تیری بعد شہادت دے ویر امت

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت سلام

تیریؑ بعد شہادت دے وِیر اُمت

لُٹ وِچ خیام مچاندی رہ گئی

نہ لحاظ رسولﷺ نہ خوف رب دا

بلکہ اگ لا خیمے جلاندی رہ گئی

تیرا پُتر بیمار وِچ غش دے سی

تلیاں چس کے ہوش وچ لاندی رہ گئی

محبوب خدا دے بول عجب

 پنجابی عارفانہ کلام، حمد نعت، منقبت، سلام، مرثیہ

محبوب خدا دے بول عجب

لب دیوے جد اوہ کھول عجب

اوہ جد بولے قرآن بنے 

بے مثل خدا دا ڈھول عجب

اُہدی ہر ساعت ہر پہر عجب 

اس بحر کرم دی لہر عجب

جے کربل وچ میں وی ہوندا

 پنجابی عارفانہ کلام، حمد نعت، منقبت، سلام، مرثیہ

حسینی راجپوت

جے کربل وِچ میں وِی ہوندا

جے کربل وِچ میں وِی ہوندا

تیرے غلاماں نال، کھلوندا

پنج ست وَیری ماردا، کوہندا

فیر میں موت دی نِیندر سوندا

جے کربل وِچ میں وِی ہوندا

دتی ہے سی قربانی حسین جیہڑی

 پنجابی عارفانہ کلام، حمد نعت، منقبت، سلام، مرثیہ

دتی ہے سی قربانی حسین جیہڑی 

اہدے صدقے شہیداں دی گل بن گئی

کرم ایسا بغداد دے پیر کیتا 

سارے پیراں مریداں دی گل بن گئی

آیا ناں حضور دا لباں اتے 

کل عنواناں تمہیداں دی گل بن گئی

لایا مہندی خون اجل دی اے

 پنجابی عارفانہ کلام، حمد نعت، منقبت، سلام، مرثیہ

لایا مہندی خون اجل دی اے

ایہہ مہندی روز ازل دی اے

ایہہ مہندی فاطمہؑ سَین دی اے

خونِ پاک شہید حسینؑ دی اے

ایہہ ہوراں نال نہ رلدی اے

لایا مہندی خون اجل دی اے

اللہ رسول دا نام لے کے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

اللہ رسول دا نام لے کے

محفل اج دی شروع عنوان کرئیے

وجدے گھڑے ستار نی لہر اندر

بحر غم وچ دکھ روان کرئیے

پیجاں لکھ وار درود رسولﷺ اُتے

نالے توحید رسالت بیان کرئیے

عالم الغیب تے ظاہر باطن

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

عالم الغیب تے ظاہر باطن

ہے جو حاضر موجود اوہ میرا رب اے

الرحمٰن الرحیم ہے ذات جس دی

خاطر لائقِ سجود اوہ میرا رب اے

ارض و فلک اتے جس دیاں رحمتاں دی

نئیں کوئی حد محدود اوہ میرا رب اے

باراں ربیع الاول تے پیر دا دن

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

باراں ربیع الاوّل تے پیر دا دن

ساڈے آقاؐ سرکار تشریف لائے

خبر ملدی رہی پیغمبراں نوں

اک لکھ چوّی ہزار تشریف لائے

کایا کل کائنات دی پلٹ گی

نال خلق پیار تشریف لائے

رات معراج معراج کر کے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

رات معراج معراج کر کے 

رات و رات مڑ ماہِ تابان اُترے

ہے سی عرش معلیٰ مقام حق ناں

لیکے حق حقیقت ناں دان اُترے

حاصل کلمہ کلام کر بات ساری 

بنڑ کے شافی محشر میدان اُترے

مرد غازیاں نوں بے شمشیر کیتائی

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مرد غازیاں نوں بے شمشیر کیتائی

فرقہ باز! بس ہور تعلیم نہ کر

صلح غیر سنگ، پالنے وَیر گھر دے

مسلمان محتاجِ غنیم نہ کر

تیرے مسلک بہتّر نصیب تینوں

لخت لخت ملتِ ابراہیمؑ نہ کر

اللہ واہ واہ سبحان اللہ

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

اللہ واہ واہ سبحان اللہ

ہر اِک چیز دا ہے نگہبان اللہ

قدرت ویکھ رحیم کریم والی

کیتا کن تھیں کل جہان اللہ

عرش فرش تے لوح محفوظ

ہر اِک چیز پڑھدی سبحان اللہ

حدیث رسالت سے فیصلہ ہے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

حدیث رسالتؐ سے فیصلہ ہے

جاہلاں اگے حقیقت نوں کھولئیے نہ

نقطہ چین اسلام دے چوراں اگے

سچے موتیاں دی مالا رولئیے نہ

ناقص پونڈاں دی جہڑے غذا منگدے

انہاں اگے کستوریاں ڈولئیے نہ

عشق تھیں بچنا محال دسدا

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

عشق تھیں بچنا محال دسدا

سب سے پہلے اس مولا رحمان ڈنگیا

ڈنگیا عرش تھیں لے کے فرش توڑی

بے قصور اس نبیؐ سلطان ڈنگیا

ڈنگیا موسیٰؑ نوں پہاڑ کوہ طور اُتے

وچ کوہ قاف دے حضرت سلیمانؑ ڈنگیا

بات وچہ سجنو یہ بات ہو گئی

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

بات وچہ سجنو یہ بات ہو گئی

کوئی نہ عشق دا مطلب صفا جانے

عالم فاضل قرآن حدیث سمجھن

کیا یہ راز آہا نہ علما جانے

اج گل جس وچ لکھ لکھ ول پیندے

کڈ کے ول کیہڑا گل بنا جانے

مکے مدینے ول جان والیو

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مکے مدینے ول جان والیو

میرا سکھ سہنیا وی چا دینا

جا کے درِ مقدس سلام کہہ کے

میرا حال احوال سنا دینا

کہنا تڑپدا سہکدا دید خاطر

کدرے جھلے نوں مکھ دِکھا دینا

باہر شمار تھیں شان حیدر

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

باہر شمار تھیں شان حیدرؑ

نام لیندیاں شیریں زبان ہوندی

بنے جدوں مصیبت دا وقت آ کے

علیؑ یاد کر مشکل آسان ہوندی

پیدا علیؑ نوں جےکر نہ رب کردا

خلقت کس طرح اہل ایمان ہوندی

ج. جگ سارا پیا جاندا اے علی کفر نوں مار برباد کیتا

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ج. جگ سارا پیا جاندا اے

علیؑ کفر نوں مار برباد کیتا

رہے نبیؐ دے نال ہر حال اندر

خانہ دین دا علیؑ آباد کیتا

رہے رب تے نبیؐ دی رضا اتے

دل نبیؐ دا علیؑ دلشاد کیتا

مومن رحیم تے رام ہندو سارے اس نوں قادر کریم کہندے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

مومن رحیم تے رام ہندو

سارے اس نوں قادر کریم کہندے

اس دا اسم جبار قہار آیا

اس دا شان سمیع علیم کہندے

عالم الغیب لاریب بے عیب خالق

اس دی صفت عزیز الحکیم کہندے

کدوں تیکر اسلام دے دُشمناں دا دیندا ساتھ

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

کدوں تیکر اسلام دے دُشمناں دا دیندا ساتھ ہر گام تے چُپ رہسیں

کر کے سودا ضمیر دا کدوں تیکر لیندا دوگنے دام تے چُپ رہسیں

کد تک آلِ فرعون نوں کر گھٹیاں ویکھ اپنا انجام تے چُپ رہسیں

کد تک لے کہ کشکول مشتاق آسی بھیک سمجھ انعام تے چُپ رہسیں

اپنے چمن شاداب دی کدوں تیکر ہوندی ویکھ ویرانی تے چُپ رہسیں

کدوں تیکر توں اپنا سر خم کر کے من غیر من مانی تے چُپ رہسیں

تہھاڑی جنت منیا سوہنڑی ساہڑا تے ارمان محمد

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

تہھاڑی جنت منیا سوہنڑی

ساہڑا تے ارمان محمدﷺ

صدقے رحمت بخشیں مولا 

وچ قبراں پہچان محمدﷺ

یاسر کیانی

اللہ آپ مدح خوان محمد دا اے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

شک نئیں اسدے وچ مول کوئی

اللہ آپ مدح خوان محمدﷺ دا اے

پڑھ کے ویکھ لیو پاک قرآن اندر

لکھیا سارا بیان محمدﷺ دا اے

عرش فرش تھیں تحت الثرٰی توڑی

ذرے ذرے وچ شان محمدﷺ دا اے

در یتم حبیب رب دا مکے شہر وچ با کمال آیا

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

در یتم حبیب رب دا

مکے شہر وچ با کمال آیا

اس دا شان تک نبیؐ حیران ہوئے

آکھن آمنہ دا سوہنا لال آیا

والضحیٰ رخسار والیل زلفاں

لقب لے یٰسین دا نال آیا

یاعلی مدد کر میری مرتضےٰ حیدر

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

کفن میرے اُتے لکھ دینا

یا علیؑ مدد کر میری مرتضےٰ حیدرؑ

پُچھسن قبر وچ مُنکر نکیر میں تھیں

کی آکھساں تیرے سوا حیدرؑ

میں امانت تیری روزِ میثاق دی آں

تکن غیر کیوں پردہ اُٹھا حیدرؑ

میرے مشکل کشا دے گھرانے توں بس

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

اپنے رنداں نوں رہندا سیراب کردا

اس ساقی توں بس مے خانے توں بس

اوہدی مے توں بس خمار توں بس

اس صراحی توں بس پیمانے توں بس

اوہدے در توں بس دربان توں بس

نگہبانی نگرانی نبھانے توں بس

نبی علی فاطمہ حسن حسین یارو

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

غیبت، جھوٹ، تکبر، غرور، غفلت

سِدھے دوزخاں وچہ لے جان پنجے

ہمت، سادگی، صدق، سچائی، نیکی

زانی چوروں نوں قطب بنان پنجے

کلمہ، حج، زکوٰۃ، نماز، روزہ

سیر جنت فردوس کران پنجے

اکبر نیت نماز حسین والی

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ایہ کُن دی گل کل ہوئی

ساڈی لگی پریت چروکنی اے

اساں نہیں کوئی نیا پیار پایا

ساڈی پھلاں سنگ ریت چروکنی اے

سر دِتیوں سراں دے راز لبھدے

ساڈی سراں دی جیت چروکنی اے

کربلا دی ریت تے آ ڈیرہ لایا ہِے حسین

 پنجابی سرائیکی شاعری

کربلا دی ریت تے آ ڈیرہ لایا ہِے حسینؑ 

دین نانے پاک دا سِر ڈے بچایا ہِے حسینؑ 

سِر ڈتا جیں ہتھ نہ ڈتا دین اُچا کر ڈتا 

نیزے تے قرآن کوں وی پڑھ ڈکھایا ہے حسینؑ

بشیر دیوانہ

زینب تے شام دا جوڑ کوئی نہیں

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

زینبؑ تے شام دا جوڑ کوئی نہیں

کیتھے زینبؑ تے شام بازار کیتھے

کیتھے علیؑ دا نوری گھر سوہنڑا

وہ ظالم یزیدی دربار کیتھے

نو سو کرسی شرابی یزیدیاں دی

زینبؑ عالیہ پردے دار کیتھے

ہے خانہ خدا چہ ولادت علی دی

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ہے خانہ خدا چہ ولادت علیؑ دی

