکھوں، پیلوں چنڑوں

چھلیں دے وچ سِپیاں گولوں

ونڑوی ساڈے ساوے تیھون

اکھ اِچ کئی ملہار پئے جاگے

مُرلی پیر فریدن والی

سَتے سُر پئی آپ وجاوے

شائد اِتھاں سُوہنا ربّا

وتّ کوئی پِیر فریدن آوے

کچی کندھ دے ہیٹھوں بہہ تے

درد دے کنڈے چوبھ سالیہں دے

ہولے ہولے کشت کُٹھالے

جھاگ تے اسّاں

وت ہِک نویں کندھ اُساروں

ٹھڈی چھاں تے مِٹھی دُھپ اِچ

جوگ دِیاں ریتاں

سُوبھ دیاں گالہیں

آپس اِچ بہہ رَل ونڈاؤں

وت ہِک نواں شہر بنڑاؤں

رضوانہ تبسّمؔ دُرّانی

میڈا عشق وی توں میڈا یار وی توں

میڈا عشق وی توں میڈا یار وی توں

میڈا دِین وی توں ایمان وی توں

میڈا جسم وی توں میڈا روح وی توں

میڈا قلب وی توں، جند جان وی توں

میڈا کعبہ قبلہ مسجد ممبر مُصحف تے قرآن وی توں

میڈے فرض فریضے حج زکوٰتاں، صوم صلوٰۃ اذان وی توں

جے تُوں اکھیاں دے سامنے نئیں رہناں

جے تُوں اکھیاں دے سامنے نئیں رہناں

 تے بِیبا ساڈا دل موڑ دے

 کر بیٹھی سجناں بھروسہ تیرے پیار تے

 روہڑ بیٹھی دل وے میں تیرے اعتبار تے

اساں نِت دا وچھوڑا نیئوں سہناں

 تے بِیبا ساڈا دل موڑ دے

ربا پیدا کیتائی سانوں درداں لئی

 ربا پیدا کیتائی سانوں درداں لئی

 توں تاں آپ غفار سداویں

آپ تاں کول عرشاں تے بلاویں

 ساڈے بنڑے ہوئے سجن ونجاویں

 ربا نکهڑ ونجے تیرا عربی ڈهولا

 تے توں مُل نِکهڑن دے پاویں

 آپ تاں راہویں آزاد غماں توں

 ذمے درد فریدؔ دے لاویں

فریدؔ ٹوانہ 

میں تے دنیا دار ہاں؛ عطاؔ العزیز

میں تے دنیا دار ہاں، دنیا داری کرناں

دینداراں دے وانگوں کد مکاری کرناں

ایہہ تے دَسدے ادھا، ادھا سچ لکا لیندے

میں جو جھوٹی سچی کرناں، ساری کرناں

ساری رات میں گھپ ہنیرے نال ہاں لڑدا

مرن توں پہلاں فر میں فجراں جاری کرناں

ہر واری اک نویں دلیل نیں جھوٹے گھڑدے

میں سچا ہاں، اکو گل ہر واری کرناں

پہلاں جم کے دل دا ویہڑا بھر لینا واں

مُڑ کے سدھراں قتل میں وار و واری کرناں

دوہاں نوں میں آپو اپنی تھاں تے رکھنا

شاعری کرناں نالے کم سرکاری کرناں

وڈے ہن عطاؔ نوں جیہڑے شاعر کہندے

ورنہ ایڈی کیہڑی میں فنکاری کرناں

عطاؔ العزیز

سارے وکھرے وکھرے کر کے ٹنگ دتے

سارے وَکھرے وَکھرے کر کے ٹَنگ دِتّے

 عشق نُوں لگے جیہڑے چَنگے، سُولی تے

انجم رانا

اس واری وی سک نہ لتھی نیناں دی

اس واری وی سِک نہ لتّھی نیناں دی 

 اس واری وی رِیجھاں دُھکھدیاں رہئیاں

 اس واری وی آس بنیرے کاں نہ بولے 

 اس واری وی پیڑاں دُکھدیاں رہئیاں

انجم رانا

اونتر جانی سوچ رہیا اے

اونتر جانی سوچ رہیا اے 

 فیر کہانی سوچ رہیا اے

 قیامت کِسراں ٹُٹ سکدی اے

 دل دا جانی سوچ رہیا اے 

انجم رانا