تے خانہ خدا چہ شہادت علیؑ دی

ہے سخیاں چہ وکھری سخاوت علیؑ دی

تو رکھڑاں ایں کاہنوں عداوت علیؑ دی

جنہوں دیکھناں وی عبادت چہ آندا

سراپا مجسم ہے صورت علیؑ دی

بنت حزام نیں جنم دتا پیدا پسر شیر یزدان ہویا

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

٭بنت حزام نیں جنم دتا

پیدا پسر شیرِ یزدانؑ ہویا

جس دے خون وچ حیدرؑ دی اے جرأت

گویا عظمتاں دا اک نشان ہویا

باپ جس دا ملقب بہ اے صفدرؑ

ماں دا ام البنین دا شان ہویا

نبی علی دی جان بہار آ گئے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

آئے وارث تطہیر دے پردیاں دے

نبیﷺ، علیؑ دی جان بہار آ گئے

نُور نبیﷺ دے کہار اک نُور لتھا

تے جوانان جنت سردار آ گئے

آئے وعدہ شہیداں دا کرن پورا

حد باطل نوں کرن انکار آ گئے

شام حشر اے کربل دی شام گویا

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

شامِ حشر اے کربل دی شام گویا

ظاہری فتح یزید پلید ہو گئی

سُماں تلے مطاہر اجسام کُچلے

لعنت ظالماں اُتے مزید ہو گئی

جنت پہلے وی علیؑ دے بچیاں دی

بعدے کربلا زر خرید ہو گئی

روز اول تخلیق کائنات کارن

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

روزِ اول تخلیقِ کائنات کارن

بس نظامِ محمدﷺ لا نبی بعدی

اول مصطفیؐ آخر وی مصطفیؐ نیں

سب بنامِ محمدﷺ لا نبی بعدی

قبلتینِ مکرم خلیلؑ و آدمؑ

انتظامِ محمدﷺ لا نبی بعدی

توں دنیا دے باغ دا مالی سبھ دا داتا سبھ دا والی

پنجابی عارفانہ کلام حمدیہ کلام

تُوں دُنیا دے باغ دا مالی

سبھ دا داتا سبھ دا والی

دو جگ تائیں پالن والا

ہر آفت نُوں ٹالن والا

ہر شئے تے لکھیا ناں تیرا

دم دم چرچا تھاں تھاں تیرا

بے بساں بے چاریاں دے دستگیراں نوں سلام

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت سلام

بے بساں بے چاریاں دے دستگیراں نوں سلام

آدمیت دی ریاست دے امیراں نوں سلام

سر کٹا کے سربلندی دے گئے نیں دِین نوں

سئین زینبؑ تیرے غیرتمند وِیراں نوں سلام

تیریاں ہوٹھاں تے جمیاں ہوئیاں چُپاں تے درود

تیریاں اکھاں چوں کِردے ہوئے نِیراں نوں سلام

دل اے ہاواں بھردا رہندا یاد امام نوں کردا رہندا

 سلام بر امامؑ عالی مقام

دل اے ہاواں بھردا رہندا

یاد امامؑ نوں کردا رہندا

غم حسینؑ دا ہنجو بن کے

اکھیں دے وچ تردا رہندا

اج وی کربل ہر یزیدی

لعل علیؑ توں ہردا رہندا

جگوں وکھری اے عبادت حسین دی

سلام بر امامؑ عالی مقام

جگوں وکھری اے عبادت حسینؑ دی

نیزے تے کرنی تلاوت حسینؑ دی

یزید اگے کدے سر نہیں جُھکانا

دیندی اے سبق شہادت حسینؑ دی

جھنڈا کر گئی اُچیرا ویکھ دین دا

کیتی کُفر نال بغاوت حسینؑ دی

ہن بدلہ لین حسین دا آئے چڑھ بھرا

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت سلام

جنگ نامہ 

ہن بدلہ لین حسینؑ دا آئے چڑھ بھرا

شہید امام حسینؑ دا اندر اونہاں دے کھاہ

دوہیں ولیں مقابلہ آ دھونسے لگی سٹ

نیزے لین بھنوالیاں جیویں سولی چڑھدے نٹ

مارن تیغاں سُورمے فوجاں پیئیاں دھاء

طالب محمد حنفیہ رل گئے دوویں بھرا

بھلیو بھلی وچ جگ دے ہین سوہنے

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت سلام

بھلیو بھلی وچ جگ دے ہَین سوہنے، سوہنے نہیں پر میری جناب ورگے

اوہ جہدے پسینیاں وِچ ہلے رکھے گئے نیں عطر گلاب ورگے

چہرہ ماہِ کنعان دا ویکھ کے تے ماہ وشاں نے انگلیاں چیر لیاں

اوہدی اک انگشت دا ویکھ جلوہ سینے چاک کر لین مہتاب ورگے

بالو ریت تتی تتی ہیٹھ کنڈاں، گرم گرم پتھر اپر چھاتیاں دے

اوہدے عشق وچ عاشقاں صادقاں نے ساڑ لئے جثے کمخواب ورگے

چرخ رہن دے گل کوئی گل تے بھی

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت سلام

حضرت امام حسین دی تیاری (شاہ نامہ کربلا)

چرخ رہن دے گل کوئی گل تے بھی ناہیں ضرب ضرب ارمان دی دیہہ

بے غسل کفن شہیدؑ میرا مینوں مہلت تے لاش دفنان دی دیہہ

کرنا ایں ظالماں ظلم ضرور مولا ہمت مینوں بھی صبر کمان دی دیہہ

اے زینبؑ ہمشیر شمشیر مینوں ابا جان شیر یزدانؑ دی دیہہ

اوہ عمامہ پُر نُور حضورؐ والا چا امان مینوں نانے جان دی دیہہ

مینوں رج کے ویکھ لے پل دی پل کر کے صبر بھیناں رخصت جان دی دیہہ

جدوں کرم خدا دا یار کرے

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

جدوں کرم خدا دا یار کرے 

رب کیوں نہ بیڑا پار کرے

دل سینے دے وچ رہندا نئیں

جدوں اکھ سوہنے دی وار کرے

اوہدے خلق نے کیتے کم جیہڑے 

نہ توپ تے ناں تلوار کرے

کدی میم دا گھونگھٹ چا تے سہی

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

کدی میم دا گھونگھٹ چا تے سہی

کدی اصلی مُکھ وخا تے سہی

ایہہ طور نیئیں دل عاشق دا

توں سوہنیاں جلوہ پا تے سہی

اساں تابِ نظارا رکھنے ہاں

کدی سوہنیا توں ازما تے سہی

آکھیں سونہڑے نوں وائے نی جے تیرا گزر ہووے

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

آکھیں سونہڑے نوں وائے نی جے تیرا گزر ہووے

میں مر کے وِی نئیں مردا جے تیری نظر ہووے

دم دم نال ذکر کراں میں تیریاں شاناں دا

تیرے نام توں وار دیاں جنی میری عمر ہووے

دیوانیو بیٹھو روو محفل نوں سجا کے تے

شاید میرے آقاﷺ دا ایتھوں وی گزر ہ وے

مجھ خطا کار سا انسان مدینے میں رہے

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

مجھ خطا کار سا انسان مدینے میں رہے

بن کے سرکارؐ کا مہمان مدینے میں رہے

یوں ادا کرتے ہیں عشاق محبت کی نماز

سجدہ کعبے میں ہو اور دھیان مدینے میں رہے

انﷺ کی شفقت غمِ کونین بھلا دیتی ہے

جتنے دن آپ کا مہمان مدینے میں رہے

مائے میری چنگیری بھکھی کر کے ٹر گیوں

 جدید پنجابی شاعری

جھانجھراں مارن چیکاں

مائے میری چنگیری بھکھی کر کے ٹر گیوں

جھانجھراں مارن چیکاں

لوکی کھا گئے میرا ماس

آساں دا رولا بنڑ گیا دل میرا

پہلاں رب نے مینوں تیرے وچ سٹیا

مائے میرے بعدوں جم لئی توں قبر

ت تلوار نیناں دی تے پلکاں تیر خدنگ دے نی

 کلاسیکی پنجابی شاعری

ت تلوار نیناں دی تے پلکاں تیر خدنگ دے نی

پپنیاں ونجہ مورچے بدھے تے غمزے تیر تفنگ

ایہہ ایرانی نادر ظالم کوہنوں مول نہ سنگدے نی

مانڈے دل دی دلی لٹیوے حیدر ہور ساتھوں کیہ منگدے نی

علی حیدر ہاشمی

علی حیدر گیلانی ملتانی

ہور دوا نہ دل دی کاری کلمہ دل دی کاری ہو

 کلاسیک پنجابی شاعری

ہور دوا نہ دل دی کاری کلمہ دل دی کاری ہو

کلمہ دور زنگار کریندا کلمے مَیل اتاری ہو

کلمہ ہیرے لعل جواہر کلمہ ہَٹ پساری ہو

اِتھ اُتھ دوہیں جہانیں باہو کلمہ دولت ساری ہو

سلطان باہو

جگ وہم خیال تے خوابے

 کلاسیک پنجابی شاعری

جگ وہم خیال تے خوابے 

سب صورت نقش بر آبے 

جے پُچھدیں حال حقیقت 

سنڑ سمجھ اُتے رکھ عبرت 

جیویں بحر محیط ہے وحدت 

کل کثرت شکل حبابے 

نین نرگسی مرگ ممولڑے دے

 کلاسیک پنجابی شاعری

نین نرگسی مرگ ممولڑے دے 

گلہاں ٹہکیاں پھل گلاب دا جی

بھواں وانگ کمان لاہور دسن 

کوئی حسن نہ انت حساب دا جی

سرمہ نیناں دی دھار وچ پھب رہیا 

چڑھیا ہند تے کٹک پنجاب دا جی

رہئیے وو نال سجن دے رہئیے وو

 کلاسیکی پنجابی شاعری

رہئیے وو نال سجن دے رہئیے وو

لکھ لکھ بدیاں، سو سو طعنے، سبھو سر تے سہیۓ وو

توڑے سر ونجے دھڑ نالوں، تاں بھی حال نہ کہیئے وو

سخن جیہناں دا ہووے دارو، حال اُتھائیں کہیئے وو

چندن رُکھ لگا وچ ویہڑے، زور دھگانے کھہیئے وو

کہے حُسین فقیر سائیں دا، جیوندیاں مر رہیئے وو

کیہ جاناں میں کوئی وے اڑیا

 کلاسیکی پنجابی شاعری

کیہ جاناں میں کوئی وے اَڑیا

کیہ جاناں میں کوئی

جو کوئی اندر بولے چالے ذات اساڈی ہوئی

جس دے نال میں نیوں لگایا اوہو جیہی ہوئی

کیہ جاناں میں کوئی وے اڑیا

کیہ جاناں میں کوئی

فریدا پچھلی رات نی جاگیوں جیوندڑو مویو

کلاسیکی پنجابی شاعری

بابا فرید الصلوٰۃ عمادالدین دی تشریح کردے ہوئے کہندے نے

فریدا پچھلی رات نی جاگیوں جیوندڑو مویو

جے تیں رب وساریا تاں رب نہ وساریو

جو سر سائیں نی نیویں سو سر کیجے کاٹے

کنیں ہیٹھ جلائیے بال سندے تھاٹے

فریدا بے نمازا کیتا ایہہ نہ بھلی ریت

کدے چل نہ آیوں پنجے وقت مسیت

میرے ساہواں دے وچ توں

 جدید پنجابی شاعری

تُوں

جیوں دھاگے وچ تسبی دانے

‘میرے ساہواں دے وِچ ’تُوں

منزہ شاہد

عشق چ ٹبے ٹوئے رہ گئے

 جدید پنجابی شاعری

عشق چ ٹِبے ٹوئے رہ گئے 

عاشق کھجل ہوئے رہ گئے 

مچھی والی کُنڈی اگے 

ٹنگے وانگ گڈوئے رہ گئے

جمدیاں بُھکھ پنجالی پائی 

ڈھگیاں وانگر جوئے رہ گئے

اساں جیلھے غزل لیکیندے ہیں

 جدید پنجابی سرائیکی شاعری

اساں جیلھے غزل لیکیندے ہیں

پہلے تیڈی شکل لیکیندے ہیں

لیک بہوؤں جے قطار اُٹھیں دی

نال اوندے پُنل لیکیندے ہیں

ساکوں جیلھے تریہہ دا خیال آوے

تسی روہی تے تھل لیکیندے ہیں

لکڑ کیوں رکھدے وے تساں مال نال

 جدید پنجابی سرائیکی شاعری

لکڑ کیوں رکھدے وے تساں مال نال 

جڈاں اجڑ ٹردے تہاڈی گال نال 

ایں حالت وچ ہتھو بکھے مر ویسوں 

مسئلے حل نئیں تھیندے بکھ ہڑتال نال 

امڑی میکوں آکھیے بچڑا ول آ توں 

ساڈی مونجھ نئیں لہندی تیڈی کال نال 

ساڈی کئو تے نکلنڑ والیاں شکلاں ماریاں گئیاں

جدید پنجابی سرائیکی شاعری

ساڈی کئو تے نِکلنڑ والیاں شکلاں ماریاں گئیاں

ساڈے منہ تے ساڈیاں آپڑیاں ہکلاں ماریاں گئیاں

پچھے ویہڑے آلی بوہڑ، پپل تلے ڈٹھے

پہلے ساڈے لوکاں دیاں عقلاں ماریاں گئیاں

تیکوں ڈیکھ کے دریا، نہراں، ندیاں، جھرنے بنڑے

تیڈی اکھ کوں ڈیکھ کے اِتھے نقلاں ماریاں گئیاں

چھ ڈینھ شہزادے کوں جیونڑ اتے لگن

 جدید پنجابی سرائیکی شاعری

چھ ڈینھ شہزادے کوں جیونڑ اُتے لگن

لاش کوں پنج سو گھوڑے نیونڑ اُتے لگن

ماکھی دا گھٹ روز پلیندوں گھر دی نم کوں

اساں چاہندوں ٹافیاں ہیں ونڑ اُتے لگن

ہن اتھ ایں تلوار دی دھار کو ناپیا ویندے

جتنے گھنٹے پھٹ کوں سیونڑ اُتے لگن

درد دا موسم وی کی اے دل لگی اے ہور کی

 جدید پنجابی شاعری

درد دا موسم وی کی اے، دل لگی اے ہور کی

پیڑ دا بُوٹا اے بس ایہہ زندگی اے ہور کی

آپ ای ٹل جائے گی یا مینوں پیسی ٹالنی

روز واگوں اک بلا سر تے کھڑی ہے ہور کی

میری تے جگ دی لڑائی دی وجہ بس جان لؤ

سوہنیاں دے نال میری دوستی اے ہور کی

خاص دولت ملی محبت دی

جدید پنجابی شاعری

خاص دولت ملی محبت دی

نام میرا وی عام ہونا سی

شعر کہندا فقیر میں نہ کویں

ہور اجے اک خیام ہونا سی

ڈاکٹر فقیر محمد 'فقیر

سانوں بھکھ شکار وکھا گئی ساڈے کنبدے ہتھ غلیل

  جدید پنجابی شاعری

سانوں بُھکھ شکار وکھا گئی ساڈے کنبدے ہتھ غلیل

جد پکھوآں کھب کھلارے تے اودوں آئی موت تریل

ساڈے وَن سَوَّنے تِھگڑے پر دِسدا اندروں ننگ

ساڈی اے سِنجھاپ بنا نئیں ساڈا اندر باہر میل

اے پِٹھو کنج ناں جاپدے جیویں کتے سٹدے جھگ

جنہوں مالک جان کے وگدے اوہدا ہڈی پاون کھیل

نندر ویچی ہے خواب ویچے ہن

جدید پنجابی سرائیکی شاعری

جوگ