نہیرے نال لڑائی میری ازلاں توں

نہیرے نال لڑائی میری ازلاں توں 

 میں چانن دا ذِمہ چُکیا ہویا اے

 شیشہ مینوں میرے وانگوں وینہدا اے

 خورے کیہڑا پِچھے لُکیا ہویا اے 

انجم رانا

اک تاں کھبی اکھ پھڑکدی رہندی اے

اِک تاں کھبّی اَکھ پھڑکدی رہندی اے

اُتوں سِینے اَگ بھڑکدی رہندی اے

خورے کیہڑے تاہنگ نے سُولی چڑھنا اے

چیتے وِچ اِک تار کھڑکدی رہندی اے

سوہل ملکوڑے پُھلاں ورگے چاواں نوں

حُسن تیرے دی گرمی تڑکدی رہندی اے

جادوگر دا جادو ویکھو، اَکھاں وِچ

اوہدی اَکھ دی لالی رڑکدی رہندی اے

بُھل جاون دے انجمؔ چارے کیتے پر

دل دی تھانویں یاد دھڑکدی رہندی اے

انجم رانا

دکھ کوئی وی ہور نہیں جرن دیندی

دُکھ کوئی وی ہور نہیں جرن دیندی

 تیری تاہنگ ای بس نہیں مرن دیندی

 ہجر سانبھدی پھرے وصال وانگوں

 اَکھ تَلی تے تِل نہیں دھرن دیندی

 دلا! من جا، لوکیں آکھدے نی

سَٹ عشقے دی اُف نہیں کرن دیندی

 مینوں بخت دا مان تے نہیں سی، پر

 دعا ماں دی کِتے نہیں ہرن دیندی

 ساڈے پیراں چہ بیٹھدی اے اوہ ہونی

 جیہڑی ہوکا وی نہیں بھرن دیندی

انجم رانا

اکھاں اکھاں وچ سوہنیا اشارہ نہیں کری دا

 اکھاں اکھاں وچ سوہنیا اشارہ نہیں کری دا

 بھانبڑ لا کے سینے، کنارہ نہیں کری دا

 نیہرے نال متکا میں لا لئیا بنڑ کے دِیوا

 زندگی مینوں دسیا گذارہ نہیں کری دا 

 ہس پینا واں انج تے میں وی بُھل بُھلا کے

 پر دُکھ کہندا اے سُکھ گوارہ نہیں کری دا

کِرناں جہئیاں پُھٹیاں جد اوہ سوہنا ہَسیا

 آکھیا سی بس لُک لُک نظارہ نہیں کری دا

 کوئی تے جا آکھو دل دے جانی تائیں

 ناگناں تائیں اینا آوارہ نہیں کری دا

انجم رانا

بدلا توں ای جدوں ہویا وھر نہ ساڈے ویہڑے

 بدلا توں ای جدوں ہویا وھر نہ ساڈے ویہڑے 

 ٹھوٹھیاں بھر بھر پانی ملکھا دھر نہ ساڈے ویہڑے

 آساں دی سولی تے ریجھاں چھڈ دتا اے چڑھنا

 اڈ جا جھوٹھیا کاواں کاں کاں کر نہ ساڈے ویہڑے

پنجرہ کھول کے اک برہن نے آکھیا مینا تائیں

 میرے وانگوں توں تے دکھڑے جر نہ ساڈے ویہڑے

 جتھے تیری مانتا ہووے، جتھے تینوں پوجن

 جا! کوئی در لبھ لے تاہنگے مر نہ ساڈے ویہڑے

 ایس ورھے وی مرنا چیتر ساڈے لئی نہ آیا

 روڑیاں تے تاں پُھل کِھڑے نیں پر نہ ساڈے ویہڑے 

انجم رانا

خورے غم دی قیمت ودھدی جاندی اے

خورے غم دی قیمت ودھدی جاندی اے
جگ تے جیہڑی غربت ودھدی جاندی اے
اج کل اپنے آپ توں رُسیا رھنا واں
اج کل سکھ دی صحبت ودھدی جاندی اے
اوہ وی اج کل پاسہ وٹ کے لنگھدا اے
زخماں دی وی لذت ودھدی جاندی اے
پتھر ساں تے شیشہ کسراں ہویا واں
میرے اندر حیرت ودھدی جاندی اے
تیز ہوا دے پلو قابو نئیں آندا
انجمؔ دی وی حسرت ودھدی جاندی اے