نندر ویچی ہے، خواب ویچے ہِن

رتجگاں دے عذاب ویچے ہن

میں غریبی دے شہر وچ صفدر

اپنے بالاں دے خاب ویچے ہن

صفدر کربلائی

کر معاف خدا میری غلطی نوں

 جدید پنجابی شاعری

کر معاف خدا میری غلطی نوں 

انجے ہسڑ کے شکوہ کر بیٹھاں

بچے بھوکھ تو رات نوں روندے سئیں گئے 

اسے دکھ توں حوصلے ہر بیٹھاں

باغی ہو گئیا رب سائیں ذہن میرا 

حالات توں میں انج ڈر بیٹھاں

رب دا ناں پکریندا لنگر عشق چلیندا

 جدید پنجابی سرائیکی شاعری

کافی

رب دا ناں پکریندا

لنگر عشق چلیندا

پالے جیکر پئے گئے

پوہ دی جھڑی کھڑی

ثوبت عشق پکیندا

روٹی پکی لاتھی

چرخے تیڈے ترکے تیڈے پونڑیاں تیڈیاں پنڑدے ودوں

جدید پنجابی سرائیکی شاعری

چرخے تیڈے ترکے تیڈے پونڑیاں تیڈیاں پنڑدے ودوں

تانگهاں تیڈیاں تانڑیاں تیڈیاں تنڑدے ودوں وونڑدے ودوں

تن تار ہے ساه ڈور ہے، چپ دے سلهڑ ہک شور ہے

چوکاں تیڈیاں ٹوکاں تیڈیاں سہندے ودوں سنڑدے ودوں

آصف جواری لوک ہیں تیڈے پجاری لوک ہیں

ہاسے تیڈے ہردے ودوں جهنڑکاں تیڈیاں جھنڑدے ودوں

دل لگی دے انجام توں ڈرداں

جدید پنجابی سرائیکی شاعری

دل لگی دے انجام توں ڈرداں

میں محبت دے نام توں ڈرداں

ڈھول زلفاں نہ سٹ توں چہرے تیں

تیکوں پتے میں، شام توں ڈرداں

لوک امیریں دے پیر چُمدن

میں انہیں دے سلام توں ڈرداں

تائیں جو آکھیے گزار مٹی تے

جدید پنجابی سرائیکی شاعری

تائیں جو آکھیے گزار مٹی تے

میں ہاں مٹی دی کار مٹی تے

تو ہیں پروردگار، مٹی دا

میں ہاں پروردگار مٹی تے

متاں نکھڑنڑ دا لفظ لکھ باہویں

ایویں لِیکے نہ مار مٹی تے

آ مڑ جلیے گراں گل یار سمجھ

 جدید پنجابی شاعری

آ مُڑ جُلیے گراں، گل یار سمجھ

محفل ڈُھکدی اے تاں، گل یار سمجھ

سانجھے ہاسے تے سوگ، خالص مٹی تے لوگ

ٹھنڈے رُکھاں دی چھاں، گل یار سمجھ

دھمی کُکڑاں دی پانگ، فِر چِڑیاں دا ساہنگ

شامی بولدے نے کاں، گل یار سمجھ

کیوں لک لک گلاں کرنا ایں

 جدید پنجابی شاعری

جھل وللی

کیوں لُک لُک گلاں کرنا ایں

کدی کھل کے ساہمنے آجا ناں

میں طور نہیں جو راکھ ہوواں

منزہ شاہد

شکر دپہرے بیری تھلے چوری لے کے بیٹھا میں

 جدید پنجابی شاعری

تروینی

شِکر دُپہرے بیری تھلّے چُوری لے کے بیٹھا میں

وَٹّاں ٹَپ ٹَپ بمبی توں پانی بھر کے لیاؤندی اوہ

سوچاں دا پنچھی ہورے کتّھے اُڈدا ریہندا اے

شوزب حکیم 

میرا تے بس اینا کجھ اے

 جدید پنجابی شاعری

میرا اصل وجود

میرا تے بس اینا کجھ اے

حصہ اپنے آپ دے وِچ

جِناں رات دے سُنن والے

بھارے پیر دی چاپ دے وِچ

منیر نیازی

گئی پھیلدی پھیلدی پھیل خوشبو

 جدید پنجابی شاعری

گئی پھیلدی پھیلدی پھیل خوشبو

تِری زلف کا تذکرہ اللہ اللہ

ترے جور تیرے ستم، توبہ توبہ

مرا دل جگر حوصلہ، اللہ اللہ

نرالا، نرالا، انوکھی انوکھی

ترا ناز، تری ادا، اللہ اللہ

چپ دا دارو ہاسا ہاسے دا کیہ دارو

 جدید پنجابی شاعری

رس دی بانی

اندر اگ اے

اگ دا دارُو نیندر

نیندر دا کیہ دارو

باہر چپ اے

چپ دا دارو ہاسا

آؤ سیو ہاسہ ہسیئے ہاسہ جہڑا ندیاں ہسن

 جدید پنجابی شاعری

آؤ سیو ہاسہ ہسیئے

ہاسہ جہڑا ندیاں ہسن

چُم چُم رُڑھدے کنڈھے

ہاسہ جہڑا اوہلے بہہ کے

ہسن روگی بندے

چَھلو سیؤ

ساہاں دی زنجیر دی ای کافی اے مینوں سزا

 جدید پنجابی شاعری

ساہاں دی زنجیر دی ای کافی اے مینوں سزا

ساہاں دی زنجیر دی ای کافی اے مینوں سزا

جان دے ہن زندگی نوں ریت دی پینکھڑ نہ پا

کلا بہہ کے کرنا واں جد گلاں اپنے آپ نال

انج لگدا اے جویں کوئی ہور ای اے بولدا

قاتل اے خوشبواں دا اس باغ وچ اونتر کوئی

کیتا سی کدی پیار بڑی دیر دی گل اے

 جدید پنجابی شاعری

کیتا سی کدی پیار بڑی دیر دی گل اے

دو اکھیاں سن چار بڑی دیر دی گل اے

آیا سی بہاراں تے کدی باغ جوانی

کھڑیا سی ایہہ گلزار بڑی دیر دی گل اے

بجلی دی نری لشک سی اک اکھ دی شوخی

اک نظر سی تلوار بڑی دیر دی گل اے

اپنے بارے کھول کے دساں

 جدید پنجابی شاعری

اپنے بارے کھول کے دَساں

جا اَڑیا کی بول کے دساں

تُوں وی میری اکھ نہیں پڑھدا

تینوں وی دُکھ بول کے دساں

تیری یاد عبادت میری

ہنجُو تسبیح رول کے دساں

ککھ دی قیدوں چٹ کے رویا

 جدید پنجابی شاعری

کُکھ دی قیدوں چُھٹ کے رویا

اج اک بُوٹا پُھٹ کے رویا

میں تے ہَس کے گھاٹے سہہ لے

لُٹن والا لُٹ کے رویا

کچی وستی لنگھن لگیاں

راتیں بدل ٹُٹ کے رویا

لغراں وانگوں پھٹ نی مائے

 جدید پنجابی شاعری

‎لغراں وانگوں پُھٹ نی مائے

‎قبراں وچوں اُٹھ نی مائے

‎ادھے سر دی پیڑ نئیں جاندی

‎فِر اک واری گُھٹ نی مائے

‎تیرے ہُندیاں سب گھر والے

‎رہندے سن اک مُٹھ نی مائے

کوئی داء یاں پج نہیں آیا

 جدید پنجابی شاعری

کوئی داء یاں پج نہیں آیا 

سچی مینوں چج نہیں آیا 

ماپیاں نے جا قبراں ملیاں

میرے حصے حج نہیں آیا 

آپ گواچے نوں لبھدا ہاں  

تیرے پِچھے اج نہیں آیا 

مشری ایں گلقند ایں توں

 جدید پنجابی شاعری

مِشری ایں گُلقند ایں تُوں

مینوں بوہت پسند ایں توں

تُوں غزلاں دے مطلعے ورگی

نظم دا سوہنا بند ایں توں

چنچل گیت دے مُکھڑے جہیے

سُر دی پہلی تند ایں توں

سن میرے چن سجن

 جدید پنجابی شاعری

سن میرے چن سجن

سن میرے چن سجن

آؤندی اے تیری یاد

کلہیاں رہ کے جی نہیں ہندا

تڑپاں تیرے بعد

توں ایں میری دھڑکن وِچ

ہر ساہ وچ توں وسدا

چن اے عجیب لشکدے تارے عجیب نیں

 جدید پنجابی شاعری

چن اے عجیب لشکدے تارے عجیب نیں

فرقت دی رات دے ایہہ سہارے عجیب نیں

چانن ہنیریاں دے گزارے عجیب نیں

لشکے کسے دی زلف دے تارے عجیب نیں

باگے شبہ خزاں دا پے پاندے نیں پھل اجے

ڈٹھے تیری وی رنگ بہارے عجیب نیں

کر کے یار نتارے لے جا

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

کر کے یار نتارے لے جا 

خاص الخاص پیارے لے جا

توں ایں میرا چن محبوباﷺ 

اپنے نال ستارے لے جا

سوہنے کہناں اللہ سائیاں 

پینگھاں عشق دیاں کیوں پائیاں

میرے اتے کرم کما سوہنیا

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

میرے اتے کرم کما سوہنیاﷺ

مینوں وی تے در تے بلا سوہنیاﷺ

میرے لیکھاں وچ وی مدینہ لکھدے

تیری گل من دا خدا سوہنیاﷺ

تیری اُچی شان نالے سب نالوں وکھری

رب تیری چاہندا اے رضا سوہنیاﷺ

تڑپدے نیں غماں دکھاں دے مارے یا رسول اللہ

 عارفانہ کلام حمد نعت منقبت

تڑپدے نیں غماں  دکھاں دے مارے یا رسول اللہ 

تساڈے باہجھ ہوندے نہیں گزارے یا رسول اللہ 

کسوتے نیں بڑے ہی لیکھ ساڈے وی سوارو چا

تساں دنیا دے وگڑے کم سوارے یا رسول اللہ 

تہاڈی یاد وچ لیکھے چا لائے نیں، خدا دی سونہہ 

اسیں آندے سی جیہڑے ساہ ادھارے یا رسول اللہ 

تیری یاد پئی تڑپاندی اے لا لیاں نیناں نے جھڑیاں

پنجابی عارفانہ کلام

تیری یاد پئی تڑپاندی اے لا لیاں نیناں نے جھڑیاں

کدی اس رستے وی لنگ ماہی تیری دید دی حسرتاں ہین بڑیاں

تیرا نوری ذکر جدوں ہووے میرے غم دا مداوا بن جاوے

انج ہجر دی رات نوں چمکاوے جیویں روشن ہوون پھلجڑیاں

جدوں تیرا غلام کہاواں میں کیوں خوف کسے دا کھاواں میں 

تیرے ہندیاں اے مدنی آقاؐ مینوں دیندے نیں لوکیں کیوں تڑیاں

انج تے آون نوں سب آئے ساریاں دے وچ آئے

 جدید پنجابی شاعری

مکی زندگی

انج تے آون نوں سب آئے ساریاں دے وچ آئے

بڑھیاں اوکھیاں گھڑیاں وچ آ اوہناں ڈیرے لائے

آئے نیں ایہہ سب تھاں ہووے سدا سلام اوہناں تے

ہندی رہ درگاہ ربی تھیں رحمت عام اوہناں تے

پر کیہ کرئیے جو وی آیا جاون دے لئی آیا

ایہناں دے دم قدماں وچ ہنیریاں چانن لایا

چار دناں لئی اینا کھیکھن

 جدید پنجابی شاعری

حیرت

چار دِناں لئی

اینا کھیکھن؟

منزہ شاہد

کوئی گڈی پنڈی گھیب نی اے

 ماہیہ، ٹپہ

کوئی گڈی پنڈی گھیب نی اے 

سجن تاں بہوں لبنے 

ساری گل بس جیب نی اے

عمران اسد

حسین دین خدا دا راکھا

 جدید پنجابی شاعری

حسینؑ دینِ خدا دا راکھا

حسینؑ دینِ خدا دا راکھا

حسینؑ حق دی بقا دا راکھا

حسینؑ ضامن ہے آگہی دا

حسینؑ جگ تے ضیا دا راکھا

یزیدیت دا جو سینہ چیرے

تلی دی اک اک لکیر دکھ اے

 جدید پنجابی شاعری

تَلی دی اِک اِک لکیر دُکھ اے

جے سوچیۓ تے فقیر دکھ اے

فضول نبضاں نہ ٹوہ طبیبا

سمجھ لے رانجھا واں، ہیر دکھ اے

میں عشق سوہنی دا ویکھیا اے

غریب گھر نوں، امیر دکھ اے

کل وی تیرے ظلم دا رولا جاں پھر میرے جھل دا سی

جدید پنجابی شاعری

کل وی تیرے ظلم دا رولا جاں پھر میرے جھل دا سی

اج وی تیرے شہر دے اندر چرچہ ایسے گل دا سی

ظالم تے مظلوم دوہاں وچ، فرق پچھاتا لوکاں نے

قہر خدا نہ نکا وڈا، پھر وی تیرے ول دا سی

مڈھوں لا ای جان گیا ساں تیری اتھری عادت نوں

اٹھدے بہندے شام سویرے، دھڑکو ایسے گل دا سی

رنگا رنگ نے کپاہ دے پھل وے

 جدید پنجابی شاعری

رنگا رنگ نے کپاہ دے پھل وے

کدے بخت نہ وِکدے مُل وے

لیندے نہ خرید! پر جیویں ہانیاں

کرئیے تے کرئیے، کی وے ہانیاں

کرن نہ دندے اچی سی وے ہانیاں

ہنجھو چندرے نے پیندے ڈُل وے

ٹانگے تے چڑھ چارے سنگی پنجواں جعفر نالے

 جدید پنجابی شاعری

مسجد قبا تے مسجد شمس

ٹانگے تے چڑھ چارے سنگی پنجواں جعفر نالے

باب قُبہ تھیں باہر سانوں آندا ٹانگے والے

پہلوں پہل مدینے اول کرن زیارت چلے

ہور بھی مگروں ٹانگیاں والے نال اساڈے چلے

رستے اندر آسے پاسے باغ کھجوراں والے

نالے کھیتیاں سبزہ زاراں آون نظر دوالے

اوڑک بھائیاں نے قاضی نوں گنڈھ آندا

 جدید پنجابی شاعری

اوڑک بھائیاں نے قاضی نوں گنڈھ آندا

لگا رانجھے دا ہون نیاں میاں

بیٹھے پرھیا دے وچ اک جتھ ہو کے

آن پنڈ دے خورد کلاں میاں

چھیڑی گل اک پنڈ دے جنیں پہلاں 

دیکھ وچ مجلس چپ چاں میاں

رنگ وچھڑے گلاباں دے

 جدید پنجابی شاعری

رنگ وچھڑے گلاباں دے

موسم نے عذاباں دے

اک کچے گھڑے کیتے

منہ کالے چناباں دے

دریاواں دے پانی وچ

دھوکے نیں سراباں دے

تھوڑا ہو کے اجھ نیڑے

 جدید پنجابی شاعری

ماہیہ، ٹپہ

بوکر دے ویڑے 

ساڑ اِناں دشمناں آں

تھوڑا ہو کے اجھ نیڑے 

عمران اسد

اجھ؛ بیٹھ

میتھوں قسم چوا لئے دل کملے دا

 جدید پنجابی شاعری

میتھوں قسم چوا لئے دل کملے دا

تیرے باہجھوں جھٹ نہیں سردا 

بھاویں لکھ سمجھاواں کلمہ پڑھدائے

ایہہ کافر تئیں دلبر دا 

زندگی دے شہر اچ ہر در تے

توہیں جے لکھیائے نام ہجر دا 

چیتا دھر کے ہانی تے ٹردا جاواں پانی تے

 جدید پنجابی شاعری

چیتا دھر کے ہانی تے

ٹُردا جاواں پانی تے

پُھل اک سوہنے مُکھڑے دا

کھِڑیا اکھ دی ٹاہنی تے

جس وچ میں شہزادہ ساں

پے گئی دُھوڑ کہانی تے

شہر دی کڑی بلاں اتے سرخی مل کے

 جدید پنجابی شاعری

شہر دی کُڑی

بُلاں اُتے سُرخی مل کے

کوٹھے اُپر چڑھدی اے

وحشیاں وانگوں رنگ برنگے

فلمی پرچے پڑھدی اے

وِچوں وِچوں چور اکھاں نال

پوڑھیاں ول وی تکدی اے

نہ بیبا ہن میں نہیں اینے جوگی

 جدید پنجابی شاعری

نہ بیبا ہُن میں نہیں اینے جوگی

کی ہن فیر پریتاں پائیے؟

فیر آساں نوں پانی لائیے؟

فیر آپے وچ رَل مل جائیے؟

نہ بیبا ہُن میں نہیں اینے جوگی

ہُن نہیں ایہناں ڈونگھیاں پینڈیاں دے وچ وڑنے جوگی

کی دساں میں کہڑی گلوں جتی بازی ہار گیا

 جدید پنجابی شاعری

کی دساں میں کہڑی گلوں جِتی بازی ہار گیا

جنہوں منصف پایا اوہی مینوں چار گیا

لہو رنگیں او اتھرو جیڑھا پلکیں زوریں ڈِیگا سی

ڈِگدا ڈِگدا کئی سجناں دے پیار دے بھار اتار گیا

نہر کنارے میلہ لگیا لوکی پُچھدے پِھردے نیں

ڈوبن والا کاغذ دی اک کشتی کاہنوں تار گیا

آ کوٹھی دے وچ بہہ کے کچھ کریے دل دیاں گلاں

 جدید پنجابی شاعری

پروگرام

آ کوٹھی دے وچ بہہ کے کچھ کریے دل دیاں گلاں

تُوں میرا بھیت نہ بھنیں میں تیری گل نہ تھلاں

آ پرہای نویں بنائیے

کوئی نویں سکیم چلائیے

کوئی ہور ہُن چُھری لوائیے

نیانی گوڈیاں بھرنے رڑھدی پھردی

 جدید پنجابی شاعری

نیانی

گوڈیاں بھرنے رڑھدی پِھردی

ٹُرنے دا ول آوندا ناہیں

اُنگل پھڑو ٹُراوو سائیں

شکیلہ جبیں

سدھی جئی گل جھوٹے یار بنا کے

 جدید پنجابی شاعری

سِدھی جئی گل

جُھوٹے یار بنا کے

دل دیاں گلاں دسیئے

کیوں نہ گھر وِچ کلیاں بہہ کے

پاگلاں وانگوں ہسئیے

اک کڑی دی چیز گواچی

 جدید پنجابی شاعری

اک کُڑی دی چیز گواچی

بھریأں ہوئیاں اکھاں

گِھردا جاندا ہانہہ

بُھبھل ہویا سینہ

سِر توں اُچی بانہہ

میں ٹُریا تاں آل دوالا

جنگل دی خوشبو ورگی مہکار نہ کوئی

 جدید پنجابی شاعری

جنگل دی خوشبو ورگی مہکار نہ کوئی

تھل وِچ نقش نگار بناوندی

واء جیہا فنکار نہ کوئی

گرو ہزاراں لکھاں ایتھے

ہار جیہا گُرسار، نہ کوئی

لوبھیاں اُتے کرودھیاں ورگا

تیراں دی آواز تے ایسا کیتا جوش

 جدید پنجابی شاعری

کربلا دے تناظر وچ

تیراں دی آواز تے ایسا کیتا جوش

نٹھا مغز یزید چھڈ چھڑاندے جوش

سنکھ بجا یزیدیاں پا دِتی گھنگور

مالک سن اس شور نوں ہو گیا بے طور

وجن ٹلیاں گُھنگرو اُٹھاں دے جو گل

سجے کھبے غلغلہ فوجاں دے وچ کل

چھٹا لفظاں دا دے کے کاغذاں تے

 جدید پنجابی شاعری

چھٹا لفظاں دا دے کے کاغذاں تے

اساں اپنا آپ کھلار چھڈیا

ونڈ چُند کے اسیں وجود اپنا 

گلوں لاہ حیاتی دا بھار چھڈیا

ہیسی کُنکا کُو مٹی دا کول ساڈے 

 اساں اوہ وی جگ توں وار چھڈیا

جی او جی میرے شہر لہورا جی

 جدید پنجابی شاعری

جی او جی میرے شہر لہورا جی

جی او جی میرے شہر لہورا جی 

رنگ رنگیلا چھیل چھبیلا

تیرا اک اک جی 

جی او جی میرے شہر لہورا جی 

ہور شہر کی تیرے اگے 

دین مذہب دے سودے سارے لے لئو مال وکاؤ لوکو

 جدید پنجابی شاعری

وکاؤ مال

دین مذہب دے سودے سارے

ویچن پئے مذہبی ونجارے

آسے سوٹے پھوڑ مصیل

درس کوَقتے وعظ کوَلے

جبہ، ٹوپی، تسبیح، داڑھی

لاں بوکا وٹوانی داڑھی

رب واگ نہ پائی نفس نوں

 جدید پنجابی شاعری

رب واگ نہ پائی نفس نوں

آکھے ایہ گھوڑا مونہ زور

اساں قابو کر لیا سوہنیا

دس چاہنا ایں کیہ ہور

منزہ شاہد

اوکھے پالن ما پے

 جدید پنجابی شاعری

اوکھے پالن ما پے

‏بچے پالن سوکھے ہوندے

اوکھے پالن ما پے

پچھلی عمرے اس نقطے دی

سمجھ آ جاندی آپے 

محمد الیاس

ہنیرا نال نئیں جمیا

 جدید پنجابی شاعری

ہنیرا نال نئیں جمیا

کِسے جُگنو نے دسیا اے

ہنیرا نال نئیں جمیا

تیرے پُرکھاں دا ہانی اے

بڑی لمی کہانی اے

صابر علی صابر

دل اپنے نوں ساڑاں (اکلاپا)