انجم رانا

اَکھّاں اندر اَتھرُو، تے سینے اندر کیہہ؛ علی حسنین مسعود

اَکھّاں اندر اَتھرُو، تے سینے اندر کیہہ

اَکھ توں لے کے سینے تیکر اَتھرُو دا وَسیا مِینہہ

اَسّی دُکھڑے دُکھ کی لڑئیے ساڈے کول نہیں ہتھیار

ساڈی سانجھ اُجاڑن والے، ساڈے اپنے مِتّر یار

علی حسنین! نہ دئیو کدِی اینہاں وَل دھیان

جِنہاں نے نئیں کدِی کرنا اِک دُوجے تے مان

علی حسنین مسعود

ذمے داریاں دی ایہہ گٹھڑی سہرا ای برخوردارا

سہرا

ذِمّے داریاں دی ایہہ گٹھڑی سہرا ای بَرخُوردارا

جیئوں جیئوں بِھجدا جاسی، کمبل ہُندا جانائیں بھارا

اَج تُوں کِنّاں سوہنا لگنائیں، کِنّاں لگنائیں پیارا

ویلا، تِیر، جوانی جا کے، مُڑدے نئیں دوبارا

سہرے والیا! گھوڑ سوارا، چوتھی گُٹھ دیا راہیا

چودھویں رات دے چنّاں ماہیا، واگاں کھچ سپاہیا

بہتر سِی کُجھ ہور دیہاڑے رکھدوں سانبھ جوانی

بہتر سِی کُجھ ہور دیہاڑے، نہ کَردوں نادانی

ہالے کیہڑی راوی دے وچ آ گئی سی طُغیانی

کیہڑی پُکھ دے دُکھوں تُوں ایہہ کھانی سی بریانی

مارِیاں جاندِیاں مَتّاں جَد ایہہ چمبڑ جان چڑیلاں

سِر دا سہرا ثابت ہُوندائے رُکھ تے امبر ویلاں

خرچن کھاون دے دِن مُکّے، کھٹّن دے دن آئے

لَپ گَڑپّے چَھڈ کے، اُنگل چَٹّن دے دن آئے

اپنے ہتّھِیں، اپنی مِٹی پَٹّن دے دن آئے

چھاننیاں دے نال سمندر جَھٹّن دے دن آئے

لاہندا رہیں گا چڑھدیاں جانا بھنڈا بھنڈاریا بھاراں

نہ مُکنے اِٹّاں دے بَھٹھے نہ چُھٹناں کمہاراں

خیر جو ہویا ہویا ہُن توں رکھیں ہوش ٹھکانے

چادر جِنّے پَیر پساریں، کہہ گئے لوگ سیانے

جیئوں جیئوں وَدھدے جَان نِیانے مہنگے ہُندے دانے

گَل پَئے جاندے نیں امریکی کوٹ فراک پُرانے

اپنے ہتھیں مستقبل دے راہ نہ کر لئیں بھیڑے

کُھڈ چہ پانی پَا پَا بُہتے باہر نہ کڈّھیں کیڑے

نیک جَمّے تے مَسجد جوگے، بُریاں جانائیں تھانے

دونواں پُڑاں نے پیہہ چھڈنے نیں ہیریاں ورگے دانے

فیر نئیں ایداں سَویاں جاناں دَھر کے بانہہ سرہانے

گھر دیاں دُکھاں دے وِچ پَھسکے بُھل بَھل جاسن گانے

پتّر بَنڑ کے کِنّاں سوہنا وقت عبیرؔ لنگھایا

اَبّا بن کے پِچھّوں تاسیں، اَبّا کیوں اکھوایا

عبیر ابوذری

سخی سیٹھ اک دن اک وچاری مائی

سخی سیٹھ

اِک دن اِک وچاری مائی

وَڈھے سیٹھ دی کوٹھی آئی

آکھن لگی، کُڑی جوان اے

میں آں بیوہ، بُڈھڑی جان اے