 جدید پنجابی شاعری

اکلاپا

اَدھی رات نوں 

بیلے دے وِچ

کینوں ماراں

ٹاہراں

آل دوالے

کوئی نہ لبھے

بے بسی اپنے ویڑے دے وچ

 جدید پنجابی شاعری

بے بسی

اپنے ویڑے دے وچ

اپنی مرضی راہیں 

نہ کھیڈاں نہ ہساں 

اجاڑا ہر دم اکھاں کڈے

بھاجڑ کیتھے رکھاں

کیتا اے فقیر وے

 جدید پنجابی شاعری

بُلھاں دی بنیر تے

سُتی ہوئی ڈانجھ نوں

بدلاں دی تاہنگھ نیں 

کیتا اے فقیر وے

کھیڑیاں نوں پچ گئی 

رانجھنے دی ہیر وے

جو بویا سی کٹ لیا اے

 جدید پنجابی شاعری

جو بویا سی کَٹ لیا اے

میں ہُن پتھر چٹ لیا اے

چھالے ویکھ اندازہ کر لے

کِناں پینڈا کٹ لیا اے

شیشے اَگے ڈر لگدا اے

ہجر تیرے نے چٹ لیا اے

اچے لمبے گھن کے ڈھانگے

 جدید پنجابی شاعری

ویلے نی گل

اُچے لمبے گِھن کے ڈھانگے

نسنے پے ون جاکت پیروں وانے

دِھیان سارا کنکوئے اُتے

نِکا ہووے یا کوئی وَڈا

جِس وی پہلے نپی ڈور

مائے نی کل رات

 جدید پنجابی شاعری

مائے نی کل رات

اجے ہوئی نئیں سی سرگھی

ہر شے سی اوہدے ورگی

میرے ویہڑے آ گیا چور

جد پا دتا میں شور

فیر گل ہوئی نہ بات

مائے نی کل رات

تیرے میرے جھیڑے وکھرے

 جدید پنجابی شاعری

جھیڑے

تیرے میرے جھیڑے وکھرے

وِچ نیائیں کو نہ

آ ہُن اپنیاں قبراں اپر

اپنے آپ سیاپے کر کر

کھٹیے ترس دی کھٹی

چپ چپ رہندے کجھ نہ کہندے

 جدید پنجابی شاعری

ڈُونگھے پانی

چُپ چُپ رہندے

کجھ نہ کہندے

چن اسمانوں تکدا رہندا

پُھلاں وانگوں ہسدا رہندا

کدی کدائیں

جے وارث میں وارث ہوندا جے میں لکھدا ہیر کہانی

 جدید پنجابی شاعری

وارث

جے وارث میں وارث ہوندا، جے میں لکھدا ہیر کہانی

میں قصے دی ہیر نوں لکھدا، اتھری تے انمول جوانی

جنہے ماں دا مان گنوایا، جنہے پیو دی پت لہائی

جنہے گھر وچ چور لیاندا، ما پیاں دے گھر سنھ لوائی

چُوری نالوں مِٹھی عزت، بیلے دے وچ ڈوہل گنوائی

عمر پڑھیندیاں بڈھی ہوئی حالے علم انجانا

 جدید پنجابی شاعری

عمر پڑھیندیاں بُڈھی ہوئی، حالے علم انجانا 

سمجھ کے اپنے آپ نوں دانا، جاہل رہیا نمانا 

نادر شاہ دے لشکر وانگوں، مِدھ گیا پیراں تھلے

کہڑے وصلوں چیتے آوے، سانوں وقت پرانا

اسیں بے حرصے جہے، زردارا بزدل آں یا صوفی

سہ جانے آں ظلم تِرے نوں، سمجھ کے رب دا بھانا

ہاسیاں دی بکل وچ درد لکوئی دا

 جدید پنجابی شاعری

ہاسیاں دی بُکل وچ درد لکوئی دا

دھر دھر اگے رونا ناہیں روئی دا

نسی دا نہیں کنڈ وکھا کے اوکڑ توں

دُونی ساویں پیاں بھار کھلوئی دا

بچے گھُگھو گھوڑیاں نال ای پرچ گئے

کجھ تے فائدہ ہویا مٹی گوئی دا

اک سوہے نے اج سوہ لا کے مینوں خبر پچائی اے

 جدید پنجابی شاعری

اک سُوہے نے اج سُوہ لا کے مینوں خبر پچائی اے

اوہدے پیار دی کجھ بدنامی میرے سر وی آئی اے

اوہدا میرا تک ورتارا جگ نے ایہہ گل آکھی اے

اک نِرا سودائی اے، تے اک نِرا ہرجائی اے

اوہنوں سوچاں وِچ بلا کے جو کہنا کہہ لینا واں

اوہدی بے پروائی ایتھے نہ کوئی اکھ پرائی اے

علم میرے دی تیرے اگے بند زبان خدایا

 جدید پنجابی شاعری

سنگی

علم میرے دی تیرے اگے بند زبان خدایا

مُردے دے وچ فضلوں کرموں پائیں جان خدایا

مالک تُوں وڈیائیاں والا سب وڈیائی تیری

کردے ویکھے تختاں دے سلطان گدائی تیری

علم تیرا جد سینیاں دے وچ معنیاں دے در کھولے

کیکر فیر زباناں وچوں جبرائیلؑ نہ بولے

میں کملی دا سنگ نہ چھڈیں

 جدید پنجابی شاعری

میں کملی دا سنگ نہ چھڈیں

ویکھیں اپنی منگ نہ چھڈیں

رب چایا تے جت ہووے گی

نال شریکاں جنگ نہ چھڈیں

بانہ میری نوں پھڑ لئیں گھٹ کے

بھاویں اک وی ونگ نہ چھڈیں

چڑھیا پوہ پوندے نت پالے

 کلاسیکی پنجابی شاعری

پوہ

چڑھیا پوہ پوندے نت پالے

اساں دکھ ہڈاں وچ جالے

آہے ہاں تنہاندے کالے

ہوئے دیوں دیوں اوہ نرالے

جہناں دتے آن کشالے

خ خبر ناہیں کجھ کسے تائیں

 کلاسیکی پنجابی شاعری

خ خبر ناہیں کجھ کسے تائیں

کس جگہ دی اوس دی مٹڑی اے

پیداوار خدا دی ہے ساری

کوئی کالڑی اے کہ چٹڑی اے

ہووے کسے تے رب دا فضل جے کر

کوئی لوس دی کیوں تے ڈٹڑی اے

ز زاریاں وڈیاں عشق اندر

  کلاسیکی پنجابی شاعری

ز زاریاں وڈیاں عشق اندر

ٹھٹھا نہیں ایہہ عشق کماوناں جے

تیر جھلنے جگ دے طعنیاں دے

سینہ اپنا ڈھال بناوناں جے

پُھل سُنگھناں باغ توحید وچوں

بدن کنڈیاں نال پچھوانوناں جے

اٹھی فجرے پنوں نظری نہ آیا

 کلاسیکی پنجابی شاعری

اٹھی فجرے پنوں نظری نہ آیا

کہے کیہہ قہر کیتو ای خدایا

پئے ہوتاں دے راتیں چور مینوں

مٹھو میں ظالماں کر زور مینوں

دسیندے ظاہراً سب کار وانی

نمانی جان دے دشمن مینوں

جوڑ معراج مرتب کیتا جو کجھ ساتھوں سریا

 کلاسیکی پنجابی شاعری

جوڑ معراج مرتب کیتا جو کجھ ساتھوں سریا 

میں دہقان بے علم وچارا دو س نہ چاہے دھریا

دم دم فکر دلے وچہ کر کے برکت نال الٰہی 

مروارید زمرد چن لے تحفہ چیز بنائی

دل وچ فکر نبی سرور دا ہور خیال بھولایا 

چھوٹی عمرے سر پر سختی ایہہ معراج بنایا

دلبر دے وچھوڑے اندر اجے رہا میں زندہ

 کلاسیکی پنجابی شاعری

غزل

دلبر دے وچھوڑے اندر اجے رہا میں زندہ

ایس گناہوں آخر توڑی سدا رہاں شرمندہ

اک واری دیدار نہ ڈٹھا لئے پیار نہ مونہوں

توڑے طلب اسے دی اندر ہو چکا بے جندا 

گھر تیرے کئی نوکر چاکر در تیرے سے کتے

نفراں دا میں گولہ سجنا! کتیاں دا پھر بندہ

گھڑئیے گھڑئیے مارئیے پہریں لیے سجائے

 کلاسیکی پنجابی شاعری

گھڑئیے گھڑئیے مارئیے پہریں لیے سجائے

سوہیڑا گھڑیال جیؤں دکھیں رین ویہائے

والوں نکی پل صراط، کنیں نہ سنی آئے

فریدا کڑی پوندی ای، کھڑا نہ آپ مہائے

جند ووہٹی، مرن ور، لے جاسی پرنائے

آپن ہتھیں جول کے، کیں گل لگے دھائے

سکھ دی متے چنگیر بھریوے

 جدید پنجابی شاعری

ڈیوڑھی

سُکھ دی مَتّے چنگیر بھریوے، دُکھاں کئی من بالن کھاہدا

اجے وی رب کیوں کجھ نئیں آہدا

غدیر زہرا

غدیر زہرہ

ڈیوڑھی پنجابی شاعری دی اوہ صنف اے جدے وچ پہلا تے دُوجا مصرع ہم ردیف ہون دے نال نال ایدا دُوجا مصرع پہلے دی نسبت قریباً ادھا ہوندا اے۔

گل بات؛ جیہڑے باہنڑ چریٹھاں روحاں پر

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

گل بات

‎جیہڑے باہنڑ چرِیٹھاں روحاں پر

‎او مسئلے بئی کے حل کرئیے

‎چل گل کرئیے

عبدالرحمان واصف

شب تاریک پر درد سینہ

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

شبِ تاریک پُر درد سینہ

نور بدن دے لکھاں خیال گزرے

رہیا چمن ہریالی دے بعد سڑدا

ڈالی ڈالی پہ سو سو وبال گزرے

اسی تڑپدے روندے فریاد کردے

تیرے شہر تھیں ہو کے بے حال گزرے

صاحب حسن پلایا تے پی گیا میں

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

صاحب حسن پلایا تے پی گیا میں

اگے سوہنڑیاں دے کدوں انکار ہوندا

جیہڑا کرے انکار تکرار اگوں

دووہاں جہاناں وچ سمجھو خوار ہوندا

سوہنڑے رب دے رب سوہنڑیاں دا

تائیں سوہنڑیاں نال پیار ہوندا

فلک ستارے تے چن سورج

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

فلک ستارے تے چن سورج

صبح صادق دی ہوا روانی جُو

باغ بوستاں شجر میدان اندر

غنچے شاخ کلیاں برگ و گل خوشبُو

دیکھ منظر رنگ برنگ قدرت

سن پی پی پپہیاں دی کوئل دی کُو

درداں چین نی بستی اجاڑ دیتی

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

درداں چین نی بستی اجاڑ دیتی

تے جبین میری داغدار کر گئے

سینے صدف شفاف نوں سرخ کردے

چشم شوق میری اشکبار کر گئے

جس دے باعث خواری قبول کیتی

او ہی گلشن نوں دشت پُر خار کر گئے

ایسا فتور کوئی عشق اندر

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

ایسا فتور کوئی عشق اندر

گھر وسدیاں دے چُہگے جلا چھوڑے

ماں باپ تے ہور آشنا سارے

مستی عشق وچ عاشقاں بھلا چھوڑے

کیتے سخت فریب اس نال کئیاں

کئیاں دے ستیاں یار گنوا چھوڑے

یہھاتی کہھندیاں چٹیاں او مائے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

یہھاتی کہھندیاں چٹیاں او مائے

پُہھکھاں ننگاں کٹیاں او مائے

شکر آ اندر صحیح سلامت

تن پر لیراں پھٹیاں او مائے

آس ملنڑ نی رنڈی ہوئی

سدھراں مینڈیاں پٹیاں او مائے

رب کھیڈاں کھیڈدا

 جدید پنجابی شاعری

رب کھیڈاں کھیڈدا

آپ دسے گا ایہہ جگ

لے کے پیار والا بھیت

میں ٹُراں وچ ریت

لگے دُونے ہو کے سیک

کیویں جھلاں آ کے ویکھ

آویں ویکھاں مر جاواں

تخت ہزارہ رانجھیاں والا میں چل تتھوں آیا

 کلاسیکی پنجابی شاعری

تخت ہزارہ رانجھیاں والا، میں چل تتھوں آیا

ذات رنجھیٹا، ناس دھیدو، معظم سندا جایا

معظم مویا موہابا چکا، بھائیاں بوہت دکھایا

مارن کارن متا کیتو میں، میں تک تساں نوں آیا

اٹھیں مرزیا ستیا گبھے آئے اسوار

 کلاسیکی پنجابی شاعری

اُٹھیں مِرزیا سُتیا، گبھے آئے اَسوار

ہتھیں تیغاں رنگلیاں، کر دے مارو مار

میرے بابل ورگیاں گھوڑیاں، وِیر میرے اَسوار

کی ڈھنڈا ون اَساں دے، کی میر شکار

جنڈ دیا جنڈوریا، تُوں ہیں کریں نیاؤں

لوک نے ویری بدھ دے

 کلاسیکی پنجابی شاعری

لوک نے ویری بدھ دے

بڑھی نہ لاہن دودھ دے

اگروال یدھ دے

کدے نہ نیڑے ڈھک دے

گھوڑی نہ پچھوں لنگھندے

سورا نہ اگوں کھنگھن دے

نت پڑھنا ایں استغفار کیسی توبہ ہے ایہہ یار

 کلاسیکی پنجابی شاعری

نت پڑھنا ایں استغفار

نت پڑھنا ایں استغفار

کیسی توبہ ہے ایہہ یار

سانویں دے کے لویں سوائی

وادھیاں دی توں بازی لائی

مسلمانی ایہہ کتھوں آئی

گھر رب دے مسجداں ہوندیاں نیں

 کلاسیک پنجابی شاعری

گھر رب دے مسجداں ہوندیاں نِیں

ایتھے غیر شرع ناہیں واڑئیے ووئے

کُتا، اَتے فقیر پلیت ہووے 

نال دُریاں دے بنھ مارئیے ووئے

تارک ہو صلوٰة دا پٹے رکھیں

لباں والیاں مار پچھاڑئیے ووئے

دلڑی لٹی تئیں یار سجن

 کلاسیک پنجابی شاعری

دِلڑی لٹی تئیں یار سجن

‎کدیں موڑ مہاراں تے آ وطن

‎روہی دے کنڈڑے کالیاں

‎میڈیاں ڈکھن کناں دیاں والیاں

‎اساں راتاں ڈکہاں وچ جالیاں

‎روہی بناؤئی چا وطن

گھڑئیے گھڑئیے مارئیے پہریں لہے سزاء

 کلاسیکی پنجابی شاعری

گھڑئیے گھڑئیے مارئیے، پہریں لہے سزاء

سوہیڑا گھڑیال جیوں، دُکھی رین وہاء

کاگا چُونڈ نہ پنجرا، بسے تاں اڈ جاء

جت پنجرے میرا شوہ وسے، ماس نی تدوں کھاء

فریدا تن رہیا، من پھٹیا، طاقت رہی نہ کاء

اٹھ پری، طبیب تھیو، کاری دارو لاء

ڈھور ڈنگر جب سبھے مر گئے

 جدید پنجابی شاعری

ڈیوڑھی

ڈھور ڈنگر جب سبھے مر گئے، لوگ نے بھکھاں لگے لڑ گئے

جانگلی گِدڑ دیہہ وچ وڑ گئے

غدیر زہرا

غدیر زہرہ

ڈیوڑھی پنجابی شاعری دی اوہ صنف اے جدے وچ پہلا تے دُوجا مصرع ہم ردیف ہون دے نال نال ایدا دُوجا مصرع پہلے دی نسبت قریباً ادھا ہوندا اے۔