بھانڈے مانجاں، کرّاں مجُوری

روٹی دال نئیں ہوندی پُوری

عیداں ہوون یا شبراتاں سانوں کی

سانُوں کی

عیداں ہَووَن یا شبراتاں، سانُوں کی

چَھڈّو جی ایہہ گَلاّں باتاں سانُوں کی

دَسَّو کاہدے نال منائیے عِیداں نُوں

کیہڑی خُوشی چہ نغمے گائیے عِیداں نُوں

کِتھَّوں پَائیے پِیئے کھائیے عِیداں نُوں

کاہدے اُتّے ختم دَوائیے عِیداں نُوں

پلس نوں آکھاں رشوت خور تے فیدہ کی

پُلس نوں آکھاں رِشوت خور تے فیدہ کی

پِچھوں کردا پِھراں ٹکور تے فیدہ کی

جھاڑُو نال بناون مور تے فیدہ کی

بُوتھی ہو جائے ہور دی ہور تے فیدہ کی

کولوں پان، بناون چور تے فیدہ کی

پَھڑ کے اندر دَین دھسوڑ تے فیدہ کی

میں جوگی خبرے کد مُڑساں پھیرے توں

میں جوگی خبرے کد مُڑساں پھیرے توں

سن لے اج کہانی اپنی، میرے توں

اپنی مُورت ویکھ کے اونہاں اکھّاں وِچ

میں بیگانہ ہویا چار چوفیرے توں

میریاں پلکاں تے انگیارے کنبدے نیں

اپنا دامن پِچھّاں ہٹا لے میرے توں

گئے دیہاڑے چنگے ماڑے

گئے دیہاڑے

چنگے ماڑے

ہس کے جالے

دُھپّاں جاڑے

یاراں ساڈے

پِتّے ساڑے

ہو جانا ایں ددھ توں وکھرا پانی وانگوں

ہو جانا ایں دُدھ توں وکھرا پانی وانگوں

رِڑک ریا اے ویلا اؐنج مدھانی وانگوں

ایس حیاتی دے وِچ اک اوہ پَل وی ڈِٹھا

دُنیا چنگی لگی اوس مر جانی وانگوں

روئی کِنّی واری کشتی کاغذ دی

مُڑ نہ آیا بچپن وِچھڑے ہانی وانگوں

آساں والے بُوہے کھلے رکھے میں

پردیسی نہ آیا، گئی جوانی وانگوں

نِکّی جیہی وی دِھی اے بڑی سیانی صابرؔ

دادی وانگوں سوچے، بولے نانی وانگوں

صابر رضا

اک مرزا سو تِیر نی مائے

نی مائے

اِک مرزا سو تِیر نی مائے

ایہو سی تقدِیر نی مائے

کُتے خان شِمر دے کر گئے

جُثہ لِیر و لِیر نی مائے

یاد آوے جد تیرا ہاڑا

دِوے کلیجہ چِیر نی مائے

نظر نہ آون والے ربّ دی

تُوں سچّی تصویر نی مائے

صابر رضا

ویلا انت اخیر ککراں اتے ٹنگی رہ گئی

کِکراں اُتّے ٹنگی رہ گئی 

جِندڑی لِیر و لِیر 

ویلا انت اخِیر 

نہ اوہ چَھنّاں، نہ اوہ چُوری 

نہ رانجھا، نہ ہیر 

ویلا انت اخِیر

وکھ ہؤن توں بعد لہو نال کھچی لیک

وَکھ ہؤن توں بعد

لہو نال کِھچّی لِیک نُوں 

کِیویں مٹاؤ گے 

جِتّھے جِسماں نال 

رُوحاں وی چِتھیاں گئیاں سَن 

فیر ایسے خونی لِیک دوالے 

دَھرماں تے رِسماں دِیاں 

حَدّاں وی مِتھیاں گئیاں سَن 