مرزا سیالاں مچ گیا رن صاحباں دا چور

 کلاسیکی پنجابی شاعری

مرزا سیالاں مچ گیا، رن صاحباں دا چور

ہوراں دی ہتھیں برچھیاں، مِرزے دی تیر کمان

ویہنے کنے آؤندا، میرا مِرزا شیر جوان

مِرزا گھر بیبو دے آ گیا، چرخہ دیندا ٹھیرا

جے تُوں ماسی دھرم دی، صاحباں نوں لیا کے ملا

پیلو وینس

ش شمع جگا کھاں نیکیاں دی

 کلاسیکی پنجابی شاعری

ش شمع جگا کھاں نیکیاں دی

جدھے نال خدائی دا راہ دِسے

ایس شمع دے باہجھ نہ روشنی اے

وانگوں انھیاں سب سیاہ دسے

واقف ہوویں جے کجھ حقیقتاں دا

دنیا کوڑ جہاں تباہ دسے

س سرمے دی شاہی مدھم ہو گئی

 کلاسیکی پنجابی شاعری

س سرمے دی شاہی مدھم ہو گئی

وچ نیناں دے زردی دی تار آ گئی

میں تاں جاندا ایس میدان نوں ساں

زردی کیوں کر وچ انار آ گئی

تیری نِت نِت دی سر سر دردی کولوں

شر دی گل گلاب وچ گھار آ گئی

ماہی وے پتناں تے مل

 جدید پنجابی شاعری

ماہی وے پتناں تے مِل

کالی راتیں ٹِھلّھ ڈِٹھا ای

ہُن تاں چِٹے دن توں ٹِھلّھ

ماہی وے پتناں تے مِل

اَن وگّے دریا دے جھاکے

گھوڑا صبر دا ذکر دی واگ دے کے نفس مارنا کم بھجنگیاں دا

 کلاسیک پنجابی شاعری

گھوڑا صبر دا ذکر دی واگ دے کے نفس مارنا کم بھجنگیاں دا

چھڈ زراں تے حکم فقیر ہوون ایہہ کم ہے ماہنواں چنگیاں دا

عشق کرن تے تیغ دی دھار کپن نہیں کم ایہہ بھکھیاں ننگیاں دا

جہیڑے مرن سو فقر تھیں ہون واقف نہیں کم ایہہ مرن تھیں سنگیاں دا

شوق مہر تے صدق یقین باجھوں کیہا فائدہ ٹکڑیاں منگیاں دا

وارث شاہ جو عشق دے رنگ رتے کندی آپ ہے رنگ دیاں رنگیاں دا

وارث شاہ

دیکھ نہ مینڈے اوگن ڈاہوں تیرا نام ستاری دا

 کلاسیک پنجابی شاعری

دیکھ نہ مینڈے اوگن ڈاہوں تیرا نام ستاری دا

تُوں سلطان سبھ کجھ سردا معلم تینوں حال جگر دا

توں کولوں کُجھ ناہیں پردا پھول نہ عیب وچاری دا

تُوں ہی عاقل تُوں ہی دانا، تُوں ہی میرا کر خصمانہ

جو کُجھ دل میرے وچ گُزرے تُوں محرم گل ساری دا

تُوں ہی داتا تُوں ہی بھگتا، سبھ کُجھ دیندا مول نی چُکدا

اول شکر خدا دا کرئیے دلبر دکھ وکھایا

 کلاسیکی پنجابی شاعری

اول شکر خدا دا کرئیے دلبر دکھ وکھایا

مٹھے مونہہ تیرے تھیں سجناں قوت میری جند پایا

ڈیرے تیرے وچہ چوفیرے چوکیداراں

آہ میری دے بلن النبھے دکھن چانن لایا

توڑے سورج وانگر مینوں اندر جا نہ لبھے

در و دیوار تیرے دی پیریں ڈہساں جیونکر سایا

گجھی ریجھ؛ درداں دے پرچھاویں اندر

 جدید پنجابی شاعری

گُجھی ریجھ

درداں دے پرچھاویں اندر

جھٹ دی جھٹ نوں رِیجھ آندی اے

کوٸی دل دا رانجھا مینوں اپنے دل دے ویہڑے اندر

گُجھیاں رمزاں وانگوں رکھے

یا فیر

مرزا سیالاں نوں ٹر پیا چلیا ہو اسوار

 کلاسیکی پنجابی شاعری

مرزا سیالاں نوں ٹُر پیا، چلیا ہو اسوار

مِرزا پُچھے پیلو شاعر توں، دسیں شگن وِچار

پیلو بیٹھا کُھوہ تے، کر کے لکھ تدبیر

کانجن بدھا تکلا، تکلا بدھا تِیر

لٹھ پلا ناں ملیا، کرڑے گھت زنجیر

پیلو وینس

آ ماہی ساڈی جھوک وسا

 جدید پنجابی شاعری

آ ماہی ساڈی جھوک وسا

جیہڑی دھّمی آکھنی ایں توں

سانوں تاں اج آکھ سُنا

آ ماہی ساڈی جھوک وسا

ادھ سیالے جم کھلوتی

مینوں یقین اے جے کر ساری دنیا دے لوک

 جدید پنجابی شاعری

یقین

مینوں یقین اے

جے کر ساری دنیا دے لوک

آپو اپنے مذہبی آگوواں دے

پچھے ٹُرن دی تھاں

تاریں ربا وے میں اوگن ہاری

 کلاسیک پنجابی شاعری

تاریں ربا وے میں اوگن ہاری

سبھ سکھیاں گن ونتیاں میں اوگن ہاری

بھے صاحب دے پربت ڈردے وے میں کون وچاری

جس گل نوں شوہ بھیجیا ای وے سو میں بات وساری

رل مل سئیاں داج رنگایا پیاری میں رہی کواری

کہے حسین سہیلیو عملاں باہجھ خواری

سبھ صورت وچ وسدا ڈھولا ماہی

 کلاسیک پنجابی شاعری

سبھ صورت وچ وسدا ڈھولا ماہی

دل اساڈی کھسدا ڈھولا ماہی

رنگ برنگی اس دے دیرے 

آپے رانجھا ہیرتے کھیڑے

لک چھپ بھید نہ ڈسدا ڈھولا ماہی

آپے ہجرتے آپے میلا 

فریدا ہوں بلہاری تنہاں پنکھیاں جنگل جینہاں واس

 کلاسیکی پنجابی شاعری

فریدا ہوں بلہاری تنہاں پنکھیاں، جنگل جینہاں واس

کنکر چُگن، تھل وَسن، رب نہ چھوڈن پاس

سروور پنکھی ہیکڑو پھاہی وال پچاس

ایہہ تن لہریں گڈ تھیا، سچے تیری آس

فریدا جت تن اُپچے، تِت تن کیسا ماس

فریدا راتیں وڈیاں، دُھکھ دُھکھ اٹھن پاس

کیتی درد اخیر وے سائیں

 جدید پنجابی شاعری

کیتی درد اخیر وے سائیں

تن من لیر و لیر وے سائیں

وچ کربل پئے وَین نیں پاندے

نیزے، برچھے، تیر وے سائیں

ادھی راتی شور مچاندی

ہاواں دی زنجیر وے سائیں

ایویں گئی وہا کوئی دم یاد نہ کیتا

 کلاسیک پنجابی شاعری

ایویں گئی وہا کوئی دم یاد نہ کیتا

رہی دُنا تِنا کوئی گز پاڑ نہ لیتا

کورا گئی ہنڈا، کوئی رنگدار نہ لیتا

بھریا سر لہلائے کوئی بُک جھول نہ پیتا

کہے حسین گدا چلدیاں وداع نہ کیتا

شاہ حسین

پیلو پچھے شاعر نوں کے ول گیا جہان

 کلاسیکی پنجابی شاعری

پیلو پچھے شاعر نوں

کے ول گیا جہان

بہہ بہہ گئیاں مجلساں

لگ لگ گئے دیوان

مِرزا ماریا ملک الموت دا

کجھ ماریا اوہنوں گُمان

رانجھا ہیر بیٹھے وچ بیلے تاں شادی سن پائی

 کلاسیکی پنجابی شاعری

رانجھا ہیر بیٹھے وچ بیلے، تاں شادی سن پائی

کوئی کاج گنایا کسے، کیہ کائی کڑمائی؟

کیہ کائی سنت، کیہ کائی ملنی، کیہ کائی پترائی؟

آکھ دمودر ہیرے کولوں، رانجھے گل پچھائی

دمودر داس

دمودر گلاٹی

راہواں دے وچ اگیا لوہا

 جدید پنجابی شاعری

نوحہ

راہواں دے وچ اُگیا لوہا

ساہواں دے وچ خوف

ویہڑے ویہڑے کلر چمکے

کندھاں اُتے موت

تکدے رہے اوہناں پیراں نوں میں تے سمندر

 جدید پنجابی شاعری

کھوج

تکدے رہے اوہناں پیراں نوں

میں تے سمندر

لانگھا ہوئے چُپ دی لو  دا

میں تے سمندر

کاج دھوناں میں پھراں مینوں کسے دے کاجاں نال

کلاسیکی پنجابی شاعری

 کاج دھوناں میں پھراں

مینوں کِسے دے کاجاں نال

چڑھدے مِرزے خان نوں

متاں دیوے ماں

بُرے سیالاں دے معاملے

بُری سیالاں دی راہ

بھورا شک وی لے بہندا اے

 بھورا شک وی لے بہندا اے

بوہتا پک وی لے بہندا اے

موٹی اکھ وی کُجھ نہیں چھڈدی

پتلا لک وی لے بہندا اے 

بندہ یا فر بھریا بھانڈا

نکو نک وی لے بہندا اے

وڈھ کھانا اے ساہ نئیں مکدا

 وڈھ کھانا اے ساہ، نئیں مُکدا

پئی آں اوکھے وا، نئیں مکدا

روح اے میری چھالیوں چھالی 

پر سُولاں دا را، نئیں مکدا

دکھ نوں ترلا پایا مک جا

آکھن لگا، جا، نئیں مکدا

اے پیارے وطن اے دلارے وطن

 اے پیارے وطن اے دلارے وطن

میں تیتھوں آں واری اے پیارے وطن

تیرے کھیتاں چ اگدے نیں جنت دے میوے

تے زم زم دا پانی تیری دیہی دھووے

نہ وقتی شالا کدی تینوں پو ہووے

رہ پھلدا پُھلدا اے پیارے وطن

مر کے کم سر جاندا اے

 مر کے کم سَر جاندا اے

جہیڑا ڈبدا تَر جاندا اے

اکھیاں داہ کُھوہ روز گڑیناں

روز فر ای بھر جاندا اے

اوہ مڑ آپنڑے گھار نئیں ویندا

جیہڑا تیرے دَر جاندا اے

میری ہندی نہیں نماز کدی پوری

 جدید پنجابی شاعری

نعتیہ بولی       

میری ہندی نہیں نماز کدی پوری 

جے وچ تیراؐ ناں نہ لواں

انور انیق

مسلہ صوفی ناں پہھکھ مخلوق نی وے

 پنجابی پوٹھواری پوٹھوہاری پہاڑی شاعری

گُڈی

مسلہ صوفی ناں پہھکھ مخلوق نی وے 

ملاں آپنڑیں پیٹے نی لغا فکریہھ 

گُڈی گئی ککریہھ

یاسر کیانی

فریدا در دروازے جا کے کیوں ڈٹھو گھڑیال

 کلاسیکی پنجابی شاعری

فریدا در دروازے جا کے کیوں ڈِٹھو گھڑیال

ایہ ندوسا مارئیے، ہم دوساں دا کی حال

داتیں صاحب سندیاں، کیا چلیں تس نال

اک جاگن دے نہ لہیں، اک سُتیاں دے نال

فریدا! کھیتی اُجڑی، گروی پر رہیا مال

صاحب لیکھا منگسی، بندے کون حوال

بابا فریدالدین گنج شکر

کلام بابا فرید زیادہ تر دو مصرعی ہے، آپ کی سہولت کے لیے میں نے ایک ہی بحر کے کلام کو یکجا کیا ہے تاکہ قارئین کو زیادہ کلام پڑھنے کو ملے۔

اوندے منتر من کوں مندر گئے سک ساہ دے

 جدید پنجابی سرائیکی شاعری

اُوندے منتر من کوں مندر گئے سک ساہ دے سانگ نچائی رکھدے

نئیں نچدے تاں ول بچدے نئیں چا ہتھ وچ ڈانگ نچائی رکھدے

ادھ رات مکے یا سجھ اُبھرے ملے شام دی بانگ نچائی رکھدے

شالا اشتر مُرلی ترٹ پووِس میکوں نانگ دے وانگ نچائی رکھدے

رشید اشتر

دھرتی تے سمندر دا کوئی کنارا ہوندا اے

 جدید پنجابی شاعری

دھرتی تے سمندر دا کوئی کنارا ہوندا اے

من دا تے ہستی دا کوئی کنارا ہوندا اے

دل دا تے دنیا دا کوئی کنارا نہیں ہوندا

زندگی تے موت دا کوئی کنارا ہوندا اے

خالد حسین تھتھال

خورے میرے پنڈ دے کیہڑے کیہڑے گھر وچ فاقہ اے

 جدید پنجابی شاعری

خورے میرے پنڈ دے کیہڑے، کیہڑے گھر وچ فاقہ اے

بُھکھ نال اللہ جانے کیہڑی ماں نوں بال ستاؤندے نیں

دھرتی تے نہیں اوہناں کولوں ہور کوئی بھیڑا ہوندا

اپنے آپ نوں دنیا اُتے چنگا جو اکھواؤندے نیں

منصور عزمی

حسین تے حسن جیہا مقام کس دا ہے

 جدید پنجابی شاعری

حسینؑ تے حسنؑ جیہا مقام کس دا ہے؟

تاویلاں چھوڑ حدیث تے قرآن نال دس

حسینؑ میرے وچوں تے انا من الحسینؑ

رسولﷺ گئے نیں اپنی زبان نال دس

مومناں دا سینہ ٹھڈھا ٹھار ہو ونجے

تُو مرتبہ علیؑ دا اطمینان نال دس

تک ماں نوں میرا حج ہووے

 جدید پنجابی شاعری

تک ماں نوں میرا حج ہووے

میری ماں ای میرا مرشد اے

تکاں پُکھ ویلے تے رج ہووے

ماجھ ماں دے نہ

جیون دا چج ہووے

نال ماں دے الوڑی سج ہووے

ورھیاں پہلاں وی اک واری میں آیا ساں ایتھے

 جدید پنجابی شاعری

ہک پرانی تھاویں

کھنگر اِٹ دی محل ماڑیاں

نہیں پوچے دی لوڑ

سندلے بنھ پِٹیون اوکھا

نہ ہاسے دی تھوڑ

چھت تے ناہری دُھپ دی ٹولی

حیاتی دوستو جے کربلا اے

 جدید پنجابی شاعری

حیاتی دوستو جے کربلا اے

حیاتی دوستو جے کربلا اے

شہادت پاؤن دا مینوں وی چا اے

میں اکھیاں میٹ کے پیا ویکھناں واں

اوہ میرے ساہمنے آیا کھڑا اے

نسونہاں بندیاں دے چہریاں توں

کتاباں چوں بھلا کی ٹولدا اے

کری جاندے نے انج اکھر لباں چوں

جویں جھولی چ مورا ہو گیا اے

کوئی جھالو نہ بندا ایس دا وی

بخاری وی جویں میرا بھرا اے

تنویر بخاری

اوہ قلم بازو کسے دے ہو گئے

 جدید پنجابی شاعری

کربلا جنگ دا نقشہ

اوہ قلم بازو کسے دے ہو گئے

اوہ کسے نے اک ع۔لم لہرا لیا

اوہ کسے دی مشک ٹوٹے ہو گئی

اوہ کسے نے پیاس نوں پرچا لیا

اوہ کسے مصنف نے اپنی انکھ نوں

نیزیاں دی نوک تے تُلوا لیا