ہنے ہنےمیں بھریا اے گھٹ

ہُنے ہُنے 

ہُنے ہُنے میں بَھریا اے گُھٹ 

نِکیاں نِکیاں سَدھراں دا 

ہُنے ہُنے میں ویکھیا اے منظر 

نوِیاں نوِیاں قبراں دا 

ہُنے ہُنے ای سی چانن ٹُریا 

اَنھ ہنیری بُکّل چُوں 

اوپرا: اجے تیک میں ویکھ نہیں سکیا

اوپرا 

اَجے تیک میں ویکھ نہیں سَکیا 

بُوہا کھول کے اندر دا 

اَجے میں بِٹ بِٹ ویکھ رہیا واں 

باہر دِیاں شیواں نُوں

سلیم پاشا

وے چنہاں دیا پانیاں وگدے سمے دیا ہانیاں

وے چنہاں دیا پانیاں

​

وے چنہاں دیا پانیاں

وگدے سَمے دیا ہانیاں

تیرے کنڈڑے بہہ کے مَلّا وے 

اِک پُور حیاتی ہنڈاء لیا 

جد واج پئی سی عشقے دی 

اَسّاں پیر تیرے اِچ پا لیا 

پنجاب: ٹھنڈیاں میریاں چھانواں مٹھڑے میرے گیت

پنجاب

ٹھنڈِیاں میرِیاں چھانواں

مِٹھڑے میرے گیت

جی آیاں نُوں آکھنا

میرے گھر دی رِیت

سلیم پاشا

ظالم دی سرکار سنے میں باغی آں

میں باغی آں

ظالم دی سرکار سُنے میں باغی آں

میری اوہ للکار سُنے میں باغی آں

جس دی تیزی اُتے اوہنوں ناز بڑا اے

قاتل دی تلوار سُنے میں باغی آں

رضا شاہ

میں یورپ ویکھ لیا

ماہیہ

میں یورپ ویکھ لیا

سیت ہواواں وِچّ

دِل بال کے سیک لیا

 شاہد حسین

سوچاں سوچی جانواں گُنجل کُھلدا نئیں؛ اشرفؔ زاہد

سوچاں سوچی جانواں گُنجل کُھلدا نئیں

اکھّاں ست سمندر اتھّر ڈُلھدا نئیں

میری سدّھر توّے دے اُتّے روٹی وانگ

پاسا تُھلّن والا پاسا تُھلدا نئیں

اشرفؔ زاہد

گھر آ جا پے گئی شام کُڑے؛ ابنؔ انشأ

گھر آ جا پے گئی شام کُڑے

تینوں دسیا تے توں ہنسا اے

اسی تینوں کُجھ نئیں دسنا اے

بس اگ اپنی وچ جلنا اے

اور آپے پکھا جھلنا اے

اسی پکے آں تُوں خام کُڑے

کُجھ ہویا نئیں کی ہونا سی

اِک دن دا ہسنا رونا سی

اوہ ساگر چھلاں ایویں سی

اوہ ساریاں گلاں ایویں سی

پر چرچا کر نا تمام کُڑے

اسی کہندے کہندے مر جانا

تُوں ہسدے ہسدے مر جانا

اسی اُجڑے اُجڑے رہ جانا

تُوں وسدے وسدے مر جانا

ہاں سوچ لیا انجام کُڑے

اِک گھر وِچ دیوا بلدا ای

کی دیکھ سندیسے گَھلدا ای

کیوں پورب پچھم جانی ایں

کیوں من اپنا بھٹکانی ایں

گھر آ جا پے گئی شام کُڑے

ابنؔ انشأ

تریل: بدل باہجھ ہوا کس کم دی

تریل

بدّل باہجھ ہوا

کس کم دی

دِیوے باہجھ دِیوالی

رانجھن باہجھوں بیلے سُنجے

ہِیر بنا ہریالی

نِیر بناں اکھ ہرنی دی

دوجیاں دا مال؛ امباں دے بوٹیاں چوں نیمبو پیا لوڑنا ایں

دُوجیاں دا مال 

امباں دے بُوٹیاں چوں نیمبُو پیا لوڑنا ایں

آپنیاں فیدیاں لئی جگ نُوں بھنبھوڑنا ایں

دولتاں لئی لوکاں دا تُوں دل پیا توڑنا ایں

اک دن مُنہہ تُوں وی دُنیا تُوں موڑنا اے

ونڈیا ہنڈایا کھادا جانا تیرے نال اے

ایتھے جیہڑا چھڈ جانا اوہ دُوجیاں دا مال اے

ڈاکٹر معذ اللہ طارق ملک

جدوں بخت توں بعد زوال آندائے

جدوں بخت توں بعد زوال آندائے

وت سجن کھڑائے ہوئے یاد آندین

دُھپ ہاڑ دی جدوں سڑیندی اے

رُکھ پوہ وچ ڈھائے ہوئے یاد آندین

دھوکھہ دیندن جدوں اوزار نویں

ہتھیار آزمائے ہوئے یاد آندین

الف اج دی رات بسنت والی؛ میاں نور محمدؒ

الف اج دی رات بسنت والی تے بَھلکے فیر یارو کیہڑا رنگ ہوسی

کدوں فیر تساں جیہے یار مِلسن تے کدوں بھل بھلیولا سنگ ہوسی

کوئی گل دسو جیہڑی یاد رکھاں جداں تساں باہجوں دل تنگ ہوسی

میلے نور محمدا قسمت دے، کتھے شمع تے کتھے پتنگ ہوسی

میاں نور محمدؒ

ربا تیرے ہون اتے شک

ربّا تیرے ہون اُتے شک

اِک نِکّا جیہا بال

جیہدے پھٹے ہوئے کپڑے

تے کِھلرے ہوئے وال

جدّوں اَدّھی راتیں

گاہکاں دی چھڈی ہوئی دال

نال روٹی کھان بہندا

سوچاں نوں سمجھائے کون

سوچاں نُوں سمجھائے کون

سوچا راہے پائے کون

جس نے ڈُھلنا سی او ڈُھلیا

ڈُھلے تے پچھتائے کون

اپنا غم تے سبھے کھاندے

غیراں دا غم کھائے کون

دادو اک بدمعاش

دادُو اِک بدمعاش

نِکّے وَڈّے سارے

اُس نے اَگّے ننگے

راہ وِچ کَھل کے پانی

کُڑیاں کولوں منگے

جس رَستے توں ہر کوئی روکے

پیا مینہہ تیراں دا وسدا اے وچ صابر زہرہ جایا اے

پیا مینہہ تیراں دا وسدا اے، وچ صابر زُہرہؑ جایا اے

مہمان بنا کے اُمت نے گھُٹ پانی توں ترسایا اے

تلوار تے تیر شبیرؑ لئی، تن عابدؑ دا زنجیر لئی

دربار دا دُکھ ہمشیر لئی، تطہیر دا سر تے سایا اے

ویلا آخری میرے پیر دا اے، کی حال ربا ہمشیر دا اے

وچ سجدے سر شبیرؑ دا اے، تلوار دا سر تے سایا اے

ہویا حال نثار کی غازی دا، سر لہہ گیا پاک نمازی دا

منصوبہ ثقیفہ سازی دا، اونہاں لوکاں توڑ چڑھایا اے

ماسٹر شریف نثار مرتضوی

اک دن اوہ وی رو پئیندے نیں

اِک دن اوہ وی رو پئیندے نیں

روندا ویکھ کے جیہڑے ہسّن

جیہڑے اَگ کِسّے لئی بال

سڑ کے آپ سواہ ہوندے نیں

صغیر تبسم

میڈا مُلک تیڈی آزادی توں؛ مُصطفٰی خادمؔ

میڈا مُلک تیڈی آزادی توں

میڈی ذات کوں کئی انکار نئیں

توں زندہ ہئیں، میں زندہ ہاں

کئی بحث نئیں، تکرار نئیں

تیڈا پرچم چندر ستارے دا

اظہار تیڈی پہچان دا ہے

تیڈا پرچم تیڈی پارت ہے

تیڈی پارت جُز ایمان دا ہے

تیڈی سرحد ساہ دی سرحد ہے

ہے گال سِدھی سِدھ واٹے دی

نہ آوی اوکھ، جے آوی تاں

تیڈا صدقہ ہے رت گاٹے دی

جیڑھا تئیں ڈو بھینگی اکھ ڈیکھے

او موت دا ذائقہ چکھ ڈیکھے

بے دین لعین دی کیا جرات

پیر سرحد پاک تے رکھ ڈیکھے

میں شاعر خوش الحان تیڈا

نہیں سہہ سگدا نقصان تیڈا

تیڈا ہونونڑ میڈا ہونونڑ ہے

ہے صدقہ میڈی جان تیڈا

مُصطفٰی خادمؔ

سجن کیہڑا دشمن کیہڑا اج نتارے ہوئے نے

سجن کِیہڑا، دُشمن کِیہڑا، اَج نتارے ہوئے نے

میرے چار چُوفیرے سپّاں پَھن کھلارے ہوئے نے

اَج کینویں دا ویلا آیا، لالی اُڈ گئی چہریاں دِی

اِنج لگدا جینویں سارے لوکی دُکھاں مارے ہوئے نے

سر نیزے تے ٹنگ کے، خورے کاہدا جشن مناندے رہے

اوہناں کی سِی جِتناں جیہڑے، ازلوں ہارے ہوئے نے

ولائتی اولاد؛ منتاں نیازاں نال منگیاں اولاداں سن

ولائتی اولاد

مَنتاں نیازاں نال منگِیاں اولاداں سَن

دل دِیاں رَبّ سانوں دِتیاں مُراداں سَن

انگلینڈ دے ماحول وِچ جیہڑے بچے پَل گئے

طور طریقے سَنگ گوریاں دے رَل گئے

حد نالوں وَدھ کُج لاڈ تے پیار سی

گورے رنگ ڈھنگ والا چڑھیا بخار سی

دوستاں دی دشمنی تکدا رہاں

دوستاں دی دشمنی تکدا رہاں

دشمناں دی بے بسی تکدا رہاں

لگیئے ہمیش باوفا چہرہ نواں

اپنے دل دی سادگی تکدا رہاں

عمر بھر اکیا نہیں میں پندھ توں

بے کلی پر روح دی تکدا رہاں

اپنی اپنی سب پئے بانے

پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

اپنی اپنی سب پئے بانے، تُوں وی تے کُج بول یرا

چپ تروڑ تے سامنے آ ہوٹھاں نیں جندرے کھول یرا

اس تواڑی دھرتی پر اُڈرن اوپرے چوپرے جئے پکھلو

تُوں صدیاں نا ڈریا مریا کدے تے تُوں پَر تول یرا

سُن سُن کے ایہہ بول بدیسی اپنی بولی پُلیاں ناں

گا اپنے ماہیئے تے ڈھولے کنّاں وِچ رس گھول یرا

میں نئیں مندا ایس دستور نوں

میں نئیں مندا

میں نئیں مندا ایس دستور نوں

جیہڑا سڑکاں تے رولے جمہور نوں

روٹی کپڑا مکان نئیں ملیا

دھرتی نال اسمان نئیں ملیا

کی کراں میں تیرے منشور نوں

میں باغی آں ایس نظام دا